Είχα πάρα πολλά χρόνια να παρακολουθήσω μία συναυλία του Nick Cave και των Bad seeds. Η τελευταία φορά που ξεσπιτώθηκα για να δω τον Nick και την μπάντα του ήταν στα πλαίσια του Rock wave στο Ολυμπιακό στάδιο, εμφάνιση που ακυρώθηκε τελικά λόγω βροχής. Μετά από αυτό ομολογώ ότι πέρασα μία περίοδο αγάπης – μίσους με τις δουλειές τους και με τον ίδιο τον Nicolas προσωπικά (όπως όλες οι μακροχρόνιες σχέσεις είχα πάθει κι εγώ την ξινίλα μου και μιλάμε για μία σχέση που είχε ξεκινήσει το 1985 οπότε θέλω να πιστεύω ότι δικαιολογούμαι), για να αποκατασταθεί ξανά τα τελευταία  δύο χρόνια. Έτσι λοιπόν πήρα την Billy G. από το χεράκι και ανηφορίσαμε στον Λυκαβηττό. Πρίν στρωθούμε καλά-καλά στα καθίσματα μας και με τον κόσμο να έχει ψιλογεμίσει το χώρο, έκανε την εμφάνιση του ο Ed Kuepper αιφνιδιάζοντας το κοινό το οποίο μάλλον έχει συνηθίσει να ξεκινούν οι συναυλίες με εντυπωσιακή καθυστέρηση...

Έτσι λοιπόν περίπου στις 8.30 μια ομολογουμένως θρυλική μορφή της ανεξάρτητης σκηνής από το μακρινό 1977 (με τους The saints αρχικά, αργότερα με τους Laughing Clowns για να καταλήξει σε σόλο καριέρα έχοντας στο βιογραφικό του δεκαεπτά άλμπουμ από το 1985 μέχρι σήμερα)  άνοιξε την βραδιά.

Συνοδευόμενος από έναν καταπληκτικό ντράμερ και με μπόλικη διάθεση, έχοντας ακόμη κάτι από την πάνκικη αλητεία της νεότητας του στη φωνή σε συνδυασμό με την ωριμότητα των πεντατριών του χρόνων και τη σωρεία των εμπειριών που περνάνε στα τραγούδια του ( μία μίξη γκαράζ και ηλεκτρικού μπλούζ)  κέρδισε μπορώ να πω το κοινό, που παρότι δεν ήξερε το έργο του τον χειροκρότησε θερμά.

Μετά από αυτό ήταν θέμα χρόνου,  η ανυπομονησία να χτυπήσει κόκκινο στο γεμάτο πλέον θέατρο του Λυκαβηττού... Ευτυχώς ο Nick cave και οι Bad seeds δεν άργησαν να ανέβουν στην σκηνή μέσα σε ένα ολοκληρωτικό χειροκρότημα.

Πάντα με εντυπωσίαζε  η σχέση του Cave με το κοινό που τον παρακολουθεί.
Σε κάποιο ποσοστό η σύνθεση των Bad Seeds τα τελευταία χρόνια αλλάζει, αλλά η λατρεία που τους συνοδεύει είναι η ίδια. Πιστεύω ότι είναι ο μοναδικός ξένος καλλιτέχνης που του συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και που πραγματικά καταφέρνει να συγκεντρώνει ένα τόσο ετερόκλητο κοινό και να το ανανεώνει όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό αν μη τι άλλο αποδεικνύει (αν χρειάζεται να αποδείξει κάποιος κάτι) πόσο μεγάλοι καλλιτέχνες είναι τόσο αυτός όσο και η μπάντα που τον συνοδεύει, καθώς και την καλλιτεχνική ακεραιότητα που τους διακρίνει σε μια εποχή που θα πουλούσες και το σώβρακο σου για την επιτυχία.

