Όπως όλες σχεδόν οι μπάντες, έτσι και οι Her Name is Calla, ήθελαν και θέλουν το χρόνο τους μαζί μας. Τώρα που κυκλοφόρησαν το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ τους ‘Navigator' όνομα και πράγμα, γίνεται λίγο πιο σαφές το τί έχουν να πουν μουσικά και κυρίως πώς θέλουν να το εκφράσουν.

Το άλμπουμ αυτό ερμηνευτικά δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την αγγλική ψυχρότητα και ψυχολογική αδιαφορία και τα πάντα με τη ζεστασιά της αμερικάνικης ακουστικής folk και rock. Φυσικά μιας και μουσική που έχει μόνο ένα σημείο αναφοράς στιλιστικά, δεν είναι ενδιαφέρουσα για κανέναν σήμερα, η μπάντα έχει ήδη κάνει βήματα και στο πεδίο του μελωδικού πειραματισμού και τα συνεχίζει. Με πολύ πιο πληθωρική μουσική σε σχέση με τα δυο προηγούμενα άλμπουμ, από όργανα με διαφορετικό ήχο (theremin, bass guitar, βιολί, synth, τσέλο, banjo, μαντολίνο, πιάνο) και πολύ καλή ενορχήστρωση, επιτέλους το συγκρότημα γράφει μουσική με χαρακτήρα.

Ένα άλμπουμ με δυο μέρη. Το πρώτο:

Ξεκινώντας με το ‘I was on the back of a nightingale', ένα κομμάτι που κάθε φορά μου φέρνει στο μυαλό μια περίεργη μίξη του ‘In the Dutch Mountains' των Nits με το ‘Karma Police' των Radiohead, η φωνή του Tom Morris μοιάζει να βρίσκει τον ερμηνευτικό προορισμό της. Το άλμπουμ συνεχίζει με ενδιαφέρουσες και συγκινητικές μελωδίες χωρίς να αφήνει το πειραματικό στοιχείο ανεξέλικτο σε σχέση τα προηγούμενα άλμπουμ (βλ. ‘It's Called Daisy', ‘Navigator').

Το ‘Navigator' σε διάφορες στιγμές (βλ. ‘The Roots Run Deep', ‘Ragman Roll') φέρνει μπροστά μας τον Thom Yorke, τη μουσική των Archive αλλά και των Anathema παραμένοντας όμως αυθεντικό και όχι ρεπλίκα τους. Το ‘Ragman Roll' είναι ένα παράπονο τραγουδισμένο με τη συναισθηματική σοφία που έρχεται όταν κανείς βρει τον τρόπο να εκφράσει την πολυπλοκότητά του. Το ίδιο και η μουσική του, έχει τις εντάσεις των ξεσπασμάτων μιας διαρκούς λύπης για άδικα πράγματα, περιλαμβάνει επίσης τη λύπη που αφορά σε αναγκαίες και ίσως στενόχωρες αποφάσεις... Είτε διαβάσετε τους στίχους είτε όχι, ο στόχος του κομματιού είναι, για 5' να κάνετε μια κάποια μικρή αυτοκριτική ιδίως και μόνο, εφόσον το κομμάτι αγγίζει κάποια χορδή σας. Το πιάνο αυξάνει τους παλμούς παίζοντας σ' ένα ρυθμό ανυπόμονο που αλλάζει τονικότητες και τα έγχορδα απλά εντείνουν, όσο προχωράει το κομμάτι, το όποιο συναισθηματικό ξέσπασμα συμβεί λόγω της συγκινητικής ερμηνείας. Και τί καλύτερο για τη συνέχεια από το ‘Meridian Arc'. Το μόνο που δε φανταζόμουν ήταν να μου φέρουν οι Her Name is Calla την ηχώ από τα πρώτα άλμπουμ των Anathema. Κι όμως αυτό ακριβώς συμβαίνει!

Ακούγοντας όλο το ‘Navigator' ανά λεπτό έβρισκα κάτι να μου θυμίζει κάποιο άλλο συγκρότημα, κάποιον άλλο μουσικό που παίζει ‘κάπως έτσι' την κιθάρα, κάποιον άλλο που τραγουδάει ‘κάπως έτσι' ή βγάζει ‘αυτά' τα συναισθήματα κλπ κλπ. Το ουσιαστικό εδώ είναι ακριβώς αυτό. Το ‘Navigator' είναι αυθεντικό γιατί ενώ, προφανώς, έχει πολλές επιρροές, προσπαθεί να βρει τη θέση του και τον εαυτό του και νομίζω πως το πετυχαίνει.

