Η αλήθεια είναι πως αυτό το ‘φάντασμα' με την πολλαπλή προσωπικότητα που έχει δια-περάσει όλα τα υπαρκτά φύλα και όλες τις εκφάνσεις της θλίψης και της απόγνωσης...δεν ήξερε κανείς πότε θα ξαναφανεί πόσο μάλλον αν θα ξαναπροσέφερε κάτι αξιόλογο μουσικά και αντάξιο παλιότερων κομματιών όπως τα ‘ Die Bruderschaft des schmerzes' και ‘...And bringer of sadness', ‘ The goat'.Τα ‘Les fleurs du mal' και ‘Le chambre d'echo', δε με συγκίνησαν ούτε στιχουργικά ούτε μουσικά. Νομίζω πως το κατά μεγάλο μέρος ορχηστρικό και ταξιδιάρικο μουσικά, ‘Sanatorium Altrosa' έδειξε σαφώς τη μουσική στροφή του Sopor προς πιο μελωδικά μονοπάτια και τη σταδιακή εγκατάλειψη των μεσαιωνικών ήχων....όχι όμως και της μακάβριας αισθητικής και φιλοσοφίας της ζωής!

Το ‘Have you seen this ghost?' ακούγεται σαν συνέχεια του ‘Sanatorium Altrosa' αλλά ταυτόχρονα είναι κάτι διαφορετικό, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του...αυτή η κωμικοτραγική ερώτηση χωρίς απάντηση την οποία αναιρεί εν τη γενέσει της ο τίτλος του πρώτου κομματιού.

Πριν ξεκινήσω, να σας πω ότι κατά τη γνώμη μου είναι το πιο ‘σκοτεινό' από άποψη διάθεσης και νοημάτων, άλμπουμ που έχω ακούσει φέτος και μαζί με το ‘Variété' του Marc Almond, από τα πιο μελαγχολικά ίσως της τελευταίας πενταετίας τουλάχιστον.

Από ψυχολογικής πλευράς το άλμπουμ είναι αρκετά ‘βαρύ' εξολοκλήρου πράγμα το οποίο με ωθεί να σας αποθαρρύνω να το ακούσετε αν βρίσκεστε σε κάποιου τύπου πνευματική-ψυχολογική αδράνεια λόγω καλοκαιρινού κλίματος. Αν επίσης δεν αντέχετε τις συγκινήσεις σταματήστε εδώ και ξεχάστε ότι βγήκε αυτό το άλμπουμ φέτος γιατί αλλιώς θα ακούσετε τα εξής:

...but sadness is the only thing that he and I have ever shared...

Πένθιμες τρομπέτες, βιολιά, τσέλο, όμποε, τρομπόνι, διάφορα κρουστά, μεταλλόφωνο, bells που ευθέως παραπέμπουν σε πένθιμες καμπάνες, synth και διάφορα άλλα όργανα σε μελαγχολικές μελωδίες τις οποίες συμπληρώνουν μπαρόκ λυπητερά ακόρντα (ειδικά στο ‘Starlight seen through veins of tears') και όλ'αυτά σε ρυθμούς πένθιμων εμβατηρίων και μελαγχολικών βαλς με δόσεις martial.Οι μελωδίες αυτές πλαισιώνουν ισότιμα τα σπαραχτικά φωνητικά του Sopor Aeternus παράγοντας ένα πληθωρικό άκουσμα όπου όμως όλα έχουν το ρόλο τους. Όλ'αυτά βέβαια δεν είναι προφανώς πρωτόγνωρα σε ένα αυτοαναφορικό άλμπουμ του Sopor, όμως το στοιχείο που αυτή τη φορά κάνει τη διαφορά και αυξάνει το συναισθηματικό φόρτο, είναι η απουσία  μελωδιών συγκεκριμένου ύφους από φλογέρες και τύμπανα που παρέπεμπαν μονοσήμαντα σε μεσαιωνικά ακούσματα και τα αναρίθμητα μελωδικά γυρίσματα σε όλα τα κομμάτια. Ενδιαφέρουσα είναι η πλαισίωση των φωνητικών κυρίως με ήχους από bells σχεδόν σε κάθε κομμάτι σε αντίθεση με τους πομπώδεις ρυθμούς που παίζουν οι τρομπέτες και τα λοιπά όργανα στα ορχηστρικά μέρη. Το τελευταίο, σε συνδυασμό με τις μελωδίες που ανέφερα παραπάνω και τους στίχους που μόνο αδιέξοδα περιγράφουν, κάνουν το άλμπουμ αυτό να μοιάζει με μουσικό ξυράφι...

‘I only eat because I'm lonely and I got nothing else to do. I recently discovered it's the perfect way to pass the time. I'm wolfing down all kinds of shit to fill the emptiness inside. I tend to live on chocolate now for reasons I mentioned above the fridge becomes my new best friend and food my substitute for love...'

