Τείνουν να εξελιχθούν σε καλά "πελατάκια" των εγχώριων συναυλιακών χώρων και καλά κάνουν. Λίγο η (δικαιολογημένη) αποδοχή που πάντα λάμβαναν κατά τις επισκέψεις τους, λίγο η φρέσκια τους δουλειά που μόλις λίγες μέρες έχει που κυκλοφορεί, προμήνυαν ένα αρκούντως ενδιαφέρον και χορταστικό event. Και, για να πω την αλήθεια, με απογοήτευση αντίκρισα το θέαμα ενός σχεδόν άδειου Gagarin.

Με την ευκαιρία του live των Red Sparowes στην Αθήνα, θα πάρω την αφορμή να αναφερθώ σε ένα από τα πιο κομβικά και σημαδιακά μουσικά γεγονότα της χρονιάς που πέρασε: Τη διάλυση των Isis. Μία εξέλιξη που πραγματικά ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία στα κεφάλια πολλών μουσικόφιλων, που αγάπησαν παράφορα τη μπάντα από τη Βοστώνη και δέθηκαν με το πολυεπίπεδο, θορυβώδες και ταυτόχρονα τόσο καλλιτεχνικό σύμπαν τους. "Ό,τι είχαμε να δώσουμε, το δώσαμε", ήταν η επίσημη τοποθέτησή τους, με την οποία φυσικά θα διαφωνήσω.

Η γνωστή ασυνεννοησία μεταξύ των promoters έλαβε χώρα άλλη μια φορά. Θα μου πεις τι σχέση έχουν, ως προς το κοινό τους, οι Einsturzende Neubauten με τους Camera Obscura. Μπορεί να έχεις δίκιο, οι μεν πιο σκληροί και σκοτεινοί και οι δε ρομαντικοί και αιθέριοι. Όπως και να ‘χει, νιώθω μία υποχρέωση να πάρω πίσω όλα όσα είχα πει για την συναυλία των The Radio Dept. ή αλλιώς Jumping Fish Live. Αυτό γιατί πολύ απλά, προχθές στο Gagarin αποδείχθηκε ακριβώς το αντίθετο...

Προχθες το Postwave πήγε στην δεύτερη μέρα του Jumping Fish live.  Ένα διήμερο event του γνωστού πλέον επιχορηγούμενου μουσικού portal στο Gagarin 205.
Αναρωτιέσαι ποιοι πήγαν. Τρεις κατηγορίες ανθρώπων μας περνάνε από το μυαλό:
α. Όσοι πήγαν λόγω των The Radio Dept. και μόνο.
β. Οι φίλοι των τριών νέων ελληνικών συγκροτημάτων που εμφανιζόντουσαν.
γ. Λόγω του μεγάλου χορηγού, άρα και της ευρύτητας που αποκτούσε το γεγονός σε συνδυασμό με το δεκάευρo εισιτήριο, όσοι πήγαν απλά για βόλτα.      

Θα ήθελα να ήταν Κυριακή, να όπως σήμερα που βρήκα τη διάθεση να γράψω αυτό κείμενο. Δεν έχω ιδέα γιατί μου είχε κολήσει αυτή η σκέψη, αλλά έτσι έχει περάσει στο υποσυνείδητο μου. Αυτού του είδους οι συναυλίες γίνονται Κυριακές.

Την εποχή της κασέτας, το να φτιάξεις μια συλλογή δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Το λεγόμενο "mixtape" ήταν μια τέχνη που ήθελε πολύ εξάσκηση. Όφειλες να ξεκινήσεις τη συλλογή δυναμικά, κάπου στη μέση να κάνεις μια συναισθηματική κοιλιά, ως να ξεκινήσεις ένα κρεσέντο μέχρι το τέλος.

Αν η άβυσσος έπαιρνε ανθρώπινη μορφή θα ήταν του Coleman...

Δεν ξέρω πως τα πήγανε οι Archive το Σάββατο το βράδυ στο Badminton από προσέλευση κόσμου, εντυπώσεις, setlist κτλ. Ωραίο συγκρότημα, ωραία και περίεργα τα συναυλιακά deja-vu αλλά θα πήγαινε πάρα πολύ να χάσω για άλλη μια φορά τους Electric Litany.

Την ταραχή που πέρασαν οι τοίχοι του Gagarin σ'εκείνο το "your heart, a chandelier" από τη φωνή του Brendan Perry, δεν πιστεύω ότι την έχουν ξαναπεράσει. Για να πω την αλήθεια μόνο έναν σκέφτομαι που το κατάφερε αυτό, σχετικά πρόσφατα κιόλας, αλλά μάλλον ας μην τον αναφέρουμε σε κείμενα για τον Perry, για λίγο καιρό, μέχρι να τα βρούνε...

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.