Οι Mechanimal παρουσίασαν τον νέο τους δίσκο "ΔΠΔ" μπροστά στο Αθηναϊκό κοινό την Παρασκευή 15 Μαρτίου στον χώρο του Boiler. Ένας μικρός χώρος, σε όροφο παλιού νεοκλασικού στο κέντρο της Αθήνας. Τέσσερις μήνες μετά την κυκλοφορία του, το συγκρότημα με τη νέα του σύνθεση ανέβηκε στη μικρή σκηνή και μέσα σε μια ώρα ξεχύθηκε όλο τους το ηχητικό κράμα, παρουσιάζοντας σχεδόν αποκλειστικά τα νέα τους τραγούδια.
«Το The Answer ολοκληρώνει την δισκογραφία των 2L8 και περιέχει όλους τους ήρωες που βρίσκονται σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμ. Το ζευγάρι από το He & She, όλα τα ανώνυμα πρόσωπα, όλοι οι απογοητευμένοι ποιητές, όλοι οι απροσάρμοστοι και εκείνοι που λαχταρούσαν ζωή και ελευθερία, όλοι εκείνοι που θα αγωνιστούν για να προστατεύσουν τους αγαπημένους τους, όλοι εκείνοι που είδαν ένα κόσμο να καταρρέει και αποφάσισαν να αντισταθούν. Τραγουδάμε το ίδιο άλμπουμ με διαφορετικές λέξεις εδώ και πολύ καιρό τώρα. Ήταν καιρός να κάνουμε κάτι διαφορετικό και να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας και σε όλους τους ήρωες μας να ξεκουραστούμε.»
Το πέμπτο ροκ άλμπουμ των 2L8 είναι δεν είναι ένα μηδενιστικό παρανάλωμα πυρός που καίει τα πάντα στο διάβα τους αλλά υγρό παθιασμένο πυρ που εξαπολύεται για να βάλει σε λειτουργία ψυχές.
Μετά την ''Κλωστή'' φαινόταν ότι το σχήμα έχει εξαντλήσει όλες του τις αισθητικές οδούς, όλο του το μουσικό είναι. Μετά την ''Κλωστή'' κάθε άλλο βήμα στην πορεία τους φάνταζε σαν ένα επιπλέον δώρο στην ανθρωπότητα και στους οπαδούς τους. Για έντεκα χρόνια τώρα και χωρίς καμμία καμπή παρά μόνο κλιμακώσεις που κάθε φορά ξεπερνούσαν, ένα επόμενο άλμπουμ μετά από το Ελληνόφωνο αριστούργημα τους θα ήταν είτε ένα συμβιβασμένο με τον ήχο τους ποιοτικό άλμπουμ είτε μια στείρα επανάληψη. Αλλά πάντα θα υπήρχε αυτή η πιθανότητα για τη σπίθα της επανεφεύρεσης.
Οι πρώτες ακροάσεις του ''The Answer'' με βρήκαν σε γνώριμα τοπία και έκλινα προς την πρώτη πιθανότητα. Δεν υπήρχε σίγουρα η στείρα επανάληψη γιατί αυτή τη φορά η σπίθα της επανεφεύρεσης που ευτυχώς υπάρχει ακόμα ακούει στο όνομα rock 'n' roll. Και μετά από την τρίτη ολοκληρωμένη ακρόαση, πιστεύω ότι οι 2L8 έφτασαν σε νέα ύψη.
Όταν πλέον έφυγε το make-up και έμεινε η μπάντα γυμνή και με όπλο το πάθος, η μουσική τους απόκτησε τη βρωμιά του ροκ και την ηλεκτρική ορμή που μέχρι το ''New Battles..'' κατόρθωναν να τιθασεύουν με ενορχηστρώσεις ελεγχόμενες και ακριβείς στο στο στόχο τους. Η θεατρικότητα αλλά και η έντονη γεύση Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας στο αισθητικό τους οπλοστάσιο απέδιδε τα μέγιστα. Όμως στις μέρες του μνημονίου ένα σχήμα που ζει και αναπνέει την Ελληνική πολιτιστική παρακμή και κοινωνική εξαθλίωση, δεν εμμένει πίσω από το αισθητικό του προσωπείο. Θυμώνει, φτάνει στα όρια των συναισθηματικών αντοχών του και βγαίνει έξω, εξαπολύοντας στίχους και ήχους ενός ηφαιστείου σε δράση. Η ''Κλωστή'' ήταν ένα άλμπουμ που αντικατοπτρίζει αλλά και επικυρώνει την κοινωνική ευαισθησία του σχήματος. Ήταν ένα ντοκουμέντο Ελληνικού Ροκ. Μαχητικού, ευαισθητοποιημένου και στην κόψη.
Με το ''The Answer'' όμως, όλοι οι προηγούμενοι δίσκοι φαίνονται σαν ο βατήρας που εκτοξεύουν τον ήχο του σχήματος στα ύψη. Όπως και το ζευγάρι του ''He & She''.
Με αντιασφυξιογόνες μάσκες πλέον, στο εξώφυλλο, κρατιέται χέρι χέρι απομακρυνόμενο από το μετά-αποκαλυπτικό περιβάλλον και κοιτά εμάς, το μέλλον ή ακόμα καλύτερα· μπροστά..
Το σχήμα έχει στο μάξιμουμ τα πάντα. Κιθάρες, βιολιά, κρουστά, φωνητικά, χορωδιακά. Οι κλιμακώσεις και ο κλασσικός μηχανισμός της ηλεκτρικής ροκ έντασης βρίσκει άλλη μια δημιουργική εφαρμογή του εδώ. Οι κιθάρες έχουν περισσότερο όγκο αλλά το μεγάλο ατού σε αυτό το άλμπουμ είναι τα χορωδιακά φωνητικά που περισσότερο από τα προηγούμενα άλμπουμ σε αυτό το άλμπουμ κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση, δημιουργούν ένα αίσθημα ελέγχου του ηλεκτρικού παραναλώματος του δίσκου και ανταποκρίνονται πλήρως στην έννοια του Χορού όπως και στις Αρχαίες Τραγωδίες.
