Με μία πρώτη ματιά, ο Τy Segall μάλλον μοιάζει με έναν ακόμη ξέγνοιαστο τύπο από το Λος Άντζελες, που του αρέσει να κυνηγάει κύματα, να κάνει skate και να τζαμάρει με τους φίλους του. Γνωρίζοντας όμως για το μεσοδιάστημα που επέλεξε το Σαν Φρανσίσκο ως τόπο κατοικίας, αλλά και τον αριθμό των album για τα οποία έχει εργαστεί, είτε είναι προσωπικά είτε περιλαμβάνονται σε διάφορα projects, καθίσταται πλέον αντιληπτό πως o Ty δεν σταματάει λεπτό να γράφει, να παίζει, και να ψάχνεται.

Μερικές φορές αναγκάζεσαι να αθετείς τις υποσχέσεις σου,  αν αυτές αφορούν μόνο τον εαυτό σου μικρό το κακό.

Η πρώιμη άφιξή μου στο Gagarin για το live του Kurt Vile επεφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη. Ο χώρος μπροστά από το stage ήταν γεμάτος με καρέκλες, τραπέζια και αναμμένα κεριά, ένα σε κάθε τραπέζι, θυμίζοντας περισσότερο μια τυπική "μουσική σκηνή", παρά χώρο που ετοιμαζόταν να υποδεχθεί έναν indie καλλιτέχνη. Διερωτώμενος αν επρόκειτο για πρωταπριλιάτικο αστείο ή συνειδητή επιλογή, οι Έλληνες Egg Hell (τους οποίους ομολογώ πως δεν γνώριζα) εμφανίστηκαν στη σκηνή και από τα πρώτα δευτερόλεπτα το πράγμα φάνηκε.

Πώς να κρίνεις το live ενός συγκροτήματος που σε σημάδεψε από πολύ μικρή ηλικία? Από συναισθηματική άποψη και μόνο φαντάζει πολύ δύσκολο και πόσο μάλλον αν η έκβαση του ξεπερνάει τις προσδοκίες σου. Τους Stress τους είχα δει πρώτη φορά το 1983 και ήταν και η πρώτη μου συναυλιακή εμπειρία. Τελευταία φορά τους είδα στις αρχές '90 στο πρώτο reunion που έκαναν και νόμιζα τότε ότι είχε νοσταλγικό χαρακτήρα.

Έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια για να ξαναδούμε τους Black Rebel Motorcycle Club στην Αθήνα. Για όσους θυμούνται εκείνη την πρώτη εμφάνισή τους στο Rockwave του 2004 μαζί με τους Pixies, η μπάντα έχει ωριμάσει μέσα σ' αυτή την παραγωγική, από άποψη κυκλοφοριών, δεκαετία που μεσολάβησε. Με το εξαιρετικό ομώνυμο ντεμπούτο να έχει ενθουσιάσει παγκοσμίως το 2001, αλλά και 6 ακόμη πολύ καλά albums, ήρθε η στιγμή να εκπληρωθεί η επιθυμία των Αθηναίων new garage lovers.

In my capacity as a martyr, I perform my duties well...
Δεν υπήρχε αμφιβολία πως θα μιλούσαμε φορτισμένα μετά από το live της Jarboe, δεν είχε όμως κανείς την πρόθεση ν' ασχοληθεί με τη μουσικό, πολιτικά. Εκείνη όμως κρατούσε όλα τα νήματα και τα κούνησε προς διαφορετικές κατευθύνσεις όπως ξέρει πολύ καλά να κάνει, λίγες ώρες πριν τη συναυλία στο six dogs.

Βράδυ Παρασκευής στην διαδρομή για το Gagarin, αναλογιζόμουνα πόσες ώρες έχω περάσει στην ζωή μου ακούγοντας Joy Division.. Μάλλον αμέτρητες. Το πλέον επιδραστικό σχήμα που όρισε την post punk σκηνή, ο θρύλος του Ian Curtis ζωντανός , τραγούδια που μας σημάδεψαν για μια ζωή. Φτάνοντας στο Gagarin, σχεδόν γεμάτο το club, κοινό αποτελούμενο από σχετικούς αλλά και άσχετους, ατμόσφαιρα σχεδόν εορταστική. Στις 10 ακριβώς τα φώτα έσβησαν και ξεκίνησε το ταξίδι στον χρόνο.

Η Σουηδή Molly Nilsson αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντιπροσωπεύει μια νέα γενιά μουσικών που πορεύονται με το δικό τους τρόπο, αυτό της Do It Yourself αισθητικής, χωρίς και μακριά από τις διασυνδέσεις της Μουσικής Βιομηχανίας. Με όπλο τους τη νεανική έκφραση και δημιουργικότητα, τα laptop και το internet, έχουν καταφέρει να ακουστούν σε όλο τον κόσμο και μάλιστα αποκτώντας φανατικούς οπαδούς.