--- Θυμίζω:
«Στην Τρανσυλβανία της Ρουμανίας και πιο συγκεκριμένα στη πόλη Hunedoara (ο τόπος που είχε φυλακιστεί για 7 χρόνια και ο περίφημος Count Vlad III) ηχογράφησαν το καινούριο τους δίσκο οι μυστηριώδεις Residents. Η επερχόμενη δουλειά τους έχει τον τίτλο "Tweedles", αναμένεται να κυκλοφορήσει από την Mute τον Οκτώβριο και το concept της αυτή τη φορά είναι απόλυτα εμπνευσμένο από το περιβάλλον στο οποίο  δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε:
Σύμφωνα με το συγκρότημα, οι Residents ταξίδεψαν ως τη Τρανσυλβανία μετά από πρόσκληση ενός νεαρού fan τους που είχε φτιάξει ένα "state-of-the-art" studio και είχε το τρελλό όνειρο να δοκιμαστεί από το αγαπημένο του συγκρότημα. Οταν έφτασαν, επηρεάστηκαν τόσο από τον τόπο και τις ιστοριες του, που αποφασισαν να ηχογραφήσουν ολόκληρο άλμπουμ με θέμα ένα βαμπίρ, όχι όμως τύπου Bela Lugosi... To βαμπίρ των Residents δεν πίνει αίμα, αλλά τρέφεται με απελπισμένες καρδιές και χρησιμοποιει τα ρομαντικά αισθήματα των άλλων ως πηγή δύναμης. Πρόκεται για κάποιον που είχε την άποψη ότι όποιος τον αγαπούσε έπεφτε τόσο χαμηλά που δεν άξιζε ανταπόδοση!»

--- Συνεχίζω με λίγα άσχετα/σχετικά(?) εγκυκλοπαιδικά:
 Tweedle dee και Tweedle dum (χαιδευτικά αναφερόμενοι σαν ζευγάρι ως Tweedles) είναι δύο δίδυμοι χαρακτήρες γνωστοί μέσα από ένα λαικό νανούρισμα και στη συνέχεια το "Through the looking glass" του L.Carrol. ‘Εχουν συναντήσει την Αλίκη δηλαδή, εικονογραφούνται σαν μπαλάκια με πόδια, δεν είναι και διαίτερα έξυπνοι ισώς και λίγο φοβιτσιάριδες. To tweedles μπορεί να συναντηθεί σε επιστημονικά συγγράματα ως χαριτωμενιά των γεννετιστών για προβληματικά γονίδια, επίσης. Και τέλος: twiddle=turn something back and forth (esp. absent mindeadly)

--- Και με την υποκειμενική θεματική προσέγγιση του album (με κάποια αντικειμενικά νεομουσικολογικά στοιχεία εδώ κι εκεί): Ξέρεις γιατί παίρνεις ένα χάπι, είτε το χρειάζεσαι είτε το γουστάρεις δεν έχει και τόση σημασία, ξέρεις ποιο είναι το αποτέλεσμα του πάνω-κάτω αλλά υπάρχουν και εκείνες οι άτιμες οι παρενέργειες. Αν αυτές εθίζουν ή μήπως ο εθισμός είναι μέρος αυτών, ούτε αυτό έχει πολύ σημασία. Τέλος πάντων οι Residents είναι εθιστικοί και το Tweedles μοιάζει με κάψουλα με πολύχρωμα μικροσκοπικά candy-like χαπάκια. You take the queer pill, the story starts…

Δύο είναι οι επιλογές σου με το συγκεκριμένο group και τα παράγωγα τους γενικότερα. Είτε γράφεις και αναλύεις και αντικρούεις και γράφεις και ψάχνεις και γράφεις και σκέφτεσαι και γράφεις και ξανακούς και γράφεις και πάει λέγοντας. ‘Οταν στην όλη μυστικοπάθεια και ασάφεια που περιβάλλει το συγκρότημα αυτό καθ’εαυτο έρχονται να προστεθούν τα αδιευκρίνιστα νοήματα και τα σκιώδη συναισθήματα σε σουρεαλιστικές απεικονίσεις και μουσικά περιτυλίγματα υψηλής αισθητικής των πιο πρόσφατων ειδικότερα full length δουλειών τους, το υλικό είναι σχεδόν αστείρευτο.

