Ok, αυτούς τους ξέρουμε. Τι κρύβεται όμως πίσω από τον αγριεμένο πράσινο πίθηκο, τον garage rock χαρακτηρισμό και το «πολλά βαρύ και όχι» και πολύ masculine όνομα Grinderman? Αρχικά, μάλλον πρόκειται για μία από εκείνες τις  περιπτώσεις (όπως και η πρόσφατη των The Good, The Bad & The Queen) που μαζεύονται τα αγόρια και αρχίζουν να βαράνε και μετά σκέφτονται “Let’s put it out, mate. Since, you know… that is what we do… ”. Και  μετά κλασσικά αρχίζει η αναζήτηση ονόματος για αυτή την μπάντα να το πούμε, ας το πούμε καλύτερα project (και οχι side project). Αλλά, όπως είπαν σε συνέντευξη, μετά από μισό αιώνα rock ιστορίας “All the good names are taken”. Ο άγραφος νόμος των δύο αναγνωρίσιμων και αναγνωρισμένων καλλιτεχνικών ονομάτων το μέγιστο ανά καριέρα. Η συνέχεια είναι κατανοητή. Διαλέγεις κάτι μέσα από το δίσκο και κάνεις υπομονή με τις ανάλογες ερωτήσεις σε συνεντεύξεις.

Τελικά όμως κάθησε πολύ καλά. ‘Οταν πρωτοάκουσα τη λέξη μου έφερε στο μυαλό έναν γεροδεμένο τύπο, from the South or something, να χειρίζεται ένα από εκείνα τα τεράστια και πολύ επικίνδυνα μηχανήματα που τροχίζουν ή κόβουν κάτι και δεν υπάρχουν πια, πηγαίνοντας την φαντασία μου αρκετές δεκαετίες πίσω. Τελικά προκύπτει πως κρύβει και ένα ιδαίτερο σεξουαλικό υπονοούμενο, όπως και το “Grinder man blues” – ένα παλιό τραγούδι του Memphis Slim το οποίο και το ενέπνευσε. Η παραλλαγή των Grinderman στο ομώνυμο συνδυάζει το growling garage με το sober & brooding blues και μαζί με το “Electric Alice” και το “Man On The Moon” είναι ότι πιο κοντινό θα βρεις στο σκοτάδι και τη μελαγχολία σε αυτό το δίσκο. Ακόμη λένε πως το όνομα κρύβει και μία πολιτική τοποθέτηση απένατι στις “grinding machines of war”, ίσως γιατί είναι και ο τίτλος εκείνου που σέρνει τη μαιμού που χορεύει. Αλήθεια! Και κάπου εδώ τελειώνει η σοβαρότητα...

Το πιθηκάκι λοιπόν. Ο μύθος λέει πως η ιδέα των Grinderman μεταδόθηκε στον Cave και τον Ellis τηλεπαθητικά από ένα ζευγάρι μπαμπουίνων “going at it in the zoo”. Ζωώδες, άγριο, φυλακισμένο, παρακμιακό, λίγο θλιβερό, λίγο αστείο, όλοι είναι χαρακτηρισμοί που μπορούν να δωθούν άνετα και στο δίσκο. Στο πρώτο άκουσμα του “No pussy blues” (μέσω του myspace) και του “Get It On” (1o single) ήμουνα σίγουρη: Μας κάνουν τελείως πλάκα. Η απέλπιδα προσπάθεια του Cave να ρίξει την γκόμενα (“I sent her every type of flower/ I played her guitar by the hour/ I patted her revolting little Chihuahua/ But still she just didn't want to.”) και ο ύμνος σε εκείνους που πέθαναν “so we could get it on”... Πόσο πιο φλεγματικό, αυτοσαρκαστικό και αστείο δηλαδή?
Αντίθετα με τη μουσική, τις συνθέσεις και τις λούπες που είναι καθαρά συλλογική προσπάθεια, οι στίχοι είναι καθαρά θέμα του Nick φυσικά. ‘Εψαξε στο μπλοκάκι του (που έχει γεννήσει υλικό για 2 ντουζίνες δίσκους ένα βιβλίο και δύο σενάρια) και βρήκε εκείνα τα σημεία που ταίριαζαν περισσότερο στο concept. Οι περισσότεροι ολοκληρωμένοι στίχοι προέκυψαν κατα την πορεία των ηχογραφήσεων και άλλαξαν σημαντικά, όπως φαίνεται από τα αρχικά drafts. Προσωπική μου καλύτερη στιγμή από αυτή την άποψη, γιατί μουσικά το ιδιαίτερα έξυπνο (sophisticated) σχήμα είναι μία από τις πιο εξημερωμένες και χαμηλών τόνων στιγμές, το “Go Tell The Women” (that we’re leaving). Είναι αδύνατο να πνίξω ένα μικρό χαμογελάκι κάθε φορά που ακούω το “All we wanted was a little consensual rape in the afternoon/ and a bit more in the evening” αλλά και την εκφορά του γενικότερα σε κάθε μία λέξη του. Παράλληλα, ίσως παρασυρμένος από τον ήχο, πήγε και αρκετά πίσω. All the way back in memory lane, back to Australia and the Boys Next Door. Και θυμήθηκε άλλο ένα κακό κορίτσι που ήξερε τότε (“Depth Charge Ethel”) αλλά και το θάνατο του πατέρα του (“Man On The Moon”) με αποτέλεσμα την πιο ηλεκρισμένη και φευγάτη στιγμή του album και τον πιο φορτισμένο, συγκαλυμένο θρήνο που έχω ακούσει τελευταία.
Εκτός από τους στίχους (όχι και ιδιαίτερη έκπληξη για όποιον έχει παρακολουθήσει το Cave από παλιά και υπέμεινε τα παραξικάρδια crooning της μετάβασης του καλλιτέχνη στην 5^η του δεκαετία) υπάρχουν στοιχεία αναγγένησης και στην ερμηνεία. Πολύ δυναμισμός και κυρίως συμμετοχή και προσωμοίωση του εκάστοτε ρόλου παρά αφήγηση της ιστορίας, ενώ έχουμε και τη χαρά να τον ακούσουμε buzzing like the bee and hissing like the snake.

