Ο Mark Lanegan, πρώην τραγουδιστής των αγαπημένων Screaming Trees, επιστρέφει με το πρώτο solo album του εδώ και 8 χρόνια. Κι ενώ κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για έλλειψη παραγωγικότητας -έχοντας συνεργαστεί τα τελευταία χρόνια με καλλιτέχνες όπως ο Greg Dulli, η Isobel Campbell, ο Josh Homme και οι Soulsavers- παρά μάλλον για αρκετή εσωστρέφεια και μετριοφροσύνη, φαίνεται πως έφτασε η στιγμή να ξαναπάρει τη θέση του κάτω απ' το spotlight, χωρίς να το μοιράζεται αυτή τη φορά. Μια θέση που στο νέο album του μοιάζει συχνά με το μάτι του κυκλώνα, το κέντρο γύρω απ' το οποίο στροβιλίζονται μέσα απ' τις ιστορίες του Lanegan τα blues, οι «μπλέ διάβολοι» της μελαγχολίας και της θλίψης, για να καταλήξουν στην τελική κάθαρση: μία blues funeral.

Και πώς αλλιώς να ξεκινήσει μια «κηδεία» παρά με σκάψιμο: το Gravedigger's Song, που είναι και το πρώτο single του δίσκου, κάνει μια δυναμική βουτιά σε συναισθηματικές -και μη- εμπειρίες τύπου "six feet under"/ " eight miles high", σε σχέσεις ή γεγονότα καταλύτες  που ενώ μας άφησαν νωρίς, ίσως και να μην μας "άφησαν" ποτέ, τουλάχιστον όχι ακριβώς ίδιους.

Το εναρκτήριο κομμάτι λειτουργεί εύστοχα σαν το στοιχείο που ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα και αναταράσσει τις ισορροπίες. Είναι η καταιγίδα που μετά το πέρας της φουσκώνουν τα θολά νερά και αναδύεται ό,τι ήταν αρκετά βαρύ και σκοτεινό για να κατακάτσει στον πάτο..

Το Bleeding Muddy Water, μια απ' τις πιο εσώστρεφες στιγμές του album, "ζωγραφίζει" με την υπνωτιστική μελωδία του ένα τοπίο γκρι αποχρώσεων, μια φαινομενικά νεκρή φύση, στο υπέδαφος της οποίας σιγοβράζουν οι σκοτεινοί χυμοί της καταστροφής και της δημιουργίας: το γκρι που γίνεται μαύρο, και το μαύρο που γίνεται τραγούδι.

Και τι τραγούδι... Το Gray Goes Black, ένα απ' τα πιο όμορφα κομμάτια του δίσκου, παραπέμπει σε συχνότητες που δεν πιάνει όποιος δεν έχει κάνει τουλάχιστον τις εισαγωγικές συστάσεις με το "αποκοιμισμένο θεριό", τον σκιώδη "ξένο" μέσα του. Στιχουργικά ο Lanegan παίζει με την ιδέα ενός συμβολικού πομπού που εκπέμπει από και πρός την αιωνιότητα, διυλίζοντάς την μέσα απ' τους υλικούς και χρονικούς περιορισμούς της ίδιας του της πεπερασμένης ύπαρξης. Και είναι απ' αυτήν ακριβώς τη φθαρτότητα, που φαίνεται να αντλεί την έμπνευση και τη θεματολογία του. Διατηρώντας τις ποιότητές του σαν "ήρεμη δύναμη", ο Lanegan προβάλλει στα τραγούδια του τα alter-egos της Σκιάς του, αυτοσαρκάζεται, αναπολεί, και αγγίζει δύσκολα θέματα χωρίς να γίνεται μελό ή μίζερος, αλλά με νεύρο και δυναμισμό. Είναι άλλωστε κι ο ίδιος ένας αρκετά παλιός στο κουρμπέτι "shadow king":

"so long light, you're bound to fall
now isn't that a shame
casting shadows on the wall
too late to learn another game."

Μουσικά, ολόκληρο το Blues Funeral δείχνει τη διάθεση του Lanegan να πειραματιστεί και να εξελίξει τον ήχο του - από εκεί που τον άφησε με το Bubblegum του 2004- εμπλουτίζοντάς τον με στοιχεία και επιρροές που αποκόμισε τόσο από την προσωπική του διαδρομή όσο και απ'τις ενδιάμεσες συνεργασίες του. Σύμφωνα με δηλώσεις του, είναι η πρώτη φορά που δοκίμασε να αφήσει στην άκρη την κιθάρα του και να χρησιμοποιήσει πλήκτρα και drum machine για την αρχική σύνθεση κάποιων απ' τα κομμάτια του δίσκου. Και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι κιθάρες παραμελούνται -κάθε άλλο- η χρήση ηλεκτρονικών στοιχείων και η αρμονική τους ενσωμάτωση στην bluesy ατμόσφαιρα του album φαίνεται να του πάει καλά και να δίνει μια φρεσκάδα στο όλο εγχείρημα. O Lanegan, κάτω απ' τον ενωτικό μανδύα των blues, προσφέρει μια ποικιλία ηχοχρωμάτων στον ακροατή του: απ' τον rock δυναμισμό των Riot in my House και Quiver Syndrome μέχρι την gospel αισθητική του St. Louis Elegy, κι απ' τα "voodoo" blues του υπέροχου Leviathan μέχρι τη μελαγχολική synthpop του Ode to Sad Disco. Υπάρχουν βέβαια στιγμές που το αποτέλεσμα παρουσιάζει λιγότερο ενδιαφέρον απ' αυτό της πλειοψηφίας των τραγουδιών, όπως στο Harborview Hospital (που U2-ίζει αρκετά για τα γούστα μου) ή στο σχετικά μέτριο Tiny Grain of Truth, που εξυπηρετεί μεν το ρόλο του στο κλείσιμο του δίσκου αλλά δεν έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο ως ξεχωριστό κομμάτι.  Παρόλα αυτά, το γενικό επίπεδο του album, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, και η επιτυχημένη και αφοπλιστικά ανθρώπινη απόδοση του έξυπνου concept του, καθιστούν το Blues Funeral μια απ' τις καλύτερες μέχρι στιγμής κυκλοφορίες του 2012.

Rating: 8,5 / 10
Κωνσταντίνα Μπασκουρέλου