Το κόκκινο είναι ένα χρώμα ταιριαστό. Ίσως σε μια υπαρξιακή εκδοχή του Mad Max και με βάση το γεγονός ότι περιέχονται και μουσικά στοιχεία από την υποτιθέμενη νέα No Man's Land το άλμπουμ αυτό να ήταν το ιδανικό soundtrack της τωρινής Ελληνικής ενδοχώρας. Μιας ενδοχώρας με βαριά, σάπια ατμόσφαιρα. Φτιαγμένο από ζωντανά πλάσματα που αλυχτούν και έχουν κρατήσει το πνεύμα αλλά και το άρωμα ενός παλαιού κόσμου. Οι στίχοι για άλλη μια φορά είναι διαφωτιστικοί τα ποιήματα τους είναι παιάνες ζωής σε έναν πεθαμένο κόσμο.
Ξεκινώντας από τις απόκοσμες ψαλμωδίες του ''Oh Hell, They Are Landing Again'' για να μας πουν ότι:
'Τηλεφωνώ για να πω αντίο
Τηλεφωνώ για να μοιραστώ αυτά που βρήκα”
και καταλήγοντας στο επικό φινάλε του ομώνυμου όπου πλέον ξεκινάει ένα νέο ταξίδι από την αρχή, έχει περάσει συναρπαστικό διάστημα στην μουσική ηλεκτρική πανδαισία δυναμικών τραγουδιών που είναι βέβαια εμποτισμένα με τη συνήθη 2L8 αύρα αλλά πλέον έχουν την εμπειρία αλλά και την κατακτημένη γνώση μιας ροκ τραγουδοποιίας που δεν το παίζει «ηρωική», δεν είναι φτιασιδωμένη και στυλιζαρισμένα θεατρική, είναι χωρίς επιδειξιομανία και οι λέξεις δεν δημαγωγούν.
Το ''The Answer'' είναι οικείο και, ηχητικά, περισσότερο ισχυρό και συμπαγές απ' όλα τα προηγούμενα τους. Δεν είναι ακριβώς κάτι διαφορετικό. Απλά είναι γιορτή μιας μεταποκαλυπτικής ενηλικίωσης που κρατά την αθωότητα και το πάθος αλλά κουβαλά και τις ρυτίδες της Γνώσης και της Μουσικογνωσίας. Ώριμο άλμπουμ το λένε συνήθως ένα τέτοιο άλμπουμ αλλά το ''The Answer'' δεν είναι σαν τα φρούτα που σε λίγο σαπίζουν. Είναι ένα μεγάλο βήμα εξέλιξης και πείρας ενός ήχου αυθεντικού και γνήσιου.
Ο δίσκος κυκλοφορεί κανονικά και στο bandcamp και έχει ξεκινήσει ο μακρύς δρόμος παρουσίασης του σε διάφορες πόλεις... άλλη μια συναρπαστική τουρνέ ξεκινά λοιπόν και δεν πρέπει να τη χάσετε... (15.04.2016 στο s.i.x.dogs για την Αθήνα)
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
'' Σαν ολότητα ( το ΔΠΔ'' δηλαδή) εκπροσωπεί το υπαρξιακό ταξίδι κάθε δίποδου θηλαστικού. Σε αυτό το ταξίδι τα όνειρα αποκαλύπτουν επιθυμίες και φόβους που δεν τους συνειδητοποιούμε, αλλά συνειδητά ή υποσυνείδητα παίζουν ένα σημαντικό μέρος στο να μας κάνουν καλύτερους στο να αντιμετωπίζουμε τη ζωή.''
Το καινούριο άλμπουμ των MECHANIMAL κυκλοφόρησε στις 4.1.2016, λέγεται ''ΔΠΔ''' και φυσικά ο τίτλος υπονοεί όσα περιγράφει παραπάνω, το δελτίο τύπου για το ΔιΠοΔο θηλαστικό που υπάρχει σε αυτό τον πλανήτη και είτε ευεργετεί, είτε μεταλλάσσει τον πλανήτη πάνω στον οποίο ζεί.
Είναι το τρίτο κεφάλαιο στην πορεία του πιο μακροβιότερου σχήματος που είχε ο Γιάννης Παπαϊωάννου ποτέ και η σύνθεση έχει μεταβληθεί και πάλι.
Ο αρχικός κιθαρίστας Τάσος Νικογιάννης επιστρέφει και μαζί με τον Κώστα Ματιάτο είναι στις κιθάρες. Ο Γ. Παπαϊωάννου παραμένει φυσικά στη γενική εποπτεία των πάντων και μαζί τους είναι η Ελένη Τζαβάρα (Etten, FILM και λίγο με την Λένα Πλάτωνος) στα φωνητικά, η οποία φέρνει νέα δεδομένα στον ήχο του σχήματος.
Ακούγοντας το άλμπουμ τα καινούρια στοιχεία που ενσωματώνονται στη βασική ιδέα που ακολουθεί το σχήμα από την αρχή φαίνονται ξεκάθαρα. Ο ήχος είναι πιο μαλακός, πιο ελαφρύς σε χροιά με τα νέα φωνητικά χωρίς να φτάνει στα όρια της ποπ. Κρατά τη σκοτεινή ηλεκτρονική του υφή αλλά πλέον είναι πιο διευρυμένος και πιο προσβάσιμος από ποτέ. Οι κιθάρες για άλλη μια φορά παραμένουν ισχυρό χαρτί στον ήχο του σχήματος και δημιουργούν μια λειτουργική βάση θορύβου και έντασης που στέκει σε ίσες αποστάσεις από τα φωνητικά αλλά και από τα ηλεκτρονικά μέρη των συνθέσεων και δίνει ξεχωριστό τόνο και σε αυτό το άλμπουμ. Η γενική εικόνα είναι ότι είναι ο περισσότερο εύκαμπτος και πολυχρωματικός δίσκος του σχήματος. Η ακρόαση μετατρέπεται σε ένα φαντασιακό ταξίδι στους ήχους που εξακολουθούν να έχουν τις βάσεις στους στο electro/post pank και new wave/kraut παρελθόν αλλά διαμορφώνουν ένα ενιαίο ηχητικό τοπίο με το στίγμα του σχήματος ισχυρότερο από ποτέ. Φυσικά δεν είναι κλειστό αλλά από πεποίθηση αφήνει παράθυρα εξέλιξης και προσεγγίζει ποικίλες εκφράσεις για το επόμενο βήμα. Οι ανατολίτικες επιρροές στο οργανικό ''Ferrum'' για παράδειγμα, είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ξέρατε σαν MECHANIMAL ως τώρα και λειτουργούν σε σημείο να κάνουν τη σύνθεση μια από αυτές που ξεχωρίζουν.
