«Τελικά η τουφεκιά που σου΄λεγα περιφέρθηκε για χρόνια και βρήκε στόχο….»
Θυμάμαι ήταν το 1983 στην Σοφίτα στην Πλάκα, όταν είδα για πρώτη φορά live τους Χωρίς Περιδέραιο. Αν και τα ακούσματα μου τότε ήταν μάλλον μονοδιάστατα και κυρίως προς το punk μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα και κόλλησα μαζί τους, ειδικά με τους στίχους που έδεναν άψογα με την μουσική. Έκτοτε τους ακολουθούσα όπου μπορούσα και ειδικά στον Πήγασο, εκεί έτυχε να γνωριστώ και με τον Νίκο Αγγελή. Το 1986 αν δεν με απατά η μνήμη μου, εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο και έμεινα με την απορία, αλλά ευτυχώς συντροφιά με την μουσική τους, μια συντροφιά που κρατά ως σήμερα. Πέρσι με αφορμή το Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο (άντε πότε θα το δούμε κύριε Γιαννόπουλε??) τους είδα ξανά και ήταν σαν να βρήκα κάτι πολύτιμο που είχα χάσει..Ένα πολύτιμο περιδέραιο! Όταν το Postwave μου ζήτησε να κάνω αυτή την συνέντευξη δεν το σκέφτηκα ούτε λεπτό. Επικοινώνησα με τον Νίκο Αγγελή, και να τι είπαμε..
Πως άρχισε η πορεία των Χωρίς Περιδέραιο?
Ν. Αγγελής: Ήταν προς το τέλος του 82 όταν βρεθήκαμε με τον Κώστα Κόλλια και τον Παντελή Πετρονικολό, φοιτητές όλοι της Νομικής. Αρχίσαμε πρόβες σε ένα μικρό σπίτι στο Χαλάνδρι όπου έμενα κατά διαστήματα. Παίζαμε με δύο πλήκτρα, κιθάρα και ένα αρχαίο ρυθμοκούτι από Ιταλία. Στίχοι υπήρχαν σε αφθονία. Με τη μουσική ξέραμε που θέλουμε να πάμε και ψαχνόμασταν.
Τι μουσικές επιρροές είχατε όταν ξεκινήσατε το συγκρότημα?
Ν. Αγγελής: Πέρα από τα ακούσματα του κλασικού ροκ, από το 78-79 και μετά υπήρχε μια μονομανία με το νέο ήχο. Πανκ, new wave, ηλεκτρονική κτλ. Magazine, Damned, Stranglers, Pistols, New York Dolls και άλλοι πολλοί. Έψαχνα σε δισκάδικα, άκουγα όσες μουσικές εκπομπές υπήρχαν...
Ποια συναυλία της πρώτης φάσης σας θυμάστε περισσότερο και γιατί?
Ν. Αγγελής: Πέρα από τη Σοφίτα στην Πλάκα που παίξαμε αρκετές φορές στις αρχές 83, μια από τις καλύτερες πιστεύω συναυλίες ήταν στο Βύρωνα το 84 νομίζω, με αρκετά άλλα γκρουπ. Εκεί ο ήχος μας είχε σχηματοποιηθεί σχεδόν, όπως ακούγεται στο Χορός για Μουσική. Οι βραδιές επίσης στον Πήγασο, όπου παίζαμε μία-δύο φορές το μήνα, ήταν πολύ ζεστές. Εκεί δε γνωριστήκαμε;
Ναι σωστά εκεί γνωριστήκαμε! Θρυλικός Πήγασος..! Μίλησε μας λίγο για τους στίχους σας που προσωπικά τους θεωρώ ευφυέστατους, τι σε ώθησε να γράφεις έτσι?
Ν. Αγγελής: Ξεκίνησα από τους στίχους. Θυμάμαι να ηχογραφώ στίχους με ήχους κρουστών πριν ακόμα ασχοληθώ με τη μουσική… Κάποιοι καθηγητές στο Βαρβάκειο μου άνοιξαν το παράθυρο στους υπερρεαλιστές Έλληνες και ξένους. Αυτοί έχουν την ευθύνη για ότι ακολούθησε....
Πολλοί αναρωτιούνται τι σημαίνει ακριβώς το Ganuma de Linarus..αν και κατασκευασμένη λεξη,αναρωτιεμαι τι σκεφτόσουν και ποιο το νόημα της?
