Εννέα χρόνια αναμονής είναι πολλά, τουλάχιστον για όσους μείναμε πιστοί στον βιομηχικό/aggrotech ήχο του κυρίου Van Roy. Και αν στο ενδιάμεσο, ο ίδιος μάλλον δεν κατάφερε να επαναλάβει την επιτυχία ενός Contamination και πολύ περισσότερο ενός Mindstrip, εν τούτοις μάς τροφοδότησε ουκ ολίγες φορές με riffs και εικόνες που διατήρησαν τη φλόγα άσβεστη. Φυσικά, το Implements of Hell επανέφερε τους Suicide Commando στο προσκήνιο, οπότε η τουρνέ (σταθμός της οποίας αποτέλεσε και η Αθήνα, στο φιλόξενο Κύτταρο) κινητοποίησε εκ νέου το ακροατήριο.Η βραδιά άνοιξε με τους εγχώριους Nano Infect, οι οποίοι απέδειξαν ότι δεν έχουν αποσπάσει χωρίς λόγο τα πολύ καλά λόγια, τόσο από το διεθνή τύπο όσο και από το ελληνικό κοινό. Ο βασικός περφόρμερ SynthetiC, συνεπικουρούμενος από δύο κιμπορντίστες, με σχετικά πρόσφατη την κυκλοφορία Circuitry of Blades από την Danse Macabre βρήκαν αμέσως τα απαιτούμενα «πατήματα» πάνω στη σκηνή, προσφέροντας μισή ώρα industrial/ebm ήχου, και ανέβασε τη διάθεση του κοινού που σιγά-σιγά πύκνωνε στη σάλα...

Έκπληξη προκάλεσε το γεγονός της διασκευής των δύο βασικών hits των Suicide Commando (Hellraiser και See you in Hell)! Δεν γνωρίζω εάν αυτό έγινε σε συνεννόηση με το βέλγικο σχήμα, ωστόσο έτσι όπως έμελλε να εξελιχθούν τα πράγματα, οι Nano Infect κατάφεραν τελικά να αποτελέσουν κάτι σαφώς περισσότερο από ένα διεκπεραιωτικό support. Άξιοι!

Στο ενδιάμεσο, έλαβε χώρα μια μικρή επίδειξη dark / industrial μόδας, του καταστήματος Blacknrose.com. Εικάζω ότι οι κυρίες που βρισκόντουσαν ανάμεσά μας, με τις χαρακτηριστικές τους ενδυμασίες, βρήκαν ενδιαφέρον το δρώμενο ως προς την ουσία του, την ίδια στιγμή που οι άρρενες το αντιμετωπίσαμε ως εν γένει εικαστικού ευχάριστου χαρακτήρα. Με την εν λόγω μόδα δεν έχω ιδιαίτερη σχέση, οπότε θα συνεχίσω με τα της συναυλίας. Για τους ενδιαφερόμενους υπάρχει το link παραπάνω.

Ευτυχώς, η διαδοχή των γεγονότων ήταν «σφικτή», οπότε και τα δύο μέλη που αποτελούν τη live εκδοχή του σχήματος, πήραν στις έντεκα και λίγα πρώτα λεπτά τις θέσεις τους στα keyboards και τα ντράμς. H εισαγωγή ξεκίνησε και ο Johan ξεπετάγεται, με χαρακτηριστικό μισο-εύθυμο/μισο-παράφρονα τρόπο, που μας αιφνιδίασε, εάν κρίνω από την μάλλον χλιαρή υποδοχή... Ευτυχώς, η κατάσταση ανατράπηκε ήδη στο πρώτο τραγούδι, το Severed Head από τον τελευταίο δίσκο. Ακολουθούν τρία συνολικά τραγούδια, όλα συνοδευόμενα από πολύ καλά video, που δεν αφήνουν περιθώρια αποφυγής του σκηνικού κόσμου των Suicide Commando: σάρκα, αίμα, εργαλεία ακρωτηριασμού, αυτοκτονίες. Μετά, το God is in the Rain. Ανήκει σε αυτή την κατηγορία συνθέσεων που μεταφέρουν πολιτικό/ανθρωπιστικό μήνυμα, κάτι που ο συνθέτης δεν ξεχνά ούτε στους δίσκους του ούτε στις εμφανίσεις του.

Η συναυλία εξελίσσεται σε ανελέητο ηχητικό και οπτικό σφυροκόπημα, που δεν αφήνει ασυγκίνητο το κοινό, που χορεύει και τραγουδάει, με αποκορύφωμα τα Die m/f die και Bind, Torture, Kill. H περφόρμανς είναι καλοδουλεμένη, με τον βασικό συντελεστή να έχει αναπτύξει αυτή την ημι-παράφορνα περσόνα που την ίδια στιγμή που μεταφέρει τα εφιαλτικά του συναισθήματα, χαρίζει παρανοϊκές πόζες στις φωτογραφικές μηχανές και τα κινητά τηλέφωνα που αποθανατίζουν τις στιγμές. Έντεκα τραγούδια συνολικά αποτέλεσαν το κύριο set, με το τέλος να βρίσκει τους Suicide Commando, τους Nano Infect και μερικούς ακόμα θεατές να έχουν γίνει ...κουβάρι επί σκηνής!

Έπειτα, το πρώτο encore: See you in Hell. Η ένταση κορυφώνεται, καθώς η coda της μεγάλης επιτυχίας μετατρέπεται σε στίχους ...Hellraiser, με συνοδεία ντραμς! Και ενώ είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε το απογειωτικό lead synth, το τρίο αποχωρεί από τη σκηνή! Εννοείται δεν κουνιέται κανείς! Δεύτερο encore: όχι το Hellraiser που ζητάμε επίμονα, αλλά άλλο κομμάτι, που για να είμαι ειλικρινής δεν καταφέρνω να αναγνωρίσω με ασφάλεια (πιθανόν το Dying Inside, αλλά εκσυγχρονισμένο...). Ξανά αποχώρηση. Ζητάμε και άλλο.

Οι S.C. επανέρχονται, αποθεώνονται, μια μικρή διαβούλευση, τρίτο encore, εκτός προγράμματος (!) :Massaker. Έπειτα από μία ώρα και σαράντα λεπτά, η συναυλία έχει ολοκληρωθεί.  Οι Suicide Commando παραμένουν κορυφαίοι, με εξαιρετική σκηνική παρουσία, δυναμισμό και επικοινωνία με το κοινό που φέρει έντονα ...punk στοιχεία. Μπορεί να έμεινε το παράπονο για την απουσία του Hellraiser, ωστόσο είναι αξιοσημείωτο το γεγονός των τριών encore (συνήθως παίζουν ένα, όπως διαπίστωσα από προηγούμενες συναυλίες), της εικαστικής και τεχνικής αρτιότητας καθώς και του πολύ καλού ήχου. Ήταν μια πραγματικά πολύ καλή συναυλία.

Playlist

1. Severed Head
2. Hate me
3. Death cures all pain
4. Dein Herz, meine Gier
5. God is in the Rain
6. Cause of Death: suicide
7. Time
8. The perils of Indifference
9. Love breeds Suicide
10. Die m/f die
11. Bind, Torture, Kill
12. See you in Hell (encore)
13. (Dying Inside - ?) (encore)
14. Massaker (encore)

ΥΓ  Ok, το Κύτταρο, σχεδόν γέμισε τελικά. Ήμασταν όμως λιγότεροι από ότι στους Covenant...

ΥΓ2 Σχετικά με το δεύτερο encore, όποιος/όποια γνωρίζει εάν είναι αυτό ή όχι το τραγούδι, ας το αναφέρει, ελέω της ιστορικής συνέπειας...