Τι πιο ωραίο από το ν'ακούμε μουσική από ένα διάφανο συγκρότημα σε μια περίοδο που όλα είναι κλειστά και κρύβουν όσο περισσότερα μπορούν με όσα περισσότερα στρώματα γίνεται.
Το συγκρότημα προς το παρόν ‘κοιτάζει' στο παρελθόν για να πάρει τη φόρα που του χρειάζεται για το μέλλον ενώ δανείζεται το όνομα και, μεταφορικά, ίσως και τις ιδιότητες του πιο αξιόπιστου υλικού για τη συντήρηση ευαίσθητων ουσιών και μας συστήνεται ως...
Selofan
...και κάπως έτσι το άλμπουμ αποκαλύπτει κομμάτια που διατηρούν φρέσκες στο πέρασμα του χρόνου, τις επιρροές τους. Παρ'ότι τιτλοφορείται ‘Απαγορευμένο' κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο είναι.
Μετά λοιπόν από προσεκτικές ακροάσεις των καλοδιατηρημένων αυτών μουσικών γεύσεων, το συμπέρασμα είναι πως η ελληνογενής και ελληνόφωνη μεταπάνκ μουσική δεν έχει πεθάνει αλλά αναγεννάται με πιο ποιητική διάθεση μέσα από το φάσμα ενός ιδεατού σαξοφώνου με πλουσιότερο αναλογικό ήχο, περισσότερα samples και λιγότερο πειραματισμό στην ερμηνεία. Άλλωστε δε βρισκόμαστε στα ‘80s, ούτε στη Γερμανία, ούτε στο Βέλγιο εκείνης της δεκαετίας. Οι εποχές αυτές δεν επαναλαμβάνονται ούτε οι μουσικές τους και κατά τη γνώμη μου καλώς που δε συμβαίνει αυτό. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση...για τις μικρές ώρες της νύχτας.
Μια bedroom band που περνάει μέσα από χρονικούς και χωρικούς τοίχους
Με εντονότερες αναφορές κατά τη γνώμη μου σε συγκροτήματα όπως οι Vyllies και οι Clair Obscur και με punk αισθητική και στην ερμηνεία, οι Selofan χρησιμοποιούν αναλογικό εξοπλισμό χωρίς να ξεφεύγουν ιδιαίτερα από την πεπατημένη της γαλλόφωνης και γερμανόφωνης minimal-synth και post punk μουσικής. Το ότι δημιουργούν κάτι συγκρίσιμο όμως είναι μια καλή αρχή.
Σημειολογικά και σε συμβολικό επίπεδο αυτοσυστήνονται πολύ ωραία, ως γεννήματα μιας διεθνούς μουσικής σκηνής και ως συνθέτες με ελληνική βάση˙ στον απόηχο ενός γραμμοφώνου μέσω του οποίου ακουγόταν παλιά η φωνή της Σοφίας Βέμπο. Το πειραματικό κολάζ που περιλαμβάνει samples από την αυθεντική εκτέλεση του ‘Πόσο φοβάμαι', είναι το κομμάτι που αναλαμβάνει να υλοποιήσει τα παραπάνω. Προσωπικά μου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον και μου θύμισε για λίγο τον αγαπημένο μου ‘τρελό' μουσικό Igorrr. Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλο τέτοιο κομμάτι στο άλμπουμ, γεγονός που αποδεικνύει ότι ο συμβολικός του ρόλος υπερισχύει του στυλιστικού του.
Τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν κυνισμό, ματαιότητα και αρκετό συμβολισμό στιχουργικά. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την αισθητική της μπάντας μπερδεύουν τους πιο προσεκτικούς. Πιο συγκεκριμένα, η αισθητική των γραφικών του άλμπουμ αλλά και των visuals των live τους παραπέμπουν σε minimal μουσική αλλά η αισθητική της μπάντας (εμφάνιση, κίνηση, έκφραση) δεν επιβεβαιώνει minimal στοιχεία.
...Ή θα με κάψεις ή θα σε πιω, τώρα Φωσφορίζω...