Σε αντίθεση με τις παραλλαγές/short-stories του Animal Lover, το Tweedles είναι ηρωοκεντρικό και πιο συγκεκριμένα ένας πολυσύνθετος, επεξεργασμένος μονόλογος του βασικού χαρακτήρα, και ξεκινάει ανάλογα και κινηματογραφικά. Το Dreams χωρίζεται σε 3 μέρη, εισάγοντας όλα τα επιμέρους συνθετικά στοιχεία του album: σαμπλαρισμένα ηχητικά τμήματα από το ταξίδι των Residents στην Τρανσυλβανία (ανακοίνωση απογείωσης από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου, ήχος της απογείωσης και του ταξιδιού στο συγκεκριμένο), γυναικεία backing vocals με χορωδιακή υπόσταση και αρκετά διαστρευλωμένα, οι καθαρές μελωδίες (το τραγούδι της υπόθεσης), οι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί, η φωνή του singing Resident, η Film Orchestra του Βουκουρεστίου που ηχογράφησε κάποιες από τις μουσικές τους, και ταυτόχρονα όλα τα επιμέρους συνθετικά στοιχεία του πρωταγωνιστή.

“It’s almost like I have this power… the power of dreams… I make them see me the way they want me to be… The diversity of desire is endless.”
Ο Tweedles ανεβαίνει στο ντιβάνι του ψυχιάτρου (ή κάθεται στη θέση του κατηγορούμενου/ανακρινόμενου) και η αφήγηση αρχίζει με το Almost Perfect ενώ η μουσική, μόνμα εξελισσόμενη, συνοδεύει το ύφος και τους συναισθηματικούς ελιγμούς που οδηγούν στο Mark of the Male. Δεν ξέρω αν ο τίτλος του είναι κάποιο σημειολογικό παιχνίδι των Residents με το “Mark of the Mole”, σίγουρα πάντως όταν έπεσε στο τραπέζι των ιδεών θα χαμογέλασαν πονηρά. Πρώτο ξέσπασμα και κορύφωση, η απόλυτη μεταφορά του γεννετήσιου ενστίκου σε τραγούδι, στιγματίζεται από το raw ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας και τα εμβόλιμα έγχορδα και όσο και αν θα ήθελες να κρατήσει περισσότερο στα 2 και κάτι λεπτά έχει τελειώσει. “Oh well, nothing is perfect.”

Είναι τελείως άκυρο να πει κανείς πως η μουσική δεν είναι αρκετά προσεγμένη και κατώτερη των προσδοκιών στο δίσκο αυτό. Ο ήχος είναι τόσο πλούσιος και κάθε στάση αποτελείται από 2 ή και περισσότερα τραγούδια που αποκαλύπτονται μόνο μετά από κάποιες ακροάσεις. Rock, experimental, cabaret, jazz, musical, symphonic, blues, pop, drum ‘n bass, street art, cinematic, avant-garde, τα πάντα, με σειρά και νόημα όμως. Εξαιρετικά δείγματα της διαδικασίας αυτής το Stop Signs! για το οποίο μπαίνω στον πειρασμό να περιγράψω κάθε του δευτερόλεπτο σχεδόν, τα υπέροχα έγχορδα του Perfect Lover, η hard rock ψυχή του Forgiveness και η απίστευτη γυναικεία ερμηνεία στα όρια της παράνοιας του Brown Cow.

Το θέμα είναι πως κατά τη διάρκεια του και καθώς ο ακροατής μπαίνει όλο και πιο βαθιά στο σενάριο και το χαρακτήρα, λογικό είναι να αποσπάται. Σε αντίθεση με το Animal Lover, δεν βουτάει αργά και σχεδόν μαζοχιστικά στο σκοτάδι, την απώλεια και τη θλίψη.  Αντίθετα βρίσκεται σε επίθεση από κάποιον που προασπίζεται τον εθισμό του. O Tweedles συνεχίζει να εξηγεί το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του, πως βλέπει το σεξ, τον έρωτα, τους εραστές, τη ζωή, τις ιδαίτερες δυνατότητες του, με θυμό και σκληρότητα αλλά ίσως και κάποιες ενοχές. "I just ΑΜ... I just Do... and I DO WELL..." Life, "I learned their(other people's) secrets... and the secrets were... nothing" Isolation, "Imitation of Life" Stop Signs?, "I got what I want. They're no longer worth the effort" Elevation, "We are responsible for each other, on some level, aren't we? (How can I be saying that?)"  Forgiveness, "Hunger and sexual gratification ...is there anything else? Steaks and orgasms ...how empty life would be without them." Insincere, "I don't normally hold innocence in such high esteem ...everyone has it and everyone loses it" Brown Cow, "And that's why God made alcohol" Sometimes, "...but with people, it gets ugly and then you die." Ugly (At the end), "...I'm afraid I'm getting too involved" Keep Talkin'). Και ο ακροατής (και θεατής πλέον) τον γνωρίζει, τον καταλαβαίνει, πιάνει τις ατάκες του (δεν έχει κι άδικο κατά βάθος), τον αντιπαθεί (γιατί ίσως κάπου ξυπνάει δυσάρεστες αναμνήσεις) και κάπου ανακαλύπτει οτι έχει λίγο ή πολύ Tweedles μέσα του.

