«Προτιμώ να ρίξω ούζο στα μάτια μου ενώ σπάτε πιάτα στο κεφάλι μου παρά να δω τέτοιες ταινίες» Τάδε έφη ο James Graham, ακομπλεξάριστος σινεφίλ και τραγουδιστής των Twilight Sad. Οι οποίοι Twilight Sad ήταν λίγο γκαντέμηδες εδώ που τα λέμε με το όνομα τους. Με το που έβγαλαν το ντεμπούτο τους και «κατοχυρώθηκαν», τσουπ έσκασε λίγο μετά η πρώτη ταινία της διάσημης τριλογίας με τους βαμπιρολυκάνθρωπους και τους έκλεψε την δόξα και την υπόληψη από τους αμύητους στην μουσική τους. . "Each to their own" που λέει και αυτός. Εμείς που γευτήκαμε τον σκοτεινό κόσμο της μπάντας από την Σκωτία μέσα από τις κυκλοφορίες της,  γνωρίζαμε ότι θα βρισκόμαστε στο Koo Koo Bar την ερχόμενη Πέμπτη από την μέρα που ανακοινώθηκε η συναυλία τους για να δούμε τι σημαίνει "loud, Scottish, intense"...

Αν και έχετε παραδεχτεί πως δεν υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα στην επιλογή του Twilight Sad από τον στίχο του Wilfred Owen ως το όνομα της μπάντας σας το 2003, ο συνδυασμός αυτών των δύο λέξεων που αιχμαλωτίζει την μετάβαση σε μια πιο σκοτεινή και λιγότερο χαρούμενη όψη του κόσμου μας, κατά τη γνώμη μου, είναι απόλυτα ενδεικτικός της μουσικής σας. Αλλά για να είμαι ειλικρινής όταν σας ανέφερα σε έναν γνωστό μου νόμιζε ότι αναφέρομαι στη κινηματογραφική τριλογία του άλλου saga :-/ Μετανιώσατε ποτέ για την αρχική επιλογή σας? Σας ήρθε κάποια διαφορετική ιδέα αυτά τα δέκα χρόνια? Πόση σημασία έχει ένα όνομα?

James Graham: Δεν θα πω ψέματα, είναι αρκετά εκνευριστικό. Δεν έχω πρόβλημα με την ταινία και το franchise της ή τους ανθρώπους που τους αρέσει.  "Ο καθένας, τα δικά του" λέω. Κατά την γνώμη μου προτιμώ να ρίξω ούζο στα μάτια μου ενώ σπάτε πιάτα στο κεφάλι μου παρά να δω τέτοιες ταινίες. Αυτό που με ενοχλεί είναι όλο αυτό το spam που λαμβάνουμε στα sites μας από τους fans της. Κάποιου του ήρθε το όνομα μας σε μια πρόβα οχτώ χρόνια πριν αφού είδε ένα ποίημα του Wilfred Owen και κόλλησε. Δεν το πολυσκεφτήκαμε, πράγμα περίεργο αφού σκεφτόμαστε πολύ ξεχωριστά την κάθε πλευρά της μπάντας, όπως τη μουσική/τους στίχους/το artwork/τις live εμφανίσεις. Σε μερικούς αρέσει το όνομα μας και ακόμα και αν θέλαμε να το αλλάξουμε δεν έχει νόημα τώρα πια. Αυτό που είναι κρίμα είναι αν κάποιοι απωθούνται και δεν μας ακούνε εξ αιτίας του ονόματος μας αφού η μουσική είναι το πιο σημαντικό πράγμα.

Συγκρίνοντας τα τρία σας άλμπουμ δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε πως οι Twilight Sad είναι από αυτές τις μπάντες που θέλουν να εξελίσσονται μουσικά και να μην επαναλαμβάνονται, διατηρώντας, ωστόσο, πάντοτε έναν χαρακτηριστικό ήχο. Ποια είναι τα βασικά στοιχεία της μουσικής σας που δεν θα άλλαζαν ποτέ? Μιας και έχετε γράψει νέα κομμάτια, τι να περιμένουμε από το επόμενο άλμπουμ?

