Η συνύπαρξη των 2L8 και των Electric Litany σε μία βραδιά δεν μπορεί να οδηγήσει σε κάτι απλό, κάτι συνηθισμένο. Ωραία, στριμώχνει  κανείς μέσα του όλα αυτά που καταφέρνει η μουσική του καθενός και πάει για το σπίτι του. Σ'όλη τη διαδρομή, ενθουσιασμένος,  προσπαθεί να μιλήσει γι'αυτά και καταλήγει σε ασύγκριτες αερολογίες που πριν καλά καλά ειπωθούν έχουν πέσει ακυρωμένες στο πεζοδρόμιο. Όχι, δεν ήταν εύκολα τα πράγματα, όσο ηδονικά κι αν περίμενε ο κόσμος που γέμισε το Αν την εμφάνιση δύο πολύ καλών συγκροτημάτων, κάτι τέτοια μικρά άγχη τα αποκτούσες εύκολα αν άρχιζες να σκαλίζεις τους αμέτρητους πανέμορφους ήχους όλων αυτών των μουσικών. Όταν τέλειωσαν οι ρυθμικοί κύκλοι που ζαλισμένα έκαναν οι Masturbation goes cloud, οι Electric Litany μας έκαναν να βάλουμε το χέρι στην καρδιά και να πάρουμε στα σοβαρά μόνο ο,τι μας συγκινεί. Για να έρθει ο 2L8 και να μας πει «καλά, γαμήστε τα όλα αυτά, πάμε να βρούμε τι συμβαίνει στην πραγματικ-» και εκεί να σκάσει στο πιο αυθόρμητο γέλιο. Μπερδεμένα μας τα λέω, αλλά είδα δύο τρομερές εμφανίσεις, μπορώ να μπερδεύομαι όσο θέλω. How to be a child, angry enough to keep loving in the dark ages. Ε;

Η προσέλευση του κόσμου ήταν αναμενόμενη, το line up σε προκαλούσε. Οι εμφανίσεις των 2L8 περιγράφονται λέγοντας ότι δεν περιγράφονται. Ο πανέμορφος δίσκος των Electric Litany διαδόθηκε ταχύτατα την περασμένη χρονιά και οι συναυλίες τους δεν είναι για να χάνονται απ'όσους τον αγάπησαν.

Το να ξεκινά δυναμικά και με φόρα ένα νέο ελληνικό group και μάλιστα με περίεργο όνομα, δεν είναι καινούργιο, αλλά οι Masturbation goes cloud υπόσχονται κάτι με το οποίο δεν έχουν καταπιαστεί και πολλοί στην Ελλάδα, και τελικά το κάνουν πολύ καλά. Βάλτε και το φτηνό εισιτήριο. Το Αν club λοιπόν γέμιζε υπό τους ήχους των Masturbation goes cloud (κάτι σε πιάνει να το γράφεις συνέχεια αυτό) οι οποίοι πιστοί στον ήχο των Neu! και των Can, έφτιαχναν «μηχανικές» μινιμαλιστικές συνθέσεις με πολλή ενέργεια. Αυτή η krautrock συναυλιακή ατμόσφαιρα με εκπλήσσει πάντα στο πόσο καλά περνάω, μελωδία θαμμένη κάτω από μονοτονία τυμπάνων και μπάσου, αλλά με μια ενέργεια που όλο και αυξάνεται και ... goes cloud. Θα μπορούσε να είναι το πιο ωραίο live της βραδιάς. Πριν τους Caribou οπωσδήποτε, την επόμενη φορά!

