Η πίστα εάλω!

Θρίαμβος! Τους αγαπώ! Παίρνω πίσω ό,τι είπα η στριμάδω (καταραμένο Youtube)! Και για να ξηγιόμαστε, ποτέ δεν ήμουν τόσο κολλημένη με τους Interpol, ώστε να μου το προσάψετε ως κίνητρο για την υπερβολική εισαγωγή μου. Ok, ναι, I had a crush μαζί τους στο πρώτο μισό των 00's, αλλά μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται, και αφού απέτυχα να πάω στο peak της καψούρας μου ως το Βερολίνο να τους δω (πριν ακόμα κάτι τέτοιο καταντήσει γραφικό), η είδηση πως έρχονται μετά από τόσα χρόνια προς τα δω, ίσα που με ακούμπησε. Αν προσθέσεις στην ξενέρα του «περίμενε» και το παραστράτημα του τελευταίου άλμπουμ, no wonder που αρκετοί παλιοί φανς έκατσαν στο σπίτι τους να κλάψουν μόνοι τους την Stella. Έχει να πέσει κλάμα σήμερα για το τι χάσανε χτες.

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά (προσαρμογής) επί σκηνής φάνηκε πως για την έκβαση της μάχης είχε ήδη προαποφασίσει η μοίρα...

Τραγική ειρωνεία να το ξέρουν μόνο εκείνοι και να μας το τρίβουν μες την μούρη επιλέγοντας επιδεικτικά το προφητικό Success σαν opening track, ενώ εμείς ακόμη δεν είχαμε προλάβει να πιστέψουμε πως, πράγματι, οι Interpol βρίσκονται in flesh and blood μπροστά μας. Κάτι που έγινε πολύ γρήγορα, ευτυχώς, με το θυμίζω-Smiths "Say hello to angels", για το οποίο είχα στοιχηματίσει με την φίλη μου πως αυτό το ρεφραίν δεν βγαίνει λάιβ χωρίς σαρδάμ. Πρώτη φορά χαίρομαι τόσο που χάνω.

Το ισχυρότερο χαστούκι, όμως, το έφαγα λίγο αργότερα από το Leif Erikson, το οποίο άστραψε τόσο που είδα αστεράκια. Βούρκωσα (αλήθεια). Αλλά δεν ήξερα αν είναι από την συγκίνηση ή από τον φόβο ότι θα τα σκατώσουν. Ο πρώτος στίχος ήταν αρκετός για να πειστώ πως ο Paul Banks δεν είναι ο μπαμπούλας που νόμιζα τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτός που κάποτε «ερωτεύτηκα». Τους Interpol, δηλαδή, o Paul δεν είναι του γούστου μου (σε αντίθεση με τον Daniel σενιαρισμένο δίπλα του). Ήμουν πλέον δική τους. Τι και αν είναι εύπεπτοι, τα κομμάτια τους λένε τα ίδια και τα ίδια και έφυγε και ο Carlos? Ο έρωτας είναι τυφλός (και ενίοτε παρακούει).

Όσον αφορά στα αντικειμενικά δεδομένα της συναυλίας,  η επιλογή του setlist/παζλ-της-μέχρι-τώρα-πορείας-τους, αντικειμενικά μιλώντας, δεν πρέπει να άφησε κανέναν παραπονεμένο. Εκτός και αν ο κανένας αγάπησε τους Interpol από το ομώνυμο του 2010, αλλά ποιες είναι οι πιθανότητες?! Οι εκπλήξεις δεν έλειψαν, όπως ούτε και οι απουσίες, αλλά ήταν τόσο διασκεδαστικά που λίγο με ένοιαξε. Η σκηνική παρουσία απείχε τόσο πολύ από την εικόνα «στρατιωτάκια ακούνητα» που μας πλασάρουν τα ελληνάκια του privamera που μου έρχεται να σταματήσω να τα κάνω παρέα. Μπορεί να μην είδαμε ζογκλερικά σαν του Ricky Wilson των Kaiser Chiefs, αλλά έτσι κι αλλιώς οι περισσότερες από δυόμισι χιλιάδες κόσμου ήξεραν πολύ καλά πως δεν πάνε να δουν παράσταση του Fred Astaire. Το χοροπηδητό και ο χορός ήταν δουλειά του κόσμου. Όπως και το μουρμούρισμα. Πρώτη φορά πάω σε συναυλία με τόσο εκστασιασμένο κοινό και να μην ξέρει τους στίχους εξαιρουμένων καναδυό τραγουδιών. Λεπτομέρειες. Η πώρωση του κόσμου ήταν τέτοια που μέχρι και η ίδια η μπάντα υποκλίθηκε σε αυτήν και η αγνή έκπληξη τους και η ευγνωμοσύνη τους με έπεισε πως δεν είναι όλοι οι πετυχημένοι Νεοϋορκέζοι τόσο αντιπαθητικοί όσο η Carrie Bradshaw. Φανταστείτε, λοιπόν, τι έγινε σε χιτάκια όπως το Slow Hands και το Heinrich Maneuver. Μέχρι που ήρθε και η δική μου σειρά να χαθώ στον χωροχρόνο την ώρα του encore με το Not even Jail. Δεν είχα προλάβει καλά καλά να συνέλθω και μόλις ένα τραγούδι μετά έχοντας συμπληρώσει μια ώρα και 40 λεπτά οι Interpol μας καληνύχτισαν, αφού πρώτα μας ευχαρίστησαν εις διπλούν για το πόσο incredible είμαστε. Τι και αν ξελαρυγγιαστήκαμε για δεύτερο encore, οι αμείλικτοι προβολείς του venue είχαν ανάψει ήδη. Και εμείς μόλις είχαμε παρακολουθήσει την σοβαρότερη υποψηφιότητα για καλύτερη συναυλία στα φετινά annual polls.

