Οι FOTONOVELA είναι ο Γιώργος Γερανιός και ο Νίκος Μπιτζένης. Τους ανήκει η εταιρεία Undo records αλλά και το κλειδί για την ανάπτυξη, παραγωγή και προώθηση synth pop μουσικής σκηνής στην Ελλάδα. Παραγωγοί των άλμπουμ του κορυφαίου synth pop σχήματος MARSHEAUX αλλά και πίσω από τους FOTONOVELA, έχουν δώσει πνοή στην Ελληνική synth pop όπως και κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει δουλειές των MESH, O.M.D. και MIRRORS. Το Δεκέμβρη του '13 είχαν αναγγείλει την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ των FOTONOVELA ''A Ton Of Love'' αλλά για περίεργο λόγο το άλμπουμ μου ήρθε για παρουσίαση πριν από λίγες μέρες.
Η αρχική ιδέα του άλμπουμ, όπως ανακοινώθηκε, ήταν να δημιουργηθεί ένας δίσκος με τραγούδια που θα ερμηνεύσουν τραγουδιστές και τραγουδίστριες από όλο το φάσμα και ιστορία του synth pop ιδιώματος. Μάλιστα η φιλοδοξία για την πρώτη συμμετοχή ήταν αυτή του Andy McCluskey των O.M.D. αλλά το τραγούδι ''Helen Of Troy'' που ηχογραφήθηκε κατέληξε στο άλμπουμ των Εγγλέζων '' English Electric'' του 2013. Η δεύτερη προσπάθεια ήταν με τους ECHOES που ηχογραφούν για την Wall Of Sound αλλά το ''Fight The Feeling'' κατέληξε σαν ντεμπούτο σινγκλ τους.
Όμως οι επόμενες ήταν περισσότερο επιτυχημένες κι έτσι το ''A Ton Of Love'' περιέχει μερικά πολύ όμορφα τραγούδια που δεν ξεφεύγουν από την κλασσική, αγαπητή φόρμα της synth pop προσφέροντας συγκινήσεις στους φαν του είδους και σε μεγάλο ποσοστό στέκονται σαν τραγούδια που αντιπροσωπεύουν ένα ποπ στυλ αθωότερο, μελωδικότερο και ονειρικότερο από τον ποπ σαρκασμό και ψυχρό περφεξιονισμό της εμπορικής μουσικής σήμερα. Οι συμμετοχές έχουν ενδιαφέρον και σαν ονόματα αλλά ταυτόχρονα επιτυγχάνουν να βάλουν την ερμηνευτική τους υπογραφή στα τραγούδια με τις καθαρές και άρτιες φωνές τους για το είδος.
Οι MARSHEAUX συμμετέχουν σε δύο από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου · το Big Black Hole δεν ξεφεύγει από το στυλ που μας έχουν συνηθίσει τα κορίτσια και θα μπορούσε να ανήκει σε ένα από τα τέσσερα άλμπουμ τους. Το ''Close To Me'' από την άλλη είναι ζωηρότερο και αρκετά χαρούμενο και αναμφισβήτητα από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.
Ο James New είναι ο τραγουδιστής των MIRRORS και η φωνή του, μελοδραματική αλλά και μελωδική, δίνει O.M.D. αίσθηση στο ''Our Sorrow'', ενώ με το ''Romeo & Juliet'' μπαίνει κανείς μέσα στο μυστικό soundtrack του κάθε ''Pretty In Pink'' '80'ς ειδυλλίου και ακούει ένα καλογραμμένο ολόγραμμα εκείνης της περιόδου...
Η Sarah Blackwood (πρώην DUBSTAR, τελευταία με τους CLIENT) συμμετέχει στα ''Justice'' και ''Beautiful'' συνθέσεις που έρχονται κάπου στις αρχές των '00'ς και είναι από τις πιο δυνατές στιγμές του άλμπουμ.