James Graham: Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε ποτέ να αλλάξουμε, καθώς είναι μέρος του ποιοι είμαστε, για παράδειγμα η φωνή μου, ο τρόπος που γράφουμε.. η μουσική που γράφουμε είναι αρκετά σκοτεινή και είμαστε Σκωτσέζοι, ακουγόμαστε δυνατά και κάνουμε θόρυβο κάποιες στιγμές.  Όσον αφορά το πώς θα ακούγεται ο τέταρτος δίσκος μας το μόνο που μπορώ να πω είναι "it will be a big sounding record". Το "No One can Ever Know" μάς άνοιξε πολλές πόρτες στους τρόπους δημιουργίας, υπάρχουν τόσα πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλά επικεντρωνόμαστε στο να γράφουμε καλά τραγούδια προτού αρχίσουμε να διασκεδάζουμε με την εξερεύνηση της παραγωγής. Ποτέ δεν ξέρεις πόσο θα διαρκέσει όλο αυτό, οπότε φερόμαστε στο νέο μας άλμπουμ σαν να είναι το τελευταίο και βάζουμε μέσα σε αυτό όλες τις εμπειρίες μας από τα τελευταία έξι χρόνια σε μια μπάντα.

Η παραγωγή του "No one can ever know" κατά κάποιο τρόπο μοιάζει με την δουλειά του Martin Hannett όσο ήταν στην Factory Records. Υπάρχει αυτό το post punk industrial συναίσθημα που κοντράρεται με την shoegazing/wall of sound προσέγγιση των προηγούμενων οδηγώντας σε συγκρίσεις με μπάντες όπως οι Joy Division. Κάποτε είπες "Υποθέτω είναι καλύτερα από το να μας συγκρίνουν με τους U2". Με ποιον τρόπο οι διαφορετικές επιρροές σας επηρεάζουν το έργο σας?

James Graham: Ο Andy αναμφίβολα επηρεάζεται από το τι ακούει την περίοδο που γράφει. Όταν έγραφε το τελευταίο άλμπουμ άκουγε μουσική τύπου Siouxsie and the Banshees, Can, PiL, Fad Gadget, Cabaret Voltaire, Wire, Bauhaus, Magazine, D.A.F. και άλλα, κάτι που μάλλον βοήθησε στο να εμπνευστεί τα καινούρια κομμάτια. Σχετικά με τις φωνητικές μελωδίες και τους στίχους έκανα αυτό που μου έβγαινε φυσικά όταν άκουγα και έγραφα ταυτόχρονα με την μουσική που μου έδινε ο Andy. Αυτό είναι το θέμα αυτής της μπάντας. Κάνουμε αυτό που μας βγαίνει φυσικά και δεν προσπαθούμε να είμαστε κάτι που δεν είμαστε. Προσωπικά άκουγα και έβρισκα έμπνευση στα ίδια πράγματα που πάντα με ενέπνεαν, καλλιτέχνες όπως Mogwai, Arab Strap, Leonard Cohen, Daniel Johnstone, The Cure, The Smiths. Εμπνέομαι πολύ και από ταινίες, συνήθως σκοτεινές που προκαλούν την σκέψη. Μου αρέσουν πραγματικά σκηνοθέτες όπως ο David Lynch, ο Christopher Nolan, ο David Fincher και πολλοί ακόμα. Η βασική επιρροή όταν γράφω είναι το πού μένω, οι άνθρωποι που γνωρίζω και όσα έχουν συμβεί στις ζωές μας.

Εκτός από το να ξέρουμε σε γενικές γραμμές ότι αντλείς έμπνευση για τα θέματα και τους στίχους σου από την προσωπική σου ζωή και τις εμπειρίες σου, κατά τα άλλα είσαι πολύ μυστικοπαθής με αυτούς, χωρίς αμφιβολία. Είναι εξαιτίας του φόβου ότι οποιαδήποτε εξήγηση πιθανόν να επέβαλλε κάποιου είδους περιορισμό στο πώς τους αντιλαμβάνονται οι fans σας ή/και να σχημάτιζε ένα συγκεκριμένο νόημα στερώντας την συναισθηματική παγκοσμιότητα τους? Η' είναι υπερβολικά πολύ προσωπικά θέματα για εμάς να ξέρουμε και είναι ένας τρόπος για σένα να κρατάς το "invisible boy" αθέατο?

James Graham: Τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι αυτά για τα οποία δεν γνωρίζω περί τίνος πρόκειται και μπορώ να συσχετίσω με τον εαυτό μου σε καλή ή κακή στιγμή. Οπότε μου αρέσει να το κάνω αυτό και με τους δικούς μου στίχους/τραγούδια. Είναι όμορφα cool να έχεις ένα μουσικό ημερολόγιο όπου ένα τραγούδι μπορεί να σε πάει πίσω σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής σου. Και το να μην το λες πουθενά είναι επίσης ένας τρόπος να κρατήσω κάτι για τον εαυτό μου, καθώς όταν αρχίσεις να κυκλοφορείς την μουσική σου νιώθεις κάπως ότι δεν είναι δική σου πια. No one can ever know.

