Λίγες ώρες πριν το τέλος του 2012, κάνοντας τα δεύτερα new year's resolutions σε μια άλλη χώρα, συνειδητοποίησα πως φέτος έκανα διάφορες γευστικές υπερβάσεις και έγινα πιο απαιτητική στα κρασιά και κάπως πιο αυστηρή.

Το soundtrack ενός υποθετικού μετα-καταστροφικού σεναρίου

Μιλώντας για γεύσεις συνειδητοποιώ ότι είναι μάλλον πιο εύκολο να σας πω τη γνώμη μου για το ‘Zeros' χρησιμοποιώντας ένα γευστικό λεξιλόγιο παρά ένα μουσικό. Ξεκινάω με τη διαπίστωση πως το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει μια γεύση που τελικά δεν είναι ιδιαίτερη και άρα δεν είναι απ' αυτές που αναζητά κανείς μ' επιμονή.

Αποκλειστικά με post punk διάθεση με λίγες σταγόνες cold wave και old school industrial αισθητικής σε ό,τι αφορά στην ερμηνεία, ξεκινώντας με το ‘It ends' κομμάτι που τελειώνει με μια αγωνιώδη ανάσα και συνεχίζοντας σε παρόμοιο ύφος αναντίστοιχα όμως με το πρώτο κομμάτι, οι Soft Moon εξαντλούν το ενδιαφέρον τους στο ‘Machines' παρ' όλα τα ‘απομακρυσμένα' φωνητικά που μιμούνται την αισθητική δημόσιας διαμαρτυρίας. Οι ρυθμοί μoιάζουν με αυτούς πληθώρας post punk συγκροτημάτων με κάποια λίγα επιπλέον πρωτότυπα στοιχεία, όπως τα απροσδιόριστα φωνητικά που μάλλον τα μεταχειρίζονται ως ένα επιπλέον μουσικό όργανο.

Σε αντίθεση με το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, που σου κράταγε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, το μυστήριο του ‘Zeros' δεν κρατάει πολύ και λύνεται στην εισαγωγή του ομώνυμου κομματιού και στο ‘Lost years' όπου και απαντάται όποια απορία κι αν εξακολουθεί να υπάρχει σχετικά με τις αναφορές της μπάντας. Τα φωνητικά των κομματιών προσπαθούν να δελεάσουν τους εύκολα παρασυρόμενους αλλά η βάση του κομματιού δεν ξεγελάει για την αναφορά του στο ‘A forest' των Cure. Η εντύπωση αυτή ενισχύεται με την εισαγωγή του ‘Insides', κομμάτι το οποίο χρησιμοποιεί ως βάση πληθώρα κομματιών των Cure Στο συγκεκριμένο μέχρι και τα φωνητικά δείχνουν προς την πλευρά αυτή, παρ' ό,τι το ψυχεδελικό ‘ξέσπασμα' στο 2.57' προσπαθεί ν' αποδείξει κι άλλες επιρροές. Ακόμα και τα solo παραπέμπουν ρυθμικά και υφολογικά εκεί.

Οι Soft Moon και οι Led Er Εst φαίνεται πως δοκίμασαν τις ίδιες ‘γεύσεις' και αποπειράθηκαν να τις ξεπεράσουν και να θολώσουν λίγο τις μουσικές επιρροές τους. Σε αντίθεση με το ‘Diver' όμως, το ‘Zeros' είναι κάτι ανάλογο με την καινούρια εκδοχή μιας δοκιμασμένης συνταγής στην οποία έχουν προστεθεί 2 ουδέτερα υλικά παραπάνω. Η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε στις πρώτες ακροάσεις παρέμεινε και στις επόμενες.

Προσπάθησα ψύχραιμα να καταλάβω τί με ενοχλεί στο ‘Remembering the future' αλλά δε μπόρεσα να το βρω. Τα κομμάτια που ξεχωρίζω είναι τα δυο ‘It ends' (στην αρχή και στο τέλος του άλμπουμ) για την ενέργεια που έχουν οι ανάσες σε συνδυασμό με την post apocalyptic ατμόσφαιρα της μουσικής επένδυσής τους και το ‘Die Life' γιατί μου φέρνει αμέσως στο μυαλό την εικόνα του ανεμοστρόβιλου μαζί με όλη την ενέργειά του και τον ηλεκτρισμό που παράγει.

Αντί επιλόγου...

Έψαχνα αρκετό καιρό να προσδιορίσω γιατί δε μου αποτυπώνεται καθόλου αυτό το άλμπουμ στο μυαλό...και απ' ό,τι φάνηκε έπρεπε ν' ακούσω ορισμένα κομμάτια μέσα σε διαφορετικά dj sets για να βρω το λόγο. Οι Soft Moon ετεροκαθορίζονται. Κοινώς αποκτούν ταυτότητα μέσω άλλων ή καλύτερα μέσω της μουσικής των άλλων. Ξεχωρίζουν μόνο σε συνδυασμό και όχι από μόνοι τους. Κι αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί όλα τα στοιχεία που συνθέτουν το άλμπουμ είναι ‘περίπου εκεί' που θα έπρεπε ώστε το ‘Zeros' να έχει χαρακτήρα και το συγκρότημα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά.

Στο αισθητικό κομμάτι όμως πράγματι τα εξώφυλλα των άλμπουμ εμπνέονται από το ρεύμα του Bauhaus και από τον Dada-ισμό, ενώ οι live εμφανίσεις τους έχουν τη φήμη πως βάζουν το άλμπουμ σε ένα συνολικότερο οπτικοακουστικό πλαίσιο το οποίο συμπληρώνει τη μουσική τους. Μάλιστα ο Ron Robinson, υπεύθυνος για όλα τα εφέ του φωτισμού στα live, αναγνωρίζεται ως το τέταρτο μέλος της μπάντας από τον Luis Vasquez. Αν είναι πραγματικά έτσι, μένει να το δούμε ώστε η όλη κριτική πια να αφορά όχι ένα μουσικό συγκρότημα αλλά μια καλλιτεχνική ομάδα και το έργο της.