Ο Daryl Smith υπήρξε τραγουδιστής ενός από τα πιο αγαπημένα lo-fi pop ηλεκτρονικά σχήματα της δεκαετίας του '90 που παρέμειναν γνωστοί μόνο σε ορισμένους κύκλους φανατικών ποπ ακροατών. Οι THEY GO BOOM ! σίγουρα άξιζαν περισσότερη φήμη. Στο ''A Ton Of Love'' ο D.Smith ερμηνεύει με λιγότερο φαλτσέτο, αλλά με τη χαρακτηριστική εύθραυστη χροιά στη φωνή το ''Heartful Of Nothing'', συγκινώντας τους παλιούς φαν του και σίγουρα κερδίζοντας νέους αλλά από την synth pop μεριά. Είναι και η μετεφηβική electro νοσταλγία του τραγουδιού που ενισχύει και ενισχύεται από τη φωνή του. Όμορφος συνδυασμός σίγουρα.
Η Kid Moxie γνωστή και ως Elena Charbila, με το ''Freeze Frame'', φέρνει δροσερή αύρα που παραμένει και μετά την ακρόαση.
Η Beth Cassidy, κόρη του εκλιπόντος Larry και της Jenny Cassidy, συνεχίζει να κρατά το σχήμα του πατέρα της ζωντανό έστω και με τελείως αλλαγμένη την αισθητική του. Δεν θα αναγνωρίσετε τους αρχικούς SECTION 25 σήμερα αλλά σίγουρα οι νέοι επίσης δεν στερούνται ενδιαφέροντος. Μάταια όμως θα το βρείτε στη μεσαίου βεληνεκούς μπαλάντα ''Clean State''. Η οποία δεν ξεφεύγει από το μέτριο επίπεδο ακόμα και με μια καλή φωνή σαν αυτή της Beth Cassidy...
Οι Echoes τελικά εμφανίζονται με ένα άλλο κομμάτι, το πιο ERASURE τραγούδι της συλλογής με ολίγη NEW ORDER άχνη. Το ''Arrows'' δυστυχώς είναι η πιο αδύναμη στιγμή του άλμπουμ που βουλιάζει οριστικά στο στυλ και την τυπικότητα.
Ο Patrick Donohoe τραγουδιστής των CLAPS ερμηνεύει το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ. Το ''Love Without Fear'' επίσης μια αδύναμη στιγμή του άλμπουμ που δεν αφήνει την επιρροή από πάνω του και ακούγεται αρκετά τετριμμένο στ' αυτιά μου.
Συνολικά οι έντεκα συνθέσεις των FOTONOVELA, με εξαιρετική παραγωγή και ενορχήστρωση, συνθέτουν ένα ευχάριστο, θεματικό άλμπουμ που όντως τιμά τους προγόνους του και το είδος, άσχετα αν οι επιρροές δεν αξιοποιούνται παντού όπως θα θέλαμε. Το ''A Ton Of Love'' είναι μια ευχάριστη κυκλοφορία στο σύνολό της, που διατηρεί την φρεσκάδα της όσες φορές κι αν βρει το δρόμο της στα κάθε λογής αναπαραγωγικά μέσα ήχου.