Δεδομένου ότι η Αγγλική δεν είναι η μητρική μου γλώσσα, βάλε και την σκωτσέζικη προφορά σου, είναι σχεδόν αδύνατο για μένα να αποκρυπτογραφήσω τους στίχους. Αλλά λένε πως στα show σας, ακόμα και εκτός UK, οι κόσμος τραγουδάει μαζί σας. Πώς νιώθετε για αυτό και έχετε να μοιραστείτε μαζί μας καμιά αστεία παράφραση κάποιου στίχου?

James Graham: Νομίζω ότι είναι εκπληκτικό και λατρεύω όταν είμαστε σε μια άλλη χώρα και ακούμε τον κόσμο στο πλήθος να τραγουδάει σε μια πραγματικά περίεργη σκωτσέζικη προφορά. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον στίχο συγκεκριμένα.. Όταν παίζουμε παραείμαι απασχολημένος με το να είμαι συγκεντρωμένος στο να τραγουδάω και να ακούω τον εαυτό μου. Για να είμαι ειλικρινής ακόμα και άνθρωποι από την Σκωτία παρερμηνεύουν τους στίχους μου. Έχω πολύ έντονη προφορά μιας τοπικής διαλέκτου.

Τουλάχιστον για μένα, οι τίτλοι σε συνδυασμό με το καταπληκτικό artwork του Dave Thomas δημιουργούν μια κλειδαρότρυπα για να ρίξω μια ματιά στο σύμπαν των Twilight Sad. Σίγουρα δεν μπορώ να δω ολόκληρη την εικόνα, αλλά νιώθω πως κάτι πολύ περίεργο πρόκειται να συμβεί σε σημείο που νιώθω απειλή κατά κάποιον τρόπο. No one can ever know, αλλά τι θα γινόταν αν κάποιος μπορούσε?

James Graham: Αν σου έλεγα, θα έπρεπε να σε σκοτώσω  J

Ζωή στην εξοχή VS Ζωή στην μεγάλη πόλη. Ποιος βγαίνει νικητής και γιατί? Σκέφτεσαι ποτέ να αφήσεις το small town Banton?

James Graham: Το μέρος που μένω είναι πολύ σημαντικό για τους στίχους της μπάντας. Αν δεν ζούσα εκεί στο Banton νομίζω πως αυτή η μπάντα θα ήταν πολύ διαφορετική, πιθανόν να μην ήμασταν καν μπάντα. Έχω επηρεαστεί από το τι με περιβάλλει και το περιβάλλον μου είναι: Banton/Kilsyth/Glasgow. Δεν λέω πως κάνω χάρη στο μέρος που μένω, δεν νομίζω πως τα σκωτσέζικα τουριστικά γραφεία έχουν πολλές αιτήσεις για επισκέψεις στο Banton..  αφού εμπνέει την μουσική μας θα περίμενε κανείς ένα σχετικά σκοτεινό μίζερο μέρος, αλλά δεν είναι έτσι. Αγαπάω το μέρος που μένω, είναι ένα χαριτωμένο μικρό χωριουδάκι, όμως είναι καιρός να μετακομίσω στην μεγάλη πόλη (Γλασκώβη). Αλλά δυστυχώς είμαι ένας μουσικός που παλεύει και δεν μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά.

Έχεις δηλώσει ότι δεν είστε γκρουπ των singles και ειδικά το "No one can ever know" θα έπρεπε να ακούγεται ολόκληρο με το κάθε κομμάτι να αντιπροσωπεύει ένα διαφορετικό κεφάλαιο στο γενικό θέμα. Με την αγάπη σου για τα κόμικς και το σινεμά να είναι γνωστή, ποιος καλλιτέχνης από το αντίστοιχο πεδίο της Τέχνης πιστεύεις ότι θα απεικόνιζε καλύτερα τον ήχο των Twilight Sad για να παρουσιάσει την ιστορία που κρύβεται πίσω του?

