Βράδυ Παρασκευής σε μια Αθήνα δροσερή ως κρύα, με μουντή ατμόσφαιρα, ίσως ότι έπρεπε για βόλτα μέχρι την Death Disco, για Χωρίς Περιδέραιο, μια συναυλία που πολύς κόσμος περίμενε με ανυπομονησία. Συναντιόμαστε με τον Ταξιάρχη και αποφασίζουμε να γράψουμε μαζί τη κριτική για τη συναυλία που θα παρακολουθήσουμε εντός ολίγου.

Πριν πολλά χρόνια (Παναγιώτης) ο ντράμερ των Metro Decay μου είχε πει μιλώντας για την μουσική σκηνή στην Αθήνα, «Πουλάμε την μέρα για να αγοράζουμε την νύχτα»… Το παράξενο είναι (Ταξιάρχης) ότι αυτό ακριβώς μου έλεγε και ο πατέρας μου όταν γύριζα ξημερώματα στο σπίτι (τη περίοδο που μέναμε μαζί…). Αυτό σκεφτήκαμε βλέποντας γνωστές και οικείες φιγούρες έξω από το club στου Ψυρρή. Αρκετός  κόσμος, αναμονή, συζητήσεις για τι άλλο, τη μουσική… Συγκροτήματα, συναυλίες, βινύλια, και φυσικά και για τους Χωρίς Περιδέραιο.

Μπαίνουμε μέσα, ο χώρος είναι σχεδόν γεμάτος, πιάνουμε πρώτη σειρά να μην χάσουμε τίποτα. Γύρω στις 11:20 οι Χωρίς Περιδέραιο ανεβαίνουν την σκηνή. Η σύνθεση πλέον σταθερή Πετρονικολός στην κιθάρα, Λία Μιχαηλίδη στα synths και Νίκος Αγγελής. Μια σύνθεση που μοιάζει τουλάχιστον στα δικά μας μάτια όπως τους είχαμε πρωτοδεί πριν 30 χρόνια και βάλε…

Ο κόσμος τους υποδέχτηκε με ενθουσιασμό, σε ένα γεμάτο (ευτυχώς όχι ασφυχτικά) Death Disco. Και το ταξίδι αρχίζει με … «βότκα» ένα από τα πιο αγαπημένα μας τραγούδια που χρόνια είχαμε να ακούσουμε σε ζωντανή εκτέλεση. Αμέσως μετά το «Χρώμα και σχήμα», μοιάζει να έχουν όρεξη απόψε να μας πάνε μακριά. Και το κοινό από κάτω άλλο που δεν θέλει, για καλή τύχη όλων μας.  Ακολουθεί η πρώτη έκπληξη. «Γυμνή γέφυρα». Δεν είχε ακουστεί  ποτέ αν θυμάμαι καλά (ναι καλά θυμάσαι – Ταξιάρχης)

«Αυτή η γυμνή γέφυρα γεμίζει με θάλασσες βλέμματα θορυβώντας με μαύρο σμόκιν σε γραφεία συγκινήσεων άδεια.. δεν αγοράζω… δεν πουλάω… δεν πουλώ»

Αριστούργημα από όπου και να το πιάσει κανείς, μουσικά και στιχουργικά. Πλέον ο κόσμος έχει γεμίσει κάθε άκρη του μαγαζιού και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Οι Χωρίς Περιδέραιο, χωρίς ανάσα τα δίνουν όλα το ένα μετά το άλλο, «Έγχρωμη γρίπη», «Κρότοι κροταλίες», «Χωρίς Περιδέραιο», και ανάμεσα τους και καινούργια όπως το «Τετραόροφο ποτάμι» (τι τίτλος! Είχε παιχτεί για πρώτη φορά στην «προεκλογική» τους συναυλία στο 6dogs στις 24/01). Και άλλο καινούργιο μετά το «Νορβηγία» και η «Γαλλία». Στο μεταξύ, ενδιάμεσα στα τραγούδια, μια ομάδα από  το κοινό φωνάζει πολιτικά συνθήματα και πέρα από μια αρχική αμηχανία που δημιούργησε η δράση αυτή στο συγκρότημα, απλά το άφησαν να υπάρχει και να εκφράζεται. Επειδή πολλά ειπώθηκαν εκείνη την ώρα και τις ερχόμενες μέρες για αυτό το θέμα, το αφήνουμε ως έχει, ο καθένας έχει δική του γνώμη και άποψη για ότι συμβαίνει δίπλα του. Ανεξάρτητα από αυτή τη παρέμβαση, η συναυλία συνεχίζεται και συνεχίζει ναι απογειώνει. Το ένα τραγούδι καλύτερο από το άλλο, καινούργια, παλιά, οι περισσότεροι χορεύουν και τραγουδούν τους στοίχους και η νύχτα συνεχίζεται ακάθεκτη.  Άλλη μια έκπληξη «Ντουράν Ντουράν», ανέκδοτο κομμάτι από τα παλιά, παιγμένο ελάχιστες φορές ακόμα και στις συναυλίες τους στα 80s. Κοιτάζω τριγύρω μου (Παναγιώτης) και όλοι μοιάζουν χαρούμενοι. Και εγώ μαζί τους. Και ο Ταξιάρχης το ίδιο. Χορός για μουσική; Μουσική για χορό; Ή στους χωρίς χώρο;