Rating: 7 / 10
Χρήστος Μίχος
Το πράγμα άρχισε να στραβώνει το 1984. Τουλάχιστον στα δικά μου «οπαδικά» τότε και εφηβικά αφτιά, που δεν είχαν χορτάσει ακόμα από ελεκτρο-φουτουριστικά μπλιπ-μπλιπ. Πρώτο σημαντικό δείγμα ήταν το "The Lebanon" των Human League. Μια χαρά το τραγούδι βέβαια, αλλά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Όταν το απόλυτο synthpop συγκρότημα της εποχής μοιάζει να «απατάει» τα synthesizers και να γλυκοκοιτάει τις ηλεκτρικές κιθάρες, είναι από μόνο του σημείο αναφοράς. Την ίδια χρονιά οι OMD κυκλοφορούν το "Junk Culture" έχοντας βάλει τα περισσότερα αναλογικά στην άκρη και φορτώνοντας το album τους με ακουστικούς ήχους πνευστών και εγχόρδων. Μετά η λογική της χιονοστιβάδας. Οι Duran Duran να φλερτάρουν με το funk, οι Talk Talk με την jazz (!), oι China Crisis με την soul, o John Foxx με την avant-garde, οι Tears For Fears με τους Beatles...και η λίστα δεν έχει τελειωμό (έχει βέβαια επιστροφή, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Ακόμα και ο Vince Clarke αντικατέστησε το SH-101 με μια αστραφτερή ασημένια κιθάρα (η «χορεύω στην βροχή» σκηνή με μια κιθάρα αγκαλιά στο "sometimes" να καταχωρηθεί ως η πιο απογοητευτική και αστεία της περιόδου παρακαλώ). Βαρύγδουπες δηλώσεις περί πιο «ανθρώπινου ήχου», εξέλιξης και δεσμευτικών ορίων των συνθετητών με έκαναν να βαριέμαι και να νιώθω προδομένος. Mόνο οι Depeche Mode είχαν διαφορετική άποψη (η δική τους απιστία ήρθε αρκετά χρόνια μετά) και δεν είναι τυχαίο που κράτησαν ζεστούς και πιστούς τους fans τους τόσα χρόνια.
Τι σχέση έχουν τώρα όλα αυτά με τις Marsheaux και το νέο τους CD? Oι Marsheaux αποδεικνύονται πολύ πιο πιστές στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα, το οποίο ουσιαστικά αναβιώνουν, πολύ περισσότερο τουλάχιστον από τους προ 30ετίας εμπνευστές του. Στο τρίτο τους πλέον album, και έχοντας ήδη κλείσει μια πενταετία και βάλε στη δισκογραφία, οι sleazy electronica πινελιές που διακοσμούσαν σε σημεία το Peak-a-Boo έχουν σβηστεί και η «κοριτσίστικη» electropop επανέρχεται περήφανη, ομοιόμορφη και ξεδιάντροπα παλαιομοδίτικη! Ηχητικά, το Lumineux Noir είναι 2 κλικ ανώτερο από ότι έχουμε ακούσει ως τώρα από την Σόφη και τη Μαριάνθη, οι επιλογές στους ήχους και οι ρυθμίσεις στις κυμματομορφές των synths πιο φροντισμένες από ποτέ ( τα synth-strings στο Thousand Leds είναι απολαυστικά και soooo 80ish!), παίζοντας και εναλλάσσοντας τις χαρωπές και φωτεινές μελωδίες με ελαφρώς σκοτεινιασμένα ηχοχρώματα. It's luminous and black έλεγαν στο blog τους και μάλλον βρήκαμε το concept του album. Πάμε στα τραγούδια.
Παρατήρηση 1: Το κοιταζα μπρος, το κοίταζα πίσω, αναποδογύρισα το κουτάκι μπας και πέσει κανα cd ακόμα, έψαχνα για hidden tracks, αλλά τίποτα. Για πρώτη φορά λοιπόν δεν υπάρχει ούτε μία διασκευή ανάμεσα στα 12 τραγούδια του Lumineux Noir. Δεδομένου ότι στα 2 προηγούμενα albums είχαν συνολικά 5 (σε Lightning Seeds, Chris & Cosey, New Order, When In Rome και στο popcorn) εξαιρετικά πετυχημένες απόπειρες, μη ξεχνάμε και το "Being Boiled" των Human League στο Audiobook 4, η έκπληξη δεν ήταν και μικρή. Ομολογώ ότι θα ήθελα να ξεθάψουν πάλι κάποιο «αδικημένο» 80's διαμαντάκι, όπως στην περίπτωση του "the promise", πιθανότατα όμως ένιωσαν ότι έχουν κατά ένα μέρος ταυτιστεί με αυτές ή απλά δεν ήξεραν τι να πρωτοδιαλέξουν!