James Graham: Μου αρέσουν πραγματικά πολύ σκηνοθέτες όπως ο David Lynch, ο Christopher Nolan, ο David Fincher, ο JJ Abrams, ο Joss Whedon, ο Wes Anderson, ο Spielberg, ο Guillermo Del Torro, οπότε αν κάποιος από αυτούς τους τύπους θέλει να κάνει μια ταινία βασισμένη στα άλμπουμ μας, είναι ευπρόσδεκτοι. Μου αρέσουν όλα τα είδη ταινιών πάντως, δεν είμαι φιλμ σνομπ. Διαβάζω πολλά κόμικς, αλλά αυτό για πλάκα, αν έχουν κάποια επιρροή θα πρέπει να είναι υποσυνείδητη. Είμαι μεγάλος φαν του Alan Moore, του Mark Millar και του Grant Morrisons. Μια Twilight Sad εικονογραφημένη νουβέλα εμπνευσμένη από το Fourteen Autumns & Fifteen Winters θα ήταν πολύ κουλ νομίζω.

Είναι αλήθεια ότι προσπαθείς να ισορροπείς την "rock'n'roll Tour Life" με το να παίζεις ποδόσφαιρο όταν πας πίσω σπίτι? Ποια ομάδα υποστηρίζεις? Αν μπορούσες να πείσεις οποιονδήποτε από την indie/alternative σκηνή για να ένα ματς 5x5, ποιους θα διάλεγες για την ομάδα σου και ποιους ως αντιπάλους?

James Graham: Παίζω 5x5 κάθε Τετάρτη και Κυριακή και οι ομάδες είναι με παίκτες από τους Frightened Rabbit, τους Mogwai, τους Rock Action Records, τους Churches, τους Holy Mountain και πολλές άλλες μπάντες από την Γλασκώβη. Είναι πολύ indie/alternative ομάδα. Υποστηρίζω την ομάδα του Aberdeen επειδή από εκεί είναι η μητέρα μου.

Οι πιο πολλές μπάντες ονειρεύονται να παίξουν μπροστά από χιλιάδες ανθρώπους σε μεγάλες αρένες. Εσείς όχι. Γιατί προτιμάτε μικρότερα gigs? Αν μπορούσατε να παίξετε οπουδήποτε στον κόσμο χωρίς κάποιον τεχνικό περιορισμό, πώς φαντάζεστε το τέλειο σκηνικό (εσωτερικό ή εξωτερικό) για την μουσική σας?

James Graham: Δεν θα έλεγα ότι προτιμάμε μικρότερα gigs. Απλώς αυτό είναι το μέγεθος των gigs που παίζουμε γιατί δεν είμαστε ευρέως δημοφιλής μπάντα. Η μουσική μας έχει φτιαχτεί για μεγαλύτερους χώρους και μεγαλύτερα PA από αυτά που συνηθίζουμε να παίζουμε. Όταν μας δίνεται η ευκαιρία να παίξουμε σε μεγαλύτερα venues το αποδεικνύουμε. Θα ήθελα πολύ να παίζω σε μεγαλύτερα venues αλλά η πραγματικότητα της κατάστασης μας είναι ότι δεν είμαστε αρκετά δημοφιλείς. Όμως μου αρέσει εξίσου πολύ να παίζω και σε μικρά gigs. Θα μου άρεσε μια κατάσταση στην οποία να μπορούμε να παίζουμε και μικρά και μεγάλα gigs όλη την ώρα. Η ποικιλία θα μας κρατούσε σε εγρήγορση. Το καλύτερο μέρος για να μας δείτε θα ήταν στην κορυφή του Ben Nevis καθώς πέφτει ο ήλιος πίνοντας ουίσκι με μια "haggis"[=σκωτσέζικη κρεατόπιτα με γέμιση συκωταριάς και μπαχαρικά) στην κοιλιά φορώντας κιλτ.

Αναφέρεστε στην Κωνσταντινούπολη, την Πράγα, το Αμβούργο, την Νέα Υόρκη, την Στοκχόλμη, το Βερολίνο ως μερικές από τις αγαπημένες σας πόλεις για λάηβ. Πώς μπορεί να μπει η Αθήνα σε αυτήν την λίστα?

James Graham: Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένα κοινό που να θέλει να μας δει και ένα venue με καλό PA, για τα υπόλοιπα είμαστε εμείς. Επίσης, αν προμηθευτούμε με πολύ δωρεάν αλκοόλ μετά την συναυλία η Αθήνα θα μπει στην λίστα.

Και τέλος, τι θα κάνουν οι Twilight Sad στην Αθήνα για να αξίζουν να μπουν στην δική μας λίστα με τις καλύτερες συναυλίες?

James Graham: Θα είμαστε δυνατοί, Σκωτσέζοι, έντονοι και θα δώσουμε ό,τι έχουμε με τα κομμάτια μας.