ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ K. THE CLOWN

Κόντεψε να περάσουν κοντά δυο σεζόν για να επιστρέψουν οι 2L8 με νέα επεισόδια, πράμα διόλου παράξενο αν αναλογιστεί κανείς τι τράβηξε ο Κλόουν στον προηγούμενο Kύκλο.  Όσο και αν πάλεψε, όσο κ αν νευρίασε, ο πομπώδης λυρισμός του "He & She" δεν έφτανε για να φωτίσει τα Σκοτεινά Χρόνια που ζούμε. Τουναντίον, life goes on and on και σκοτείνιασε τόσο που γίναμε σχεδόν αόρατοι. Το έβλεπε και ο ίδιος να συμβαίνει. "Soon I will disappear", ψέλλισε και σύρθηκε στην κρυψώνα του για να καταστρώσει την επόμενη κίνηση. Χρειαζόταν καινούρια στρατηγική. Γιατί ναι μεν το "Join the Resistance, fall in love" έγινε γκράφιτι, ήταν όμως σε σημείο που το έβλεπαν λίγοι. Αυτήν την φορά έπρεπε να τα πει έξω από τα δόντια. To the point, χωρίς φανφάρες και λουστραρίσματα. Να πέσει από τα σύννεφα σαν έκπτωτος άγγελος, κι ας  θυσιαστεί στην τελική, ο χρόνος του τελειώνει. No more poetry, only raw meat? Ποιος ξέρει με τον Κλόουν που μπλέξαμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στην εποχή που η αφραγκιά είναι trending topic, το ότι προσχώρησαν τόσοι στην Αντίσταση και τον ενίσχυσαν μέσω Pledge στις νέες του μάχες, ήταν μια καθαρή νίκη.  Όμως ο Κλόουν ξέρει πολύ καλά ότι το να κερδίσει μια μάχη, δεν σημαίνει ότι κέρδισε και τον Πόλεμο. 

Φέροντας την πεμπτουσία των ομώνυμων ταινιών του Fukasaku, το τρίτο εγχείρημα των 2L8 σφήνωσε άνετα και δικαίως στη μικρή μου λίστα με τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων χρόνων. Στο πρώτο πέσιμο εξερράγη πάνω μου σε χίλια κομμάτια που σαν doppelgangers πήραν την θέση του Κλόουν και έφτιαξαν ευφυέστατα ένα bastard pop musical υπό τις μαεστρικά ανορθόδοξες ορχηστρικές οδηγίες του. Ντου από παντού, όλα κάτι μου θύμιζαν αλλά για τίποτα δεν ήμουν βέβαιη. Ξεχάστε το theremin, δεν γουστάρει πια υπνωτισμένους. Παίρνει την κιθάρα του και τραγουδά με απαράμιλλη πιστότητα το Χρονικό ενός Πολέμου για να μάθουμε από τα λάθη του. Η απροσδόκητη brilliance που επέφερε η (παρα-/μετα-) μόρφωση του σε διπολικό αντιήρωα, δεν μπορεί να αγνοηθεί, αν και δεν κρύβω πως αρχικά σκέφτηκα ότι θα μπορούσαν να λείπουν μερικά από τα 32 τραγούδια. Με την διάθεση του για πιο straightforward και «easy listening» συνθέσεις να καταφαίνεται από το τρίτο μόλις τραγούδι (το "Innocent Smile"), εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί δεν κυκλοφόρησε μόνο τις κομματάρες (και είναι πολλές!) σε ένα μονό cd. Όμως, το νόμισμα έχει δυο όψεις και προτού βιαστείτε να διαλέξετε κορώνα ή γράμματα, μελετήστε το καλά για να κρίνετε την πραγματική του αξία. Μετά την δεύτερη ακρόαση, λοιπόν, και αφού ξαναδιάβασα το (καταρχάς) self explanatory ένθετο κόμικ μαζί με το υπόλοιπο βιβλίο, είδα πόσο εθιστικά περίεργο καταντά το ό λ ο θέμα και όχι μόνο τα best of του διπλού δίσκου.

Αλλά και τι δεν είναι περίεργο στο σύμπαν του Κλόουν? Με επίκεντρο τον ίδιο σε ένα πλανητικό σύστημα που πότε κοιτά τον Ήλιο και πότε το Φεγγάρι, ασκεί τέτοια βαρύτητα γύρω του που συμπαρασύρει μια ολόκληρη μπάντα στο χορό του Ζαλόγγου, όσο αυτός κάνει σβούρα γύρω από τον εαυτό του. Ποια Μοίρα θα επιλέξει? Η ώρα της Κρίσης πλησιάζει.

