Την ώρα που το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας βομβαρδιζόταν κατά την διάρκεια της συναυλίας των U2 από φαντασμαγορικούς οπτικούς δυναμίτες, προσπαθούσα να βάλω σε σειρά τις σκέψεις που περνούσαν άτακτα από το μυαλό μου. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν μεγάλος οπαδός των U2, ούτε ότι ανέμενα με προσμονή την επιστροφή τους στην χώρα μας. Αν δε, δοκίμαζα να κάνω μια λίστα με τα 10 πιο αγαπημένα μου τραγούδια, δεν θα μου περνούσε από το μυαλό κάποια σύνθεση των U2. Μπορεί στο παρελθόν οι Ιρλανδοί να έχουν γράψει τραγούδια που με άγγιξαν με κάποιο τρόπο, ποτέ όμως δεν τους θεωρούσα πολύ δικούς μου. Νομίζω όμως πως στην περίπτωσή τους θα' πρεπε πρώτα απ'όλα να μας απασχολήσει το παρελθόν τους...

Οι U2 εμφανίστηκαν και εξελίχθηκαν την δεκαετία του '80, μια δεκαετία γεμάτη κοινωνικοπολιτικές αλλαγές σε όλες τις χώρες, ιδίως στην δική τους. Η σταδιακή μεταλλαγή ενός μικρού group στην σημερινή μορφή του stadium supergroup πήρε χρόνια, αρκετές επιτυχίες, μεγάλη προβολή και σίγουρα συμβιβασμοί. Ας μην γελιόμαστε. Η συνθετική έμπνευση που έγραψε ένα Sunday Bloody Sunday και ένα Where The Streets Have No Name πίνει νερό από διαφορετική πηγή εδώ και χρόνια. Άλλα ερεθίσματα είχαν οι U2 όταν ξεκίνησαν, και άλλα ερεθίσματα και εμπνεύσεις μπορεί να έχει ένα 50αρης βολεμένος πρωην επαναστατης σήμερα. Θα μπορούσε να'ναι και χειρότερα: Άλλοι γερόλυκοι ροκερ αποσύρονται σε καζίνο, μαζεύοντας χρήματα από πλούσιους τουρίστες και μοναχικές αλκοολικές καρδιές. Άλλοι περισσότερο ψυχροί, καταλαβαίνοντας ότι η έμπνευση τους έχει πλέον στερέψει, περιφέρονται αναμασώντας τα best τους, στήνοντας ένα "τσίρκο τεράτων".

Στην δική μου μνήμη οι U2 δεν είναι το συγκρότημα του Elevation ή του No Line On The Horizon. Διάβαζα τις μέρες αυτές κείμενα, όπως το άρθρο του γενικά πολύ ενδιαφέροντα Αρη Καραμπεαζη («Δεν θα πάω στους U2 επειδή είναι χάλια ο νέος δίσκος των Arcade Fire») και απόψεις φίλων αφοριστικές για το ξεπούλημα των U2, και πάνω κάτω δεν διαφωνούσα και ιδιαίτερα. Βρίσκω ενδιαφέρουσες τις πολιτικές και οικολογικές ευαισθησίες του Bono (ιδίως στο κομμάτι που στην συναυλία θυμήθηκε την Aung San Suu Kyi), αλλά συγνώμη που μου είναι δύσκολο να τις χωνέψω εντελώς από έναν άνθρωπο που το οικολογικό αποτύπωμα που αφήνουν οι αεροπορικές μεταφορές της περιοδείας του είναι τρομερό, οι δε μετακινήσεις της σκηνής των 65 τόνων που χαζεύαμε χτες είναι ανυπολόγιστες. Συγνώμη κιόλας, αλλά αν θέλω να ενισχύσω ένα φιλανθρωπικό σκοπό θα το κάνω μόνος μου, δεν θα περιμένω από τον Bono να μου τον υποδείξει.