Αξίζει να σημειωθεί πως ήταν σοφή κίνηση οι Electric Litany να ανοίξουν την συναυλία. Αν και προσωπικά θα προτιμούσα να τους ακούω σπίτι μου αραχτή στον καναπέ και όχι όρθια Τριτιάτικα υπολογίζοντας πόσα snooze στο ξυπνητήρι με παίρνει να πατήσω για να ξυπνήσω έγκαιρα το πρωί, ευτυχώς οι περισσότεροι μάλλον δεν συμμερίζονταν την ανησυχία μου. Η πλειοψηφία του κόσμου όχι μόνο ήταν παρούσα στην διάρκεια του σετ τους, αλλά και δεν παρέλειψε να τους χειροκροτά και να τους δίνει την προσοχή που τους αξίζει. Έχει αρχίσει να σπανίζει η χημεία ανάμεσα σε support και main group, καθώς όλα εξαρτώνται από οτιδήποτε άλλο εκτός από την μουσική, και τέτοιες κινήσεις πρέπει να τις επαινούμε. Αλλιώς στην επόμενη συναυλία των Interpol, μην εκπλαγείτε αν σας υποδεχτούν οι Onirama που έχουν και μια προϋπηρεσία  σε τέτοιους χώρους.

Παρεμπιπτόντως, η παραφιλολογία που προηγήθηκε της συναυλίας σχετικά με τον χώρο διεξαγωγής της, δεν μου φάνηκε και τόσο παράλογη.  Κακά τα ψέματα, πώς να μην γκρινιάζει κάποιος σαν ανέραστη γεροπαράξενη όταν σκάει 40άρια και 50άρια σε venues-σιδηρουργεία τύπου Tae Kwon Do, που όποια μπάντα και αν παίζει ακούγεται σαν αποτυχημένη απομίμηση ακατέργαστων Neubauten? Τα αποκαλυπτήρια, όμως, του Entertainment Stage διέψευσαν κατηγορηματικά τους κακεντρεχείς που το καταδίκασαν a priori λόγω βεβαρημένου μητρώου ως μπουζουκτσίδικου. Στημένο αμφιθεατρικά τόσο στους εξώστες όσο και στον κύριο χώρο (χάρη στα μαγικά σκαλοπάτια που έδιναν τους απαραίτητους έξτρα πόντους σε όσους δεν ευνοήθηκαν από την φύση), με ορατότητα σχεδόν 180 μοιρών (ω, ναι), σωστό ήχο (τουλάχιστον στα 5-6 σημεία που ξαπόστασα) και εξαιρετικό κλιματισμό, θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της κακομεταχείρισης των ήδη αγανακτισμένων alternative τύπων της Αθήνα. Καιρός να εμπνευστούμε από την φιλοσοφία του Reclaim the Streets και να αλώσουμε τα σκυλάδικα. Δεν φταίμε εμείς. Κα Detox, μας κακομαθαίνετε.

Playlist:
1. Success
2. Say Hello To The Angels
3. Narc
4. Hands Away
5. Barricade
6. Leif Erikson
7. The New
8. C'mere
9. Lights
10. Evil
11. NYC
12. Length Of Love
13. Heinrich Maneuver
14. Memory Serves
15. Slow Hands
----------Encore--------
16. Untitled
17. Take You On A Cruise
18. Not Even Jail
19. Obstacle 1