«Όταν μεγαλώσω θα μαζέψω 2,3 φίλους θα αφήσουμε γενειάδες, θα κάνουμε ο,τι μας έρθει στο κεφάλι και θα παίζουμε μόνο rock». Θα μπορούσε να το είχε δηλώσει o Nick Cave σε κάποιο περιοδικό πριν 30 χρόνια και ο δημοσιογράφος απέναντί του θα χαμογελούσε και θα σκεφτόταν γεμάτος ικανοποίηση «να μια καλή ατάκα για να ξεκινήσει το άρθρο».

Έχω έναν ιδιαίτερο και πολύ διαφορετικό σεβασμό για εκείνους που δεν ακούω σπίτι μου (ή έστω καθόλου συχνά) αλλά με κάνουν να πηγαίνω στα live τους ξανά και ξάνα και ξανά και ξάνα. Τέτοιοι είναι οι Editors (και όχι απλά για να τους τικάρω σε κάποια λίστα σαν μουσικόφιλος  ή για να περάσω την ώρα μου). Στο ερώτημα “τι να ακούσω τώρα;” ποτέ δεν έχω απαντησει “Το Back Room. ‘H το In This Light And On This Evening!” πχ αλλά 4^η φορά ήρθαν εδώ και 4^η φορά ήμουν εκεί. Στην ίδια κατηγορία αλλά πολύ λιγότερο είναι και ο Hoyem/Madrugada.

Ή αλλιώς ... Ένα καφέ που δεν ήταν αυτό που φαινόταν, τρία live που δεν ήταν τα αναμενόμενα και ένα αίσιο (ευτυχώς) τέλος ενός εξαντλητικού 4ημέρου

**Το πρώτο μέρος της ανταπόκρισης από τον Tec-Goblin, θα ακολουθήσει σε λίγο το δεύτερο μέρος από τη Ν. Σαββοπούλου, καθώς και ξεχωριστό section με φωτογραφίες.

Τετάρτη, 22 Ιουνίου 2011, θερμοκρασία 33 βαθμοί Κελσίου, ώρα εννέα παρά τέταρτο, δύση ηλίου γύρω στις εννέα, τοποθεσία Πλατεία Νερού

Η πίστα εάλω!

Καμιά φορά τα πράγματα δεν σου έρχονται όπως τα θες. Σε τόσες συναυλίες πήγα τελευταία και θα γούσταρα να είχα να γράψει μια ανταπόκριση, μια συναυλία αν μπορούσα θα απέφευγα και αυτή θα ήταν των Cult. Γιατί αφενός δεν είμαι fan της hard-rock αισθητικής που υιοθέτησαν στην πορεία, αφετέρου η τελευταία φορά που έβαλα δίσκο τους στο πικάπ μου ήταν το 1989. Τον οποίο δίσκο συνόδεψε ένα μεγάλο καλοσχηματισμένο X στο πάλαι πότε post-punk / gothic rock συγκρότημα από την Αγγλία.

Για να πω την αλήθεια, θα μου μείνουνε λίγα και συγκεκριμένα πράγματα από αυτή τη συναυλία.  Ένα είναι το καταστροφικό παιχνίδι με τον ήχο που έκανε τις ρετρό ηλεκτρονικές συνθέσεις των Detachments να μοιάζουν περισσότερο με προχειροφτιαγμένη φασαρία, άλλο τα τρία μέλη του συγκροτήματος να εξαφανίζονται σιγά σιγά μέσα στον πολύ καπνό από τα τσιγάρα των λίγων αλλά φανατικών καπνιστών φίλων τους.

Ο Chris Corner είναι πολύ μεγάλο ψώνιο. Στον πάγκο έξω από την αίθουσα του Gagarin, υπερτιμημένα cd, δίπλα στα  t-shirt και στις κονκάρδες: σωβρακάκια με το λογότυπο IAMX... και ο νευρικός κράχτης της μπάντας να κόβει βόλτες πάνω κάτω και να μας υποδεικνύει πώς να χειροκροτούμε  ρυθμικά  για να ευαρεστηθεί ο κύριος Corner να βγει να παίξει..

Ο χορός των κακών αγγέλων