Περισσότερα συναισθήματα και λιγότερο σκοτάδι μπορούν πλέον να βγουν στην επιφάνεια όπως τρυφερότητα (''Thistlemilk'', ''Search The Woods'').
Υπάρχουν τραγούδια όπως το ''Illuminations'' και το ''Winter Mute'' που δείχνουν ότι οι ρυθμικές αρετές και ποιότητες του σχήματος είναι σε εξαιρετικό επίπεδο και μάλιστα αυτά τα δύο συγκεκριμένα κομμάτια ίσως και να γίνουν από τα κορυφαία ζωντανά τους τραγούδια ή με λίγη προώθηση ακόμα και χιτ! Ειδικά ο παλμός του ''Illuminations'' είναι τέτοιος που με δυσκολία συγκρατιέται για να μην πετάξει έξω από το ηχογραφημένο κλουβί του..
Πιστεύω πάντα ότι η φωνή του πρώτου τους τραγουδιστή Freddie F. είναι ανεξίτηλα δεμένη με την όλη ιδέα του σχήματος σε σημείο που αν υπήρχε σκληρός πυρήνας οπαδών να μην ήταν τόσο ευχαριστημένος από την αλλαγή.
Η χροιά της φωνής της Etten διευκολύνει τη μετάβαση και είναι σίγουρα περισσότερο ταιριαστή με τις συγκεκριμένες συνθέσεις όμως εδώ αντιλαμβάνομαι ότι ίσως χρειάζεται περισσότερη συναισθηματική/βιωματική εμπλοκή από την τραγουδίστρια στο σχήμα για να βγει στην επιφάνεια η αίσθηση της ολότητας που υπήρχε στους δύο προηγούμενους δίσκους.
Φυσικά σε τεχνικό επίπεδο είναι ο πλέον άρτιος δίσκος που έχουν βγάλει αλλά το άγριο σκοτάδι έχει δώσει τη θέση του σε ένα πιο εξευγενισμένο ημίφως και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεκολλήσουμε από την αρχική Mech▲nimal αίσθηση και να συνηθίζουμε στo νέo Mechanimal προσδιορισμό.
'Εχουν κάνει reboot σε νέο επίπεδο και με νέες ανατροφοδοτήσεις όχι μόνο από το Αστικό τοπίο αλλά και από αλλού όχι απαραίτητα ορατά με γυμνό μάτι...
Υπάρχει φυσικά σταθερό το γενικό πλαίσιο και βεβαίως αν υπάρχει και φωνή τότε η κατεύθυνση προσανατολίζεται ευκολότερα σε συγκεκριμένους δρόμους που μένει να τους «περπατήσουμε» σε επόμενες κυκλοφορίες του σχήματος.
Οι Mechanimal παραμένουν η μπάντα που μπορεί καλύτερα από όλους να μετατρέπει τις Αστικές ανατροφοδοτήσεις σε σημαντική μουσική και το ''ΔΠΔ'' είναι ένας καινούριος θαυμαστός κόσμος για όλους μας....
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
Οι Σελοφάν πατάνε στο αδύναμο σημείο μου, το κόλλημά μου, το σκοτάδι, που όπως λένε όλα είναι πιο ρομαντικά. Πράγματι όλα είναι πιο ωραία στο σκοτάδι, και ειδικά η πόλη στην οποία ζούμε και ζουν και οι Σελοφάν. Όλα γίνονται πιο όμορφα μέσα από τις σκιές και τα χαμηλά φώτα, όταν απλώνεται το πέπλο του σκοταδιού σκεπάζοντας πολλές φορές τις ασχήμιες.
Στην πρώτη πλευρά του νέου τους δίσκου έχουμε τα ξενόφωνα τραγούδια (αγγλόφωνα και γερμανόφωνα). Το εναρκτήριο "The Wheels Of Love" που ήταν προάγγελος τους δίσκου με ένα υπέροχο βίντεο, ακροβατεί ανάμεσα στο minimal synth και το darkwave, με ένα στρωτό ρυθμό, μια μελωδία να γυρνά σαν τροχός και την ερμηνεία να πλανάται με την γεύση μιας απογοήτευσης.
«Remember how it was and how we used to dream, two rebels without a cause, our youth a silent scream, of love…»
Η συνέχεια στα νυχτοπερπατήματα των Σελοφάν μας επιφυλάσσει το "Schwarz" που μέσα από μια άσκηση στο μινιμαλισμό παίζεται ένα παιχνίδι μεταξύ του άσπρου και του μαύρου, ενώ στο "Nightclub In The Sky" ο ήχος του phaser στο μπάσο μας θυμίζει τις σκοτεινές εποχές των Cure και σύρει τον μοναχικό, σχεδόν πένθιμο, χoρό σε ένα παλιό κλαμπ γεμάτο χαμένες ψυχές. Το "Orient" αναπολεί με ένα βαλς, το οποίο κάνει πολύ ελκυστικό το σχεδόν παιδικό drum machine που το συνοδεύει. Η πλευρά θα κλείσει με τις δαγκωματιές του "Snakes". Μια από τις δυνατές στιγμές του δίσκου και θεματολογικά πολύ πεσιμιστικό: «Dying in my kitchen, dying in my bed, dying in my deepest thoughts, dying in my head… Never ever smile, do just what I said, never ever smile, we’re already dead…»
Από ένα σημείο και μετά αρχίζει η παράνοια και οι ψευδαισθήσεις, μια τρεχάλα μέσα στη νύχτα, μπροστά από τα εκτυφλωτικά φώτα των αυτοκινήτων και των κλαμπ.