Ν. Αγγελής: Είναι μια τουφεκιά στον αέρα, στο κενό. Όπως και όλα τα τραγούδια άλλωστε. Αν συναντήσουν κάποιον, όλα καλά. Αν όχι, δεν χάθηκε ο κόσμος... Πάντως το Ganuma de Linarus δε σημαίνει κάτι ιδιαίτερο από όσο θυμάμαι. Ο καθένας μπορεί να βρει τη δική του εκδοχή.
Ποια άλλα ελληνικά συγκροτήματα των 80s εκτιμάς?
Ν. Αγγελής: Πολλά συγκροτήματα τότε είχαν πολλά καλά τραγούδια. Θα σου πω για αυτούς που είχα ακούσει Yell O Yell, Reporters,Metro Decay, Clown, Antitroppau, Femmes Fatales, Moist Device, Nefos, Joyfull Nurses, Villa 21, Αρνάκια, Λευκή Συμφωνία, Blue Light, Not Two Without Three.... Μερικοί μόνο. Και ξεχνάω και άλλους τόσους. Για πολλούς μπορείς να ακούσεις πράγματα στο ντοκιμαντέρ Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο.
Αγαπημένα στέκια στην Αθηνα,τοτε και τώρα?
Ν. Αγγελής: Τότε πέρα από Σοφίτα και Πήγασο, υπήρχαν πολλά μπαράκια στα Εξάρχεια, στο Παγκράτι κτλ. Σήμερα περνάω από όπου ακούγεται τέτοια μουσική. Teddy boy, κάποιες φορές Rebound, σε συνδυασμό με παιδικά πάρτυ... Θα τα δεις κι εσύ...
Τα βλέπω ήδη, σουρεαλιστικός συνδυασμός.. Αλήθεια, πως θα περιέγραφες τα 80s,τι σημαίνει για σένα σήμερα αυτή η δεκαετία?
Ν. Αγγελής: Πολύ μουσική, αυτοοργάνωση, μακριά από κόμματα,δισκογραφικές και παρέες. Αυτό ήταν για μένα τα 80. Το τίμημα πληρώθηκε. Οι περισσότερες μπάντες διαλύθηκαν
Δυστυχώς ισχύει..Όμως πως σας φαίνεται σήμερα να έχει η μουσική σας τόση ανταπόκριση και απήχηση και μάλιστα σε νεαρά άτομα που όταν κυκλοφορούσατε την Άνωση δεν είχαν καν γεννηθεί?
Ν. Αγγελής: Περίεργα. Τελικά η τουφεκιά που σου΄λεγα περιφέρθηκε για χρόνια και βρήκε στόχο...Νιώθω ...πράγματα όταν στις συναυλίες τα παιδιά ξέρουν κάθε στίχο.
Υπάρχει ακυκλοφόρητο και ξεχασμένο υλικό?
Ν. Αγγελής: Υπάρχει πολύ υλικό και από την περίοδο του συγκροτήματος και μετά, που τώρα πια ακούγοντάς το με την απόσταση που πρέπει, θα ήθελα να βγει. Με κάποιο τρόπο θα βγει.
Τι έχει αλλάξει σήμερα στο πως ζεις και βιώνεις μέσα από τους Χωρίς Περιδέραιο?
Ν. Αγγελής: Η αίσθηση όταν γράφεται ένα κομμάτι ή όταν το ολοκληρώνουμε με τη μπάντα είναι η ίδια πιστεύω. Και τότε και τώρα. Απλά τα πράγματα τώρα είναι πιο πιεσμένα. Υπάρχει πιο λίγος χρόνος.
Αν και δύσκολο να ξεχωρίσω , το πιο αγαπημένο μου από εσάς είναι το Έγχρωμη γρίπη. Λίγα λόγια για τους στίχους και τι σημαίνει?
Ν. Αγγελής: Ας αφήσουμε τη φαντασία να μας οδηγήσει. Δε θυμάμαι να σου πω.... Ομοιομορφία και ιδιαιτερότητα. Και για την ακρίβεια και τα δύο μαζί
Τι σχέδια έχετε για την συνέχεια, τι να περιμένουμε από Χωρίς Περιδέραιο στο μέλλον?
Ν. Αγγελής: Θέλουμε να παίζουμε τα τραγούδια που για τυχαίους λόγους δε βγήκαν ποτέ προς τα έξω. Θέλουμε να κυκλοφορήσουν τραγούδια αποτυπωμένα το 80, όσα είναι σε καλή κατάσταση, αλλά και να ηχογραφήσουμε άλλα, που είναι και τα πιο πολλά, που δεν ακούγονται εύκολα όπως έχουν σωθεί σε κασέτες, μπομπίνες κτλ.