Λυπάμαι λοιπόν αν θα φανώ εγωιστής ή παρτάκιας, αλλά ο λόγος που πήγα στην χτεσινή συναυλία ήταν καθαρά η προσωπική ευχαρίστηση της μνήμης μου. Δεν πήγα ούτε να ακούσω τα νέα της βιρμανικής επανάστασης, ούτε να χαζέψω το τελευταίο χάρτινο βιντεοκλιπ των Ιρλανδών, ούτε να θαυμάσω την εκπληκτική (δίχως άλλο) σκηνή και την άψογη οπτική και ηχητική επαφή που είχε ο κόσμος, ούτε για να ζήσω και γω μια μέρα στο κίνημα του "ήμουν και εγώ εκεί", αν και είμαι σίγουρος ότι πολλοί βρέθηκαν στην συναυλία για αυτό τον λόγο. Προσωπικά βρέθηκα χτες στην αρένα του ΟΑΚΑ, για να ακούσω live μια σειρά από τραγούδια που συνόδευσαν την εφηβεία μου και μου εντυπώθηκαν στις μνήμες μου: το With or Without You να ντύνει ένα δακρύβρεχτο βράδυ χωρισμού, το New Year's Day (που δυστυχώς δεν ακούστηκε) να μου καίει τα ηχεία σ' ενα μεθυσμένο παρτι στο Πολυτεχνείο, το Mysterious Wαys στα ακουστικά σε μια τάξη του Λυκείου να μου κοστίζει μια μικρή ταπείνωση και μια ανηφόρα αργά βράδυ με ένα φίλο σε μια βομβαρδισμένη Καλλιδρομίου σιγοτραγουδώντας το Where The Streets Have No Name.

Για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν, η συναυλία ήταν εντυπωσιακή. Ίσως η πιο εντυπωσιακή συναυλία που έχω παρακολουθήσει ποτέ, και έχω δει αρκετές. Τα φωνητικά του Bοno, που τα θυμόμουν σε live ανέκαθεν λίγο "φαλτσαριστά", κόντεψαν να αναπληρώσουν ακόμη και την απουσία του Παβαρότι στο Miss Sarajevo, ήταν τόσο καλά. Απίστευτος ήταν και ο Edge, ήταν τρομερό να παρακολουθείς μια τέτοια εμβληματική φυσιογνωμία από τόσο κοντά, τα δε κιθαριστικά μέρη του ήταν σχεδόν αλάνθαστα. Το show ήταν φαντασμαγορικό, στιγμές στιγμές λίγο κενό, αλλά δεν έκανε στιγμή κοιλιά, αφού τα καινούρια βαρετά ως επι το πλείστον κομμάτια, συμπλήρωναν εντυπωσιακά οπτικά εφε, τα δε δυο encore μας ξέβρασαν πλήρεις και ανακουφισμένους, λες και κάποιος είχε βρει την ιδανική διάρκεια μιας συναυλίας. Αν κάτι κουράστηκε χτες αρκετά, ήταν ο σβέρκος μας που προσπαθούσε να ικανοποιήσει όλη μας την περιέργεια.

Μέσα σε δύο ώρες οι U2 γέμισαν το setlist τους κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας τους, όπως τα Pride, Vertigo, Where the streets have no name, One, Sunday bloody Sunday, Mysterious ways, Magnificent, I still haven't found what i'm looking for, With or without you, κλείνοντας με το Moment of surrender, ενώ στα ενδιάμεσα πετούσαν snippets από αγαπημένα ακούσματα, όπως συνηθίζουν να κάνουν στην φετινή περιοδεία τους.  Όσο δύσκολο ήταν να ξεχωρίσεις εντυπωσιακές σκηνές μέσα στον εικονοκλαστικό ορυμαγδό που μας βομβάρδιζε ανηλεώς, μάλλον οι πιο εντυπωσιακές ήταν η αιώρηση με κοκκινα led στο Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me και ο μικρός χαμός που επικράτησε στα  Mysterious Ways και Where The Streets Have No Name.

Πάνω απ'ολα όμως το live γέμισε το κενό που αφαιρεί κάθε χρόνος που περνά από τις μνήμες μου. Μου ξανάφερε αναμνήσεις και εικόνες απο το παρελθόν να ξετυλίγονται σε ένα μικρό σημείο της αρένας μαζί με δεκάδες εικόνες από όλους όσους ζούσαν γύρω μου την ίδια συναυλία των U2. Και γι'αυτό τους ευχαριστώ πολύ.

Setlist:

Return Of The Stingray Guitar, Beautiful Day, I Will Follow, Get On Your Boots, Magnificent, Mysterious Ways, Elevation, Until The End Of The World, I Still Haven't Found What I'm Looking For / Movin' On Up (snippet), Pride (In The Name Of Love), In A Little While, Miss Sarajevo, City Of Blinding Lights, Vertigo, Funky Town (snippet) / , I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight / Discothèque (snippet), Sunday Bloody Sunday, MLK, Walk On / You'll Never Walk Alone (snippet)
encores: One, Amazing Grace (snippet) / , Where The Streets Have No Name, Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me, With Or Without You, Moment of Surrender

  Βασίλης Παπαευσταθίου