Παρατήρηση 2: To «τι μου θυμίζει;» παιχνίδι που μου άρεσε να παίζω με τις μελωδίες σε αρκετές συνθέσεις τους, στο Lumineux Noir δεν κατάφερα να το παίξω και νευρίασα. Ουσιαστικά περιορίστηκα στο "summer", έφαγα ένα μισάωρο ν'αναρωτιέμαι και εγκατέλειψα. Όσοι είπατε αβίαστα "wishing" από A Flock Of Seagulls σοβαρευτείτε... Τα μισά electropop anthems μοιάζουν με το wishing. Ντο-ρε-μι-ρε, παμ-παμ, χάσαμε... Πάντως το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από τα καλύτερα στο CD, πάει full για χιτάκι και μπορεί να αντικαταστήσει επάξια στα καλοκαιρινά mixtapes σας το Pale Movie των Saint Etienne!
Παρατήρηση 3: To breakthrough ξεχωρίζει πανεύκολα με το πρώτο άκουσμα σαν τη μύγα μες το γάλα, η επιλογή του ως single απόλυτα σωστή και τα πάει ήδη περίφημα στα γερμανικά radio charts. Πιο επιθετικό και άμεσο από τα υπόλοιπα 11, όχι όμως και το καλύτερο...
Παρατήρηση 4: ...το οποίο είναι το "So Far". Είναι χορευτικό, είναι μελαγχολικό, βγάζει μια ακατανόητα ελκυστική cinematic αισθητική, έχοντας «τεράστια» synth bass-lines να το οδηγούν (θυμηθείτε για παράδειγμα καλές italo-disco στιγμές) και μερικά βρώμικα synth-strings για γαρνιτούρα.
Παρατήρηση 5: Στο νέο album των Marsheaux βρίσκουμε και το πιο σκοτεινό κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ. Μιλάμε για το Sorrow που κλείνει τον δίσκο με επικά τύμπανα και αγωνιώδη synthesizers. Ξεκάθαρες επιρροές από Depeche Mode εδώ, που βέβαια πάντα υπήρχαν στα τραγούδια τους, απλά στο sorrow άλλαξε η περίοδος. Είναι η ίδια περίοδος που έχει στοιχιώσει και τους Mesh για να καταλάβετε...
Παρατήρηση 6: H δομή των τραγουδιών τους παραμένει απλή. Όσοι αρέσκεστε σε πειραματισμούς και ανατροπές, απλά προσπεράστε και συνεχίστε να ακούτε Radiohead.
Παρατήρηση 7: Στιχουργικά είναι κάπως αφελές και επιφανειακό θα πουν πολλοί. Μαζί σας κι εγώ. Οι στίχοι των Marsheaux απευθύνονται σε όσους γουστάρουν να τραγουδάνε το "don't you want me" των Human League κάθε φορά που παιζει σε κάποιο club. Σε μένα και σε εσάς δλδ, σας έχω δει...
Τέλος, καταλαβαίνω ότι οποιοσδήποτε διαβάζει μπορεί να μου ανατρέψει με ευκολία όλα τα παραπάνω και να ορίσει ακριβώς ανάποδα τα πράγματα, αλλά εγώ μετά από την 5η ακρόαση του album νιώθω ιδιαίτερα luminous, βλέπω τα πράγματα θετικά και και θέλω να πάω διακοπές. Επίσης, τον μικρό εκνευρισμό που μου προξένησε το επιβεβλημένο, για να ακούσεις το cd, σκίσιμο της παράξενης συσκευασίας (πολύ ωραία, μπράβο) να μου τον απαλύνει κάποιος με μια καινούρια κόπια για το αρχείο μου. Lumineux κοριτσάκια με σκοτεινά γυαλάκια...
