Όπως όλοι οι μουσικοί όροι -και όχι μόνο- μού ακούγονται από αδιάφοροι έως γελοίοι, έτσι και ο μουσικό όρος "industrial" δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ήθελα να ήξερα ποιοι είναι αυτοί που βάζουν ταμπέλες και όρια στις μουσικές και τις κρίνουν με μία εγωκεντρική αντίληψη. Μεγάλη κουβέντα η οποία όμως δεν θα γίνει εδώ. Ας ασχοληθούμε όμως με την ίδια την μουσική που μας ενδιαφέρει και ας αφήσουμε, έστω και για λίγο, τις απανταχού ονοματοδοσίες στο περιθώριο.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό τού βιομηχανικού ήχου (και του μινιμαλισμού) είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ ήχου και μουσικής. Η μουσική είναι απλά ένα μέρος του όλου, ενώ ο ήχος στην ολότητά του έχει πολύ περισσότερες συχνότητες, που σε ορισμένες περιπτώσεις οι ανθρώπινες αισθήσεις δεν είναι ικανές να αντιληφθούν -πράγμα που δεν συμβαίνει με τα ζώα. Στον περιβάλλοντα χώρο που ζούμε επί καθημερινής βάσεως γινόμαστε μάρτυρες διαφόρων ήχων που σε κάποιους απλά είναι αδιάφοροι, σε κάποιους άλλους ενοχλητικοί, ενώ υπάρχουν μερικοί που τους βρίσκουν σκανδαλωδώς ενδιαφέροντες. Ένας από το τελευταίο δείγμα είναι και ο Μάνος Χρυσοβέργης. Η πορεία του ξεκίνησε με τους Last Days Of S.E.X. και συνεχίστηκε με το project Libido Formandi. Ό,τι έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα με τα δύο αυτά ονόματα είναι από την Γερμανική Hands Productions, μία εταιρεία που ξεκίνησε ως το αντίπαλο δέος για την εκ Regensburg Ant-Zen, αλλά στην πορεία εκτροχιάστηκαν και οι δύο με την εξέλιξη τού power noise movement -τι έγραφα περί γελοιότητας των μουσικών όρων; Ένα socialistic λείπει για μας θυμίσει την βιομηχανική έκδοση τού Πασόκ.

Φαίνεται λοιπόν ότι ο Μάνος είναι παιδί θα καθίσει να αφουγκραστεί τον ήχο τού απορριματοφόρου, θα ακούσει με κριτικό αυτί την οχλαγωγία μιας συζήτησης πολιτικών στην τηλεόραση, θα σαμπλάρει (sic) την λούπα από τον ηλεκτρικό και γενικώς θα νιώσει πολύ άνετα μέσα στο ίδιο του το περιβάλλον.

Όταν κάτι δεν ηχεί καλά στα αυτιά μας, αυτομάτως παίρνει τον χαρακτηρισμό τού «θορύβου». Aυτό δείχνει μία διάθεση απόρριψης μέρος τού ίδιου μας του εαυτού, μέσα σε όλο αυτό το φαντασιακό που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει. «For me, noises have a strong musical content» θα δηλώσει ο Carsten Nicolai των Alva Noto και ο Chris Watson των The Hafler Trio θα στραφεί για τα καλά στο field recordings -εδώ και δεκαετίες-, αφού τα ηχοτοπία που μας προσφέρονται είναι εντελώς παρθένα και ανεξερεύνητα. Ο άνθρωπος έχει καθίσει πάνω σε συγκεκριμένες φόρμες αναμασώντας τες. Από την μία υπάρχει αυτή η δύναμη μόρφωσης (vis formandi), από την άλλη όμως υπάρχει και το πάθος μόρφωσης (libido formandi). Αυτή η δύναμη και αυτό το πάθος είναι που ονομάζει ο Καστοριάδης ποιητικό στοιχείο τού ανθρώπου. Αυτό συμβαίνει και με τους Libido Formandi. Στο "Insignificancy Rising" ενυπάρχει αυτό το ποιητικό στοιχείο. Και όταν αναφέρομαι στο ποιητικό στοιχείο, μην σαν πάει ο νους στο T.S. Eliot ή στον Καβάφη.

Ο ήχος των Libido Formandi προσπαθεί να δώσει μία μορφή στο ίδιο το χάος. Ένα νόημα με λίγα λόγια. Το Uncanny με τον πολύ ταιριαστό τίτλο έχει αυτό τον ρόλο και στο Vis (Hydrone remix), ο επίσης Έλληνας Hydrone, βρίσκει αυτή την δημιουργική έκφανση τού κομματιού και διοχετεύοντας το δικό του πάθος θα δημιουργήσει κάτι καινούργιο που θα παραπέμψει συνάμα τον ακροατή στο Synthetic Form των Gridlock. Ακούγοντας το άλμπουμ συναντάμε ήχους που παραπέμπουν σε διάφορες σκηνές και διάφορους καλλιτέχνες. Από το Isdn των Future Sound Of London μέχρι τους Ουαλούς Somatic Responses.

Μετά λοιπόν από τον πρόλογο που έκανα, μην περιμένετε να κατηγοριοποιήσω τον ήχο των Libido Formandi. Αν τελικά είστε πολύ πιεστικοί και θέλετε όπως και δήποτε να διαβάσετε εκείνους τους βαρύγδουπους όρους, όπως rhythm n' noise, intelligent dance music, power noise movement, τότε λέω να σας κάνω το χατίρι. Κατά το... ήμισυ. Other. Εκεί ανήκει η μουσική των Libido Formandi. Υπάρχει και κομμάτι άλλωστε στο άλμπουμ με αυτό τον τίτλο. Ένα το αυθεντικό και ένα το remix από τους Subheim. Ακούστε τα και ευελπιστώ να αντιληφθείτε τις διαφορές...