Μάχες σε Φωτεινό Background (Sunlight)

Το εξώφυλλο του Sunlight σε πετάει με μιας στο Κολοσσαίο, δεν είναι δύσκολο να πιάσεις καλή θέση. Με δυο αντίθετων κατευθύνσεων κλαδιά ελιάς να σχηματίζουν προστατευτικά γύρω του τον Κότινο της Αγίας Τριάδας (Ειρήνη-Σοφία-Νίκη), ο πρωταγωνιστής φοράει ως ασπίδα της Ανωνυμίας του το nameless face του Κλόουν (και όχι του Guy Fawkes ή ένα κενό Ερωτηματικό) και προσεύχεται με ύφος παραπονιάρικου Puss in Boots για Ενωμένα Έθνη. Μόνο αν είσαι τυφλός δεν βλέπεις στον καθρέπτη της ψυχής του την επιθυμία για Αλλαγή. Το θέμα είναι πως οι πρώτες ακτίνες του Ήλιου ξάφνιασαν τον Κλόουν και τον έκαναν να σφυρίξει ακούσια την έναρξη του Αγώνα. Και τώρα που άρχισαν τα όργανα, οφείλει να χορέψει.

Ένα δύο τρία Πάμε. Κάτι τρέχει στα γύφτικα. Όσο βαράνε τα νταούλια, τόσο ο παρίας Balkan Nigger θα χορεύει στο πανηγύρι μια τσιγγάνικη version του Caucasian Walk των Virgin Prunes. Και όσο μανιάζει αντιμέτωπος με το reset της Eurotrash αυτοκαταστροφικής ύπαρξης του, τόσα περισσότερα Mazoo and the Zoo θα δραπετεύουν, και άντε να τα δαμάσει μετά. Όταν φτάνει η στιγμή της επιλογής στρατοπέδου στο "Borderline", η πιο μεταιχμιακή της ύπαρξης του, από την μια He Wants Revenge και από την άλλη παραλύει από φόβο. Αντί να πιστέψει τον Adrian Borland του Winning και να βγει στην επιφάνεια, αυτός το βιολί του. Διαμελισμένος πλέον και πολυσχιδής, αρπάζει με το ζόρι τους Neubauten να παίξουν τσίγκο λε λε τα και οδεύει χοροπηδώντας στην Φωλιά του Κούκου.

Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Από τις στάχτες του αστείου, γελαστού, γλυκομίλητου και ρομαντικού Μεσσία του "He and She" αναστήθηκε ο τρομακτικός, νευριασμένος, βρωμόστομος, κυνικός αντι-Μεσσίας του "Interlude" που δεν τον νοιάζει το μέλλον, αλλά να καβατζώσει μια θέση στον Ήλιο. Έχοντας τις μοιρολογίστρες πάνω από το ζεστό του πτώμα στο "Strange Too" να ψάλλουν πως "η ιδιοκτησία είναι δουλεία" και την καρδιά του να προειδοποιεί για όσο ακόμα χτυπά "Abandon hope all ye who enter here", χρειαζόταν να τον στοιχειώσει ο Τρίτος Μπάρμπας των Bauhaus, για να σπιντάρει ξανά στο "Fight" και να ριχτεί στην μάχη. Being cattle is fun, αλλά ως εδώ. Όμως, "to calm our brother fears" δεν είναι εύκολο πράμα. Όπως σε κάθε επεισόδιο έρχεται η στιγμή που οι προβολείς σβήνουν την ύπαρξη του χαρακτήρα, έτσι και σε αυτό το πλατό κάποια στιγμή ο Ήλιος θα άρχιζε να δύει. Με μια υποβλητική φωνή αλά Till Lindenmann μες το μυαλό του να τον απειλεί, τα φαντάσματα του παρελθόντος τού κόβουν το αίμα και το χρησιμοποιούν ως μελάνι στο συμβόλαιο τους.

"Respect the Brightness of our souls", αλλά πολλά ζητάει. Αυτές οι μάχες δεν έχουν honor ούτε humanity, για αυτό και ξεμένει με την Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο που τον οδήγησαν οι Placebo στο "Fading".  Γιατί όσο κι αν το φως του Ήλιου εξουδετερώνει την μαυρίλα της ψυχής του, οι πληγές που σκουπίζει με το "Velvet" παραμένουν ανοιχτές. Και όπως είπε και ο Neil, It's better to burn out than fade away.

