Η underground σκηνή ανέκαθεν μας πρόσφερε δουλειές που άξιζαν της προσοχής μας, ανεξάρτητα από ποιον χώρο προέρχεται ο καλλιτέχνης. Το βασικό στοιχείο σε αυτή την περίπτωση, που διακατέχει τον εκάστοτε μουσικό, είναι η ανιδιοτέλεια. Και αυτό μεταφράζεται από τις ίδιες τις κυκλοφορίες που βγαίνουν στην αγορά. Είτε είναι σε περιορισμένης έκδοσης βινύλια, είτε σε ακόμη λιγότερα cdr, είτε σε καμιά 30αριά κασσέτες. Το τελευταίο μην σας κάνει εντύπωση, δηλαδή η κασσέτα, αφού πλέον είναι πολλές εταιρείες που την προτιμούν. Μία από αυτές είναι και η Hospital Productions τού Dominick Fernow. Ο κύριος αυτός λοιπόν, που πλέον μετακόμισε στην δυτική ακτή των Η.Π.Α. από την ανατολική, έχει βαλθεί να σπάσει κάθε ρεκόρ σε κυκλοφορίες και σε projects. Από το 1998 που είναι ενεργός στην παραγωγή μουσικής έχει κυκλοφορήσει γύρω στις ογδόντα δουλειές με τα διάφορα projects που διατηρεί, τα οποία είναι πάνω από είκοσι! Και μην φανταστείτε ότι είναι κανένας γερόλυκος. Γύρω στα 30 είναι ο άνθρωπος.

Το πεδίο δράσης του, τόσο ως καλλιτέχνη, αλλά και ως ιδιοκτήτη τής παραπάνω εταιρείας, κινείται στον χώρο τού βιομηχανικού ήχου, των power electronics και του πειραματισμού. Συνεχίζει όμως να μας εκπλήσσει  με το γεγονός ότι είναι και ένα από τα μέλη των new wavers Cold Cave. Άλλωστε έχουν κυκλοφορήσει από την εταιρεία του και μερικές δουλειές τους.

Άρα όπως καταλάβατε, έχουμε να κάνουμε με ένα πολυάσχολο, όσο και πολυτάλαντο άτομο. Μπορεί το βασικό του project να είναι οι Putrient, με το οποίο έχει εντρυφήσει σε όλο το εύρος τού noise, οι Vatican Shadow πάραυτα είναι αυτοί που τον έκαναν γνωστό και σε ένα κοινό που δεν ασχολείται και τόσο με την underground σκηνή. Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και η βρετανική εταιρεία Type, των John Twells (Xela) και Stefan Lewandowski, που στην ουσία επανακυκλοφόρησε το "Kneel Before Religious Icons" μετά από ένα χρόνο, αφού είχε προηγηθεί η κυκλοφορία του σε τετραπλή κασσέτα από την Hospital Productions.

Και φτάνουμε στο διαταύτα που έχει πολύ ενδιαφέρον. Αφενός, γιατί οι Vatican Shadow μέσα σε δύο χρόνια και με μερικές κασσέτες κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν πολύ δυνατό πυρήνα γύρω από την μουσική τους, αφετέρου, γιατί έχουμε μία σαφής αναφορά στην post-industrial εποχή.

Προσωπικά και τα δύο αυτά θέματα, μου κεντρίζουν την περιέργεια να δω τα πράγματα από μία διαφορετική σκοπιά. Αυτή του παρατηρητή και όχι αυτή του ακροατή. Για το ίδιο το σχήμα λοιπόν. Όπως αρκετά συγκροτήματα από τον συγκεκριμένο χώρο, πίσω στην δεκαετία τού '80, ασχολούνταν με θέματα της Μέσης Ανατολής, έτσι και οι Vatican Shadow έχουν την ίδια ακριβώς θεματολογία. Αναπόφευκτα το μυαλό πηγαίνει σε έναν και μόνο καλλιτέχνη που δυστυχώς δεν βρίσκεται στην ζωή από το 1999. Αναφέρομαι στον Bryn Jones των Muslimgauze. Είναι τόσα πολλά τα στοιχεία που έχει δανειστεί ο Fernow, που τείνει να κατηγορηθεί για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας. Δεν είναι μόνο οι ομοιότητες σε κάποια σημεία τής μουσικής, αλλά κυρίως η θεματολογία. Ο Jones είχε κατ' επανάληψη αγωνισθεί μέσα από τις συνθέσεις του για την απελευθέρωση τής Παλαιστίνης και γενικώς ήταν γνωστή η τάση του να έχει πολιτικό λόγο για θέματα που άπτονταν με το τι συνέβαινε σε εκείνα τα εδάφη με σαφή αναφορά στα τεκτενόμενα τού Ιράν λόγω Khomeini -λογικό γιατί έχουμε να κάνουμε με τα πολιτικά δρώμενα της δεκαετίας τού ‘80. Παρεμφερή είναι και τα θέματα που καταπιάνεται ο Fernow -κάτι που γίνεται αντιληπτό και από τους τίτλους και τα εξώφυλλα- με την διαφορά ότι έχει εντάξει και την θρησκεία, αλλά και την αμερικάνικη διπλωματία. Αν και βέβαια είχε προηγηθεί και ο Scott Beebe των Αμερικανών Savak με μία παρεμφερή θεματολογία, η οποία όμως άρχιζε και τελείωνε με την νεότερη ιστορία τού Ιράκ.

Η μουσική από την άλλη, όπως ανέφερα έχει πολλά δάνεια από αυτή των Muslimgauze, αλλά δεν στέκεται μόνο εκεί. Αυτό είναι φανερό από το πώς χρησιμοποιεί τα κρουστά σε κάποιες περιπτώσεις. Εξού και οι αντίστοιχες ομοιότητες. Η επανάληψη μεταλλικών ήχων, σε μία παραγωγή που σέβεται τις αρχές τής post-industrial εποχής, φέρνει στο μυαλό το "Leichnschrei" των S.P.K. σε κομμάτια όπως τα Gods Representive On Earth και Shooter In The Same Uniform As The Soldier. Ειδικά το δεύτερο διέπεται από μία άκρως χορευτική διάθεση, στην οποία ενυπάρχει τόσο ο μινιμαλισμός όσο και ωμή πραγματικότητα που βιώνουμε μέσα από ένα πολεμικό ρεπορτάζ, κάνοντας πολλά κομμάτια της επονομαζόμενης industrial σκηνής να ακούγονται τόσο αδιάφορα, όσο και ψεύτικα με τις γυαλισμένες παραγωγές απλά για να ξεσηκώνουν όλους τους wannabe industrialers. Οι ενορχηστρώσεις του όμως δεν σταματούν μόνο εκεί, αλλά ξεδιπλώνονται και μπορούμε να διακρίνουμε μέσα από αυτές τον αρχετυπικό ήχο των Throbbing Gristle, την οξυδέρκεια των Cabaret Voltaire και την βιομηχανική πλευρά των Demdike Stare.

Το ερώτημα που εύλογα γεννιέται ύστερα από την ακρόαση τού "Kneel Before Religious Icons", είναι το εξής: Θα έχουμε κάποια αναβίωση αυτού του τόσο πρωτοποριακού ήχου που έκανε την εμφάνισή του στα τέλη της δεκαετίας τού '70 και συνέχισε μέχρι τα μέσα της επόμενης; Προσωπικά θα ήθελα πάρα πολύ να το δω και μακάρι να βρεθούν και άλλοι να μιμηθούν αντίστοιχες προσπάθειες όπως αυτή των Vatican Shadow.