Οι Σελοφάν πατάνε στο αδύναμο σημείο μου, το κόλλημά μου, το σκοτάδι, που όπως λένε όλα είναι πιο ρομαντικά. Πράγματι όλα είναι πιο ωραία στο σκοτάδι, και ειδικά η πόλη στην οποία ζούμε και ζουν και οι Σελοφάν. Όλα γίνονται πιο όμορφα μέσα από τις σκιές και τα χαμηλά φώτα, όταν απλώνεται το πέπλο του σκοταδιού σκεπάζοντας πολλές φορές τις ασχήμιες.
Στην πρώτη πλευρά του νέου τους δίσκου έχουμε τα ξενόφωνα τραγούδια (αγγλόφωνα και γερμανόφωνα). Το εναρκτήριο "The Wheels Of Love" που ήταν προάγγελος τους δίσκου με ένα υπέροχο βίντεο, ακροβατεί ανάμεσα στο minimal synth και το darkwave, με ένα στρωτό ρυθμό, μια μελωδία να γυρνά σαν τροχός και την ερμηνεία να πλανάται με την γεύση μιας απογοήτευσης.
«Remember how it was and how we used to dream, two rebels without a cause, our youth a silent scream, of love…»
Η συνέχεια στα νυχτοπερπατήματα των Σελοφάν μας επιφυλάσσει το "Schwarz" που μέσα από μια άσκηση στο μινιμαλισμό παίζεται ένα παιχνίδι μεταξύ του άσπρου και του μαύρου, ενώ στο "Nightclub In The Sky" ο ήχος του phaser στο μπάσο μας θυμίζει τις σκοτεινές εποχές των Cure και σύρει τον μοναχικό, σχεδόν πένθιμο, χoρό σε ένα παλιό κλαμπ γεμάτο χαμένες ψυχές. Το "Orient" αναπολεί με ένα βαλς, το οποίο κάνει πολύ ελκυστικό το σχεδόν παιδικό drum machine που το συνοδεύει. Η πλευρά θα κλείσει με τις δαγκωματιές του "Snakes". Μια από τις δυνατές στιγμές του δίσκου και θεματολογικά πολύ πεσιμιστικό: «Dying in my kitchen, dying in my bed, dying in my deepest thoughts, dying in my head… Never ever smile, do just what I said, never ever smile, we’re already dead…»
Από ένα σημείο και μετά αρχίζει η παράνοια και οι ψευδαισθήσεις, μια τρεχάλα μέσα στη νύχτα, μπροστά από τα εκτυφλωτικά φώτα των αυτοκινήτων και των κλαμπ.
«Snakes on the dance floor, snakes in the U-Bahn, snakes in the bedroom, snakes on the dance floor…»
Αλλάζοντας πλευρά, βρίσκουμε ελληνόφωνα τραγούδια (και το ορχηστρικό "Μάσκα") με πρώτο το ομώνυμο "Στο Σκοτάδι", ένα minimal electro κομμάτι, αρκετά κολλητικό, με την χαρακτηριστική oriental μελωδία του συνθ. Ο Δημήτρης εδώ τραγουδάει χαμηλόφωνα, σαν να αναδύεται η φωνή μέσα από κάποια σκοτεινή γωνιά με λάγνα ερμηνεία «Στο σκοτάδι, όλα μοιάζουν λίγο πιο ρομαντικά…» μας λέει ντύνοντας το σάουντρακ ενός παρακμιακού αστικού τοπίου. Την σκυτάλη παίρνει η Ιωάννα και πάλι στα φωνητικά συνεχίζοντας αυτό το ταξίδι που μας έχουν παρασύρει μέσα στην νύχτα με το "Αλάσκα" βρίσκοντας το κατάλληλο τοπίο για το απόλυτο σκοτάδι «Νύχτα χωρίς τέλος, νύχτα χωρίς αύριο..». Ένα κομμάτι που δείχνει το σχήμα να διευρύνει την συνθετική του ικανότητα και τις επιρροές του, φανερώνοντας την περεταίρω ωρίμανση τους. Στο ορμητικό "Χορεύουμε?", που πρώτο λόγο έχει το μπάσο με ένα ασταμάτητο σπιντάτο παίξιμο, η Ιωάννα μας προτρέπει να χορέψουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Σε κάνει θα θέλεις να κινείσαι στο ρυθμό του κτύπου του κοφτερού ταμπούρου του drum machine, με στίχους γεμάτους απελπισία και απόγνωση που δίνουν το σύνθημα για ξέφρενες χορευτικές κινήσεις. Οι ρυθμοί θα πέσουν στο "Να Φεύγεις", μια darkwave ελεγεία με ατμοσφαιρικά συνθεσάιζερ και μελαγχολική ερμηνεία που καταλήγει συγκινητική.