«Snakes on the dance floor, snakes in the U-Bahn, snakes in the bedroom, snakes on the dance floor…»
Αλλάζοντας πλευρά, βρίσκουμε ελληνόφωνα τραγούδια (και το ορχηστρικό "Μάσκα") με πρώτο το ομώνυμο "Στο Σκοτάδι", ένα minimal electro κομμάτι, αρκετά κολλητικό, με την χαρακτηριστική oriental μελωδία του συνθ. Ο Δημήτρης εδώ τραγουδάει χαμηλόφωνα, σαν να αναδύεται η φωνή μέσα από κάποια σκοτεινή γωνιά με λάγνα ερμηνεία «Στο σκοτάδι, όλα μοιάζουν λίγο πιο ρομαντικά…» μας λέει ντύνοντας το σάουντρακ ενός παρακμιακού αστικού τοπίου. Την σκυτάλη παίρνει η Ιωάννα και πάλι στα φωνητικά συνεχίζοντας αυτό το ταξίδι που μας έχουν παρασύρει μέσα στην νύχτα με το "Αλάσκα" βρίσκοντας το κατάλληλο τοπίο για το απόλυτο σκοτάδι «Νύχτα χωρίς τέλος, νύχτα χωρίς αύριο..». Ένα κομμάτι που δείχνει το σχήμα να διευρύνει την συνθετική του ικανότητα και τις επιρροές του, φανερώνοντας την περεταίρω ωρίμανση τους. Στο ορμητικό "Χορεύουμε?", που πρώτο λόγο έχει το μπάσο με ένα ασταμάτητο σπιντάτο παίξιμο, η Ιωάννα μας προτρέπει να χορέψουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Σε κάνει θα θέλεις να κινείσαι στο ρυθμό του κτύπου του κοφτερού ταμπούρου του drum machine, με στίχους γεμάτους απελπισία και απόγνωση που δίνουν το σύνθημα για ξέφρενες χορευτικές κινήσεις. Οι ρυθμοί θα πέσουν στο "Να Φεύγεις", μια darkwave ελεγεία με ατμοσφαιρικά συνθεσάιζερ και μελαγχολική ερμηνεία που καταλήγει συγκινητική.
«Να μάθεις να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι, από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών, να φεύγεις αθόρυβα, σιωπηλά, να μην παίρνεις τίποτα μαζί… Να εννοείς τις λέξεις σου, να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω, δεν τους το χρωστάς, να μάθεις να φεύγεις…»
Οι Σελοφάν αποδεικνύονται ένα πολύ συνεπές σχήμα, μιας και επέστρεψαν ακριβώς ένα χρόνο μετά το δεύτερο τους δίσκο "Tristesse" που και αυτό είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Με το "Στο Σκοτάδι" συνεχίζουν αυτή την καλή παράδοση και την ανοδική τους πορεία και ωρίμανση. Η συνεχόμενη δουλειά, οι πολλές ζωντανές εμφανίσεις (οι περισσότερες στο εξωτερικό και η συνέπεια στις κυκλοφορίες τους καθιστά μια υπολογίσιμη δύναμη. Τα εύσημα τα κερδίζουν και στο ότι τολμούν να χρησιμοποιήσουν πολύ περισσότερο την ελληνική γλώσσα, τη στιγμή μάλιστα που έχουν δημιουργήσει ένα αρκετά καλό όνομα στο εξωτερικό. Το πολύ ωραίο εξώφυλλο του δίσκου είναι αντιπροσωπευτικό του περιεχομένου, σκοτεινό και νυχτερινό, με τις δύο όψεις του να λένε την δική τους ιστορία. Γιατί στο σκοτάδι μπορεί να είναι όλα πιο ρομαντικά, αλλά και συνάμα επικίνδυνα…
Rating: 8 / 10
Νίκος Δρίβας
Κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο 2016 σε περιορισμένη έκδοση, 300 αριθμημένων αντιτύπων, το 7" split single βινυλίου των συγκροτημάτων Remain In Light και The Moon In June από την ετικέτα της Ars Nocturna, που διευρύνει τη δισκογραφική της δραστηριότητα.
Αρχικά μιλάμε για έναν από τους πιο κλασικούς δίσκους του ελληνικού new wave, με τραγούδια που ακουγόντουσαν ανελλιπώς στα σχετικά clubs της εποχής. Το πρώτο άλμπουμ των Magic De Spell από το 1983 με τίτλο "A Body In A Snare" επανακυκλοφόρησε πριν μερικές μέρες σε βινυλιο από την Geheimnis Records. Με τον νεοφερμένο τότε τραγουδιστή Ηλία Ασλάνογλου και πολύ περισσότερα keyboards στον ήχο τους, οι Magic De Spell (Θ. Βλαχάκης / Γ. Σκαρλάτος / Η. Ασλάνογλου / Θ.
«Τελικά η τουφεκιά που σου΄λεγα περιφέρθηκε για χρόνια και βρήκε στόχο….»
Θυμάμαι ήταν το 1983 στην Σοφίτα στην Πλάκα, όταν είδα για πρώτη φορά live τους Χωρίς Περιδέραιο. Αν και τα ακούσματα μου τότε ήταν μάλλον μονοδιάστατα και κυρίως προς το punk μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα και κόλλησα μαζί τους, ειδικά με τους στίχους που έδεναν άψογα με την μουσική. Έκτοτε τους ακολουθούσα όπου μπορούσα και ειδικά στον Πήγασο, εκεί έτυχε να γνωριστώ και με τον Νίκο Αγγελή. Το 1986 αν δεν με απατά η μνήμη μου, εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο και έμεινα με την απορία, αλλά ευτυχώς συντροφιά με την μουσική τους, μια συντροφιά που κρατά ως σήμερα. Πέρσι με αφορμή το Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο (άντε πότε θα το δούμε κύριε Γιαννόπουλε??) τους είδα ξανά και ήταν σαν να βρήκα κάτι πολύτιμο που είχα χάσει..Ένα πολύτιμο περιδέραιο! Όταν το Postwave μου ζήτησε να κάνω αυτή την συνέντευξη δεν το σκέφτηκα ούτε λεπτό. Επικοινώνησα με τον Νίκο Αγγελή, και να τι είπαμε..
Πως άρχισε η πορεία των Χωρίς Περιδέραιο?
Ν. Αγγελής: Ήταν προς το τέλος του 82 όταν βρεθήκαμε με τον Κώστα Κόλλια και τον Παντελή Πετρονικολό, φοιτητές όλοι της Νομικής. Αρχίσαμε πρόβες σε ένα μικρό σπίτι στο Χαλάνδρι όπου έμενα κατά διαστήματα. Παίζαμε με δύο πλήκτρα, κιθάρα και ένα αρχαίο ρυθμοκούτι από Ιταλία. Στίχοι υπήρχαν σε αφθονία. Με τη μουσική ξέραμε που θέλουμε να πάμε και ψαχνόμασταν.
Τι μουσικές επιρροές είχατε όταν ξεκινήσατε το συγκρότημα?
Ν. Αγγελής: Πέρα από τα ακούσματα του κλασικού ροκ, από το 78-79 και μετά υπήρχε μια μονομανία με το νέο ήχο. Πανκ, new wave, ηλεκτρονική κτλ. Magazine, Damned, Stranglers, Pistols, New York Dolls και άλλοι πολλοί. Έψαχνα σε δισκάδικα, άκουγα όσες μουσικές εκπομπές υπήρχαν...
