Πριν καλά καλά προλάβουμε να ακούσουμε το τελευταίο τους άλμπουμ  "Goetia V" που κυκλοφόρησε αρχές του χρόνου, μας έσκασε το νέο έκτο τους άλμπουμ "Exosphere VI". Δεν ξέρω τι τάμα έχει κάνει ο Artaud Seth, ιθύνων νους του συγκροτήματος, αλλά έχει την τάση να ξεπετάει τις κυκλοφορίες με μεγάλη ευκολία. Πράγμα που έκανε και παλιότερα με τους Garden Of Delight.

Ο ενθουσιασμός πολλών από των φανατικών οπαδών των Merciful Nuns, το λεγόμενο Nunhood, όπως τον αντιλήφθηκα μέσα από τα social media ήταν μεγάλος. Ακούγοντας το άλμπουμ δεν θα συμμεριστώ τον ενθουσιασμό αυτό, ομολογώ ότι με την πρώτη ακρόαση δεν ξετρελάθηκα. Έχοντας ακούσει όλα τους τα άλμπουμ τα τελευταία χρόνια, έχω να πω τα εξής: Το ξεκίνημα τους με το "Lib.1" του 2010 ήταν πράγματι πολύ καλό. Καθαρόαιμο gothic rock, πιστό στο ήθος του ιδιώματος που ενώ δεν πρόσφερε τίποτα καινούργιο είχε όμως την κατάλληλη φρεσκάδα και προσωπικότητα για να το υποστηρίξει. Μετά, με την κάθε επόμενη κυκλοφορία τους, ένιωσα μια ελαφρά φθίνουσα πορεία. Ίσως για αυτό να ευθύνεται ο μικρός χρόνος ανάμεσα στις κυκλοφορίες, βλέπε για παράδειγμα τα δύο άλμπουμ "Hypogeum II" και "Xibalba III" που βγήκαν μέσα το 2011. Τα επόμενα δύο άλμπουμ "Goetia IV" και "Goetia V" (που είχαν τρεις μόνο μήνες διαφορά) θα μπορούσαν κατά την γνώμη μου να ήταν ένα, με μια πιο σοφή επιλογή κομματιών. Τα δύο αυτά περιείχαν μερικές καλές στιγμές μεν αλλά στο σύνολο ήταν αδύναμα, ιδιαίτερα το τελευταίο που ήταν και πιο ήρεμο και ατμοσφαιρικό.

Στις οκτώ συνθέσεις που απαρτίζουν το "Exosphere VI" βρίσκουμε τους Merciful Nuns να κινούνται στα ίδια χνάρια με τους προηγούμενους τους δίσκους. Σημειώνουμε εδώ ότι όλα τους τα άλμπουμ περιέχουν 8 κομμάτια, ένα concept που με βρίσκει σύμφωνο γενικά μιας και με κουράζουν τα μεγάλης διάρκειας άλμπουμ. Τα κομμάτια είναι όλα πομπώδη, επικά, εμπλουτισμένα με βαριά ατμοσφαιρικά μέρη. Εδώ νομίζω ότι χάνουν την ουσία του όλου πράγματος. Έχουν αναλωθεί στο περιτύλιγμα και στο να δημιουργήσουν το επιθυμητό ύφος επισκιάζοντας τις ίδιες τις συνθέσεις και την προσπάθεια να γραφτούν καλά gothic rock τραγούδια. Ακολουθούν μια συνταγή που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχαν τελειοποιήσει σε προηγούμενες δουλειές τους αλλά δεν φαίνεται να τους πετυχαίνει εδώ. Ακόμα και το "Supernovae" που έχει τα εφόδια να είναι standout track, παρά το δυναμισμό του και τις πιο ‘βρώμικες' κιθάρες (το μόνο που έχουν διαφοροποιήσει στο δίσκο αυτό) δείχνει ότι δεν μπορούν πλέον να φτιαξουν έστω και το χιτάκι που θα έκανε την διαφορά.

Ένας δίσκος που δεν σου μένει ούτε στο ελάχιστο. Πόσο να αντέξεις μακρόσυρτες συνθέσεις που στο τέλος δεν οδηγούν πουθενά καταντώντας μέχρι και βαρετές σε σημεία, βλέπε "Blackbody", "Astral Plane" και "Ultraviolet". Πόσο ακόμα με το σχεδόν δωδεκάλεπτο "The Passing Bell"! Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο χωρίς εξάρσεις και αξιομνημόνευτες στιγμές. Όλα αυτά απλά υποδεικνύουν ότι δεν υπήρχε πολύ έμπνευση. Ίσως για αυτό νομίζω ότι θα πρέπει στο μέλλον να σκεφτούν καλύτερα να μην βιαστούν να βγάλουν νέο δίσκο. Καλύτερα να δουλευτεί καλύτερα το υλικό τους και να έχουν να επιλέξουν από μια μεγαλύτερη γκάμα τραγουδιών ώστε να μας παρουσιάσουν κάποιο καλό αποτέλεσμα. Μπορεί η τακτική αυτή που έχουν να παραδίδουν άλμπουμ σε μικρό χρονικό διάστημα να ικανοποιεί τους οπαδούς τους, αλλά μακροπρόθεσμα αυτό που θα μείνει είναι η αξία η όχι των δουλειών τους.

Το Limited Edition της κυκλοφορίας αυτής συμπεριλαμβάνει και ένα δεύτερο CD, το ονομαζόμενο "Supernovae" που θα μπορούσε να είναι στην ουσία maxi-single του ομότιτλου, εδώ σε νέο mix "Supernovae (Cassiopeia Mass 40 Mix)". Περιέχει ακόμα τα "Antimatter", "The Colony" και "Demigods" τα οποία φαντάζουν πιο ζωντανά από τα tracks του κυρίου δίσκου και πιο κοντά στο γνώριμο τους καλό εαυτό.

Rating: 5 / 10
Νίκος Δρίβας