Έτσι λοιπόν ο Nick και οι κακοί του σπόροι μπήκαν ορμητικά στη σκηνή και κάθε άλλο παρά κουρασμένα παλικάρια ήταν. Ανοίγοντας την συναυλία με μια εντυπωσιακή εκτέλεση του The night of lotus eaters μέσα σε ένα ψυχελικό κρεσέντο  άφησαν τον χείμμαρο των τραγουδιών τους να μας παρασύρουν.
Tupelo, Mercy seat, Deanna, Hard on for love, Weeping Song, Your funeral my trial, Get ready for love, Papa Won't Leave You Henry είναι μερικά από αυτά, που σε συνδυασμό με τραγούδια από  το Dig Lazarus Dig (καταπληκτική η live εκτέλεση του Moonland) ξεσήκωσαν τον κόσμο.

O Nick cave παρά τα πενήντα-ένα του χρόνια ήταν ένας μικρός στρόβιλος. Θεατρικός αυτοσαρκαζόμενος, εξομολογητικός κάνοντας μικρούς διαλόγους με το κοινό ανάμεσα στα τραγούδια, ήταν μοναδικός πάνω στην σκηνή με τους υπόλοιπους Bad seeds να τον ακολουθούν. O Warren Ellis σαν τρελός μοναχός αποδομούσε το βιολί του και ότι άλλο έπεφτε στα χέρια του, ο Mick Harvey σοβαρός επιβλέποντας την μπάντα και οι υπόλοιποι τέσσερις να υποστηρίζουν την εικόνα του Nick που ούτε η ίωση που του  προκάλεσε κάποια προβλήματα στην φωνή στάθηκε ικανή να τον πτοήσει. Μέσα σε όλα αυτά και σε μια κίνηση εκτίμησης, κάλεσε τον Ed Kuepper και τον ντραμίστα του πάνω στην σκηνή για να παίξουν όλοι μαζί μια αρκετά διαφορετική, αλλά συγκλονιστική εκτέλεση του Stagger Lee.

Τα δύο encore ήταν αναμενόμενα μετά από όλα αυτά τα χρόνια που μας επισκέπτεται μια και δύσκολα θα μπορούσε να ικανοποιήσει το πάθος του κόσμου μόνο με το κανονικό σετ των τραγουδιών. Eίμαι σίγουρος ότι αν η κούραση δεν τον είχε καταβάλλει σίγουρα θα συνέχιζε μέχρι πρωίας.

Έτσι λοιπόν κατηφορίσαμε όλοι μέσα στην τρελή χαρά από τον Λυκαβηττό γιατί παρόλες τις αντιρρήσεις που μπορεί να είχαμε μερικοί αμετανόητοι παλιόγεροι για την εκτέλεση των παλιότερων του τραγουδιών είναι δύσκολο ως εξαιρετικά απίθανο να σε αφήσει ασυγκίνητο μία συναυλία του Nick Cave και των Bad seeds.

Μπορώ επίσης να πω ότι στην αρχή μου φάνηκε κάπως το ότι στα δεξιά του Νick στεκόταν ο Warren Ellis και όχι η ψιλόλιγνη φιγούρα του Γερμανού (ναι, του Blixa) μια και σε  όλες τις συναυλίες που είχα παρακολουθήσει στο παρελθόν συμμετείχε κι αυτός, αλλά τελικά το ξεπέρασα...

Aς ευχηθώ και του χρόνου, αφού ο Nick είναι κάτι σαν θεσμός πλέον για την Ελλάδα, και ίσως θα έπρεπε οι υπεύθυνοι του φεστιβάλ Αθηνών να τον καλούν κάθε καλοκαίρι μιας και τουλάχιστον αυτός αποτελεί εγγύηση σε σχέση με τις μάλλον αμφίβολες επιλογές τους.

Setlist, Athens 2008

1. Night of the lotus eaters
2. Dig, Lazarus, Dig !!!
3. Tupelo
4. Today's lesson
5. Red right hand
6. Let love in
7. Midnight man
8. The Mercy Seat
9. Deanna
10. Get ready for love
11. Moonland
12. Ship song
13. Weeping song
14. Papa won't leave you Henry
15. More news from nowhere
Encore 1:
16. The lyre of the Orpheus
17. Your funeral my trial
18. Hard on for love
19. Stagger Lee ( με Ed Kuepper )
Encore 2
20. Into my arms
21. Far from me
22. Wanted Man