«Να μάθεις να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι, από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών, να φεύγεις αθόρυβα, σιωπηλά, να μην παίρνεις τίποτα μαζί… Να εννοείς τις λέξεις σου, να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω, δεν τους το χρωστάς, να μάθεις να φεύγεις…»
Οι Σελοφάν αποδεικνύονται ένα πολύ συνεπές σχήμα, μιας και επέστρεψαν ακριβώς ένα χρόνο μετά το δεύτερο τους δίσκο "Tristesse" που και αυτό είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Με το "Στο Σκοτάδι" συνεχίζουν αυτή την καλή παράδοση και την ανοδική τους πορεία και ωρίμανση. Η συνεχόμενη δουλειά, οι πολλές ζωντανές εμφανίσεις (οι περισσότερες στο εξωτερικό και η συνέπεια στις κυκλοφορίες τους καθιστά μια υπολογίσιμη δύναμη. Τα εύσημα τα κερδίζουν και στο ότι τολμούν να χρησιμοποιήσουν πολύ περισσότερο την ελληνική γλώσσα, τη στιγμή μάλιστα που έχουν δημιουργήσει ένα αρκετά καλό όνομα στο εξωτερικό. Το πολύ ωραίο εξώφυλλο του δίσκου είναι αντιπροσωπευτικό του περιεχομένου, σκοτεινό και νυχτερινό, με τις δύο όψεις του να λένε την δική τους ιστορία. Γιατί στο σκοτάδι μπορεί να είναι όλα πιο ρομαντικά, αλλά και συνάμα επικίνδυνα…
Rating: 8 / 10
Νίκος Δρίβας
Οι Σελοφάν έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια να αναδειχθούν ως ένα από τα πιο δυνατά ονόματα της εγχώριας αντεργκράουντ σκηνής. Το ντουέτο, που ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για τον μίνιμαλ ήχο και που με ευλάβεια χρησιμοποιεί αναλογικό εξοπλισμό, κινήθηκε με προσεκτικά βήματα πάνω στο αναβιωμένο minimal synth ιδίωμα που κυριαρχούσε την εποχή που ξεκίνησαν. Έκτισαν βήμα βήμα και με προσεκτικές κινήσεις την πορεία τους, εδραιώνοντας το όνομα τους στο χώρο και μάλιστα πέρα από τα σύνορα της χώρας. Είναι από τα λίγα, μην πω από τα ελάχιστα ελληνικά σχήματα, που έχει παίξει τόσο πολύ στο εξωτερικό. Ο καρπός των προσπαθειών αυτών αποτυπώθηκε στο πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο τους άλμπουμ "Verboten" το 2013.
Φέτος επέστρεψαν δισκογραφικά με τον δεύτερό τους δίσκο "Tristesse". Ένας δίσκος που από το πρώτο κιόλας άκουσμα απλά αντιλαμβάνεσαι την ωρίμανση του ήχου τους. Το δεύτερο που παρατηρεί κανείς είναι ότι κερδίζουν το στοίχημα του «δύσκολου» δεύτερου άλμπουμ, μιας και είναι εμφανές ότι το "Tristesse" έχει μια βαρύτητα ηχητική που τραβάει τον ακροατή, στο σκοτεινό ηλεκτρονικό κατά βάση περιεχόμενό του. Οι Σελοφάν εδώ δείχνουν να πατούν γερά, γράφοντας μουσική έτσι ακριβώς όπως πηγάζει από μέσα τους. Δεν προσπαθούν θα αναλωθούν σε τετριμμένα μονοπάτια αλλά επιλέγουν να πειραματιστούν και να εμβαθύνουν ακόμα περισσότερο. Βλέπουμε πλέον να αποκτούν έναν πλούσιο και γήινο ήχο (φαντάζομαι ότι σε αυτό μάλλον συμβάλλει το χεράκι του Χρήστου Μανωλίτση στο mix) και να εισάγουν φυσικά όργανα στις συνθέσεις (όπως με το στοιχειωμένο πιάνο του εναρκτήριου "Der Steppenwolf" ή το σαξόφωνο στο "Thunderbird") καταφέρνοντας να τα ενσωματώσουν με αρμονία στο ζοφερό κόσμο της μουσικής τους. Έναν κόσμο σκοτεινό και θλιμμένο όπως απεικονίζεται και στο εξώφυλλο. Μια μουσική κατάθεση που υμνεί τη διαφορετικότητα, είτε αυτή αναφέρεται στη μουσική ως τέχνη ή στη ζωή την ίδια.