Ποια συναυλία της πρώτης φάσης σας θυμάστε περισσότερο και γιατί?
Ν. Αγγελής: Πέρα από τη Σοφίτα στην Πλάκα που παίξαμε αρκετές φορές στις αρχές 83, μια από τις καλύτερες πιστεύω συναυλίες ήταν στο Βύρωνα το 84 νομίζω, με αρκετά άλλα γκρουπ. Εκεί ο ήχος μας είχε σχηματοποιηθεί σχεδόν, όπως ακούγεται στο Χορός για Μουσική. Οι βραδιές επίσης στον Πήγασο, όπου παίζαμε μία-δύο φορές το μήνα, ήταν πολύ ζεστές. Εκεί δε γνωριστήκαμε;
Ναι σωστά εκεί γνωριστήκαμε! Θρυλικός Πήγασος..! Μίλησε μας λίγο για τους στίχους σας που προσωπικά τους θεωρώ ευφυέστατους, τι σε ώθησε να γράφεις έτσι?
Ν. Αγγελής: Ξεκίνησα από τους στίχους. Θυμάμαι να ηχογραφώ στίχους με ήχους κρουστών πριν ακόμα ασχοληθώ με τη μουσική… Κάποιοι καθηγητές στο Βαρβάκειο μου άνοιξαν το παράθυρο στους υπερρεαλιστές Έλληνες και ξένους. Αυτοί έχουν την ευθύνη για ότι ακολούθησε....
Πολλοί αναρωτιούνται τι σημαίνει ακριβώς το Ganuma de Linarus..αν και κατασκευασμένη λεξη,αναρωτιεμαι τι σκεφτόσουν και ποιο το νόημα της?
Ν. Αγγελής: Είναι μια τουφεκιά στον αέρα, στο κενό. Όπως και όλα τα τραγούδια άλλωστε. Αν συναντήσουν κάποιον, όλα καλά. Αν όχι, δεν χάθηκε ο κόσμος... Πάντως το Ganuma de Linarus δε σημαίνει κάτι ιδιαίτερο από όσο θυμάμαι. Ο καθένας μπορεί να βρει τη δική του εκδοχή.
Ποια άλλα ελληνικά συγκροτήματα των 80s εκτιμάς?
Ν. Αγγελής: Πολλά συγκροτήματα τότε είχαν πολλά καλά τραγούδια. Θα σου πω για αυτούς που είχα ακούσει Yell O Yell, Reporters,Metro Decay, Clown, Antitroppau, Femmes Fatales, Moist Device, Nefos, Joyfull Nurses, Villa 21, Αρνάκια, Λευκή Συμφωνία, Blue Light, Not Two Without Three.... Μερικοί μόνο. Και ξεχνάω και άλλους τόσους. Για πολλούς μπορείς να ακούσεις πράγματα στο ντοκιμαντέρ Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο.
Αγαπημένα στέκια στην Αθηνα,τοτε και τώρα?
Ν. Αγγελής: Τότε πέρα από Σοφίτα και Πήγασο, υπήρχαν πολλά μπαράκια στα Εξάρχεια, στο Παγκράτι κτλ. Σήμερα περνάω από όπου ακούγεται τέτοια μουσική. Teddy boy, κάποιες φορές Rebound, σε συνδυασμό με παιδικά πάρτυ... Θα τα δεις κι εσύ...
Τα βλέπω ήδη, σουρεαλιστικός συνδυασμός.. Αλήθεια, πως θα περιέγραφες τα 80s,τι σημαίνει για σένα σήμερα αυτή η δεκαετία?
Ν. Αγγελής: Πολύ μουσική, αυτοοργάνωση, μακριά από κόμματα,δισκογραφικές και παρέες. Αυτό ήταν για μένα τα 80. Το τίμημα πληρώθηκε. Οι περισσότερες μπάντες διαλύθηκαν
Δυστυχώς ισχύει..Όμως πως σας φαίνεται σήμερα να έχει η μουσική σας τόση ανταπόκριση και απήχηση και μάλιστα σε νεαρά άτομα που όταν κυκλοφορούσατε την Άνωση δεν είχαν καν γεννηθεί?
Ν. Αγγελής: Περίεργα. Τελικά η τουφεκιά που σου΄λεγα περιφέρθηκε για χρόνια και βρήκε στόχο...Νιώθω ...πράγματα όταν στις συναυλίες τα παιδιά ξέρουν κάθε στίχο.
Υπάρχει ακυκλοφόρητο και ξεχασμένο υλικό?
Ν. Αγγελής: Υπάρχει πολύ υλικό και από την περίοδο του συγκροτήματος και μετά, που τώρα πια ακούγοντάς το με την απόσταση που πρέπει, θα ήθελα να βγει. Με κάποιο τρόπο θα βγει.
Τι έχει αλλάξει σήμερα στο πως ζεις και βιώνεις μέσα από τους Χωρίς Περιδέραιο?
Ν. Αγγελής: Η αίσθηση όταν γράφεται ένα κομμάτι ή όταν το ολοκληρώνουμε με τη μπάντα είναι η ίδια πιστεύω. Και τότε και τώρα. Απλά τα πράγματα τώρα είναι πιο πιεσμένα. Υπάρχει πιο λίγος χρόνος.
Αν και δύσκολο να ξεχωρίσω , το πιο αγαπημένο μου από εσάς είναι το Έγχρωμη γρίπη. Λίγα λόγια για τους στίχους και τι σημαίνει?
Ν. Αγγελής: Ας αφήσουμε τη φαντασία να μας οδηγήσει. Δε θυμάμαι να σου πω.... Ομοιομορφία και ιδιαιτερότητα. Και για την ακρίβεια και τα δύο μαζί
Τι σχέδια έχετε για την συνέχεια, τι να περιμένουμε από Χωρίς Περιδέραιο στο μέλλον?
Ν. Αγγελής: Θέλουμε να παίζουμε τα τραγούδια που για τυχαίους λόγους δε βγήκαν ποτέ προς τα έξω. Θέλουμε να κυκλοφορήσουν τραγούδια αποτυπωμένα το 80, όσα είναι σε καλή κατάσταση, αλλά και να ηχογραφήσουμε άλλα, που είναι και τα πιο πολλά, που δεν ακούγονται εύκολα όπως έχουν σωθεί σε κασέτες, μπομπίνες κτλ.
