Ξεκινάμε αποδεχόμενοι το γεγονός της τραγωδίας και της επίδρασης της πάνω στο συνθετικό και ερμηνευτικό μέρος των καινούριων τραγουδιών του Nick Cave.
Γνωρίζουμε τον Cave σε όλες τις φάσεις τις ζωής του τα τελευταία 36 χρόνια. Ο ίδιος δεν αρνήθηκε ποτέ και δεν συγκάλυψε τίποτα απ' όσα καλά ή άσημα ή άτυχα έχουν συμβεί στη διάρκεια των χρόνων αυτών. Κάθε άλμπουμ του περιείχε λίγο ή πολύ στοιχεία του. Φυσιολογικό.
Μπορεί ο καθένας να έχει τις δικές του προτιμήσεις για το ποιά ήταν τα αγαπημένα ή όχι από την πλούσια δισκογραφία του N.Cave & The Bad Seeds όμως ειναι καθαρά υποκειμενική υπόθεση σε μια δισκογραφία ξεχωριστή και σημαντική και κανείς δεν χρειάζεται να κρίνει ξεκινώντας από το πόσο καλή ζωή ή όχι κάνει ο αρχηγός για να κρίνει το αποτέλεσμα. Το στούντιο ή η σκηνή είναι τόποι εξαγνισμού και εξορκισμού των καλλιτεχνών και ότι γίνεται εκεί μέσα οφείλουμε να το σεβαστούμε και να το κρίνουμε με ψυχραιμία και σεβασμό.
Ο Cave και οι Bad Seeds του εικοστού πρώτου αιώνα εξελίχθηκαν όσο μεγάλωναν σε ηλικία και καλλιτεχνικά ειδικά, έχουν ξεχωριστή σφραγίδα και ποιότητα που δεν τους κατατάσσει κανείς σε κανένα είδος πλέον. Αγνοώ τελείως τις αντιρρήσεις για το πόσο οι παλαιοί του θαυμαστές είναι απογοητευμένοι με αυτή τη μορφή, γιατί πλέον δεν φλέγεται εξωτερικά. Στις ζωντανές του εμφανίσεις αποδεικνύεται ότι έχει επίγνωση τόσο του ροκ αλλά και του ρεαλισμού.Κανείς δεν μπορεί να είναι IGGY POP, για να κοντράρει το χρόνο. Άλλωστε όταν μένεις πιστός στην εξέλιξη σου σαν άνθρωπος και ενσωματώνεις και τη μουσική σου εκεί, είναι πιο τίμιο να μην το παίζεις νεανίας. Εκτός κι αν λέγεσαι Iggy Pop βέβαια και αυτό θα πρέπει να γίνει σεβαστό.
Το ''Skeleton Tree'' λοιπόν, έρχεται σαν τη σκοτεινή και βαριά αισθητική συνέχεια του ''Push The Sky Away''. Ο πυρήνας και ο γενικότερος τόνος των τραγουδιών είναι κοντά στο ''Push The Sky Away'', μόνο που η διάθεση είναι απλά μαύρη λόγω του τραγικότερου γεγονότος και σκιάζεται από κατάμαυρα σύννεφα που δεν θα φέρουν ποτέ τη λύτρωση της βροχής.
Ambient περάσματα, σκοτεινές country αποχρώσεις, χωρίς ίχνος νοσταλγίας και ηρεμίας, με λίγες χαρακτηριστικές μελωδίες και περισσότερους θορύβους και ακαθόριστα ηχητικά πλέγματα.
Η υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιουγούν οι Bad Seeds με γενικό μαέστρο και κατά μεγάλο ποσοστό διαμορφωτή του νεότερου μουσικού στυλ τους Warren Ellis, δεν παίζει με τον θεατρινισμό του μελοδράματος αλλά δημιουργεί το κατάλληλο, μαύρο, περισσότερο αιθέριο από ποτέ και φορτωμένο συναισθηματικά περιβάλλον, για την πιο εύθραυστη ερμηνεία από ποτέ του Cave που πλέον δεν τραγουδά, αλλά μαζεύει τα συντρίμμια του με τη φωνή του και συχνά συγκινεί με την ειλικρινή γύμνια της, μακριά από την ένταση και το χιούμορ που τον διακατέχει.
