Ή αλλιώς...μια ατέλειωτη μουσική αιώρηση..?

Τι είναι πιο χρήσιμο? Το να συγκρίνει κανείς κάποιον με τον πρόσφατο εαυτό του ώστε να φανεί η εξέλιξή του και η περισσότερο ή λιγότερο θετική της ροπή? Μήπως, το να συγκρίνει με άλλα συγκροτήματα του ίδιου ή παρεμφερών μουσικών ειδών? Ή το να μη γίνει καμία σύγκριση τελικά αλλά να εστιάσει κανείς στην όποια αίσθηση προκαλούν οι στίχοι και η μουσική? Καλύτερα, να μη θέσω καν το ερώτημα του κατά πόσο είναι χρήσιμη μια κριτική που αφορά στη μουσική επένδυση ταινιών. Γιατί τότε θα μπουν υπό χαώδη συζήτηση, παράγοντες που άπτονται του προσωπικού γούστου του καθένα και στοιχεία που επηρεάζουν την προτίμηση στο ένα ή το άλλο μουσικό μορφολογικό ύφος ανάλογα με την υπόθεση κάθε ταινίας.

Επιλέγω να κάνω το δεύτερο και πιο ριψοκίνδυνο αφού παραθέσω πρώτ' απ' όλα, τρεις τίτλους και τέσσερα ονόματα τα οποία θα ‘μας' χρειαστούν στην πορεία: ‘L'esprit', ‘Praxis', ‘Anatomy of a poet', ‘Max Richter', ‘Julia Wolfe', ‘Wim Mertens', ‘Michael Nyman'.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Παραδέχομαι την έντονη δυσαρέσκειά μου με το ξεκίνημα του ‘Blind Sound' και την αρνητική έκπληξή μου όσον αφορά στο ερμηνευτικό κομμάτι του άλμπουμ. Για το πρώτο, ο λόγος ήταν το σχεδόν ‘εξαντλημένο' (από άποψη επεξεργασίας και σύνθεσης) soundrack-ικό ύφος της μουσικής και το γνώριμο πολυχρησιμοποιημένο μουσικό μοτίβο των In the Nursery, το οποίο ξαναπαρουσιάζεται απαράλλαχτο και σ' αυτό το άλμπουμ. Τα ίδια τύμπανα, στους ίδιους ρυθμούς παράγουν τον ίδιο ήχο που έχουμε ακούσει σχεδόν σε όλα τα άλμπουμ της μπάντας. Παρ' όλ' αυτά το άλμπουμ δεν παύει να είναι δελεαστικό για τους λάτρεις της martial και neoclassical σκηνής κυρίως γιατί ενισχύεται το πομπώδες ύφος των τυμπάνων και των κρουστών γενικά. Για το δεύτερο, την έκπληξη, φταίει ο τρόπος ερμηνείας των κομματιών ‘Artisans of civilisation' και ‘Past glory' ο οποίος με έκανε να αναρωτηθώ πολύ σοβαρά αν ακούω In the Nursery, ή ξαφνικά ο Tomas Pettersson αποφάσισε να συνδράμει στο Blind Sound. Σε κάθε περίπτωση, προτιμώ τους Ordo Rosarius Equilibrio!

Από το ‘Trial by error' και μετά, το άλμπουμ αλλάζει ύφος κι αυτό θεωρώ ότι είναι το ενδιαφέρον του στοιχείο. Στα επόμενα τραγούδια υπερτερεί το ηλεκτρονικό, και μινιμαλιστικό στοιχείο με αδιάφορες μελωδίες στα όργανα που πρωταγωνιστούν (πιάνο, βιολί) παρ' όλ'αυτά. Τα κρουστά και ειδικά τα τύμπανα λιγοστεύουν και η ατμόσφαιρα που επικρατεί ακροβατεί ανάμεσα σε ambient και lounge διαθέσεις (βλ. ‘Coloured silence'). Τα φωνητικά παίζουν καθοριστικό ρόλο σε όλα τα παραπάνω εφ' όσον έχει επιλεχθεί να ακούγονται σε λίγα σημεία και έχοντας ένα χαρακτήρα αιθέριο, συνοδευτικό της μουσικής και ήσυχο από άποψη συναισθημάτων. Ενώ λοιπόν καλωσορίζω αυτή την αλλαγή ύφους, τελικά αυτό το άκουσμα δε μου τράβηξε την προσοχή και το ενδιαφέρον ως κάτι το αξιόλογο. Θεωρώ πως οι λάτρεις της ambient και dark ambient σκηνής, μάλλον αδιάφορο θα έβρισκαν αυτό το μισό του άλμπουμ λαμβάνοντας υπ' όψη άλλα συγκροτήματα του είδους.