Αυτά είναι πολύ καλά νέα! Θα σας ενδιέφερε να παίξετε live στο εξωτερικό?
Ν. Αγγελής: Συναυλίες στο εξωτερικό; Ίσως όταν μάθουν και οι άλλοι ελληνικά. Αν και από την Ειρκτή μας λένε ότι τα βινύλια μας πηγαίνουν καλά σε διάφορες χώρες,ακόμα και εξωτικές, στα περιορισμένα πάντα πλαίσια του ειδικού κοινού, ούτε το έχουμε σκεφτεί, ούτε υπάρχει και καμία πρόταση. Η καριέρα στο εξωτερικό ήταν όνειρο κάποιων γκρουπ, που από όσο ξέρω κατέληγε σε εφιάλτη.
Έχετε πλέον καταλήξει σε μια πιο μόνιμη σύνθεση ως προς τα μέλη του group?
Ν. Αγγελής: Σήμερα η σύνθεσή μας παραπέμπει στο αρχικό σχήμα. Εκτός από τον Παντελή Πετρονικολό που παίζει κιθάρα στο γκρουπ από το 82, η Λία Μιχαηλίδη παίζει πλήκτρα, όπως έκανε στο αρχικό σχήμα και ο Κώστας Κόλλιας. Τώρα το μόνιμο είναι πάντα σχετικό.
Ερώτηση κρίσεως! Νομική η Μουσική?
Ν. Αγγελής: Φαινομενικά το ένα δεν έχει σχέση με το άλλο. Αλλά ο καθένας μπορεί να κάνει οτιδήποτε με αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Τουλάχιστον να προσπαθήσει. Η μουσική είναι πηγή ζωής. Η δικηγορία τρόπος επιβίωσης.
Συμφωνώ απόλυτα! Αν φτιαχνόσασταν σήμερα σαν συγκρότημα τι πορεία θα ακολουθούσαστε?
Ν. Αγγελής: Πιθανόν την ίδια. Βέβαια τα ακούσματα δε μπορεί να είναι τα ίδια και σήμερα ο όγκος της πληροφορίας είναι μεγαλύτερος από τότε, με τα υπέρ και τα κατά. Βλέπω ότι οι νέοι μουσικοί, είναι τεχνικά πολύ καλύτεροι από παλιά και με πιο ανοιχτούς ορίζοντες. Πάντα σε κάποιο υπόγειο θα γράφονται ωραία τραγούδια....
Ελλάδα του 2015 ..το σχόλιο σου
Ν. Αγγελής: Τα πράγματα είναι δύσκολα. Η πολιτική που ακολουθήθηκε την τελευταία πενταετία δεν απέδωσε. Η συνέχιση αυτού του μοντέλου της λιτότητας θα συντελέσει στη διάλυση και της Ευρώπης και των κοινωνιών. Χρειάζεται σχέδιο αυτόνομης πορείας. Παραγωγής. Από την αρχή.
Κάτι καινούργιο που μπορεί να ακούσουμε στο Death Disco στην συναυλία της Παρασκευής?
Ν. Αγγελής: Την Παρασκευή θα παίξουμε 5-6 νέα κομμάτια. Και άλλα 3 που έχουμε να τα παίξουμε από το 86!!! Και μια και μιλάμε για παραγωγή, ένα τραγούδι που παίζουμε τελευταία προτείνει στο διάστημα να χτίσουμε ιχθυοκαλλιέργειες. Καλά προστατευμένες από το φως και την υγεία σας....
Εντάξει, δεν θέλω να ρωτήσω περισσότερα, μόνο αυτό με το τι θα ακούσουμε μου φτάνει! Έχουμε μιλήσει για τα παιδιά μας, αλήθεια τα παιδιά σου τι γνώμη έχουν για την μουσική του μπαμπά τους?
Ν. Αγγελής: Άλλοτε τους αρέσουν, άλλες φορές προτιμούν πιο παιδικά τραγούδια..ο γιος μου που είναι 11 χρονών θέλει να γίνει ντράμερ. Η κόρη μου που είναι 8 χρονών ήδη φτιάχνει δικά της τραγούδια!
Στα βήματα σου λοιπόν Νίκο! Πάντως έμενα ο γιός μου 20 μηνών πλέον ήδη χορεύει όταν ακούει την Άνωση! Γονίδια!! Σε ευχαριστώ πολύ για όσα είπαμε, και ελπίζω να τα πούμε σύντομα πάλι!
Ν. Αγγελής: Εγώ ευχαριστώ Παναγιώτη! Σε περιμένω την Παρασκευή!
Συνέντευξη: Παναγιώτης Καλλιγάς
Οι Dreamline είναι ουσιαστικά η εξέλιξη των Parasagas οι οποίοι ξεπήδησαν μέσα από τους South Of No North. Αποτελούνται από τον Γιώργο Κ. (μπάσο), Φοίβος(ντραμς), οι οποίοι ήταν στους South Of No North/Parasagas, τον Κωνσταντίνο Κούζα (πλήκτρα και σάμπλερ), μέλος της νέοτερης φάσης των Metro Decay και ο Housework (τραγούδι και κιθάρα) ο οποίος ήταν στην καινούρια σύνθεση των This Fluid. Το ''Here And Gone'' είναι το πρώτο τους άλμπουμ και εξελίχθηκε στη μορφή που το ακούτε από ηχογραφήσεις των Parasagas που πραγματοποιήθηκαν ζωντανά στο στούντιο και μετά ολοκληρώθηκαν με την προσθήκη sample, φωνής, κιθάρας και άλλων οργάνων ( melodica, μπαγλαμάς, music box κλπ) από τον Housework.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα σκοτεινό, υποβλητικό έργο που μπορεί να έχει τις δικές του αναφορές (D. Sylvian, B.Eno, Daniel Lanois,Robert Fripp,Tuxedomoon κλπ) αλλά λίγο μας απασχολεί από τη στιγμή που το σχήμα δημιουργεί κάτι προσωπικό και με χαρακτήρα. Η ψιθυριστή, σκοτεινή ερμηνεία του Housework ακολουθεί τα ρυθμικά, αιθέρια και ονειρικά παλμικά κύματα της υπόλοιπης μουσικής και η αίσθηση της κίνησης πάνω σε αυτή την Ονειρική Γραμμή είναι μόνιμη και σαγηνευτική.
