Δύναμη,  προσπάθεια, βούληση, αγανάκτηση, ορμή, στωικότητα. Ο εαυτός μας. Από εκεί προέρχονται όλα τα παραπάνω; Ναι. Τι είναι ο εαυτός μας τότε; Από πού πηγάζει όλη αυτή η ενέργεια; Τι είναι αυτή η ενέργεια; Η μουσική μάς βοηθάει σε αυτό ή είναι και αυτή ένα αντικείμενο του όλου -του υποκειμένου. Αυτό το είναι που βρίσκεται παντού γύρω μας και μας εξουσιάζει. Μήπως όμως έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας και προσπαθούμε να απαντήσουμε ερωτήματα που δεν μας οδηγούν πουθενά, ενώ προσπερνάμε προκλητικά αυτό που μας κυριαρχεί;

Αναλωνόμαστε σε ζητήματα καθαρά υποκειμενικά για το αν αυτό το τραγούδι είναι καλό ή αν αυτός ο καλλιτέχνης είναι κακός. Με τι κριτήρια; Και αυτά τα κριτήρια ποιος τα θέτει; Μήπως εμείς οι ίδιοι; Τότε πώς μπορούμε να είμαστε αντικειμενικοί με κάτι, αφού το τάδε κριτήριο το έθεσε κάποιος άνθρωπος; Προχωρούμε μέσα στο φως, αλλά έχουμε κρύψει τα μάτια μας -ενώ κάποιοι άλλοι θέλουν να μας τα βγάλουν. Τι είναι λοιπόν η μουσική; Γιατί υπάρχει; Για να ευφραίνεται απλώς αυτό που ονομάζουμε ψυχή; Και αν δεν υπήρχε η μουσική δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε; Είναι μέρος του συνόλου; Και αν ναι, τι είναι τέλος πάντων αυτό το σύνολο; Τι είναι... το ίδιο το είναι;

Δεν έχω σκοπό να αναλύσω τον Χάιντινγκερ μέσα από τούτες εδώ τις γραμμές, αλλά είναι στιγμές που κάτι σε υποβάλει να το κάνεις και να σκεφτείς. Αυτή τη φορά ο Jóhann Gunnar Jóhannsson με την τελευταία του δουλειά "The Miner's Hymn" με έβαλε σε σκέψεις. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε από την 130701, μία sub-label της Fat Cat και είναι το επίσημο soundtrack για το ντοκυμαντέρ τού Bill Morison. Μπορείτε να φανταστείτε τι πραγματεύεται το συγκεκριμένο φιλμ. Είναι ένα οπτικοακουστικό αφιέρωμα σε όλους τους ανθρακορύχους της Μεγάλης Βρετανίας και ειδικότερα της πόλης Durham στην βορειοανατολική Αγγλία. Στα 52 λεπτά της διάρκειάς του, δεν υπάρχει κάποιος αφηγητής, παρά μόνο η μουσική του Ισλανδού και οι εικόνες σε ένα ασπρόμαυρο φόντο που σημάδεψαν όλη την εργατική τάξη του Ηνωμένου Βασιλείου. Ένα άκρως πολιτικό θέμα λοιπόν ξετυλίγεται καθ' όλη την διάρκεια και μοναδικός μας συνοδοιπόρος είναι η συνθέσεις αυτού του ταλαντούχου μουσικού.

Εδώ ασφαλώς υπάρχει το ερώτημα αν το "The Miner's Hymn" στέκει από μόνο του. Ο Jóhannsson έχει κάνει και στο παρελθόν αντίστοιχες προσπάθειες, όπως και άλλες καλλιτεχνικές εκφράσεις. Έχει συνθέσει μουσική για θεατρικές παραστάσεις, για εκθέσεις, όπερα, και φυσικά συνεργασίες, που δεν πρέπει να παραλείψω, με ονόματα όπως αυτά των Pan Sonic, Marc Almond και Barry Adamson, αλλά και των Hafler Trio. Αναπόφευκτα δεν τίθεται θέμα αν θα χρειαστεί να δει κανείς το φιλμ, για να αποταθεί και για την μουσική. Μία μουσική που θυμίζει αρκετά το αριστούργημα του 2004, που είχε κυκλοφορήσει από την Touch, " Virðulegu Forsetar ". Δηλαδή ένας ορχηστρικός καταιγισμός πνευστών οργάνων με την διακριτική παρεμβολή των κρουστών, δονούν την ύπαρξη τού είναι και δηλώνουν απερίφραστα την οντολογική τους αίσθηση στην ακροτελεύτια απόκρισή μας για κάθε στιγμή που ενυπάρχει στο όλον. Η λέξη έπος δεν μπορεί να φανερώσει την δύναμη που ξεχύνεται από το άλμπουμ, καθώς ξεδιπλώνεται η κάθε νότα του στον χώρο.

Μένει μόνο να αναλογιστούμε αν είμαστε ευτυχισμένοι ή ευδαιμονούμε. Αν δακρύζουμε ή κλαίμε. Αν ακουμπάμε ή αγγίζουμε. Αν κοιτούμε ή βλέπουμε. Αν υπάρχουμε ή... ΖΟΥΜΕ.