Πρόκειται για το πιο φιλόδοξο σχέδιο του Jerôme Reuter.  Έτσι λοιπόν, παρά την συνεπαγόμενη έκταση της κριτικής, παρά το γεγονός ότι έχουμε ξανασχοληθεί με τον ήχο των Rome και κινδυνεύω να βρεθώ να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου, είναι αδύνατο να σιωπήσω, δεν μπορώ να προσπεράσω αυτό το τριπλό υπερπολυτελές δημιούργημα.

Μας ξεγέλασε, βέβαια ο κύριος Reuter. Υποτίθεται ότι παντρεύτηκε και θα ξεκουραζόταν για λίγο «για να ξεκουράσει το χώμα» (όπως έλεγε). Δεν νομίζω ότι περιμέναμε πολλοί να βγάλει 36 κομμάτια σε 18 μήνες, και να τα κυκλοφορήσει ως τρία ξεχωριστά άλμπουμ και ως ένα ενιαίο κουτί με 3 βιβλία δεμένα με ύφασμα (αν ψάξετε πολύ, μπορεί να βρείτε και την έκδοση με το κοντομάνικο). Με αυτή την κίνηση προσπάθησε να δώσει ειδικό βάρος σε αυτή την κυκλοφορία. Είναι φανερό ότι προσπαθεί να αφήσει ένα στίγμα που δεν θα ξεχαστεί για τον λίγο χρόνο που απομένει στην ανθρωπότητα. Το καταφέρνει;

Το εγχείρημα είναι θαρραλέο. Το κείμενο που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο μιλάει πιο ξεκάθαρα από ποτέ για επαναστάσεις και για τα έργα φιλοσόφων, οικονομολόγων και συγγραφέων. Οι στίχοι το ίδιο. Όταν κάποιος δώσει τις ώρες που χρειάζεται για να διαβάσει, να ερευνήσει και να αφομοιώσει τα αγγλικά και γερμανικά κείμενα θα βρει τις ιδέες διαφόρων στοχαστών, μερικές φορές αυτολεξεί. Θα διαβάσει για τον Προυντόν, τον πρώτο άνθρωπο που αποκάλεσε τον εαυτό του αναρχικό και α δει να επανέρχεται το μοτίβο «we won't be governed» σε διάφορες παραλλαγές. Θα βυθιστεί σε έναν κόσμο εξεγέρσεων, εμφυλίων και διαδηλώσεων αλλά όχι με τον τρόπο που τον δείχνουν ταινίες και ειδήσεις.

Ο φακός των Rome εστιάζει πάντα στις στιγμές στοχασμού και ανάπαυλας, λίγο πριν ξεσπάσει ένα γεγονός, ή στον κουρνιαχτό μετά από αυτό. Στο πρώτο μέρος της τριλογίας εστιάζει στην γέννηση της επανάστασης, στα συναισθήματα του ανήκειν.

"What relief! To be among men who swore never to stumble, never to tire, never to waste their time preaching to the choir"

Στο δεύτερο και τρίτο μέρος εστιάζει στην πικρή γεύση που αφήνει αυτή η επανάσταση, στην προδοσία αλλά και την κληρονομιά στις επόμενες γενιές, ιδωμένα από το άτομο, με τους έρωτές του και τις ατέλειές του. Δεν είναι πάντα ξεκάθαρο ποια θέση παίρνει ο ίδιος ο Reuter - νιώθει περήφανος ή απεχθάνεται τον εαυτό του για το ότι «κηρύττει» αντί να βγει στους δρόμους;

Όσοι έχουν παρατηρήσει τους Rome δεν θα σοκαριστούν, βεβαίως, από αυτές τις αναζητήσεις. Το μόνο στο οποίο δεν μας είχαν συνηθίσει ήταν η αμεσότητα του μηνύματος, το οποίο ποια κρύβεται συνήθως από λιγότερα πέπλα συμβολισμού και φανταστικών τοποθεσιών. Ούτε θα σοκαριστεί κάποιος αναγνώστης από τη μουσική: πρόκειται για τη γνωστή ανάμειξη martial industrial και neofolk που έχει συνδεθεί με τους Rome (και τους Death in June βεβαίως).

Και αυτό ακριβώς είναι το αδύναμο σημείο του άλμπουμ.