Όλο το μουσικό σύστημα είναι χαμηλότονο και συγκεντρώνεται πάνω από την εσωτερική συναισθηματική αναταραχή και θλίψη που κυριαρχεί στο άλμπουμ
Το καταλαβαίνει κανείς από την υποβλητική, βαριά εισαγωγή του ''Jesus Alone”. Με τα έγχορδα του Ellis να ανοίγουν απόκοσμες τρύπες στο μουσικό σύμπαν των Bad Seeds και τον Cave να τραγουδά και πάλι για Θάνατο όμως όχι από την πλευρά του αφηγητή, αλλά σαν κάποιον που έχει γευτεί ένα μεγάλο κομμάτι του. Η ένταση χαμηλώνει με το ''Rings Of Saturn'', αλλά η κουρασμένη χροιά στη φωνή του Cave του δίνει ένα τόνο πιο σκούρο από ότι θα το ακούγαμμε σε άλλες εποχές. Δεν υπάρχει καμμία φωτεινή ή ήρεμη στιγμή στο ''Skeleton Tree''. Όλες οι συνθέσεις αποκαλύπτουν ένα εσωτερικό πεδίο, ενδοσκόπησης ή ακόμα και υπόγειου θρήνου. Στο φίλμ ''One More Time With Feeling'' το καταλαβαίνουμε από τους μονολόγους/ ψιθύρους του Cave, στο άλμπουμ από την χαμηλότονη ερμηνεία του που χαρακτηρίζει το ''Girl In Amber'', το μελαγχολικότερο από όλα τα τραγούδια του άλμπουμ.
Μετά τις, πριν την καταιγίδα νηνεμία, συνθέσεις ''Magneto'' και ''Anthrocene'' έρχεται η ομορφιά του ''I Need You'' να γεμίσει με πολλά περισσότερα συναισθήματα το άλμπουμ. Το ''Distant Sky'' με τα φωνητικά της Else Torp, είναι το τραγούδι που κρύβει μία φλόγα μέσα στο σκοτάδι του άλμπουμ και είναι αλήθεια ότι φέρνει το άλμπουμ κοντά στο ξημέρωμα και το τέλος του σκοταδιού. Είναι όμως ένα ξημέρωμα θλίψης και το ομώνυμο που κλείνει το άλμπουμ γεμίζει το διάστημα με αβάσταχτη νοσταλγία. Από το απόκοσμο ''Jesus Alone'' στο επίγειο, εύθραυστο και πικρό σαν χειμωνιάτικος πρωινός αέρας του ''Skeleton Tree'' λοιπόν. Τα οκτώ καινούρια τραγούδια του Nick Cave & The Bad Seeds, λοιπόν.
Αυτή τη φορά είναι ο Cave που πρωταγωνιστεί στις ιστορίες του. Η ζωή του και των γύρω του. Ευάλωτος, εκτεθειμένος αλλά και με πλήρη έλεγχο σε όλα. Με στίχους που προσεγγίζουν το δράμα αλλά και τις εσωτερικές του αναταράξεις.
Να πω ότι είναι το πιo συγκινητικό του άλμπουμ; Να το δηλώσω κιόλας...
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
King Ink is back! Για τα καλά...
Το "abattoir blues / the lyre of Orpheus" είναι το 13ο album του Nick Cave και των Bad Seeds και κυκλοφορεί 20 ολόκληρα χρόνια μετά τη παρθενική τους δουλειά "from her to eternity". Επίσης, είναι το πρώτο διπλό τους long play, το πρώτο χωρίς τον τέως "θορυβοποιό" Blixa Bargeld, και μόλις το τρίτο που δεν έχει τη φάτσα του Νικολάκη στο εξώφυλλο.. Και αυτό είναι μόνο η εικαστική έκπληξη του "abattoir blues". Γιατι υπάρχει και η καλλιτεχνική έκπληξη, και είναι πολύ ευχάριστη μάλιστα!
