Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι που το λέγανε Χρηστάκη (Chris δηλαδή..). Ενώ τα άλλα παιδάκια παίζανε με τα κουβαδάκια τους, αυτό έβαφε τα μάτια και το πρόσωπό του, άκουγε πρώιμο Bowie και του άρεσε να φοράει καπέλο. Έκανε και συλλογή μάλιστα. Έτσι φαντάζομαι τον Christopher Corner στην παιδική του ηλικία. Γεννημένος στο Μίντλεσμπρο της βόρειας Αγγλίας, στα 35 του συνεχίζει να είναι μια περίεργη προσωπικότητα, βερολινέζος πιά με ότι κι αν αυτό σημαίνει... Το Βερολίνο είναι μια πόλη στην οποίο μπορεί κανείς να κρύψει την παραζάλη του. Πήγα μια φορά και παραλίγο να φύγω χωρίς να έχω καταλάβει τίποτα. Τη μέρα όλα δείχνουν ήρεμα, μετανάστες και Γερμανοί συνυπάρχουν, δεν ενδιαφέρεται και κανείς σχετικά με το τι κάνει ο διπλανός του, μια μαυρίλα απ' τη μία και μια ανεξαρτησία από την άλλη, ο καθένας με τις ανησυχίες και την καθημερινότητά του. Το βράδυ όμως η πόλη αλλάζει και γίνεται το απόλυτο μέρος για να κρύψει κανείς τα δαιμόνιά του. Και για κάποιο λόγο, δε χαμογελάει κανείς...

Για δεύτερη φορά λοιπόν ο Chris Corner ως IAMX ήρθε να φέρει στο Gagarin αυτή τη φορά τον βερολινέζικο τσιγγάνικο θίασό του. Του ταιριάζουν πολλοί χαρακτηρισμοί, όπως glam, grotesque, avant garde, baroque, underground και ένα σωρό άλλα. Αλλά στην ουσία πρόκειται για έναν τσιγγάνικο θίασο κι αν κάτι έρχεται στο μυαλό μου μετά το live της Κυριακής είναι η ταινία “Ο καιρός των τσιγγάνων” του Κουστουρίτσα: ένα οπτικοακουστικό σκηνοθέτημα που χτυπάει κατ’ ευθείαν στην ψυχή, ξεκινάς και βλέπεις, ακούς, με ενδιαφέρον και σιγά σιγά θέλεις να δεις κι άλλο, κι άλλο, δεν ξεκολλάς και στο τέλος μένεις εκεί σκεφτόμενος ότι όλο αυτό πάει, τέλειωσε, όλο αυτό το σκηνικό, φωτισμός, κουστούμια και make up θα μεταφερθούν στον επόμενο προοριοσμό του θιάσου. Ένας θίασος που παραμένει σταθερός τα τελευταία τρία χρόνια: η απαστράπτουσα Γερμανίδα Janine Gebauer στα πλήκτρα και στο μπάσο, ο λονδρέζος ντράμερ Tom Marsh και ο Αμερικανός κιθαρίστας γεννημένος στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ Dean Rozensweig. Ο τελευταίος εκτός από την παρουσία τους στους IAMX είναι και ζωγράφος με πάνω από 100 έργα στο ενεργητικό του, έχοντας εδώ και τρία χρόνια εγκαταστήσει τη δική του ζωή στο Βερολίνο. Κι αυτός. Ένας κι ένας είναι όλοι τους… Και τα φώτα επιτέλους έσβησαν για να υποδεχθούν τους τέσσερις λιπόσαρκους Βερολινέζους που δε σταμάτησαν ούτε στιγμή μέχρι τη στιγμή που ξαναφωτίστηκε ο χώρος. Ο χώρος που δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτος, ήταν τόσο όσο να μπορεί κανείς να κινηθεί, να χορέψει. Πάλι καλά, με δεδομένο ότι οι δίσκοι των IAMX δεν έχουν κυκλοφορήσει στην εγχώρια αγορά. Αν υπήρχε κάτι νεότερο σχετικά με τις δύο προηγούμενες φορές που τους έχω δει ζωντανά και με ότι σχετκό κι αν έχω δει στο διαδίκτυο, ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Chris Corner αξύριστο, πρώτη φορά που σχεδόν έσπασε την κιθάρα του και πρώτη φορά που βούτηξε στο κοινό για να τραγουδήσει ανάμεσά του. Και ήταν μια από τις λίγες φορές που τα projections πίσω από το γκρουπ δεν έπαιζαν σπουδαίο ρόλο γιατί δύσκολα ξεκολούσες το βλέμμα σου από τον Corner και τους υπόλοιπους. Η χημεία μεταξύ τους ήταν απόλυτη, λες και ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, λες κι αν έλλειπε ένας από τους τέσσερις αυτό το live θα ήταν αλλιώς. Σίγουρα.