Μετά «Δεν είδα αίμα να κυλά»,  «Ganuma», «Όλα δικά μας», «Το αίμα δεν γίνεται νερό». Ο κόσμος από κάτω ζητάει και άλλα, η ατμόσφαιρα έχει γίνει εκρηκτική, τα συνθήματα συνεχίζονται, το ίδιο και η συναυλία. «Κανονικά τώρα πρέπει να σας χαιρετήσουμε, να κατέβουμε κάτω, εσείς να φωνάξετε και εμείς να ξανανέβουμε και άλλα τέτοια καραγκιοζιλίκια» μας λέει ο Νίκος Αγγελής. «Θα τα παίξουμε όλα τώρα να τελειώνουμε! Έχουμε και πάρτι μετά» και αμέσως ακολουθεί η «Άνωση» και ύστερα οι «48 σιωπές». Πρώτη φορά φάνηκε το Death Disco σαν ταραγμένη θάλασσα από τον κόσμο που χόρευε, χτυπιόταν, τραγουδούσε και εκφραζόταν. Με το που τελείωσαν οι «48 σιωπές» ξεκίνησαν ξανά άλλες «48 σιωπές» σε μια ακόμη πιο ξέφρενη εκτέλεση. Και ύστερα ξανά «Έγχρωμη γρίπη» και δεν θυμάμαι και τι ακόμη. Δυο ώρες και κάτι μας πήγαν όπου μπορούσαμε να πάμε. Πίσω, μπροστά και κυρίως στο εδώ και τώρα. Οι Χωρίς Περιδέραιο.. ένα συγκρότημα που ξεκίνησε πριν από τόσα χρόνια και ακόμη και σήμερα απογειώνει, και επιτέλους καταξιώνεται γιατί το άξιζε και ακόμα το αξίζει (και με το παραπάνω). Τελειώνει η συναυλία και έχουμε και οι δύο την αίσθηση πως ζήσαμε κάτι που δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Βγαίνουμε έξω για αέρα. Στα αυτιά μας ακόμα ηχούν στίχοι, νότες, ήχοι … Οι Χωρίς Περιδέραιο είναι ένα όχημα για να αγαπάς την μουσική και η μουσική θα ήταν  πιο φτωχή, αν σήμερα δεν υπήρχαν. Ευτυχώς που υπάρχουν… επειδή το «αίμα δε γίνεται νερό» όσα χρόνια και αν περάσουν.

Για την ιστορία η play list της βραδιας

1. Βότκα 2. Το χρώμα και το σχήμα 3. Γυμνή Γέφυρα 4. Κάτι ζεστό 5. Όταν ξεφεύγεις 6. Έγχρωμη γρίπη 7. Τετραώροφο ποτάμι 8. Στο διάστημα 9. Κρότοι Κροταλίες 10. Χωρίς Περιδέραιο 11. Νορβηγία 12. Εδώ πέρα στη Γαλλία 13. Τα άλογα των πόθων μας. 14. Θέλω να στο πω 15. Ντουράν Ντουράν 16. Δεν είδα αίμα να κυλά 17. Γκανούμα ντε Λίναρους 18. Όλα δικά μας 19. Το αίμα δε γίνεται νερό 20. Άνωση 21. 48 σιωπες

Παναγιώτης Καλλιγάς - Ταξιάρχης Λιάσκας

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης