Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Murphy, το πιο θεατρικό βαμπίρ του dark wave, προκαλούσε ρίγη στα απανταχού gothic boys/girls με έναν απλό λαρυγγισμό, με μιά διαπεραστκή ματιά, με μία κίνηση του χεριού του? Οχι πολλά για ένα βαμπίρ, αλλά...
Δεν είναι αυτό το θέμα. Ο Peter Murphy είναι σίγουρα χαρισματκός. Εχει όλα αυτά που χρειάζεται ενας performer για να ξεχωρίσει, τα καλύτερα! Συνδυάζει την επιβλητική παρουσία και την γοητεία του David Bowie με την ενέργεια του Iggy Pop, το μυστήριο με τη λαγνεία... Εχει τη φωνή ( τι φωνή!!), the pale face, the blue eyes, the cheekbones... Κυκλοφόρησε με τους Bauhaus 4 ιστορικούς για το dark wave δίσκους (αν και στο αριστουργηματικό κύκνειο άσμα τους "burning from the inside" η συμμετοχή του ήταν ασθενική ) τους οποίους τους είχα λιώσει στο πικάπ μου, ένα ενδιαφέρον album με τον Mick Karn των Japan ( Dalis Car - "the waking hour" ) και μιάμιση ντουζίνα υπέροχα τραγούδια στα 6 προσωπικά του album που ακολούθησαν.
Και αν δεν εγινα σαφής, Peter Murphy was one of my beloved teenage heroes! Και όλος αυτός ο πρόλογος είναι γιατί δεν θέλω να μπω στο κύριο θέμα, the new album thingie... Ελπίζοντας ότι θα βραχυκυκλώσει το pc μου, θα καεί το πληκτρολόγιο, θα με πάρει ο ύπνος πριν τελειώσω (ακούω και το "unshattered" ταυτόχρονα), θα πέσει ο server κτλ, συνεχίζω..

To 2002, ακούγοντας το "dust" είχα γκρινιάξει. Μου φάνηκε ότι η εμμονή του με την ανατολή και την τούρκικη μουσική είχε γίνει μανία και κακές σκεψεις πέρναγαν απ΄το μυαλό μου: "να χωρίσει με τη (Τουρκάλα) γυναίκα του, τον επηρρεάζει", "να τον βάλουν λίγες μέρες φυλακή γιατί είχε μαστουρώσει μια ολόκληρη συνοικεία του Λονδίνου από τον αργιλέ", "να του κλέψουν όλους τους ethnic δίσκους που απέκτησε τα τελευταία χρόνια" και άλλα τετοια. Οχι ότι το 'dust" ήταν άσχημο. Είχε μια avant-garde αισθητική, 1-2 πολύ καλά τραγούδια (όπως σε κάθε άλμπουμ του Murphy), τον ίδιο τον Murphy να ερμηνεύει εξαιρετικά και να μαζεύει "χαλασμένες νότες" με τις κορώνες του και γενικά υπό συνθήκες μπορεί να σου κάτσει πολύ καλά. Απλά, εγώ ήθελα τον άλλο Μurphy...cuts you up and takes you high...that one! Το δελτίο τύπου του "unshattererd" μου δημιούργησε προσδοκίες. Τhe B-Movie guy (Paul Statham) was back! And with a pop producer on the console! So, December 2004:

"Αθρυμμάτιστος"... ( όχι, όχι απέθαντος...2005 u see..."for fear of death, in fear of rot...so sad.....'')
Πλήρης απογοήτευση... Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει σε αυτόν τον δίσκο και απορώ αν ο ίδιος ο Peter Murphy είναι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Οk, η φωνή του είναι εδώ αλλά ακούγεται πιεσμένη και εκτός κλίματος. Ενας μοναδικός τραγουδιστής προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι μοναδικός! Μα, τώρα? Αυτό το έχει αποδείξει στην 25χρονη πορεία του. Γιατί μου βγάζει ανασφάλεια? Μήπως προσπαθεί να σώσει τα τραγικά pop -rock τραγούδια που του έγραψαν ο Statham και οι λοιποί? Αν ναι, αποτυγχάνει. Οπως αποτυγχάνει και ο Gardner Cole στην παραγωγή. Ο ήχος είναι εντελώς ξεπερασμένος, γεμάτος από χιλιοακουσμένα κλισέ και η μίξη φωνής και μουσικής προβληματική. Μερικές φορές το "unshattered" σου δημιουργεί την αίσθηση ότι το group και ο Murphy παίζουν διαφορετικό τραγούδι..!! Ακόμα και οι στίχοι είναι εκτός εξαιρέσεων μέτριοι και ανούσιοι.
Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πει κανείς για το "unshattered". Εγώ προσωπικά στεναχωρήθηκα. Επιεικώς μέτριος δίσκος, με καμία αναλαμπή, εκτός ίσως του opening track "idle flow'', που ακούγεται συμπαθητικό μέσα στην όλη σύγχηση.
Το album απευθύνεται μόνο στους φανατικούς συλλέκτες των κυκλοφοριών του Murphy, για να το βάλουν στο ράφι δίπλα στα υπόλοιπα και να το φάει η σκόνη.. Οι υπόλοιποι ας το αποφύγουν.

Και για να μη κλείσει το review άσχημα, γράφω και μια φαντασίωση:
To επόμενο album του Peter Murphy θα λέγεται "resurrection", θα έχει όλο διασκευές παλιών κλασικών τραγουδιών σε ενορχήστρωση και παραγωγή Craig Armstrong ή Martin McCarrick και θα το παρουσιάσει ζωντανά στο Ηρώδειο πριν τη συναυλία των Dead Can Dance με τη Lisa Gerrard να μπαίνει απρόσμενα στη σκηνή και να τον συνοδεύει στη διασκευή του "wild is the wind"...

Unshattered dreams...?