Τα αντρικά φωνητικά είναι αυτά που κατά τη γνώμη μου, προσφέρουν την απαραίτητη απόκλιση από την καθιερωμένη φόρμα του τυπικού minimal-synth κομματιού. Τα ακούμε σε τρία κομμάτια. Το ένα απλώνει τα πλοκάμια της μπάντας προς την πειραματική noise ηλεκτρονική σκηνή, ο λόγος για το ‘Alone'. Το άλλο, ‘Φωσφορίζω', είναι το πιο ρομαντικό και συμβολικό κομμάτι του άλμπουμ, το μοναδικό με ελληνικό στίχο και το μοναδικό με τόσο ποιητικό στίχο. Προσωπικά μου άρεσε πολύ γιατί μου δημιούργησε μια πολύ ιδιαίτερη εικόνα στο μυαλό. Είναι το μοναδικό κομμάτι του άλμπουμ που μου γεννάει τόσες εικόνες. Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλο τέτοιο ‘φωσφορίζον' κομμάτι μέσα στο κατά τα άλλα αρκετά απαισιόδοξο άλμπουμ και δεν ξανακούμε αυτά τα φωνητικά ξανά παρά μόνο για λίγο στο ‘Time' του οποίου ο ρυθμός και το ύφος (όχι τόσο η ερμηνεία) με έκανε να θέλω ν'ακούσω το ‘Louise' των Clan of Xymox αμέσως. Και αυτό ακριβώς έκανα...
Το αγαπημένο μου κομμάτι του άλμπουμ είναι το ‘Kissing the sky' και ο λόγος είναι πως είναι πιο μελωδικό, (αν και με υπερβολική προσοχή ώστε να μην επισκιάσει την υπόλοιπη ατμόσφαιρα του άλμπουμ). Ακούγοντας αυτό το κομμάτι έχω πάντα την πολύ έντονη εντύπωση πως η τραγουδίστρια θέλει να "πνίξει" τη μελωδία. Η ερμηνεία της είναι το αντίθετο της μελωδίας που τη συνοδεύει και η χροιά της ως κάτι πολύ ‘βαρύτερο' από τον ήχο του synth (σε διάθεση και τονικότητα) κάνει πολύ έντονες απόπειρες να ακυρώσει την ελαφράδα αυτής της μελωδίας. Αν ξεκινούσα να χορεύω το κομμάτι αυτό ακούγοντας της εισαγωγή του, νομίζω πως τα φωνητικά τελικά θα με σταματούσαν με μια διαδικασία ανάλογη με αυτή που συμβαίνει όταν ένας κινούμενος διάδρομος επιβραδύνει την κίνηση όποιου βρίσκεται πάνω του. Το αποτέλεσμα είναι ένα μελαγχολικό και πολύ ενδιαφέρον κομμάτι με αρκετή αντίφαση ανάμεσα στον τίτλο του, την ερμηνεία και τη μουσική του.
Κατά τα άλλα γνώμη μου είναι πως το ‘Johnny' μοιάζει να είναι ‘χτισμένο' πάνω στο ρυθμό του ‘Froh' των Clair Obscur και το ‘After you' είναι εμπνευσμένο από το ‘Whispers in the shadow' των Vyllies.
Το ‘Verboten' είναι ένα άλμπουμ γένους θηλυκού, καθότι τα γυναικεία φωνητικά κυριαρχούν με συγκεκριμένο ερμηνευτικό χαρακτήρα και αμετάβλητη τονικότητα, σχεδόν υπνωτιστική και προφανώς εκούσια. Μετά το ‘Your face in me' περίμενα κάτι διαφορετικό στην ερμηνεία το οποίο δε συνέβη. Ας μην είμαστε όμως ανυπόμονοι, αυτό δεν είναι παρά η αρχή για τους Selofan και όλες οι πρώτες ύλες είναι στα χέρια τους.
Άλλωστε λένε πως η αξία δεν έγκειται μόνο στη συνταγή, αυτό που έχει σημασία είναι τα υλικά και στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται πως οι Selofan έχουν ό,τι χρειάζεται στα χέρια και τα αυτιά τους.
Rating: 7,5 / 10
Νάντια Σαββοπούλου