Rating: 8 / 10
Κώστας Μπρέλλας
Και ενώ ακούς και προσπαθεις να αποκρυπτογραφήσεις το τελευταίο “αριστούργημα” των Sigur Ros ή των Piano Magic, νιώθεις το ταβάνι να σε πλακώνει και δεν ξέρεις τι να κάνεις...Πατάς το stop στο cd-player, αλλά τίποτα.. Πάνω που η ατμόσφαιρα αρχίζει να γίνεται αφόρητη, το βλέμα σου πέφτει σ’αυτό το περίεργο ροζ cd-άκι που σου έδωσε πριν λίγες μέρες ένας φίλος σου.. Marsheaux - ebay queen..
“Φοβερός electropop δίσκος!!” σου είχε πει..Για να δούμε..play!
Ξαφνικά, ως δια μαγείας η διάθεσή σου αλλάζει. Νιώθεις 10 χρόνια νεώτερος, θυμάσαι ότι είναι καλοκαίρι (ναι, το είχες ξεχάσει..), θες να βγεις έξω, να χορέψεις, να φλερτάρεις... Και δεν αναρωτιέσαι καν πως το έπαθες αυτό..
Οι Marsheaux παίζουν electropop,
pure electropop! Ξεσηκώνουν όλους εκείνους τους retro-80’s synth sounds και πατώντας πάνω σε μια άψογη και ευφυέστατη παραγωγή, τραγουδούν με τέτοια γοητευτική αφέλεια και ξενοιασιά , που σε βάζουν στον κόσμο τους χωρίς πολύ κόπο.
Η Μαριάνθη και η Σόφη, αφού μας συστηθούν με τα ηλεκτρονικά παιχνιδίσματα του “m.a.r.s.h.e.a.u.x.”, δημιουργούν αβίαστα 12 όμορφα uplifting ποπ τραγούδια με απλότητα και ειλικρίνεια. Η διασκευή στο “pure” των Lightning Seeds είναι εκπληκτική και τόσο ταιριαστή με το όλο concept των Marsheaux! Λες και το τραγούδι γράφτηκε γι αυτές! Στο “flash lights” δανείζονται το bass line απο τους Death In Vegas και το οδηγούν ίσως στο πιο catchy chorus της χρονιας. Κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ το ονειρικό “playboy” και το πιο εγκεφαλικό “the game”, ενώ η έκπληξη έρχεται από την διασκευή ενός από τα πιο ιστορικά 80΄ς τραγούδια, το “October lovesong” των Chris & Cosey, και μάλιστα με ελληνικό στίχο! Για το “popcorn” που κλείνει τον δίσκο δε νομίζω να χρειάζεται να πω τίποτα..
Το “e-bay queen” θα μπορούσε να είναι το απόλυτο soundtrack σ’εκείνες τις cult 80΄s ταινίες τύπου “Breakfast Club”, “Pretty in pink” e.t.c…H Molly Ringwald να ετοιμάζεται για το πρώτο της ραντεβού, ο Andrew McCarthy σε ερωτική απογοήτευση, ο Matt Dillon να καυγαδίζει... Ξεχασμένες σκηνές και εικόνες από το παρελθόν ξαναζωντανεύουν μπροστά σου.
Και δεν ξέρω αν θα ήταν δίκαιο να το συγκρίνω με Ladytron ή Client. Οι Marsheaux δεν δείχνουν διατεθημένες ούτε να πειραματιστούν, ούτε να φωτογραφηθούν..Προτιμούν να γράφουν διακριτικά electropop τραγουδάκια και απλώς να χτυπάνε παλαμάκια κάθε φορά που οι ρυθμοί ανεβαίνουν.
Και αν θέλετε, μπορείτε να τους πείτε ότι παίζουν “naïve old-fashioned electropop". They’ll take it as a compliment!!!
