Και ήρθε η τρίτη φορά να αναμετρηθούμε με το Γοτθικό ρυθμικό Θηρίο των THE SOFT MOON. Και η μέρα ήταν Παρασκευή 11.09. Και αυτή τη φορά σε μικρότερο χώρο. Θυμάμαι τις δύο προηγούμενες. Η πρώτη, επική, εντυπωσιακή και πνιγμένη στον ξηρό πάγο, άφησε πολλές καλές εντυπώσεις, άφησε στόματα ανοιχτά και μας άφησε πλήρως ικανοποιημένους και λίγο περήφανους που επιμέναμε για την αξία τους, από την πρώτη στιγμή που ακούσαμε το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ-καταπέλτη τους.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λέει ο ποιητής. Ακόμα κι αν σβήνει κάποια στιγμή. Αρκετοί από μας, τους λάτρεις της εναλλακτικής σκηνής, θέλαμε να δούμε τους BLONDE REDHEAD να επιστρέφουν στη χώρα μας αμέσως μόλις συνερχόμασταν από το σοκ της εμφάνισής τους εκείνο το βράδυ της 15/04/2005. Τους περιμέναμε το 2007-8, μετά την κυκλοφορία του ''23'', τους περιμέναμε λίγο μετά την κυκλοφορία του ''Penny Sparkle'' (2010) κι ας είχαν ελαχιστοποιηθεί οι πιθανότητες στο ελάχιστο. Χάσαμε κάθε ελπίδα τα επόμενα χρόνια και με την κυκλοφορία του ''Barragán'' (2014), ούτε που μας πέρναγε από το μυαλό.

Κρατώντας μικρό καλάθι και κυρίως τιμής ένεκεν βρέθηκα στο Κύτταρο για τους Diary of Dreams, πάμε και βλέπουμε, χωρίς να έχουμε και πολλές προσδοκίες.  Μετά από 20 χρόνια δισκογραφίας και ζωντανών εμφανίσεων θα έχει να μας πει κάτι καινούριο ο Adrian Hates ή θα αναμασήσει τα ίδια, ίσως και χειρότερα?

Αυτή ήταν η τρίτη φορά που μας επισκεπτόταν ο Peter Heppner. Πρώτη φορά ήταν στο φεστιβάλ Elfentanz III με τους Wolfsheim πίσω στο 2004 στο κλαμπ Ρόδον, το οποίο ήταν και sold out και η δεύτερη στο κλαμπ Gagarin το 2010 προωθώντας τότε ακόμα το πρώτο του προσωπικό δίσκο "Solo".

Ρόναν για Πρωθυπουργός! Προτρέχω. Ας περιγράψουμε πρώτα το σκηνικό: βρισκόμαστε στο club Κύτταρο, μια ωραία Παρασκευή χωρίς υπερβολική ζέστη. Ο λαός του EBM, πιο πολύχρωμος απ' ότι συνήθως, έχει συγκεντρωθεί για να βγάλει κυβέρνηση. Η διερευνητική εντολή δόθηκε στην ώρα της (ο Πρόεδρος Leo δεν παίζει με τέτοια πράγματα!). Το άγραφο σύνταγμα της μουσικής ορίζει ότι η πρώτη πρέπει να δοθεί στο νεότερο συγκρότημα.

Απλά τα πράγματα. Αν αγαπάς το δείχνεις. Οι Walkabouts φορτώθηκαν την κούρασή τους από τους συνεχόμενους σταθμούς της περιοδείας τους και έπαιξαν τα κομμάτια τους όπως το ζήτησαν οι στιγμές μας που αυτά  έχουν συνοδεύσει. Κι ο κόσμος από κάτω φορτώθηκε τα δικά του προβλήματα, ενίοτε και τον διπλανό του από το στρίμωγμα, και ζούσε ξανά αυτές τις στιγμές αφήνοντας τα χρόνια δισκογραφικής και συναυλιακής απουσίας των αγαπημένων Walkabouts να σιγοκαίγονται στο δυνατό και εγκάρδιο χειροκρότημα που ξέσπαγε λίγο πριν τελειώσει κάθε τραγούδι.

Οι Kirlian Camera είναι από τα σχήματα που προσφέρονται για πολλές συζητήσεις, όπως φαίνεται άλλωστε και στην πολύ πρόσφατη αναφορά του forum μας για το τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα.

Εννέα χρόνια αναμονής είναι πολλά, τουλάχιστον για όσους μείναμε πιστοί στον βιομηχικό/aggrotech ήχο του κυρίου Van Roy. Και αν στο ενδιάμεσο, ο ίδιος μάλλον δεν κατάφερε να επαναλάβει την επιτυχία ενός Contamination και πολύ περισσότερο ενός Mindstrip, εν τούτοις μάς τροφοδότησε ουκ ολίγες φορές με riffs και εικόνες που διατήρησαν τη φλόγα άσβεστη.

Η εμφάνιση ενός σχήματος όπως οι Covenant που κατατάσσεται στην electro/ebm σκηνή του χρονικού πλαισίου των 90s, η οποία αναμφίβολα γεννήθηκε από την μήτρα της 80s synth, είναι πραγματική πρόκληση πλέον.