Τα τραγούδια του άλμπουμ έχουν υπαρξιακή και σκοτεινή θεματολογία αλλά δε λείπει και το συναίσθημα του έρωτα (Sweet Betraying Eyes). Η προσεγμένη ενορχήστρωση και η καθαρή παραγωγή ισορροπούν τις χαμηλές συχνότητες, τις κιθάρες και τις ονειρικές στρώσεις των πλήκτρων διατηρώντας ένα ενιαίο χαρακτήρα σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Σίγουρα προδιαθέτει για συνέχεια αλλά και περιέργεια για τη ζωντανή απόδοση του. Δείχνει αρκετές δυνατότητες για περαιτέρω ανάπτυξη αλλά και ποιος δεν θα ήθελε να εισχωρήσει και να ταξιδέψει με τον ήχο του άλμπουμ και έξω από το σπίτι του μαζί με τους υπόλοιπους ακροατές.
Υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα αναρτημένα στο διαδίκτυο αυτή τη στιγμή αλλά το σχήμα δεν υποκύπτει στην συνηθισμένη πλέον διαδικτυακή προ-ακρόαση πριν την αγορά, αλλά όπως γινόταν και παλιά αφήνει τον ακροατή να τον ανακαλύψει μόνος του. Και σε αυτή την περίπτωση η αγορά του βινυλίου είναι η αρχή της παραδοσιακής τελετής ακρόασης. Αυτής που βγάζετε το βινύλιο απο τη θήκη και το ακουμπάτε με προσοχή επάνω στο πλατώ έχοντας από πριν φροντίσει να τοποθετήσετε αντιστατικό κάλυμμα επάνω του. Τοποθετείτε τη βελόνα στο βινύλιο, ο δίσκος γυρίζει και μαζί με αυτόν ένας ολόκληρος κόσμος αποκαλύπτεται και σας περιμένει να τον εξερευνήσετε όσες φορές επιθυμείτε. Και θα είναι πολλές οι φορές, πιστέψτε με.....
Rating: 8,5 / 10
Χρήστος Μίχος
*To άλμπουμ των Dreamline διατίθεται σε περιορισμένα κομμάτια και μόνο σε βυνίλιο, διαδυκτιακά, μέσω Discogs καθώς και στα καταστήματα: Le Disque Noir (Θεμιστοκλέους 29), Darkside (Εμμ. Μπενάκη 57, Εξάρχεια), Ζαχαρίας (Ηφαίστου 20, Μοναστηράκι) και Mr. Vinylios (Ηφαίστου 24, Μοναστηράκι).
ION είναι το βασικό και μακροβιότερο ως τώρα, μουσικό σχήμα του Γιάννη Παπαϊωάννου. Κυκλοφορεί με το συγκεκριμένο όνομα από το 1997 και αν πιστέψουμε το discogs μέχρι τώρα αριθμεί εννέα e.p. και τέσσερα lp, αλλά στη συγκεκριμένη δισκογραφία δεν περιλαμβάνεται το περσινό ''Through The Night'' e.p. οπότε ανεβάστε τα extended σε δέκα. Η τελευταία μεγάλου μήκους κυκλοφορία του ήταν το ''Elfish Tapes'' του 2010. Τότε είχε γίνει λόγος για μια τριλογία, την ''Elfish Circle Trilogy'', αλλά έως τώρα δεν έχουμε δει σημάδια από αυτό το σχέδιο. Φέτος όμως επιστρέφει με το ''Μαύρη Συχνότητα'' και όπως μας εξήγησε ο ίδιος ο καλλιτέχνης:
«... χαρακτηρίζει (και άρα συμβολίζει) μια περίοδο ησυχίας για τον ΙΟΝ. Ο "μαύρος θόρυβος" είναι ο όρος που στην τεχνολογία συμβολίζει την απόλυτη ησυχία. Και στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του "Elfish Tapes" υπήρξαν παρά μόνο μικρές ανάσες που έδιναν ένα στίγμα ζωής για αυτό το μουσικό μου πρότζεκτ. Έτσι, εδώ υπάρχουν κομμάτια που γράφτηκαν σε αυτή την περίοδο, κάποια πιο παλιά και κάποια πολύ καινούργια που αγγίζουν στιγμές στις οποίες έτρεχε πολύ ενεργά και το παράλληλο πρότζεκτ των Mechanimal... » .
Μαζί του, όπως και στο ''Elfish Tapes'', συμμετέχουν οι May Roosevelt, Σπύρος Φάρος και Ηλίας Κατελάνος, αλλά και οι Τάσος Νικογιάννης και Κώστας Ματιάτος, πρώην και νυν αντίστοιχα κιθαρίστες των Mechanimal. Στην εικαστική επιμέλεια αλλά και στο οπτικό μέρος του άλμπουμ όπως πάντα η Αγγελική Βρεττού.
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου δημιουργεί εικόνες στο κεφάλι του ακροατή με τους ήχους του και σχεδόν ποτέ δεν αποφεύγω αυτή τη συναισθητική προσέγγιση των συνθέσεων του με οποιοδήποτε σχήμα ηχογραφεί μουσική. Έτσι και στη ''Μαύρη Συχνότητα''. Η ακρόαση δημιουργεί χαλαρή διάθεση, ο ονειρικός και στοχαστικός του τόνος υποβάλλει τον ακροατή στην επιθυμία, να περπατήσει κυριολεκτικά στην ύπαιθρο μακριά από ηλεκτρομαγνητικές επιρροές και ατμοσφαιρική μόλυνση. Καθαροί ουρανοί, υποψία βροχής, αεράκι από τη θάλασσα, η Φύση γενικότερα είναι το περιβάλλον ή η επιθυμία για επιστροφή σε πιο φυσικό περιβάλλον ή ακόμα και αλλαγή πορείας μεταφορικά σε αντίθεση με το βομβίζον Αστικό παραλήρημα που συναντούμε στο άλλο του σχήμα , τους Mechanimal. Είναι παράλληλα και ένα από τα πιο προσωπικά άλμπουμ του ION, προϊόν μίας αρκετά δύσκολης εποχής και με σημαντικές αλλαγές στη ζωή του καλλιτέχνη. Όμως είναι ένα έργο περισσότερο φωτεινό από τα προηγούμενα του. Το φως διαπερνά τις περισσότερες συνθέσεις και μαζί με την κρυστάλλινη παραγωγή δίνουν στο άλμπουμ έναν ακόμα λόγο να μονοπωλήσει στις βόλτες τόσο στο ύπαιθρο όσο και στην ίδια την πόλη· είναι πρώτης τάξεως ηχητικό υλικό για ηρεμία μέσα στην καρδιά του «Αστικού θηρίου».