Αυτά είναι πολύ καλά νέα! Θα σας ενδιέφερε να παίξετε live στο εξωτερικό?
Ν. Αγγελής: Συναυλίες στο εξωτερικό; Ίσως όταν μάθουν και οι άλλοι ελληνικά. Αν και από την Ειρκτή μας λένε ότι τα βινύλια μας πηγαίνουν καλά σε διάφορες χώρες,ακόμα και εξωτικές, στα περιορισμένα πάντα πλαίσια του ειδικού κοινού, ούτε το έχουμε σκεφτεί, ούτε υπάρχει και καμία πρόταση. Η καριέρα στο εξωτερικό ήταν όνειρο κάποιων γκρουπ, που από όσο ξέρω κατέληγε σε εφιάλτη.
Έχετε πλέον καταλήξει σε μια πιο μόνιμη σύνθεση ως προς τα μέλη του group?
Ν. Αγγελής: Σήμερα η σύνθεσή μας παραπέμπει στο αρχικό σχήμα. Εκτός από τον Παντελή Πετρονικολό που παίζει κιθάρα στο γκρουπ από το 82, η Λία Μιχαηλίδη παίζει πλήκτρα, όπως έκανε στο αρχικό σχήμα και ο Κώστας Κόλλιας. Τώρα το μόνιμο είναι πάντα σχετικό.
Ερώτηση κρίσεως! Νομική η Μουσική?
Ν. Αγγελής: Φαινομενικά το ένα δεν έχει σχέση με το άλλο. Αλλά ο καθένας μπορεί να κάνει οτιδήποτε με αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Τουλάχιστον να προσπαθήσει. Η μουσική είναι πηγή ζωής. Η δικηγορία τρόπος επιβίωσης.
Συμφωνώ απόλυτα! Αν φτιαχνόσασταν σήμερα σαν συγκρότημα τι πορεία θα ακολουθούσαστε?
Ν. Αγγελής: Πιθανόν την ίδια. Βέβαια τα ακούσματα δε μπορεί να είναι τα ίδια και σήμερα ο όγκος της πληροφορίας είναι μεγαλύτερος από τότε, με τα υπέρ και τα κατά. Βλέπω ότι οι νέοι μουσικοί, είναι τεχνικά πολύ καλύτεροι από παλιά και με πιο ανοιχτούς ορίζοντες. Πάντα σε κάποιο υπόγειο θα γράφονται ωραία τραγούδια....
Ελλάδα του 2015 ..το σχόλιο σου
Ν. Αγγελής: Τα πράγματα είναι δύσκολα. Η πολιτική που ακολουθήθηκε την τελευταία πενταετία δεν απέδωσε. Η συνέχιση αυτού του μοντέλου της λιτότητας θα συντελέσει στη διάλυση και της Ευρώπης και των κοινωνιών. Χρειάζεται σχέδιο αυτόνομης πορείας. Παραγωγής. Από την αρχή.
Κάτι καινούργιο που μπορεί να ακούσουμε στο Death Disco στην συναυλία της Παρασκευής?
Ν. Αγγελής: Την Παρασκευή θα παίξουμε 5-6 νέα κομμάτια. Και άλλα 3 που έχουμε να τα παίξουμε από το 86!!! Και μια και μιλάμε για παραγωγή, ένα τραγούδι που παίζουμε τελευταία προτείνει στο διάστημα να χτίσουμε ιχθυοκαλλιέργειες. Καλά προστατευμένες από το φως και την υγεία σας....
Εντάξει, δεν θέλω να ρωτήσω περισσότερα, μόνο αυτό με το τι θα ακούσουμε μου φτάνει! Έχουμε μιλήσει για τα παιδιά μας, αλήθεια τα παιδιά σου τι γνώμη έχουν για την μουσική του μπαμπά τους?
Ν. Αγγελής: Άλλοτε τους αρέσουν, άλλες φορές προτιμούν πιο παιδικά τραγούδια..ο γιος μου που είναι 11 χρονών θέλει να γίνει ντράμερ. Η κόρη μου που είναι 8 χρονών ήδη φτιάχνει δικά της τραγούδια!
Στα βήματα σου λοιπόν Νίκο! Πάντως έμενα ο γιός μου 20 μηνών πλέον ήδη χορεύει όταν ακούει την Άνωση! Γονίδια!! Σε ευχαριστώ πολύ για όσα είπαμε, και ελπίζω να τα πούμε σύντομα πάλι!