Το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ ως τη μέση περίπου δημιουργεί συνδέσεις με τα προηγούμενα άλμπουμ μετά όμως από 3'.57'' αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον για να κλείσει με εντελώς διαφορετικό τρόπο με 2 ακόμα αλλαγές κατά τα 2 τελευταία λεπτά. Αν χαμηλώσατε την ένταση στην αρχή του κομματιού ετοιμαστείτε να την ξαναδυναμώσετε στη συνέχεια και να ξανακούσετε το κομμάτι μόλις τελειώσει.

I don't have choices only anger... 

Το ‘Burial' με το σύντομο και μυστηριώδες ‘A Second Life' θα έπρεπε να κλείνει και το άλμπουμ καθότι έχει την ατμόσφαιρα επιλόγου με τη συμμετοχή στα φωνητικά, των Adam Weikart και  Sophie Green και πληθωρικό ήχο με έμφαση σε αρκετά όργανα όπως το theremin, το banjo, το βιολί. Μετά από αρκετές ακροάσεις μου έγινε κατανοητό πως αυτά τα δυο κομμάτια ‘έκλειναν' το πρώτο μέρος του cd και παρουσίαζαν με ένα τρόπο και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας που, στα κομμάτια που ακολουθούν, έχουν πιο ενεργό ρόλο στα φωνητικά.

Το δεύτερο μέρος:

Παρά τις πολλές φορές που έχω ακούσει αυτό το άλμπουμ, το δεύτερο μισό του εξακολουθεί να μου διαφεύγει και το ακούω μόνο αν ξεχαστώ. Ερμηνευτικά φαίνεται να εξαντλούνται τα συναισθηματικά αποθέματα παρότι η μουσική εξακολουθεί να δίνει έμφαση στο διαφορετικό ήχο των οργάνων τονίζοντας ίσως παραπάνω την ακουστική κιθάρα.

Στα 5 κομμάτια που ακολουθούν, η μουσική αποκτά συναισθηματικό ενδιαφέρον αποσπασματικά. Αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται ένας ήχος αρκετά πειραματικός αλλά και ασαφής καθότι εναλλάσσεται με σημεία που είναι αταίριαστα από αισθητικής πλευράς.

Ενδιαφέρουσα στιγμή είναι η αλλαγή που συμβαίνει στα 3 τελευταία λεπτά του ‘It was flood'. Το ‘Whale Fall: A Journal' μάλλον έπρεπε να  ανήκει σε κάποιο άλλο άλμπουμ, ενώ το ‘Dreamlands' είναι ένα εκτενές κομμάτι διάρκειας σχεδόν 12' που μοιάζει σα να είναι 4 μαζί. Από τις 4 αλλαγές στους ρυθμούς και το συνολικό ύφος (μελωδικά και ερμηνευτικά)  που συμβαίνουν μέσα στο κομμάτι ενδιαφέρουσες κατά τη γνώμη μου είναι μόνο το κομμάτι μετά από 4'.33'' και για 1.5' και τα 3 τελευταία λεπτά όπου η ακουστική κιθάρα κυριαρχεί με ένα τρόπο που οδηγεί το μυαλό στην αμερικάνικη country.

Αυτό που μένει τελικά από αυτό το άλμπουμ είναι πως οι Her Name is Calla ειλικρινά δουλεύουν τον ήχο τους αναθεωρώντας και εξελίσσοντάς τον, σε μια σκηνή που μοιάζει κορεσμένη και μια χώρα που γεννάει μουσικούς όσο εύκολα δημιουργεί και συντηρεί ψευδαισθήσεις για την αξία του καθένα. Με πρόθεση να φτιάξουν κάτι αξιοπρόσεκτο, τη στιγμή που τα νέα αγγλικά συγκροτήματα τρέφουν είτε την τάση αναγέννησης της folk και country είτε αυτή της αναγέννησης της post punk, οι Her Name is Calla, ενώ είναι σαφές πως αντιλαμβάνονται αυτές τις τάσεις, πολύ σοφά (ως τώρα) έχουν επιλέξει να μη ενσωματωθούν σ'αυτά τα ρεύματα. Προσωπικά κάθε φορά που το ‘Navigator' με προκαλούσε να ξανακούσω Radiohead, Anathema ή Archive την ίδια στιγμή με απέτρεπε κι εκεί που τα δυο προηγούμενα άλμπουμ τους δε μου έδιναν κανένα λόγο για να τους αναγνωρίζω ακούγοντάς τους ανάμεσα σε άλλους τώρα έχω κάθε λόγο να ανυπομονώ για το επόμενο άλμπουμ. Ως τότε...