Συγκρίνοντας το με την προηγούμενη δισκογραφία, δεν παρατηρούμε δραματικές αισθητικές αλλαγές ή πισωγυρίσματα. Όμως διακρίνεται μια καθαρότητα στον ήχο όχι μόνο τεχνικής φύσεως αλλά και συνθετικής. Ο ήχος πλέον έχει περισσότερα επίπεδα, είναι πλούσιος σε μελωδίες και ενώ η ενότητα και το συγκεκριμένο ύφος γίνονται αντιληπτά από το πρώτο κιόλας άκουσμα, τα επιμέρους στοιχεία έρχονται σιγά σιγά σε κάθε ακρόαση και αποκαλύπτουν τον πλούσιο και όμορφο βυθό της «θάλασσας».
Τα στρώματα ήχου- βάσεις των συνθέσεων, η υποδόρια αλλά διακριτή ρυθμική γραμμή, οι επιπλέον προσφορές στο ηχητικό αποτέλεσμα των υπόλοιπων μουσικών στις κιθάρες και στο θέρεμιν, συνδυάζονται αρμονικά και τίποτε δεν χρησιμοποιείται καλλωπιστικά ή επιχρωματικά. Κάθε τι, ενισχύει και αλληλεπιδρά σε κάθε ακρόαση, στο αυτί του ακροατή και δημιουργεί αυτό το φιλόξενο, θερμό, αλληλεπιδραστικό κλίμα που κάνει αυτή τη ''Μαύρη Συχνότητα'' ένα άλμπουμ που λειτουργεί καλύτερα αν το ακούει κανείς καθ' οδόν και σε επανάληψη, παρά χωμένος ή σκεβρωμένος σε μια καρέκλα ή καναπέ στο σπίτι αλλάζοντας κάθε λεπτό τα κομμάτια στο cd ή στο pc.....
ION bandcamp
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
Οι Lower Cut δημιουργήθηκαν την άνοιξη του 2009 και από το 2011 και μέχρι σήμερα αποτελούνται από τους Ειρήνη Αργύρη (φωνητικά), Αλεξανδρος Δαρμής (synths, προγραμματισμός), Γιάννης Ευθυμίου (μπάσο, προγραμματισμός), Βασίλης Μπάλδος (ντραμς), Βαγγέλης Σταυρουλάκης ( κιθάρες). Το '''Off My Head'' είναι στην ουσία η τρίτη κυκλοφορία του Αθηναϊκού σχήματος ύστερα από το ομώνυμο e.p. του 2011 και το 3.3. e.p του 2012 που είχαν βγει μόνο σε ψηφιακό φορμάτ. Αφήνουμε εκτός τη μουσική τους επένδυση στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Αλέξανδρου Καραΐσκου «Ιστορίες από το Λιβαδερό» (καλύτερο ντοκιμαντέρ, Διεθνές Φεστιβάλ Πελοποννήσου 2013), γιατί μέχρι σήμερα δεν το έχω δει να κυκλοφορεί σε κάποια μορφή.
Ακολουθώντας την ηχητική πορεία τους, περνάμε από τον θολό, μελωδικό τους υπόγειο στο περισσότερο κατασταλαγμένο, πεπλατυσμένο και μερικούς τόνους φωτεινότερο indie και new wave pop διαμέρισμα αυτού του πρώτου ολοκληρωμένου τους άλμπουμ απ' όλες τις απόψεις. Το άλμπουμ περιλαμβάνει τρεις συνθέσεις (Trickery, Dreamwalkers, Goldfish) που έχουν ξανακουστεί και στις δύο προηγούμενες ηχογραφήσεις τους σε λίγο διαφορετικές εκτελέσεις αλλά και με ανδρικά φωνητικά στο πρώτο e.p. τους, που δείχνουν καλύτερα την εξέλιξη και βελτίωση τους στις ενορχηστρώσεις και στην παραγωγή. Το άλμπουμ κινείται μεταξύ της Βρετανικής indie κιθαριστικής παράδοσης των αρχών των '90'ς και της new wave περιόδου. Κυριαρχούν οι μελωδίες, οι κιθάρες πλέον έχουν βελτιώσει τις συνθήκες φωτισμού και η κλίση προς τους Βρετανούς shoegazers είναι εμφανής. Σε μια περίοδο που αναβιώνει το συγκεκριμένο είδος, ειδικά στην Αμερική, έχουμε πλέον και εδώ στην Ελλάδα κάτι αντίστοιχο. Όμως το καλό τεχνικό επίπεδο της μπάντας και το ισχυρό ατού των μελωδικών φωνητικών της Ειρήνης Αργύρη που στεφανώνουν κάθε τραγούδι με την απαραίτητη τρυφερότητα και μελωδικότητα, είναι στοιχεία που κάνουν την μπάντα να διαφοροποιείται χαρακτηριστικά από πολλά Αμερικάνικα του είδους.
Το (Some Random Summer) Rain ανοίγει όχι μόνο το άλμπουμ αλλά και το σεντούκι των αναμνήσεων που μας πηγαινοφέρνει από τα '90'ς στα '80'ς με χαρακτηριστική και ευφορική ευκολία, και μέχρι το τέλος του άλμπουμ αυτά τα συναισθήματα κυριαρχούν συνεχώς. Οι περισσότερο εξοικειωμένοι από παλιά ακροατές θα βρουν αρκετά στοιχεία που έχουν αγαπήσει και στο παρελθόν και θα εκτιμήσουν το γεγονός ότι σχήματα σαν τους FATAL CHARM μπορεί να έμειναν στην αφάνεια αλλά το πνεύμα τους ζει μέχρι σήμερα.
Οι τωρινοί, ενθουσιώδεις ακροατές αυτού του αγαπημένου ήχου ή ηχητικής κατάστασης θα ακούν με τις ώρες ήδη το άλμπουμ από την ημέρα που βγήκε. Γιατί απλά οι συγκυρίες βοήθησαν να κυκλοφορήσει το 2014. Κανονικά ο ήχος του άλμπουμ μας επιτρέπει να πούμε ότι δε γνωρίζει χρονικά περιθώρια, γιατί και το 2020 να έβγαινε πάλι με την ίδια χαρά θα το ακούγαμε...
Rating: 7,5 / 10
Χρήστος Μίχος
PS: Οι Lower Cut θα εμφανιστούν στο Death Disco στις 24/4/2015
Pages