Ο δίσκος ίσως φαντάζει δύσκολος και βαρύς αρχικά, αλλά εκεί θα έλεγα ότι είναι η μαγεία του. Το ομώνυμο τραγούδι "Tristesse", που είχε προηγηθεί ως σινγκλ, συνοψίζει σε λιγότερο από τρία λεπτά όλη την ουσία του δίσκου. Ένα εθιστικό κομμάτι με το μουντό μπάσο να πρωταγωνιστεί προσδίδοντας του ένα ακόμα πιο darkwave ύφος από το minimal synth που μας έχει συνηθίσει το συγκρότημα.
Στιχουργικά ο δίσκος είναι τρίγλωσσος με κομμάτια σε γερμανικά, αγγλικά και ελληνικά. Τα ελληνόφωνα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεχωρίζουν. Ίσως σε αυτό βοηθάει η οικειότητα της γλώσσας που τα καθιστά πιο εύκολα στο αυτί του ακροατή. Σε αυτά συγκαταλέγονται τα "Ναφθαλίνη" και "Φωτογραφικές Μηχανές", τραγουδισμένα από τον Δημήτρη. Ενώ η ερμηνεία της Ιωάννας που απαγγέλει σχεδόν υπνωτικά τις οδηγίες χρήσης του φαρμάκου αλπραζολάμη (που έχει αντιεπιληπτικές, αγχολυτικές, μυοχαλαρωτικές και υπνωτικές ιδιότητες) στο πομπώδες "Οδηγίες Χρήσης" είναι σχεδόν καθηλωτική. Ομοιότητές με την προηγούμενη δουλειά τους θα βρούμε και εδώ, με κομμάτια όπως τα "We Care For You" και το νευρωτικό "Microwave Lovers".
Στο σύνολο έχουμε ένα άλμπουμ που θεματικά στιγματίζεται έντονα από τη θλίψη, τον πόνο, την απελπισία, την κατάθλιψη. Προϊόντα μιας αποτυχημένης κοινωνίας που ωθεί στην περιθωριοποίηση, στο αδιέξοδο, στον εγκλωβισμό. Παρά το βαρύ κλίμα η ανθρώπινη φωνή δεν μένει απούσα. Μπορεί οι ανθρώπινες φιγούρες να δείχνουν θολές ή άψυχες, αλλά μέσα από το συνονθύλευμα αυτό των ηλεκτρονικών ήχων, βρίσκουν πραγματική ανθρώπινη υπόσταση με συναισθήματα.
Θα λέγαμε ότι οι Σελοφάν παίζουν με τους δικούς τους όρους. Οπότε η όποια κριτική στο έργο τους είναι καθαρά προσωπική και υποκειμενική. Κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα πόνημα που αν μη τι άλλο είναι ειλικρινές, δείχνοντας προσήλωση σε ένα προσωπικό όραμα και βίωμα που δεν μπορούμε παρά να σεβαστούμε. Κάτι τέτοιες δουλειές άλλωστε είναι που θα συζητηθούν, θα αγαπηθούν και θα μείνουν αφήνοντας το αποτύπωμα τους στην σκηνή αυτή που πορεύεται δημιουργικά μέσα σε δύσκολους καιρούς. Οι Σελοφάν κατέθεσαν την συνταγή. Εμείς δεν έχουμε παρά να δοκιμάζουμε λίγο από το φάρμακο αυτό, ενάντια της θλίψης, και να δούμε πόσο θεραπευτικό μπορεί να είναι.
Rating: 7,8 / 10
Νίκος Δρίβας
