Όταν ο Henri Matisse προσβλήθηκε από καρκίνο και αναγκάστηκε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε αναπηρική καρέκλα άρχισε να φτιάχνει τα περίφημα gouaches découpés. Ήταν ουσιαστικά ένα κολάζ χαρτοκοπτικής. Μικρά χρωματιστά χαρτάκια σε ακαθόριστα και διαφορετικά σχήματα που ενωνόντουσαν παίρνοντας μορφή συνήθως ως κάτι απλό, ευχάριστο αλλά ενιαίο και πολύ συγκεκριμένο.
Όταν οι Matisse ετοιμαζόντουσαν να κυκλοφορήσουν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά θυμήθηκαν προφανώς τον διάσημο νονό τους. Έκαναν το δικό τους κολάζ από όμορφα χρωματιστά τραγουδάκια ξεμπροστιάζοντας χωρίς δισταγμό την διαφορετικότητα των επιρροών τους και τα έβαλαν σε μια σειρά δίνοντάς τους τον τίτλο “cheap as art”. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι το κολάζ τους δεν φαινόταν να μπορεί να πάρει κανένα σχήμα από όποια γωνία και αν το κοίταζες. Εμοιαζε αφηρημένο και όση ευχαρίστηση αν απομυζούσες από κάθε κομμάτι του, η μη μορφοποίησή τους σε κάτι ενιαίο αποδυνάμωνε σημαντικά το αποτέλεσμα. Το ξανακοίταξαν λοιπόν το πράγμα και 2 χρόνια μετά επιστρέφουν με καινούριο υλικό που μοιάζει να χλευάζει τα κλισέ περί “2^ου δύσκολου album” αφού ακούγεται και φαίνεται να δημιουργήθηκε χωρίς καμία δυσκολία.

Στο ‘toys up’ η πολυσυλλεκτική ποπ των Matisse αποκτά χαρακτήρα και προσωπικότητα, σκοτεινιάζει τα ηχοχρώματα, δυναμώνει τις εντάσεις και ακούγεται ολοκληρωμένη τόσο μουσικά όσο και θεματικά. Από το (πολύ όμορφο) artwork του Emanuele Balzani  μέχρι τα κειμενάκια που προλογίζουν τα τραγούδια στο booklet, τα πάντα δείχνουν ότι έχει γίνει πολύ και προσεγμένη δουλειά μέχρι το δισκάκι να φτάσει στα χέρια μας.
Μουσικά ο ήχος του συγκροτήματος κρατάει τα καλύτερα από αυτά που αγαπάνε, την glam-pop των Suede, το λυρισμό και την ευαισθησία Marc Almond, την εκρηκτικότητα των T-Rex, αλλά βουτάει και πιο βαθιά στις αρχές των 80’ς και αρπάζει με σεβασμό στοιχεία από μεγάλες post punk και wave μπάντες όπως οι Sound, οι Magazine, οι Tuxedo Moon και οι Banshees.
Το ‘call me, call me” πάει σίγουρα για καλοκαιρινό radio-hit γιατί ακούγεται δροσερό και ευχάριστο με τα synth bass-lines και το ευκολομνημόνευτο απλοϊκό ρεφραίν. Κλισέ ατάκες τύπου “I’ll be the sunrise in your eyes” μπορεί να κάνουν τον Αρη Σιαφά να βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που τις έγραψε, αλλά το τραγούδι πετυχαίνει το σκοπό του ως opener του album και ουσιαστικά λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος του “toys up” με τον προηγούμενο τους δίσκο. Από κει και πέρα οι διαθέσεις σιγά σιγά αλλάζουν και η μελαγχολική κιθαριστική ποπ στο “judgement day” θα «γκαζώσει» προς το τέλος δίνοντας την θέση της στις πιο new wave αποχρώσεις του “killer kids” και του “mind the gap”. Το πρώτο αναφέρεται στιχουργικά στον Robert Powell (Jesus of Nazareth) με μια από τις πιο έξυπνες και σαρκαστικές lyric lines που έχω ακούσει τελευταία ( if Jesus was half as handsome as you are, I might believe too…) ενώ το δεύτερο αποδεικνύεται το απόλυτο winner του cd με καταπληκτικές κιθάρες και συναισθηματικές εναλλαγές στην ερμηνεία.  Το “gas”, αν δεν ακούγαμε την φωνή της Δήμητρας Γαλάνη στο ρεφραίν, πολύ δύσκολα θα καταλαβαίναμε ότι είναι διασκευή στο “Μη μου μιλάς γι αγάπη”, αφού το τραγούδι μεταμορφώνεται σε μια σκοτεινή συναισθηματικά φορτισμένη μπαλάντα με σχεδόν goth κιθάρες στην αρχή και αρκετό θόρυβο στο τέλος. Η επιλογή και μόνο της δεύτερης διασκευής που υπάρχει στο “toys up” είναι άξια συγχαρητηρίων. Το “she bop” από τον πρώτο δίσκο της Cyndi Lauper παίρνει νέα πνοή, τους ταιριάζει γάντι και μπράβο σε αυτόν που το σκέφτηκε, ενώ τα “5 seconds of love ”(κάτι τέτοιο ήθελαν να γράψουν οι Duran Duran των ‘00s αλλά δεν τα κατάφεραν) και το “snow white” με τις dark-wave μπασογραμμές του (κατευθείαν από τους Βanshees) θα γίνουν χωρίς καμιά αμφιβολία live favorites. Οσο για τους νοσταλγούς των 90ς, το συγκινητικό Tel Aviv που κλείνει τον δίσκο σε ταξιδεύει στις παλιές καλές εποχές των Suede και του “Europe is our playground”…  

Αν προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε το μουσικό στίγμα των ‘00s, τότε αυτό θα ήταν μάλλον το παιχνίδι με τις προηγούμενες δεκαετίες και ξεπερνώντας τα κόμπλεξ παρελθοντικών συγκρίσεων και απενοχοποιώντας την έμπνευση μπορούμε πλέον απλά ν’απολαύσουμε την καλή μουσική, δε νομίζετε; Εδώ λοιπόν, μιλάμε για ένα album που θα δυσκολέψει και τον πιο απαιτητικό ακροατή να κάνει skip και με το χέρι στην καρδιά, υπό τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ προβοκάτορας, μπορώ να πω χωρίς δισταγμό ότι το “toys up” είναι μια από τις κορυφαίες “alternative pop” κυκλοφορίες της χρονιάς που διανύουμε. Με στυλ και πείσμα, οι Matisse καταφέρνουν να κερδίσουν στα σημεία τα πολυδιαφημισμένα follow-ups των Kaiser Chiefs ή των Bloc Party και αυτή είναι μια σύγκριση που ελπίζουμε να γίνεται όλο και συχνότερα αντικαθιστώντας το συνηθισμένο κλισέ «για Ελληνικό»...Toys Up!

Rating: 8,6 / 10
Κώστας Μπρέλλας