‘...His reputation went in front of him carrying a red flag...' (‘Red Harvest', album: Duality)

Και τώρα έχω ένα ρητορικό ερώτημα να θέσω...ή μάλλον δυο. Αν υποθέσουμε ότι τα ‘Praxis', ‘L'esprit', ‘Anatomy of a poet' είναι τα καλύτερα άλμπουμ των In The Nursery μέχρι τώρα (από άποψη μελωδιών, ερμηνείας και στίχων), το ‘Blind Sound' τι θέση έχει ανάμεσά τους? (Η δική μου απάντηση: καμία). Επίσης, αν θεωρήσουμε ότι η ορχηστρική μουσική που επενδύει ταινίες ‘περιγράφει' ιστορίες ή αλλιώς, συναισθήματα, τότε, πόσα συναισθήματα εκφράζει το ‘Blind Sound'? Ίσως δεν είναι δόκιμο αυτή τη στιγμή, όμως αποτελεί την προσωπική μου βάση αξιολόγησης, γι' αυτό και θα το αναφέρω.

Όταν λοιπόν ακούω έστω και δυο μουσικά μέτρα από οποιoδήποτε κομμάτι της Julia Wolfe ή του Michael Nyman, ήδη καταλαβαίνω (όπως όταν κάποιος μου διηγείται προφορικά) την αρχή μιας ιστορίας. Οι νότες που παίζει για παράδειγμα το βιολί ή το πιάνο στις συνθέσεις αντίστοιχων συνθετών, φαίνεται να μη μπορούν να ακουστούν από κανένα άλλο μουσικό όργανο. Σαν η χροιά και ο ήχος αυτών των οργάνων να παρέχουν ΑΚΡΙΒΩΣ ό,τι χρειάζεται το κομμάτι στη δεδομένη στιγμή, για να κάνει πλήρως κατανοητό το νόημά του. Ο Max Richter μόνο με ένα μουσικό μέτρο έχει ήδη δημιουργήσει τεράστια συναισθηματική ένταση.

Δεν αισθάνομαι το ίδιο με τη μουσική των In the Nursery, παρ' ό,τι ανήκει στο ίδιο περίπου είδος με τη μουσική των προαναφερόμενων συνθετών ακροβατώντας ανάμεσα σε ambient και neoclassical. Τα κομμάτια των In the Nursery κατά τη γνώμη μου δε θα μπορούσαν ποτέ να επενδύσουν μια ταινία του David Lynch ούτε και την ‘Κοιλιά του Αρχιτέκτονα' όμως θα μπορούσαν να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι ταινιών όπως ‘Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών' ή οι ‘300'... Δεν είναι τίποτα απ ‘όλα πιο προτιμητέο από τα υπόλοιπα όμως προσωπικά δε μου προκαλεί το παραμικρό συναίσθημα η μουσική επένδυση ταινιών όπως η τελευταία. Ακόμα κι αυτό όμως δε θα έπρεπε να παίζει κανένα απολύτως ρόλο στην τελική αποτίμηση ενός μουσικού αποτελέσματος. Με άλλα λόγια αν αυτό το άλμπουμ δεν αγκιστρωνόταν από ήδη δοκιμασμένες συνθέσεις του παρελθόντος τους, το αποτέλεσμα ίσως να ήταν πιο ενδιαφέρον. Μου είναι δύσκολο με τα δεδομένα αυτά να διώξω την εντύπωση πως η χρήση ήχων από τόσα διαφορετικά μουσικά όργανα έχει μοναδικό σκοπό απλά τη δημιουργία ενός πληθωρικού ακούσματος. Αμφιβάλλω δε αν υπάρχει ενορχήστρωση ή απλά όλα ‘βρήκαν τη θέση' τους λίγο ενστικτωδώς και αρκετά εμπειρικά. Δε μου αρκεί ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ που ‘γιορτάζει' τα 30 χρόνια του συγκροτήματος παρά μόνο αν το άλμπουμ αυτό παίζει το ρόλο μιας περίληψης της μουσικής πορείας τους ως τώρα. 

 A resonance which doesn't...resonate... !

Τελειώνω με μια αναφορά στο κομμάτι ‘Crave' το οποίο είναι για μένα το πιο ενδιαφέρον του άλμπουμ (μαζί με το ‘Crepuscule'), το πρώτο λεπτό του ‘Lectern' (ώσπου τα φωνητικά να θυμίσουν στην καλύτερη περίπτωση στιγμές του ‘When Cherished Dreams Come True' (1983) ) και το ‘Resonance'. Η ερμηνεία του δε μου προκαλεί αυτό που λέει ο τίτλος σε καμία περίπτωση και αναρωτιέμαι...

Γι'αυτό θα τολμήσω μια ‘επικίνδυνη' σύγκριση με το ‘Craving' των Dreadful Shadows για όποιον ριψοκίνδυνο, γιατί επιδιώκω μέσω αυτής να δημιουργήσω σοβαρές αμφιβολίες για το μουσικό αποτέλεσμα του συγκεκριμένου κομματιού του ‘Blind Sound'. Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα να με βρείτε υπερβολική. Το ρίσκο δικό μου...και το αναλαμβάνω!

Αν η διάθεσή μου ήταν χρώμα, με το τέλος αυτού του άλμπουμ αυτού, θα ήταν... το μισητό μου' γκρι.

Rating: 6,5 / 10
Νάντια Σαββοπούλου