Ν. Αγγελής: Εγώ ευχαριστώ Παναγιώτη! Σε περιμένω την Παρασκευή!
Συνέντευξη: Παναγιώτης Καλλιγάς
Οι Insomnia ήταν ένα dark wave Αθηναϊκό σχήμα που έδρασε από τo 1988 μέχρι τo 1993 και ο μοναδικός τους δίσκος ''Days Of Alcyone'', έμεινε σε χειμερία νάρκη πολλά χρόνια μέχρι την τελική του κυκλοφορία το 2013 από την Geheimnis Records, μια εταιρεία που ειδικεύεται σε επανακυκλοφορίες αλλά και ειδικές κυκλοφορίες μικρών αλλά ισχυρών καλλιτεχνών του χώρου που το πέρασμα του χρόνου ενδυνάμωνε την ανάγκη για επιβίωση.
Το γιατί κυκλοφόρησε ο δίσκος τώρα και όχι σε πολυεθνική το 1992 που ήταν προγραμματισμένο είναι μια πικρή ιστορία που δικαίωσε όμως το σχήμα και τη φήμη του. Πιθανόν αν έβγαινε τότε να μην είχε τύχη, γιατί όπως ξέρετε εν μέσω ετοιμοθάνατου grunge, ανατολής της νέας brit pop σκηνής και μιας ηλεκτρονικής σκηνής που άρχισε να μονοπωλεί το ενδιαφέρον, κανένας δεν θα είχε διάθεση για σκοτεινό ρομαντισμό και νεοκυματικές εξάρσεις. Λίγοι ήταν αυτοί που ασχολούνταν με το θέμα εκείνες τις μέρες.
Όμως η αύρα του δίσκου, ο ήχος, η συναισθηματική του φόρτιση, η εξαιρετική για τα δεδομένα της εποχής παραγωγή, παρέμειναν και διατηρήθηκαν αναλλοίωτα όπως αποδείχτηκε.
Όπως και με τους άγνωστους στο πλατύ κοινό δίσκους ψυχεδελικού ροκ που επανακυκλοφορούσαν σε καταιγιστικούς ρυθμούς τη δεκαετία του '80, η άνοδος του σκοτεινού ήχου στις αρχές των '00'ς και ειδικά η αναζωπύρωση του new wave στην Αμερική στις μέρες μας, προκάλεσε μια εκ νέου αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για παλιά νεοκυματικά άλμπουμ που είτε κυκλοφόρησαν σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων είτε έμειναν στο ράφι. Στις μέρες μας πια τίποτε δεν μένει κρυφό και όπως πλέον ξέρουμε η μουσική ανακυκλώνεται συνέχεια όπως το κάθε τι.
Το ''Days Of Alcyone'' περιέχει μέσα σε δέκα τραγούδια,όλη τη μουσική που επηρέασε τα πέντε μέλη του σχήματος και την τρέχουσα συναισθηματική τους ταυτότητα. Θα μπορούσε να ανήκει και σε ευρύτερη ομάδα Κεντροευρωπαϊκών σχημάτων εκείνης της εποχής -όπως αυτά της Lively Art (Rise & Fall of a Decade, Little Nemo, Asylum Party, κλπ)- που πάσχιζαν, μάταια, να κρατήσουν ζωντανή τη νεοκυματική αύρα των '80'ς στη νέα δεκαετία τότε των '90'ς.
Πέρασαν σχεδόν 22 χρόνια από τότε που αυτός ο δίσκος μου ήρθε το Φθινόπωρο του '92 σε μορφή κασέτας στον ραδιοφωνικό σταθμό για την "Πτήση πανω απ'το Λαβύρινθο'' του Rock FM. Θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση η καθαρή παραγωγή και η ακόμα πιο ξεκάθαρη και αποκρυσταλλωμένη άποψη του σχήματος. Το καλύτερο όμως έρχεται όταν ξανακούω για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια το άλμπουμ. Καταλαβαίνει κανείς ότι έρχεται από εκείνες τις μέρες αλλά αν δεν ξέρει τίποτε μπορεί και να το δεχτεί σαν μια εξαιρετική αναπαλαίωση.
Οι σημειώσεις στο εσώφυλλο λύνουν την οποιαδήποτε απορία. Οι μουσικές αναφορές των INSOMNIA είναι ξεκάθαρες. Όμως αν τότε έψαχνε να βρει ο ακροατής, ποιόν αντέγραψαν και ποια στοιχεία, σήμερα απλά απολαμβάνει λεπτές ενορχηστρωτικές λεπτομέρειες που δεν πρόσεχε παλιά, ποιοτικούς στίχους, κλασσικές dark /new/post wave συγχορδίες και όμορφες, νοσταλγικές μελωδίες. Kάποιοι ηχητικοί πλατειασμοί ακούγονται πολύ ευχάριστα και δεν αλλοιώνουν την τελική εντύπωση νοσταλγίας και υγρής Φθινοπωρινής αίσθησης που μας υποβάλλει ο δίσκος των INSOMNIA. Μπορεί ο τίτλος να παραπέμπει στις φωτεινές μέρες των Αλκυονίδων ημερών αλλά ο ήχος πηγαίνει κάπου αλλού.
Είναι το μελαγχολικό, χαρακτηριστικό μπάσο, οι ανήσυχες μελωδίες που παραπέμπουν κυρίως σε Mecano, αλλά βγάζουν γνήσιο συναίσθημα και όχι απλό στυλ, τα μετά τη βροχή πλήκτρα που χρωματίζουν αλλά και δίνουν βαρύτητα σε όλα τα κομμάτια του άλμπουμ και κυρίως οι κιθάρες που σε δύο περιπτώσεις (''Medieval Portrait'' και ''Haunted Dance'') ανεβάζουν τόσο πολύ τη δυναμική των συνθέσεων και τις προχωρούν σε ψυχεδελικά τοπία, που σχεδόν τις ''κλειδώνουν'' στην αιωνιότητα. Είναι δύο συνθέσεις που ξεχωρίζω πλέον καλά. Τότε δεν τις αξιολόγησα όσο θα έπρεπε (όπως και μερικά ακόμα από τα τραγούδια του δίσκου) αλλά σήμερα ακούγονται ολοκληρωμένες και ισχυρές χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και οι υπόλοιπες υστερούν σε κάτι.
Ο χρόνος είναι ένας βασικός παράγοντας για τη μουσική. Και αν ακούσει κανείς ακόμα προσεκτικότερα το ''Days OF Alcyone'' σήμερα, καταλαβαίνει ότι τα παιδιά ζούσαν το όνειρο τους τότε αλλά ταυτόχρονα ένιωθαν και την ανάγκη να εκφράσουν τις αγωνίες τους και τα συναισθήματα τους και αυτό που δημιούργησαν ζει και θα ζει στο χρόνο γιατί είναι κάτι που είναι γνήσιο. Δεν λειτουργεί όμως μόνο σαν ένα ντοκουμέντο γνήσιας δημιουργίας σε μια επιφυλακτική έως και αρνητική μουσική εποχή για τα Ελληνικά σχήματα που δεν είχαν ελληνικό στίχο ή δεν έμοιαζαν σαν τις ΤΡΥΠΕΣ ή δεν είχαν γκάζι στις κιθάρες. Λειτουργεί και ως ένα ποιητικό έργο μετ εφηβικής αναζήτησης και συναισθημάτων που ειδικά στους οπαδούς του βαθύ μπλε ή σκοτεινού ήχου, των υγρών τοπίων, του υπαρξισμού αλλά και των μινόρε μπορεί να επικοινωνήσει και να προσφέρει μερικά λεπτά «προστασίας» από την αισχρότητα των ημερών και κάθε ημερών όλων των εποχών. Χωρίς να πρωτοτυπεί (ποιος νοιάζεται), χωρίς να κάνει θόρυβο (hipsters-free), νικά το χρόνο και έστω σε 324 αντίτυπα (δυστυχώς ήδη εξαντλημένα) για τους απανταχού βινυλιοφετιχιστές, αλλά πλέον και σε ψηφιακή (πεντακάθαρη) μορφή είναι πλέον εκεί έτοιμος για τον καθένα που θα τον αναζητήσει.
Και είναι κάτι εξαιρετικά ελπιδοφόρο να βρίσκει θετική ανταπόκριση σε μια καινούρια γενιά μουσικόφιλων, νέων παιδιών που έχουν μουσικό κριτήριο πάνω από το φυσιολογικό σε σύγκριση με παλιότερες γενεές ακροατών και αξιολογούν καλύτερα κυκλοφορίες που στην εποχή τους απλά τις προσπερνούσαν σαν κάτι παράξενο, σαν κάτι που δεν ταιριάζει, σαν κάτι παρωχημένο. Έχει ο καιρός γυρίσματα λοιπόν, μόνο που απευχόμαστε να κάνει κύκλους τόσο μεγάλης χρονικής διάρκειας.....
Χρήστος Μίχος