‘Οσον αφορά το μουσικό κομμάτι των Grinderman, ούτε αυτό ήταν τεράστια έκπληξη για όποιον βρισκόταν στο live του Σεπτεμβρίου και είδε τον Cave να σηκώνεται από τα πιάνο και να πιάνει τη Fender και το ίδιο σχήμα να τα σπάει, που λέμε. Φυσικά και ο ήχος είναι πιο δουλεμένος αλλά καθόλου γυαλισμένος στην παραγωγή του. Σε αυτό το raw στοιχείο αλλά και στον αυτοσχεδιασμό έγκειται η βασική διαφορά από τους δίσκους των Bad Seeds. Οι ηχογραφήσεις έγιναν μέσα σε μία βδομάδα στα RAK studios, με απόλυτη ελευθερία σε όλους να επεξεργαστούν ελέυθερα και να βαρέσουν αλύπητα γύρω από ένα συγκεκριμένο θέμα. Την αναβίωση του Garage και no-wave ήχου την πέτυχαν απόλυτα, δείχνοντας σε κάθε Horrors και Strokes και White Stripes πως ακριβώς γίνεται. Πολύ σημαντικό να έχεις ζήσει ή μάλλον να είσαι από αυτούς που δημιούργησαν κάτι. Εξαιρετικοί οι Casey και Sclavunos στο στοιχείο του ο καθένας αλλά αυτός που αναδεικνύεται πρωταγωνιστής είναι αναμφισβήτητα ο Ellis. Πολυτάλαντος και βιρτουόζος καθώς παλλινδρομεί ανάμεσα στη απόλυτη ευφυία και την απόλυτη παράνοια και άξιος αντικαταστάτης του Blixa για παρέα. Και ακριβώς όσο περίεργος και αντικοινωνικός φαίνεται. Και ο Cave δεν τα πάει και άσχημα για κάποιον που απέκτησε την πρώτη του κιθάρα ένα χρόνο πριν.
Η πρώτη αυτόματη μνήμη που θα έρθει, εκτός από Birthday Party, είναι το cult "Human Fly" και οι Cramps στο "Honey Bee" ( ή αλλιώς "Joseph and Mary's fly to Egypt but you know, re-worked" lol), οι Stooges έπρεπε να είχαν ακούσει πρώτα το "Get It On" και την Ethel πριν αποφασίσουν να ξαναηχογραφήσουν ενώ ο Lou Reed θα θυμηθεί τις πρωτοπάνκικες ρίζες του με αγάπη ("Love Bomb", "Got Tell the Women"). Ο Sonic Youth θόρυβος συνδυάζεται με blues στοιχεία στα "When My Love Comes Down" και "Set Me Free". O χαρακτήρας όμως γενικότερα είναι Grinderman και είναι μοναδικός.

Genius, brilliant & very much fun. Respect! Blessed Thy Be!
‘Ολα τα tracks περιορίζονται στα 3-4 λεπτά, και το album τελειώνει πολύ γρήγορα. Γι’ αυτό θερμή παράκληση να ρίξετε μια καλή ματια στο www.grinderman.com, να κατέβασετε και να ακούσετε το podcast/interview των Times και να παρακολουθήσετε την παρακάτω συνέντευξη (αντί video-clip). Είναι απόλαυση να τους ακούς να μιλάνε για το project και τις ηχογραφήσεις αλλά ακόμη καλύτερο να ακούς τον Cave να λέει για την απόλυτα τρομακτική του συνάντηση με τη Nina Simone ή για το “Ain’t nobody” που χόρευε με τη γυναίκα του και τα fishsticks που μαγείρεψε. Και μετά ξανακούστε το album.

Rating: 8,5 / 10
Μαρία Καραγκούνη