H Sandra Nurmsalu, τραγουδάει σε άλμπουμ της Accession (βλ Diary of Dreams, Diorama...); Θυμίζω ότι η κοπέλα έχει σημαδέψει ίσως την καλύτερη στιγμή της Eurovision (ισάξια με τον θεούλη Sebastien Tellier για κάποιους). Πάνε 2 μήνες που το ξέρω, και 1 εβδομάδα που ακούω το άλμπουμ και ακόμα νομίζω ότι κάποιος μού κάνει πλάκα. Για να καταλάβετε, το Rändajad το είχα μάθει απ' έξω στα ε-σθο-νι-κά. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι - ίσως για τους λάθους λόγους - το δεύτερο άλμπουμ του Sinine ήταν αυτό που χρειαζόταν για να με ξυπνήσει από το λήθαργο, μπας και γράψω καμιά κριτική!

Ήταν η Sandra τόσο μεγάλος κράχτης; Για το κοινό της Accession όχι. Όσοι εντόπισαν στην ώρα του το πρώτο άλμπουμ του Sinine θα ξέρουν ήδη ότι πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που ξέρει να γράφει πολύ καλή (synth)ποπ, γεμάτη συναίσθημα και με πολύ καλές ενορχηστρώσεις. Ο κύριος μπλε (διότι αυτό σημαίνει το όνομα στα εσθονικά) δεν ντρέπεται να δανειστεί στοιχεία από διαφορετικά είδη. Το προηγούμενο άλμπουμ του μπορεί αναπάντεχα να εμφάνιζε επιθετικές κιθάρες ή έξυπνα παγωμένα ηλεκτρονικά, αλλά χωρίς να χάνει τον ειρμό του.

Αυτό που λίγοι έχουν προλάβει να μάθουν είναι η νέα κατεύθυνση που θα έπαιρνε στο δεύτερο άλμπουμ του. Ειλικρινά δεν ξέρω σε ποιο κουτάκι να τον βάλω. Είναι φανερή η προσπάθειά του να αγγίξει ένα ευρύτερο κοινό - υποβαθμίζοντας τα (έτσι κι αλλιώς λίγα) σκληρά σημεία και επικεντρώνοντας την παλέτα των ήχων του στη μελωδία. Θα μπορούσε να είναι μια σπάνια καλή στιγμή μιας μεγάλης δισκογραφικής. Θα μπορούσε να πουλιέται στην Εσθονία σε mainstream μαγαζιά. Θα μπορούσε να κατέβει και στη Eurovision. Είναι φανερό ότι η Accession πια δεν τον χωράει!

Είναι κακό αυτό; Θα μπορούσε να είναι, αλλά ο Sinine το κάνει τόσο καλά που δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε. Οι συνθέσεις, τα επίπεδά τους και η εξέλιξη των κομματιών δείχνουν έναν άνθρωπο που ξέρει πάρα πολλά από μουσική. Αυτή την αίσθηση εντείνουν τα - μικρά και προσεκτικά - δάνεια από οτιδήποτε, ακόμα και από dubstep. Μη φανταστείτε βέβαια ότι ακούγεται σαν cheesy (αλλά και ακομπλεξάριστο) κορεάτικο girl band, με συνθέσεις από/την-Πόλη-έρχομαι-και-στην-κορφή-κανέλα (τι νομίζετε ότι άκουγα το καλοκαίρι αντί να γράφω κριτικές για industrial; ). Είπαμε: τα δάνειά του είναι μικρά και προσεκτικά. Η υπέροχη παραγωγή και οι κρυστάλλινοι ήχοι δείχνουν μεράκι. Ίσως χάρη σε αυτό το μεράκι να έπεισε να συμμετάσχουν  μια σειρά καλές τραγουδίστριες, εκ των οποίων βέβαια η Sandra είναι αυτή που με κάνει να ανατριχιάζω στο Sel Teel.

Μιλώντας βέβαια για το Sel Teel, δεν μπορούμε να προσπεράσουμε τη χρήση αγγλικών και εσθονικών στα τραγούδια. Τα αγγλικά έχουν πολύ ωραίο συναίσθημα, αν και η προφορά του Sinine δυσκολεύει το σχηματισμό κάποιου νοήματος πέρα από τις παγωμένες εικόνες χειμωνιάτικης φύσης. Όταν όμως οι τραγουδίστριές του χρησιμοποιούν τα εσθονικά, οι ήχοι ρέουν πιο φυσικά και ταιριάζουν με τα δυνατότερα κομμάτια της κυκλοφορίας (Vaata). Φαντάζομαι ότι οι ομοεθνείς του θα καταλαβαίνουν εύκολα και τι θέλει να πει. Εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε απλά να απολαμβάνουμε τη γλώσσα, όπως και όλο αυτό το ρομαντικό άλμπουμ.

Άλμπουμ για ρομαντικούς λοιπόν, που δεν έχουν πρόβλημα να τους πέσει λίγη παραπάνω ποπ στα corn flakes τους. Συνιστώ τουλάχιστον μια ακρόαση το πρωί και μια το βράδυ, ειδικά αν οι αλλαγές του καιρού σάς έχουν κρεβατώσει!