Έχω ελάχιστες polaroid φωτογραφίες, κυρίως από όταν ήμουνα πιτσιρίκι στην αγκαλιά του Άγιου Βασίλη, μαζί με τη Χιονάτη, πάνω σε έναν ελέφαντα και τέτοια... you get the point. Μάλλον δεν τις πέτυχα ακριβώς στο peak τους. Θυμάμαι πάντως πως όλοι ήθελαν να έχουν την ανάλογη φωτογραφική μηχανή. They do seem rather special though... That futile impression that you capture the moment, on the exact same moment. Τέσπα δεν έχει και πολύ σημασία πια. Οι στιγμές φυλακίζονται πολύ καλύτερα στις digital polaroids (poladroids???!) Άσχετο θα μου πεις, και έχεις και δίκιο, αλλά εγώ φταίω? Δεν είναι μόνο ο τίτλος που παραπέμπει αλλά και η συσκευασία / ακριβές αντίγραφο σε κουτάκι και σακουλάκι φιλμ, το logo, η γραμματοσειρά. Hail to the Κlik creative team once again! Οι συστάσεις είναι περιττές εξάλλου... Και αν το Nikonn δεν σου λέει τίποτα, πέρα από τη γνωστή μάρκα (όχι, δεν θα αρχίσω πάλι με τη φωτογραφία), τότε το - aka Νίκος Μπιτζένης, Μίκρο λέμε - είναι μάλλον υπεραρκετό.

Το "Poladroid" είναι η πρώτη δουλειά από το προσωπικό του αυτό project, το οποίο σύμφωνα με τον ίδιο είναι πιο χαλαρωτικό και εσωτερικό, κάτι σαν αποθεραπεία από τον groovy και uptempo ήχο του συγκροτήματος ας πούμε. Ατμοσφαιρική δημιουργική διάθεση, ονειρικά ηχητικά τοπία, φως και χρώματα, ένα ανέμελο και μελωδικό παιχνίδι με την electronica, μία εικονική συλλογή των αρμονικών εκφάνσεών της. Καθώς αυτό που δεν πάυει να είναι βέβαια ο Mr Μπιτζένης, είναι ηλεκτρονικός. Πρωταγωνίστρια στα μισά tracks του album η Μαρία Παπαδοπούλου, την οποία και άλλοι φαντάζομαι εκτός από μένα θα γνώρισαν μέσα από το απίστευτο "Εν Βυθώ η Αλήθεια". Απλά φωνάρα, που ισορροπεί υπέροχα και συμπληρώνει οποιοδήποτε μουσικό context, κυριολεκτικά. Το αναδυόμενο "When Ι wake up, the dream comes true." στο εισαγωγικό, Schiller-like "Sunday" σε αιχμαλωτίζει, ενώ συνοδεύει με τα αιθέρια φωνητικά της την ταξιδιάρικη ambience του "Τrip" και του πιο εύθραυστου "Little Girl". 'Όταν η διάθεση γίνεται λίγο πιο μελαγχολική από την κιθαρούλα του "Inside", οι εναλλαγές της ανάμεσα σε ψηλές και χαμηλές δίνουν ένα γήινο τόνο, και η απαγγελία της στα γαλλικά μαζί με τις killer basslines στο "Le Cadeau" συνδυάζουν το παραμυθένιο με το μυστηριακό.

