Ας κάνουμε μία υπόθεση. Είσαι κάπου στην έρημο, ίσως κοντά στην «Κοιλάδα του Θανάτου» στην Nevada, σε έναν από αυτούς τους δρόμους με τις ατελείωτες ευθείες. Ξέρεις ότι η Shelby σου μετά τα 60mph δεν μπορεί να σταματήσει να επιταχύνει και το μπουκάλι της τεκίλας ανάλογα την διάθεση σου φαίνεται είτε μισοάδειο είτε μισογεμάτο. Ένα μπατσικό πλησιάζει από πίσω μάλλον με μία κάπως "ξενέρωτη" διάθεση, οπότε είναι καλύτερα να κεράσεις την υπόλοιπη τεκίλα στο παρμπρίζ του μπας και ησυχάσει. Και μάντεψε τι έγινε... ησύχασε!

Πόσοι και πόσοι δε θα ζήλευαν από εκεί πάνω αυτό που έγινε στο Gagarin την Παρασκευή; Ποιος Jeffrey Lee Pierce δε θα κλότσαγε με μανία όλα τα tribute cd που του φτιάξανε, αν ήταν να μάζευε κι εκείνος τόσους γνωστούς και αγνώστους σε ένα μέρος που να ξεχειλίζει από μουσική και αγάπη για το πρόσωπό του; Ο Mark Linkous, αμίλητος, θα έσβηνε με νευρικότητα το τσιγάρο του στραβοκοιτάζοντας, μία τον κόσμο που τραγουδούσε στο Bury Me Deep In Love και μία τον χαμογελαστό Dave Mc Comb απέναντι που θα τον περίμεν

H αλήθεια είναι ότι το περασμένο Παρασκευο-Σάββατο ήταν από τα πιο ποιοτικά της χρονιάς, όσον αφορά τα events της Αθήνας. Είχαμε Marc Almond στο Gagarin, Piano Magic στο Fuzz, Alison Moyet στο Μέγαρο Μουσικής... Τι άλλο να ζητήσει κανείς? Κάτι εντελώς διαφορετικό από τα παραπάνω?

Και φέτος δεν πρόλαβε να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος που ο Chris Corner επέστρεψε στο πιστό ελληνικό κοινό του, το οποίο και πάλι έδειξε θερμή υποστήριξη. Η τρίτη «παράσταση», που το ύφος της ξέρει καλά να επιμελείται ο Chris, έγινε στη σκηνή του Gagarin όπως και πέρυσι.

Όσο εύηχο και αν είναι το ''Madrugada'', η όποια ethnique χάρη του πεθαίνει όταν ολόκρηρη η φράση είναι ''Σήμερα παίζει ο τραγουδιστής των Madrugada''. Ακούγεται ηλίθιο, ανερμάτιστο κ.λ.π. Αλλά κυρίως αναμενόμενο. Όσοι ήταν στο Gagarin το Σάββατο επιζητούσαν, εκτός από το να περάσουν καλά, ένα ισχυρό κίνητρο για να προφέρουν εφεξής το νορβηγικότατο όνομα του όταν αναφέρονται σε αυτόν. Αν κρίνουμε από το πόσο καλά έδειχνε να περνάει ο κόσμος, ενδέχεται η συχνότητα εκφοράς του ονοματός του να σημειώσει πρωτοφανή πρόοδο.

Το κεφάλι μου δυσκολεύεται να μείνει στη θέση του από το χθεσινό live..γμτ..πρώτη φορά αναπόλησα το μακρύ μαλλί...αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Το line-up ήταν αρκετά θελκτικό, αν και θα έπρεπε να προβληματιστείς λίγο για να βρεις τον κοινό παρονομαστή ανάμεσα στα συγκροτήματα, πέρα από τη Νορβηγική τους καταγωγή.

Έχουμε δύο χέρια, δύο πόδια, δύο μάτια, δύο αυτιά και ένα στόμα. Υπάρχει λόγος για αυτό και δεν είναι τυχαίο. Μερικές φορές δεν πρέπει να λέμε πολλά, μερικές φορές δεν πρέπει να λέμε τίποτα. Το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009 στην Αθήνα μία μέρα κρύα διαδέχτηκε την προηγούμενή της που ήταν ζεστή. Γύρω στις εννέα το βράδυ η θερμοκρασία ήταν στους 11°C και στις έντεκα είχε πέσει στους 9. Ήρθαν οι Νορβηγοί και έφεραν το κρύο. Το κρύο που καίει. Έμαθα τους Ulver μέσα από μία mixtape που μου είχε γράψει ο φίλος μου ο Π., το 2002.

Ο ίδιος προτιμά για τον εαυτό του το σαγηνευτικό τίτλο "the One and Only Dark Star". Σ'όλη του τη ζωή απαιτεί και τραβάει όλα τα φώτα πάνω του, κυρίως την εποχή που η μουσική ζητούσε περισσότερους σκοτεινούς, επαναστατικούς αντι-ήρωες, με προφίλ αδικημένου κομπάρσου.

Κατευθυνόμενος προς το Gagarin το βράδυ του Σαββάτου, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για τη σύνθεση του κοινού που θα παρευρισκόταν εκεί. Τελικά αποδείχτηκε ότι η μόνη ηλικιακή ομάδα που «έλαμπε» δια της απουσίας της (ή τουλάχιστον δια της εξαιρετικής μειοψηφίας της) ήταν όσοι είχαν γνωρίσει  τους Sonics από την πρώτη (και ουσιαστικά μοναδική σε δημιουργικό επίπεδο) περίοδο τους ως και κάποια χρόνια αργότερα- και αυτό αποτελεί μια σοβαρή ένδειξη για τη σπουδαιότητα της συγκεκριμένης μπάντας, δεδομένου ότι έχουν περάσει περίπου τέσσερις δεκαετίες από την αρχική διάλυση τους.