Η αλήθεια είναι ότι ο Nick Cave με είχε απογοητέψει κάπως.. Οι 3 τελευταίοι του δίσκοι δεν με ενθουσίασαν, όχι τόσο λογω της μουσικής κατεύθυνσης, όσο γιατί υπήρχαν εμφανέστατα σημάδια έλειψης έμπνευσης. Το είχα γράψει άλλωστε ως απάντηση στο review του "Nocturama" ή μάλλον δεν είχα γράψει τίποτα για το μουσικό περιεχόμενο μιας και μου ήταν σχετικά αδιάφορο. Προτίμησα ν' ασχοληθώ με κουτσομπολιά, rock'n'roll cosmopolitan or something. Στροφή 180 μοιρών. Εδώ θα γράψω για μουσική!
PART I - the Bad Seeds
"fuck-off Blixa Bargeld!"
Ok, όχι έτσι ακριβώς, αλλά αυτό σου βγαίνει ακούγοντας το "abattoir blues". Μπορεί ο Blixa να μην έπαιζε ούτε νότα τελευταία, αλλά η φυγή ενός τόσο inspiring μουσικού θα μπορούσε να αποτελέσει πλήγμα για τους Bad Seeds. Αντίθετα, δείχνουν αναγεννημένοι, γεμάτοι ενέργεια και καλύτεροι από ποτέ. Με τον Mick Harvey ν' αναλαμβάνει μόνος του τις κιθάρες, τον Warren Ellis να μαγεύει, πότε με τα έγχορδα, πότε με τα πνευστά, και τους 2 drummer σε εκπληκτική φόρμα, η απουσία του Blixa περνάει απαρατήρητη. Για να μη πω οτι ήταν επιβεβλημένη! Οι Bad Seeds φαινεται να ηγούνται και όχι ν' ακολουθούν στον συγκεκριμένο δίσκο. Ισως αυτό να ήταν επιθυμία του ίδιου του Cave... After all, he's a Bad Seed too.
PART II - the double cd
"two albums are better than one!"
Σε αυτές τις περιπτώσεις συνηθίζεται να λένε ότι θα μπορούσε ο χ καλλιτέχνης να βγάλει ένα αριστούργημα αντί για 2 καλά album. O Cave όμως αδιαφορεί και προτιμά αντί για ένα αριστούργημα να βγάλει 2 αριστουργήματα! Και δεν φαίνεται να δυσκολεύτηκε και ιδιαίτερα.Τι στο καλό συνέβη στα 2 χρόνια που μεσολάβησαν απ΄το "nocturama"? Πώς βρήκε ξανά τη μούσα του? Είναι από αυτές τις λίγες φορές που η αναλογία ποσότητας και ποιότητας δεν λειτουργεί αντίστροφα.
Το "abattoir blues" είναι το βρώμικο, το δυνατό, το σκοτεινό, πιο κοντά στον παλιό ήχο των Bad Seeds, με τον Jim Sclavunos ν'αναλαμβάνει το drum kit δυναμικά, ενώ το "the lyre of Orpheus" είναι πιο μελωδικό, γλυκό και ερωτικό, με τα γνώριμα "σκουπάκια" του Thomas Wydler να χαϊδεύουν το snare και το πιάνο να παίρνει τα ηνία από το hammond του "abattoir".
Aλλά νομίζω ότι άρχισα να μπαίνω στο επόμενο κεφάλαιο..:
PART III - the content
"the songs & the legends.."
