Είναι πολύ άσχημο κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας να συνειδητοποιείς ότι δεν έχει απολύτως τίποτα να σου προσφέρει. Να καταλαβαίνεις ότι μέχρι το τέλος δε θα βγει τίποτα, δε θα μείνει κάτι. Η εμφάνιση των Clair Obscur δεν ήταν τελικά άλλη μια ιστορία 80's δόξας και σύγχρονης λοβοτομημένης επαναδραστηριοποίησης απ'τη μια, και πληγωμένου πλην περήφανου φαν απ'την άλλη. Δεν προσπάθησε κανένας  για τίποτα, ούτε να πάει στο παρελθόν ούτε να φανεί κάποιο ενδιαφέρον για το  παρόν. Ήταν μια τυπική συναυλία των Clair Obscur του 2011. Το ότι έχουν το ίδιο όνομα με το γαλλικό συγκρότημα που έκανε εντύπωση με την ιδιαίτερη αισθητική και τον avant garde πειραματισμό του, ήταν αυτό που μπέρδευε τα πράγματα. Για ένα τέτοιο συγκρότημα, που δεν το είχες και ποτέ αφίσα πάνω απ'το κρεβάτι αλλά είναι τυλιγμένο στο προσωπικό του μυστήριο, φτιάχνεις μια εικόνα στο μυαλό σου, μια αίσθηση...

Όταν δε βρήκα τίποτα κοινό μεταξύ της και αυτού που εκτυλισσόταν στη σκηνή, και σχεδόν κανένα ενδιαφέρον σε ο,τι μου επιβαλλόταν σαν νέα εκδοχή αυτής της εικόνας, απλά παραιτήθηκα.

Το πώς «άδειασε» με τη μία η σκηνή όταν ανέβηκαν οι δύο μουσικοί και ακούστηκαν τα Blume και The Last Encounter ήταν το μόνο που βρήκα εντυπωσιακό. Κομμάτια απολύτως κλειστοφοβικά, που κατάφεραν να χάσουν το δρόμο τους στα λίγα τετραγωνικά μέτρα της σκηνής του Second Skin, και ξεψύχησαν από την αφόρητη απουσία του  Christophe Demarthe. Τι ακριβώς ζητάει αυτός ο άνθρωπος από μια συναυλία; Να επιστρέψει στα παλιά, να διαπιστώσει πόσο απέχει απ'αυτά, να υποστηρίξει την καλλιτεχνική του αναγέννηση, να προκαλέσει;

Τίποτα δε μου ταίριαζε. Το karaoke συνεχίστηκε κυρίως με τα τραγούδια του τελευταίου We gave a Party for the Gods and the Gods All Came. Μας μεταφέρθηκαν ακόμα πιο μουδιασμένα απ'ότι ακούγονται στο δίσκο, με απάθεια που την πλήρωσε και το Decades των Joy Division. Χωρίς σιγουριά, χωρίς ενδιαφέρον.  Το χειροκρότημα γινόταν όλο και πιο χλιαρό, η σκηνή παρέμενε άδεια. Δεν έχει σημασία να πω ότι δεν υπήρχε κάποιο video projection, ή ότι σε 2 κομμάτια χρειάστηκε να ανέβει και μια κοπέλα στο μπάσο, δεν άλλαζε και τίποτα. Δυστυχώς ο,τι συνέβαινε δε με αφορούσε. Έφυγαν στα γρήγορα, έπαιξαν λιγότερο από ώρα, χωρίς encore και χαιρετούρες. Αντίο κύριε Demarthe. Επιστροφή στη δισκογραφία τους.

Οι Human Puppets αντίθετα ξέρουνε τι κάνουνε και τι ζητάνε. Αυστηρό minimal wave, καθαρά ηλεκτρονικός αναλογικός ήχος στα βήματα των Suicide, Martin Dupont, Deux κλπ που σε βάζουν στη μετρονομική ατμόσφαιρά του και δεν θες να σταματήσει. Αυτή τη φορά ήταν μόνο τα βασικά δύο μέλη του γκρουπ, χωρίς κιθάρα και τύμπανα. Κομμάτια σαν βασανιστικές σκέψεις, σαν ονειροπόληση, νοερά χορευτικά ξεσπάσματα, σαν εμμονές. Human Puppets, Sound Innovator, Misery on Sunday, Heartbeat, T.V Eye, κυρίως από το Future from the past ήταν το μενού, και ο κόσμος -υποψιασμένος βέβαια για το συγκρότημα και τις δυνατότητές του- το ευχαριστιόταν. Και με βάση την παραπάνω παράγραφο, αποτέλεσαν ίσως και το ενδιαφέρον σημείο της βραδιάς, κι ας τους έχουμε δει κι άλλες φορές ζωντανά. Αναμένουμε τη δισκογραφική συνέχεια του τελευταίου e.p.

Αντίθετα, τους Velvet Condom που προηγήθηκαν, πρώτη φορά τους έβλεπα. Συγκρότημα κοντά στο new wave/ synthpop ήχο, που θύμισαν γκρουπ όπως οι Detachments, αλλά για να τους ξεπεράσουν θέλουν κάτι απ'τα κομμάτια τους. Ας πούμε ότι τους έλειπαν οι μελωδίες για να κάνουν τον κόσμο να χορέψει λίγο πιο έντονα. Αν και εκείνη την ώρα όσοι έρχονταν στο χώρο έδιναν περισσότερη σημασία στο να αναγνωρίσουν και να χαιρετήσουν γνωστούς, οπότε το πήγαινε-έλα και οι ομιλίες έκαναν λίγο άχαρο το ρόλο του γκρουπ από το Στρασβούργο.

Οι εμφανίσεις τέλειωσαν χωρίς ...συγκινήσεις, δεν ξέρω ποιος ενθουσιάστηκε με την παρουσία των συγκροτημάτων, πάντως οι άνευροι Clair Obscur αποποιήθηκαν εύκολα το ρόλο που τους επέβαλε το όνομά τους. Οδήγησαν τη βραδιά στο κρύο που ήδη είχε έξω και άφησαν τον καθένα να αποφασίσει το πόσο γρήγορα θα ξεχάσει.