Τολμώ να πω οτι, παρόλα τα προηχογραφημένα, η ηχητική παρουσία των IAMX ζωντανά πάνω στη σκηνή ξεκινάει από τον ντράμερ, πάνω του χτίζεται ο ήχος και ο ρυθμός του κάθε τραγουδιού. Γι’ αυτό και το κάθε τραγούδι παρουσιάζεται με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στα studio albums, κάτι που μπορεί να μπερδέψει τον ακροατή που δεν έχει ακούσει τα Kiss And Swallow και The Alternative προηγουμένως. Αυτός είναι κι ένας λόγος για να μη βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα σχετικά με τον επερχόμενο νέο δίσκο The Kingdom of Welcome Addiction που θα κυκλοφορεί τον Μάιο, από τον οποίο παρουσιάστηκαν 3-4 τραγούδια στο live του Σαββάτου. Παρόλα αυτά, εκτός από το Think of England το οποίο μας ήταν γνωστό διότι είχε κυκλοφορήσει ως free download από τη δισκογραφική τους 61seconds, τα Ι am Terrified και Kingdom of Welcome Addiction θα είναι τα νέα διαμάντια που περιμένω να ακούσω με αγωνία στη studio εκτέλεσή τους. Δεν ακούστηκαν τα S.H.E και This Will Make You Love Again, αλλά ανάμεσα στο Bring Me Back A Dog που άνοιξε τη συναυλία και το After Every Party I Die που την έκλεισε ακούστηκαν με μοναδικό τρόπο όλα τα υπόλοιπα που μας έχουν κάνει να τους θαυμάσουμε.

Κορυφαίες στιγμές? Πολλές. Θα αναφέρω ως κορυφαίες στιγμές τα φοβερά και τρομερά Kiss and Swallow, Nightlife, Spit it Out και President με κίνδυνο να μείνουν …παραπονεμένα όλα τα υπόλοιπα! Όλα μέρος ενός εκλεκτικού είδους ηλεκτρονικής και οργανικής μελαγχολίας που εκφράστηκε άλλοτε με απαλό και άλλοτε με πιο σκληρό τρόπο.

Do you pay for your crimes? Does the punishment fit or drag your style to zero?
You're nothing till the weekend! Έως το επόμενο Σαββατοκύριακο λοιπόν, έως την επόμενη φορά, αυτοί οι τέσσερις κάθε φορά μας βάζουν και νέα ερωτηματικά, γερό homework, θα έχουμε αρκετά να σκεφτούμε…

Το δελτίο τύπου που είχε σταλεί ανακοινώνοντας τη συναυλία ξεκινούσε αναφέροντας ‘Όσοι βρέθηκαν στην περσινή συναυλία των IAMX έχουν να το λένε ακόμα…”. Πάω στοίχημα ότι και το επόμενο τα ίδια θα λέει…

Setlist

Bring Me Back a Dog
Nature of Inviting
The Alternative
Sailor
I For An I
Tear Garden
Song of Imaginary Beings
I am Terrified
Kingdom of Welcome Addiction
Spit It Out
Nightlife
Kiss & Swallow
Think of England
Skin Vision
President
After Every Party I Die