Το χρονοδιάγραμμα σχεδόν κρατήθηκε και λίγο μετά τις 11, ανέβηκαν στη σκηνή οι Electric Litany. Τα live τους έχουν δομή, όπως τα κομμάτια τους, όπως ο δίσκος τους. Είναι μια αυστηρή διαδικασία να προσηλωθείς στον πυρήνα των πραγμάτων, να αφεθείς στο να μην αφήνεται τίποτα να πάει χαμένο. Έχουν βρει τη γοητεία του. Αγέλαστοι, προσπάθησαν με υπομονή να βρουν την κορύφωση των κομματιών τους, κάτω απ'τα συνεπαρμένα βλέμματα του κόσμου. Η ονειροπόληση του Don't fear the war, η κατάνυξη του μαγευτικού Tear, τα ξεσπάσματα του the Dunes,  τα κομμάτια του How to be a child and win the war είναι μια ξεχωριστή διαδρομή, απογοητευμένη και μεγαλόπρεπη. Ίσως τα σχόλια του Αλέξανδρου για τις «εκδρομές» στην Κερατέα και τους μπάτσους να ακούγονται παράταιρα ανάμεσα στα κομμάτια, αλλά ποια θα μου φαίνονταν πιο ταιριαστά; Μόνο η φωνή του Ρίτσου τα κατάφερε πριν από το Tear... Έχουν γραφτεί πολλά σχόλια για αυτά τα τραγούδια αλλά στις πρέπει οπωσδήποτε να ζήσει κάποιος και τη ζωντανή εκδοχή τους, για τη μοναχική εγκαρδιότητα, τον τρόπο που σε τυλίγουνε και τη συλλογικότητα στις μη-αντιδράσεις κατά το άκουσμά τους. Σίγουρα το πιο ωραίο live της βραδιάς.

Τα δοξάρια των 2L8 ήταν έτοιμα να σκίσουν τη γλυκιά αυτή ομίχλη, το πολυμελές συγκρότημα με τα έγχορδα,το theremin, το πλούσιο σετ κρουστών και τη ροκ διάθεση έμπαινε στο ρόλο του και τον ζούσε σαν ηθοποιός που δε νοιάζεται στιγμή για το πώς θα καταφέρει μετά να απομακρυνθεί απ'αυτόν. Θυμάμαι να προσπαθώ να βάλω σε τάξη γραπτού λόγου το αριστούργημα του He & She: Angry enough to keep loving in the dark ages, αλλά τελικά να τρώω την ώρα μου για να αποφασίσω που θα είναι καλύτερα να βάλω το πανέμορφο βιβλίο της συσκευασίας στο δωμάτιό μου. Οι 2L8 live είναι μια άλλη υπόθεση. Καταρχάς είναι ένα ροκ συγκρότημα. Που ανεβαίνει στη σκηνή ενός μαγαζιού όπως το Αn και «δένει» αμέσως με το χώρο. Τα κομμάτια των δύο δίσκων του συγκροτήματος αλλά και δυο,τρία καινούργια που ακούστηκαν, μοιάζουν περισσότερο με εσωτερικές φωνές που εκφράζονται πιστά, βίαια και απόλυτα καλλιτεχνικά, παρά με post punk, rock, darkwave και grunge επιδράσεις. Η ίδια η έκφραση έρχεται και τα συναντά όλα αυτά σαν αναγκαιότητες όχι σαν επιρροές της ίδιας. Μην ψάχνετε για playlist, έκανα άλλωστε πολύ καιρό να μάθω τους περισσότερους τίτλους των κομματιών τους, στο σκοτάδι άλλωστε δε βλέπεις τίτλους.

Κάτι παρόμοιο ισχύει και στις εκρήξεις των εμφανίσεών τους. Τα μέρη του Patience ήταν συγκλονιστικά, οι επικλήσεις του Nameless Faces και η αγωνία του Monotone Ruins επίσης. Ο ήχος του An βέβαια έκανε τα δικά του εδώ και πολλή ώρα, φωνές και βιολιά χάνονταν, η ενέργεια όμως όχι, έβγαινε από κινήσεις και ακινησία, δυνατό παίξιμο, από τα χαμόγελα του 2L8 και την επιθυμία του να ευχαριστεί τον κόσμο και τους διοργανωτές. Το Still Ignoring ME? και το Wings break heat image πήραν την ηλεκτρική θεατρικότητα που τους άξιζε ενώ το κλείσιμο του πρώτου μέρους με το Excuse Me, But I Just Have To Explode είναι το πιο επιτυχημένο αδιέξοδο ξέσπασμα, συσσωρευμένη ένταση και στίχοι που κουβαλάνε πολλά από τα μυστικά του He & She. Οπωσδήποτε το πιο ωραίο live της βραδιάς...

Δύο συγκροτήματα που κουβαλάνε πολύ μυστήριο και το προσεγγίζει το καθένα με άλλο τρόπο. Ο συνδυασμός τους απλά δεν έπρεπε να πετύχει, έπρεπε να καθηλώνει η μοναδικότητα του καθενός, όπως και έγινε. Μια πολύ καλή ευκαιρία για τρεις παραστάσεις γεμάτες χαρακτήρα, μελωδικά μπερδεμένες.