Μάχες σε Σκοτεινό Background (Moonlight)

Το Moonlight δεν επιδιώκει να κλέψει τις Δάφνες από το Sunlight. Δεν είναι του χαρακτήρα του άλλωστε, αλλά και να το ήθελε, το Φως του αντιπάλου του είναι πολύ δυνατό για να ξεφύγει από την σκιά του. Παρά το low profile του, όμως, μερικά αστέρια στον ουρανό του λάμπουν τόσο πολύ που αρχικά μοιάζουν με ήλιους. Μη μπορώντας να δει και ο εκείνος πλέον ποια είναι η πηγή φωτός τους, τα μαύρα δάκρυα του αναλαμβάνουν να γράψουν τις νότες και τους στίχους στις επόμενες σελίδες της Ειμαρμένης του. Ζωγραφίζει το σύνθημα τού Αγώνα σε μια παγκόσμια γλώσσα, κοτσάρει και μερικά αρχετυπικά σκίτσα ύφους Niki de saint Phalle δίπλα του και παίρνει μια ανάσα, πριν συρθεί σακατεμένος για να θρηνήσει την ντροπιαστική Πτώση μιας μεγαλειότητας τραπουλόχαρτου. Έτσι κι αλλιώς, πρέπει να κρυφτεί από την "Lover" που με τους funky τσαχπίνικους ρυθμούς της θέλει να τον παρασύρει ξανά στο πεδίο της μάχης. Τα τραύματα του είναι πολύ βαθιά για να ανταπεξέλθει. Ας μείνει πολεμικός ανταποκριτής. Rest now, weary head, άκου το "Healing Song", you will get well soon. Από Super Man που όλους τους κακούς νικάει και όλα τα κακά σκορπάει συρρικνώνεται στον Fool γκοθά του "Lost Pictures", που του δείχνουν το φεγγάρι, αλλά αυτός κοιτάει τα αστέρια. Εξαπατημένος και κατακερματισμένος βυθίζεται στην δίνη της μαρμότας του "Sleepless" για να κάνει με την ησυχία του τον απολογισμό αυτού του Πολέμου.

Πήρε λάθος μονοπάτι, το ξέρει πια, και στο βαθιά εξομολογητικό "Don't follow me", που για κάποιον λόγο μού προκαλεί την ίδια συγκίνηση με το Hope There's Someone του Antony, χρησιμοποιεί τον πιο δραματικό πειστικό τόνο που μπορεί να εφεύρει, προκειμένου να μην πάρει κανέναν άλλον στον λαιμό του. Με στριγκλιές που παραπέμπουν στον Cobain και soundtrack γεννημένο από A Guitar and a heart των M83, τραβάει κινηματογραφικά την σκανδάλη στο "Love is gone" και δίνει ένα τέλος. Αυτός ο Κύκλος πρέπει να κλείσει, οπότε "Circle the Pencil Mr Ink", δεν είναι καιροί για Pixies. Ο αφοπλιστικός κυνισμός του "The Forgotten Dolls choose to Die" , τραγούδι που θα έκανε την Phoebe από τα Φιλαράκια να σκάσει από την ζήλεια της που δεν έγραψε τέτοιο σουξέ, τον πετάει στην ζοφερή αλήθεια λίγο πριν την Αυγή. Γιατί μπορεί η Lisa Gerrard και οι Sigur Rós να φυσούν την «πιο ελαφριά και από πούπουλο» ψυχή του στο "Close your eyes when orbiting new planets", αυτός, όμως, δεν βρίσκει νέα τροχιά να τρυπώσει. Μην έχοντας τίποτα πια παρά το τραγούδι του, ακούει την "Ancient Voice" να του προσφέρει την λύση. Κακά τα ψέματα, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Σε λίγο ξημερώνει.

No more happy productions? Θα δείξει στον επόμενο Κύκλο. Προς το παρόν αφήνω στο repeat αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ και τρώω τις καραμέλες και τα γλειφιτζούρια που έστειλε στους pledgers συμπολεμιστές του για να γλυκάνω την πίκρα. Αν μη τι άλλο, αυτός ο Κλόουν φροντίζει τα παιδιά του. Εκτός από τις λιχουδιές, το πακέτο με τα πυρομαχικά των New Battles περιελάμβανε και τις δέκα καρτ ποστάλ που συμπληρώνουν το σετ της Μεγάλης Αρκάνα (οι υπόλοιπες βρίσκονται διάσπαρτες στο Έργο του) για να επικοινωνήσουμε κωδικοποιημένα το διπλό κρυφό μήνυμα του, όπως επιβάλλεται εν καιρώ πολέμου. Εγώ πάλι προτιμώ να τις ξαναρίξω, μπας και αλλάξει το ριζικό μας σε αυτούς τους αιμοσταγείς χρόνους που ζούμε. After all... tomorrow is another day.

Βαθμολογία: 9.8 / 10

Εva Me.