Μπορεί κάποιος να διαφωνεί όσο θέλει πολιτικά με τον Jerôme. Κάποιοι πιο αναρχικοί θα στραβομουτσουνιάσουν με τον «αστικό» αναρχισμό του, στον οποίο αποδέχεται την ιδιοκτησία (ποια η έννοια άλλωστε της γενναιοδωρίας που περιγράφει, αν δεν υπάρχει ιδιοκτησία;) και με την απόμακρη αρτίστικη περσόνα του. Οι δεξιοί θα βρουν κάτι άλλο, οι κουμουνιστές κάτι τρίτο, αλλά όλοι θα είναι εκτός θέματος, αφού οι ιδέες των πρωταγωνιστών των ιστοριών των Rome δεν ταυτίζονται απαραιτήτως με τις απόψεις του συγκροτήματος.

Για τον περισσότερο κόσμο, που ενδιαφέρεται κυρίως για τη μουσική, η ένσταση που θα προβληθεί για αυτή την κυκλοφορία είναι η εμμονή του Jerôme με την προδοσία και τις επαναστάσεις που τον κάνει να ξεχνάει τον ακροατή και να κλωθογυρίζει τις ίδιες έννοιες, να βάζει σε άλλη σειρά τις ίδιες λέξεις και να μας δίνει μια κυκλοφορία που ακούγεται πιο πολύ σαν audiobook απ'ότι σαν μουσικό άλμπουμ. Δεν σας κρύβω ότι αν δεν ήμουν φαν του συγκροτήματος, θα με είχε απωθήσει έντονα αυτή η προσέγγιση του μουσικού ως ποιητή που αφήνει τη μουσική στο φόντο, γιατί διαλέγω να δίνω μεγαλύτερη έμφαση στον ήχο από το στίχο.

Δεν είναι τόσο δύσκολο να ξεπεράσουμε αυτό το εμπόδιο, το μέγεθος (και συνακόλουθο κόστος για κάποιους). Κάθε άλμπουμ ακούγεται ενιαίο, ομαλό και συνοδεύει ατμοσφαιρικά τις στιγμές της ζωής σας που θα επιλέξετε να ντύσετε με κάτι τόσο βαρύ. Όμως είναι λίγο πιο δύσκολο να καταφέρουμε να ξεχωρίσουμε τα κομμάτια στα οποία οι Rome προσφέρουν κάτι καινούριο στη μουσική, και ακόμα πιο δύσκολο να τα αποσπάσουμε από το φυσικό τους περιβάλλον, δηλαδή το άλμπουμ στο οποίο γράφτηκαν. Υπάρχουν βεβαίως οι μελωδικές και upbeat στιγμές ενός Spanish Drummer ή ενός Pact of Blood, η αμεσότητα και οργή του Our Holy Rue, η υπέροχη φυσαρμόνικα στο Breaking Part, η εκπληκτική ατμόσφαιρα του The Brute Engine καθώς και το φλερτάρισμα με τους Joy Division στο Sons of Aeeth. Σε όλα αυτά τα κομμάτια υπάρχουν έξυπνες ιδέες που ταιριάζουν με το νόημα του στίχου: θόρυβοι, samples, πιάνο, τεχνικές παραγωγής.

Παρά αυτά τα κομμάτια, μόνο το τρίτο μέρος, το Aufgabe, καταφέρνει να κρατήσει τον ακροατή σε εγρήγορση για αρκετή ώρα, με τους θορύβους του Dawn at the Darkest Hour ή τα υπέροχα samples του Years of Abalone αλλά και πολλά άλλα κομμάτια. Δυστυχώς, ούτε αυτό φτάνει σε μελωδίες και παραγωγή την προηγούμενη κυκλοφορία τους. Είναι σαν να έτρεξε να βγάλει τις σκέψεις του σε ήχο ο Jerome, κάνοντας στην μπάντα τα προηγούμενα μέλη του συγκροτήματος και αμελώντας την εμμονή στην παραγωγή και τον εμπλουτισμό των κομματιών με ομορφότερους ήχους και μελωδίες.

Φυσικά, όλα αυτά δεν θα τα έλεγα αν είχαν κρατήσει οι Rome μόνο τα 12 καλύτερα κομμάτια των 3 άλμπουμ, ή αν δεν είχε μεσολαβήσει το καταπληκτικό Nos Chants Perdus. Όσο και αν είναι αυτή η κυκλοφορία πολύ «art» και να κάνει κάποιες κοιλιές, δεν παύει να έχει πολλά πολύ όμορφα κομμάτια και να είναι τόσο όμορφα δεμένη σε βιβλία που να βάζει σε πειρασμό οποιονδήποτε φαν του είδους.