Και για να περιπλέξουμε λίγο ακόμα τα πράγματα... υπάρχει και o Doppelganger, που συστήθηκε στο πρώτο μόλις τραγούδι αν και ίσως πέρασε απαρατήρητος τη συγκεκριμένη στιγμή. Μία ρευστή σκία, το alter ego του χαρακτήρα όπως μορφοποιείται μέσα στo υποσυνείδητό του. Ο Resident που τραγουδάει με υπνωτική, παραμορφωμένη φωνή, δίχως να δίνει τη δυνατότητα ξεκάθαρου νοήματος αλλά αφήνοντας μια παράξενη αίσθηση εύθραυστου και θλιμμένου ή και χρησιμοποιημένου ακόμα, σε αντίθεση με τον (ίδιο)Resident που απαγγέλει αποστασιοποιημένα και με σαδιστική αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία. Μια εσωτερική σύγκρουση και μια επιπλέον πινελιά δραματικότητας στο θέμα. Αλλά ποιο είναι το θέμα τελικά? Η απώλεια και πάλι, ενδεχομένως, αλλά από την αρνητική της όψη. Η αναζήτηση εραστή και η ανάγκη συντρόφου σε αντιδιαστολή με την πραγματική αγάπη. Ενστικτα που καθόλου τυχαία παρομοιάζονται με αυτά του κυνηγού/δολοφόνου (Elevation) vs Συναισθήματα που δεν διαφέρουν και πολύ από την παιδική αντίληψη του θανάτου (Brown Cow). Σύγχιση και κενότητα, με μία δόση οιδιπόδειου και ευθύνης. Τραγικό? Μπάααα.... Τραγελαφικό ίσως. H κάθαρση είναι ισοπεδωτικά κωμική αν και σκοτεινή, καθώς στο Shame On Me ο Tweedles αποκαλύπτει τόσο την προέλευση του ονόματος του (Can you guess?) αλλά και το κρυφό του όνειρο να ήταν κλόουν ενώ δίνει και ένα δειγματάκι από το υποτιθέμενο show του. Φυσικά όχι ένας απλός χαζοζαρούμενος κλόουν.... ‘Οσον αφορά το closing track Susie Smiles δεν θα ήθελα να πω κάτι. Χμμμμ... ίσως μόνο κάψιμο.

--- Και κάπου εδώ παραδίδω τα όπλα φτάνοντας στην δεύτερη επιλογή που σου δίνουν οι Residents και τα πάραγωγά τους, όπως αναφέρθηκε στην αρχή:
Ένα απλό «Άκουσέ τους». Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία της ακρόασης και άφησε τον ελευθέρο μέσα σε αυτή. Το Tweedles είναι concept album και σίγουρα έχει περισσότερο νοημα ολοκληρωμένο, αν και μερικές από τις στιγμές του στέκονται μόνες τους με καθαρά χαρακτήρα τραγουδιού. Είναι και κάτι παραπάνω... πιο συμπυκνωμένο από διήγημα, λιγότερο ερεθιστικό (προφανώς οπτικά) από ταινία ή θεατρικό αλλά άκρως λειτουργικό (με τρώνε τα δάχτυλα μου να πληκτρολογήσω «έργο τέχνης»). Προσοχή πάντως, οι Residents ενδέχεται να σε «χαλάσουν» ψυχολογικά, να μπερδέψουν στην προσπάθεια να ανακαλύψεις νοήματα, να το πάρεις προσωπικά το θέμα και να συνδεθείς. Στο μυστήριο που τους περιβάλλει προσθέτω άλλο ένα ανεξήγητο, πως μέσα στον όλο προσωπικό, δικό μου ενθουσιασμό, και δεδομένου του ότι έχω ελάχιστη σχέση με τις προ-Demons Dance Alone δουλειές τους, δεν έχω διάθεση να περάσω τα άπαντά τους από τα ηχεία μου. Παρα μόνο να τους παρακολουθώ αύτην ακριβώς τη στιγμή της πορείας τους και να περιμένω το επόμενο «έργο» όπως ακριβώς περιμένω τον επόμενο Gilliam (Tideland κανείς?). Αν και οφείλω να ομολογήσω πως το hardbook reissue με DVDάκι του Freak Show που έρχεται λίαν συντομως από τη Mute είναι δελεαστικότατο. «Ακούστε το.» λοιπόν. Και μετά, αν δεν έχει τύχει μέχρι σήμερα, ρίξτε και μια ματιά στο επίσης sex-aholic-ό (για ακόμα περισσότερα σεξουαλικά/υπαρξιακά one-liners) Choke του Palahniuk. And on your next date keep in mind:"What would Tweedles Not do?"