To πρώτο πράγμα που παρατηρεί κάποιος όταν ξεκινάει το "get ready for love" είναι η προσθήκη της gospel χορωδίας του Λονδίνου που συνοδεύει τον Nick Cave στο ξεσηκωτικό ρεφραίν του τραγουδιού, αλλά και στη συνέχεια του album. Ο Cave τραγουδάει με πάθος και οι Bad Seeds σφυροκοπούν ανοίγοντας τον δρόμο για τα υπόλοιπα 8 abattoir blues. Από τo "cannibal's hymn" με το υπνωτικό (αλα-stagger lee) bass-line και τον σοφιστικέ σαρκασμό στους στιχους, ("well, if you're gonna dine with the cannibals, sooner or later, darling, you're gonna get eaten..") στο αριστουργηματικό "hiding all away'' όπου το group ξεσπάει σ'ένα grand-finale που σου κόβει την ανάσα, και από το πιο ραδιoφωνικό ''nature boy" στην σαγηνευτική εύθραστη αφήγηση του "abattoir blues": "I went to bed last night and my moral code got jammed, I woke up this morning with a Frappucino in my hand..."
Μου΄χε λείψει ομολογώ... Από τα κακόφημα bar του Βερολίνου στα Starbucks.. Θεός!
Σε ολόκληρο το "abattoir blues" o Nick Cave και οι Bad Seeds ξορκίζουν τα φαντάσματα του παρελθόντος και μεγαλουργούν στιχουργικά και ερμηνευτικά, προϊδεάζοντας μοναδικά για το τι πρόκεται ν'ακολουθήσει. Η λύρα του Ορφέα. Hit the first string:
Εδώ το σκηνικό αλλάζει. Οι τόνοι χαμηλώνουν, ο ήχος γλυκαίνει και εμπλουτίζεται με πανέμορφα έγχορδα ("easy money", "spell", "carry me"), φλάουτο ("breathless"), μαντολίνο ("the lyre of Orpheus") και με την εντονη παρουσία του πιάνου από τον Conway Savage και τον ίδιο τον Cave, με μερικές εξαιρετικές στιγμές, όπως το arpeggio στο "carry me" και το μοναδικό flamengo στο ήδη κλασικό ''supernaturally". Αυτό που δεν αλλάζει είναι oι εμμονές του, και στο "babe, you turn me on" αφού πάρει την καλή (the low one) χροιά στη φωνή του μας (ξανα)κάνει γνωστές τις ευαισθησίες του..:
"now, the nightingale sings to you
and raises up the ante,
I put one hand on your round ripe heart
and the other down your panties.."
Χεχε.. Απολαυστικός! Σταματάω εδώ γιατί θα κάνω quote τον μισό δίσκο και προχωρώ πρός τα..έξω(!):
PART IV - the package
"πού είναι η κορδελίτσα?"
Ελα ντε..που είναι? Γιατί μόνο αυτή λείπει! Η συκευασία του "abattoir blues / the lyre of Orpheus" είναι καταπληκτική. Το υφασμάτινο μπεζ κουτάκι, το ροζ φακελάκι του abattoir, το φυστικί του Orpheus, το βιβλίο με τους στιχους...Το αγοράζετε όπως είναι από το δισκάδικο, του βάζετε ένα φιογκάκι και το κάνετε δώρο στη μικρή σας αδελφούλα.
Στην αρχή θα το περάσει για ημερολόγιο, αλλά εν καιρώ τη βλέπω να γυρνάει στα club και να περιμένει κάποιον να της πει "από εσένα στην αιωνιότητα, babe.." για να την κατακτήσει.
Seduction? Φυσικά.. Για τον Νick Cave δεν μιλάμε?
Seduction. Artistic or else... in Κing Ink's way! Ακόμα και στα 47 του...
Rating: 9 / 10
Κώστας Μπρέλλας
Είχα πάρα πολλά χρόνια να παρακολουθήσω μία συναυλία του Nick Cave και των Bad seeds. Η τελευταία φορά που ξεσπιτώθηκα για να δω τον Nick και την μπάντα του ήταν στα πλαίσια του Rock wave στο Ολυμπιακό στάδιο, εμφάνιση που ακυρώθηκε τελικά λόγω βροχής.
