Μέχρι και ο Gavin Friday τρόμαξε. Οι ανθρώπινες σχέσεις μετρώνται όλο και περισσότερο με οικονομικούς δείκτες, η όλη υπόθεση της μουσικής βιομηχανίας είναι επίσημα πλέον μια ιστορία αυτοκαταστροφής που παίρνει μαζί της κι αυτά που ο ίδιος έφερε στο φως, μαζί με τους Virgin Prunes και άλλους παλαβούς της νιότης του. Δεκαπέντε χρόνια τώρα, λέει, η μουσική του φαίνεται ίδια, κερδίζει την πρώτη θέση όποιος κάνει την καλύτερη απομίμηση. Από τέτοιες δηλώσεις, πανέξυπνα δοσμένες θα βρείτε πολλές σε κάθε συνέντευξή του εδώ και δεκαετίες. Ο ίδιος ουσιαστικά ποτέ δεν τα παράτησε. Αφού εγκατέλειψε τη μοναδικά ανατρεπτική μορφή του διαβόλου των Virgin Prunes, αφιερώθηκε στη ζωγραφική, σε συμμετοχές σε επιτυχημένα soundtrack ταινιών και κυκλοφόρησε μερικούς εξαιρετικής αισθητικής προσωπικούς δίσκους. Δεκαέξι χρόνια μετά τον τελευταίο και ίσως καλύτερό του, το Shag Tobacco, «επέστρεψε» με το catholic. Πληγωμένος. Από τις αλλαγές γύρω του που σαν να τον πιάσανε απροετοίμαστο, από το θάνατο του πατέρα του και το χωρισμό με τη σύζυγό του. Στα 50 του χρόνια ο Gavin Friday κλείνεται εντελώς στον εαυτό του και ευτυχώς κλειδώνεται μαζί του και μια πρωτόγονη έμπνευση για δημιουργία. Το catholic πάνω κάτω θα το έχετε ξανακούσει κάπου, αλλά μοιάζει πέρα για πέρα αιρετικό για όποιον έχει προσπαθήσει να καταλάβει αυτόν τον αιώνιο punk καλλιτέχνη.

Οργίστηκε και έβγαλε τη γλώσσα σε ο,τι μπορούσε να δει ή να φανταστεί στους Virgin Prunes. Στα Each Man Kills The Thing He Loves και Shag Tobacco που ξεχωρίζω απ'τις επόμενες δουλειές του, αφέθηκε περισσότερο στη μουσική, στη θεατρικότητα, στις οριακά ισορροπημένες ερμηνείες του. Λατρεύουμε να βλέπουμε τον Edward Ka-Spel να χάνεται στο ακατανόητο ή τον Scott Walker να μας συντονίζει με τον προσωπικό του λαβύρινθο, τον Peter Murphy να ...ξεχνιέται εγωιστικά στο προσκήνιο των κομματιών του. Ο Friday από πολύ νωρίς έδειξε να μην περιφρονεί ο,τιδήποτε μπορεί να συγκινήσει απ'τη μουσική που είχε στο μυαλό του. Η συνεργασία του με τον Maurice Seezer έφτασε στο ρομαντισμό κομματιών όπως των You Me and World War Three, Kitchen Sink Drama, Shag Tobacco, που πάτησε σε πολλά αδιόρατα σύγχρονα και μη συστατικά. Δεν αρνήθηκε ποτέ τις ιρλανδικές ρίζες της μουσικής του, αλλά τις έφερε στα μέτρα του πιστεύοντας ότι θα έχουν νόημα μόνο αν συγκινήσουν κάποιον που δεν έχει οικειότητα με αυτές. Κατά μία έννοια δεν ήταν και αποκομμένος από το κλίμα της εποχής του, όπως αυτός την αντιλαμβανόταν, όχι ότι η μουσική του ήταν αυτό που λέμε μπροστά απ'αυτήν, σίγουρα πήγαινε πάντα πιο βαθιά απ'αυτήν. Και σε ένα πιο τραβηγμένο σχόλιο, το εξώφυλλο του Shag Tobacco μου ήρθε αμέσως στο μυαλό όταν είδα εκείνο του Details not recorded, τη σόλο δουλειά του Glen Johnson που αποτελεί για μένα ορισμό της έννοιας  του «προσωπικού δίσκου» τόσο μεγάλων καλλιτεχνών...