Αν το ‘Dust lanes' του Yann Tiersen ήταν το κομμάτι που, θα μπορούσε να συνοδεύει ένα αισιόδοξα φιλοσοφημένο κατευόδιο, το άλμπουμ του Sopor νομίζω πως θα ήταν η μουσική επένδυση ενός συναισθηματικά πολύ θλιμμένου ίσως καταραμένου κατευοδίου κι αυτό γιατί εκφράζει μόνο πίκρα και μελαγχολία με έναν ελκυστικό όμως τρόπο.

‘...the sexless priest, the joyless clown never judges only frowns...'

Προσωπικά παραληρούσα από τη χαρά μου (όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν 1-2 άνθρωποι), όταν άκουσα για πρώτη φορά ολόκληρο το άλμπουμ και ειδικά το τελευταίο του κομμάτι ‘ The hours of sadness' τουλάχιστον 8 φορές σε επανάληψη. Εξακολουθώ βέβαια να ανατριχιάζω ειδικά στο άκουσμα των σόλο του βιολιού και της τρομπέτας και νομίζω ότι τελικά μπορώ να συγκρίνω την επίδρασή του, με αυτή του ‘Sweetest embrace' του Nick Cave. Εξαιρετικά κομμάτια βρίσκω επίσης το κωμικοτραγικό από άποψη στίχων ‘Cornucopia d'amour', και τα ‘It is safe to sleep alone', ‘Starlight seen through veins of tears' και ‘ Holding out for a hero' (ειδικά στο τελευταίο λεπτό). Πραγματικές αποκαλύψεις είναι οι εξωπραγματικά άψογες διασκευές πέρα από κάθε διεστραμμένη προσδοκία των ‘Hello' του Lionel Richie και ‘Holding out for a hero' της Bonnie Tyler. Θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι τα κομμάτια είναι αγνώριστα περνώντας μέσα από το σκοτεινό φίλτρο του Sopor Aeternus!!!!! Για την ακρίβεια θεωρώ πως μεταμορφώθηκαν σε καινούρια κομμάτια. Προσωπικά τον παραδέχομαι σε υπερθετικό βαθμό μόνο και μόνο για αυτές τις διασκευές στις οποίες κατάφερε να διαφθείρει πλήρως το αρχικό νόημά τους, δίνοντας τους μια πικρόχολη και σαρκαστική νότα που προηγουμένως δεν είχαν ούτε μουσικά, ούτε ερμηνευτικά ούτε στιχουργικά. Αισθάνομαι σχεδόν εκστατικά...

‘...Happiness is completely overrated...'

δήλωσε πρόσφατα το μοναχικό πλάσμα Sopor Aeternus το οποίο κανείς δεν έχει δει ζωντανά και ούτε πρόκειται παρά μόνο στα λεπτά που εμφανίζεται στο πρόσφατο video clip του και στις εικόνες των cd του. Όπως ο ίδιος δηλώνει σε πρόσφατη συνέντευξή του, δεν είναι εύκολο ένας άνθρωπος με τόσα ψυχολογικά αδιέξοδα να δημιουργεί, ειδικά από τη στιγμή που και μόνο το να γράφει μουσική αποτελεί υπέρβαση. Έτσι τα άλμπουμ που κατά καιρούς έχει κυκλοφορήσει μόνος του ή με τη συμβολή του John Rivers είναι μουσικά πυροτεχνήματα, δημιουργικά θαύματα, μιας προσωπικότητας σε κατάθλιψη στο πλαίσιο κάποιου τύπου προσωρινής αυτοῒασης ή αυτοκάθαρσης. Στο μυαλό μου, ο Sopor Aeternus μαζί με τη Sarah Kane και τον Lars von Trier προσφέρουν σε προσωπική υπέρβαση ο καθένας, διαφορετικές κριτικές- πτυχές του ίδιου κόσμου. Μιλάω για δημιουργικά ξεσπάσματα ανθρώπων οι οποίοι βρίσκονται σε ιδιαίτερα δυσάρεστη κατάσταση και παρ' όλ' αυτά μας προσφέρουν έργα με τέτοια ποιότητα που καταστρέφουν με την πρώτη νότα, την πρώτη λέξη, την πρώτη εικόνα, καθετί που μας συνθέτει και μας ισορροπεί. Με απλά λόγια όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ανέφερα μαζί με έναν που δε μπορώ να αναφέρω...μου δημιουργούν υπέρτατο σεβασμό φέρνοντάς με σε κατάσταση ψυχολογικού μετεωρισμού και ελπίζω να συνεχίζουν, όσοι είναι εν ζωή, να διαφωτίζονται και να μας προκαλούν όσο περισσότερο και όσο σφοδρότερα γίνεται!

Περίμενα αρκετό καιρό για να αποφορτιστώ συναισθηματικά πριν γράψω αυτό το κείμενο ώστε να είμαι πιο ‘αντικειμενική...παρ' όλ'αυτά είναι αδύνατο καθότι είναι το δεύτερο άλμπουμ που ακούω ανατριχιασμένη από την αρχή ως το τέλος ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ. Αυτό το άλμπουμ είναι το προσωπικό μου 10/10 για φέτος!

 (επειδή υπάρχουν ορισμένοι κανόνες, κατά τα άλλα....)

Rating: 8 / 10
Νάντια Σαββοπούλου