Standout δείγματα της συνεργασίας αυτής: το λίγο πιο σκοτεινό, triphop, a la Recoil "GoodBye" σε άμεση σχέση με το κορυφαίο "Unsuspected Time", που βρίσκει την αισθαντικότατη δεσποινίδα Παπαδοπούλου να κάνει ακριβώς εκείνο που κάνει καλύτερα και τον Nikonn ακρίβώς το ίδιο απ΄την δική του πλευρά. Μουσική και treatment στους λαρυγγισμούς της δηλαδή, όπως εξαιρετικά είχε κάνει και στο παρελθόν με το "Νετρινο". Excellent work once again Mr. Bitzenis, lyricwise, musicwise and productionwise, τόσο στα παραπάνω όσο και στα instrumentals. Στο "Alphabet" το beat βουλιάζει μέσα σε εκείνα τα vast synths που αγαπάω, το "Faces" θα μπορούσε να είναι από το καλύτερα αποκυήματα του Four Tet, το "SilverCoast" ζωγραφίζει την ασημένια ακτή πίσω από τα κλειστά σου μάτια. Και το "Fragile"... χμμμ... Ένα μουσικό κουτί είναι συνήθως ένα πολύ προσωπικό και συναισθηματικό αντικείμενο όπως και ο ήχος που βγάζει όταν το ανοίγεις. Και κρύβει εξίσου ιδιαίτερα πράγματα για τον καθένα στο εσωτερικό του (φωτογραφίες ίσως ή και δώρα) και αυτά ξεφεύγουν με τη μορφή αναμνήσεων, συναισθημάτων, μελωδίων, happy thoughts κατά βάθος, μόλις αρχίσει η χαρακτηριστική μουσικούλα. Και μετά σταματάει. Κάπως έτσι... No need to say πόσο ταιριάζει με το τρυφερό, γαλάζιο νανούρισμα που ακολουθεί ("Blue"), σαν να το κλείνεις και να το βάζεις πάλι στη θέση του για ύπνο. Πολύ καλό instrumental, με άλλο προσανατολισμό όμως, και το "Umbrellas", αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα περισσότερο γιατί έχω κολλήσει άσχημα με την εισαγωγή του και τι μου θυμίζει, και σας παρακαλώ κύριε Nikonn (Να χαίρεστε την κόρη btw!), ή όποιος άλλος μπορεί να με βοηθήσει, βγάλτε με από αυτό τα μαρτύριο γιατί δεν μπορώ να λειτουργήσω!

'Ομορφα, ολοκληρωμένα, δουλεμένα τραγούδια λοιπόν... Και όμως, ακόμα περισσότερο μου άρεσαν  τα μικρούλια Interludes (συγκαταλέγοντας και το "Clean" σε αυτά). Μουσικά διαλείμματα λίγων δευτερολέπτων, απλούστατα ενορχηστρωμένα και wisely τοποθετημένα σε διάφορα σημεία του δίσκου. Ίσως γιατί θυμίζουν λίγο μαθήματα πιάνου (και κιθάρας), ίσως γιατί περιέχουν το στοιχείο του αυθόρμητου και της αυτόματης έμπνευσης ή τη γοητεία της ανολοκλήρωτης ιδέας (as part of the universal unfinished symphony)... O επίλογος του album γράφεται με το δίλεπτο "Fade" αλλά το cd τελειώνει με την dance electronica, με ethnic καταβολές και επιρροές του bonus track "MultiCulti". Και σου αφήνει στο σύνολο του μια αίσθηση ευφορίας και ευτυχώς όχι βαρεμάρας, η μόνιμη φοβία μου με τα freestyle και chillout albums χαμηλών ταχυτήτων, αποφεύγοντας τη μονοτονία με τις εναλλαγές σε ύφος και στυλ.

Τι θα ήθελες από ένα καλοκαίρι (και τη ζωή σου γενικότερα, να σου πω...)? Μεγάλες συγκινήσεις, που στιγματίζονται ηθελημένα ή και αθέλητα από "δυνατά" τραγούδια? Μια συλλογή από στιγμές, ιδιαίτερες εξαιτίας αυτής της απλότητάς τους, με ένα ευχάριστο μουσικό background? Both? Με το "Poladroid" ξεκίνα για το 2ο και που ξέρεις ίσως προκύψει και το άλλο στην πορεία. Ο Nikonn στο εσώφυλλο ευχαριστεί his daughter for inspiration... Μέσα από εκείνες τις στιγμές που απλά την κοιτάζει ή την κρατάει ενδεχομένως.

Έχω το δίσκο λοιπόν, φέρε την παραλία!

Rating : 8 / 10

Μαρία Καραγκούνη