Απ'το εξώφυλλο ξεκινάς και στην περίπτωση του catholic. Απεικονίζει τον ίδιο νεκρό, τυλιγμένο με σημαία της χώρας του και ένα σταυρό στο στήθος του. Ο Friday εξηγεί ότι ο τίτλος δεν έχει να κάνει με την αυστηρή χριστιανική ερμηνεία αλλά με το αυστηρά προσωπικό και εσωτερικό. Κρατάει το "c" μικρό και ονομάζει έτσι ένα σύνολο από κομμάτια που αφήνονται ως σύνολο σε μια μελαγχολική, εγωκεντρικά θρησκευτική ατμόσφαιρα. Η παραγωγή του δίσκου έγινε από τον Ken Thomas που συμμετείχε αναλόγως στις δουλειές των Cocteau Twins και των Sigur ros. Το ταξίδι στην μπερδεμένη θλιμμένη εσωτερικότητα το πέτυχαν, χωρίς να αλλάζει σχεδόν καθόλου ο ήχος και η ροή των 11 κομματιών. Πλήκτρα που θυμίζουν τον Bowie του Hours, λίγες κιθάρες, και φυσικά η μπάσα βαθιά φωνή του Gavin Friday. Το Able που ανοίγει το δίσκο και είναι μια απ'τις καλύτερες στιγμές του, είναι σαν να γεννήθηκε όταν άδειασε η σκηνή και έσβησαν τα χιλιάδες  πολύχρωμα φώτα του show του Zooropa. I want you to love me, if you don't you can lie. Ένας πληγωμένος, ενθουσιασμένος,  προβληματισμένος Friday που ...δεν έχει πλάκα.

Α song that hurts. Και πραγματικά πονάει, με την αέρινη ομορφιά του, με τα φτερά που έφεραν στη ζωή μας η γνωστή παρέα των Ισλανδών. Υπέροχα φωνητικά σε μια συγκλονιστική πορεία που συνειδητοποιείς ότι έχει πάρει η μουσική αυτού του ανθρώπου σ'αυτό το δίσκο. Οι Bowie-ικές ερμηνείες συνεχίζονται, τα ατμοσφαιρικά  πλήκτρα κάνουν το δίσκο να ρέει πολύ πιο ξεκάθαρα και μινιμαλιστικά απ'ότι οι προηγούμενες δουλειές του, το Blame είναι μια κλασσικ μελαγχολική μπαλάντα που φυσικά όπως και τα υπόλοιπα δεν περίμενε κανείς να ακούσει απ'αυτή τη φωνή. Αποτραβηγμένος απ'ότι τον απογοήτευσε, έφτασε σε κομμάτια που ήθελε απλά να τον εκφράσουν αβίαστα, χωρίς υπερβολές, χωρίς παρεμβάσεις. Το The Sun and the Moon and the Stars είναι και το ουράνιο αποκορύφωμα του catholic, η κιθάρα ανήκει στους Cocteau Twins και ο Gavin Friday αποκλειστικά στη χαμένη διαδρομή του πέρα από ο,τι άλλο συνοδεύει το όνομα και την παρουσία του στη μουσική.

To τελευταίο Lord I'm Coming είναι το πρώτο και τελευταίο κομμάτι που ταράζει τόσο πολύ, είναι τόσο δυνατό που δεν κλείνει απλά το catholic, αλλά μοιάζει υπεύθυνο για όλους τους προηγούμενους στοιχειωμένους ψίθυρους. Με σπασμένη φωνή και μεταξύ εγχόρδων ξεσπάει στο "A whisper in my ear and all the things disappear, I think I fell in love but now I know I've forgotten how...". Ποιος θα το πίστευε ότι ο θεότρελος punk frontman θα σ'αφηνε ποτέ να εισχωρήσεις έτσι απλά και ευαίσθητα στη θλίψη του; Πόσο πιο καθολική γλώσσα να χρησιμοποιήσει απ'αυτό το ονειρικό απαισιόδοξο σύνολο για να μιλήσει για τη μοναξιά της εποχής του; Το catholic δεν ξέρω πως ακριβώς στέκεται στη σύγκρισή με τους παλιότερους δίσκους του, αλλά η σκοτεινή μορφή του ίσως αποτελεί το πιο γοητευτικό ως τώρα πρόσωπο του μοναδικού Gavin Friday.

Rating: 8,5 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος