...ή αλλιώς μια διαβεβαίωση ότι αυτό το συγκρότημα μάλλον εξαντλεί την έμπνευσή του.

Μας συστήθηκαν το 1989 με το ομώνυμο άλμπουμ τους και αρκετά ελπιδοφόρο ήχο, ως μια post punk synthpop, new wave μπάντα συγγενή τόσο στον ήχο των Chameleons και των Sad Lovers and Giants όσο και σε αυτόν των Depeche Mode με προεκτάσεις φυσικά στη μουσική του David Bowie. Το κομμάτι ‘Somebody' το οποίο έχει αποδείξει τη διαχρονική του αξία, φάνηκε να στοίχειωνε για αρκετά χρόνια το συγκρότημα το οποίο στα μεταγενέστερα άλμπουμ έγραφε κομμάτια που είχαν το βασικό μουσικό και ερμηνευτικό μοτίβο αυτού του κομματιού.

Παράλληλα έθεταν και αυτοί ακούσια από τα πρώτα τους άλμπουμ τις βάσεις για τη μετέπειτα εμφάνιση της indie με κομμάτια όπως το ‘Girl from another space', ‘White room' κ.α Πρέπει επίσης να μην αγνοούμε το γεγονός ότι οι EWR δεν βρήκαν ποτέ το δικό τους ήχο αποκτώντας μοναδικά ερμηνευτικά, ρυθμικά ή μελωδικά χαρακτηριστικά μέχρι σήμερα απλά ήταν πιστοί ακολουθητές των μουσικών ρευμάτων των εποχών.

Τυχαίο ή όχι με την αλλαγή της δισκογραφικής τους εταιρείας μετατοπίζεται και το μουσικό τους ύφος προς την πλευρά του mainstream wave μάλλον επειδή αρχίζει να μπαίνει στο χρονοντούλαπο της μουσικής ιστορίας η new wave ως ένα είδος που είχε ρόλο μεταβατικό και ίσως αντιδραστικό μέχρι να βρεθεί  το νέο μουσικό είδος που θα απευθυνόταν σε ευρύτερα πλήθη και θα ήταν κάπως πιο χαρούμενο!

Εν τω μεταξύ φτάσαμε στο 2012 και το νέο τους δίσκο μετά από 5 χρόνια με τίτλο ‘Samsara', όπου τα synth που κυριαρχούσαν κάποτε με darkwave διαθέσεις, τώρα προβάλλουν με τρόπο που δε θα μπορούσε να ήταν προσβλητικότερος για τo παρελθόν των EWR. Τα ντραμς σε συνδυασμό με τα solo των μπάσων που μας διαβεβαίωναν παλιότερα από άποψη ρυθμού ότι ακούγαμε μια synthpop μπάντα, τώρα μάλλον κρίθηκαν ως ανεπαρκή να εκφράσουν τις διαθέσεις της εναπομείνουσας σύνθεσης του συγκροτήματος. Ας είναι.

‘Music is dead'...

...όπως έλεγε και το ομώνυμο κομμάτι τους το 1993. Παρ'όλ'αυτά έμελλε να περάσει σχεδόν μια δεκαετία πριν αυτοπαγιδευτούν σε αυτή τους τη δήλωση. Οι ακριβείς λόγοι, παραμένουν άγνωστοι.

Όσοι ακολουθούσατε το συγκρότημα και τους παρατήσατε κάπου στις αρχές του 2000 ή και μετά το ‘Psalms of survival' νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου στο ότι τα ‘Love eternally' και ‘Psalms of survival' διατήρησαν ένα ιδιαίτερο ύφος παρ' ό,τι είχαν περισσότερα κομμάτια τα οποία έκαναν αντιληπτή τη μετάβαση σε πιο εμπορικά μουσικά είδη. Όσοι ακούσατε από τότε και μετά τη μουσική τους, μάλλον θα διαφωνήσετε μ'αυτό το κείμενο γιατί δεν αναγνωρίζει τίποτα το αξιόλογο σε αυτό το άλμπουμ κυρίως μουσικά.

Συγκεκριμένα πιστεύω πως το ‘Samsara' με την σχεδόν ολοκληρωτική μεταστροφή του στα εμπορικά είδη της shoegaze και indie/british  pop και rock περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο σκοπεύει στο να ξεγράψει την ‘ιστορία' της μπάντας και να προσελκύσει νέο κοινό. Εξετάζοντας τα κομμάτια από άποψη ρυθμού, μελωδίας (ανύπαρκτης), ερμηνείας και εναλλαγών επιβεβαιώνεται πως το άλμπουμ είναι ο χειρότερος εφιάλτης των προγενέστερων ‘Escape with Romeo', ‘Autumn on Venus', ‘Love eternally'. Μα, θα μου πείτε, ‘η σύνθεση της μπάντας έχει εξανεμιστεί έκτοτε'. Σε αυτή την περίπτωση ας μη χρησιμοποιούσαν τα 3 εναπομείναντα μέλη το όνομα ενός συγκροτήματος που κατ' ουσίαν έχει διαλυθεί. Το κοινό στο οποίο απευθύνεται το ‘Samsara', έχει στα γούστα του συγκροτήματα όπως οι Muse και οι Editors όμως σίγουρα ακούει και λίγο  Rihanna και Lady Gaga.

Από στιχουργικής πλευράς επίσης δεν προσφέρει κάτι το αξιόλογο το άλμπουμ αυτό αν και η αλήθεια είναι πως με τη συγκεκριμένη εύπεπτη, ανούσια και βαρετή μουσική του (π.χ Sie Liebt Dich(Nicht), Ground control, Spring auf den zug) και οι καλύτεροι στίχοι ΜΟΝΟ με πολύ τύχη θα κέρδιζαν την προσοχή μου. Οι EWR άλλωστε ποτέ δεν επέδειξαν στιχουργική ευφυΐα, η μουσική τους και η ερμηνεία τους ήταν τα ενδιαφέροντα στοιχεία συνήθως. Κομμάτια σαν το ‘Freier fall' για παράδειγμα γράφει σήμερα ο οποιοσδήποτε ξεκινάει να πειραματίζεται με τη μουσική τεχνολογία στο δωμάτιό του κι όποιος ακούει τις πιο αργές εκδοχές r'n'b κομματιών στα εμπορικά κέντρα.

...in this world under the sun all we hear is the sound is the sound of a gun, everyone against everyone...

Μια πιο προσεκτική ακρόαση προηγούμενων άλμπουμ τους μου έκανε κατανοητό το εξής: Οι EWR είναι ένα συγκρότημα χαμαιλέοντας, όπως και στην καθημερινότητα υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν πάντα να γίνονται αρεστοί συνήθως δίνοντας της ψευδαίσθηση πως συμβαδίζουν με το ‘ρεύμα' ή προβάλλοντας μια, χωρίς επιχειρήματα, συμφωνία απόψεων. Έτσι και οι EWR από μουσικής πλευράς, πάντα προσπαθούσαν να εντάσσουν στη μουσική τους στοιχεία που αφ' ενός ήταν αποτέλεσμα της δημιουργικότητάς τους από την άλλη αποκάλυπταν την ανάγκη να αποδείξουν πως ακολουθούν τις τάσεις κάθε δεκαετίας. Για παράδειγμα μετά το 2000 αυξάνεται η παρουσία των solo με σκληρές ηλεκτρικές κιθάρες που συνόδευαν ερμηνείες με στυλ συγκροτημάτων της alternative rock. Ταυτόχρονα στο ίδιο άλμπουμ εμφανίζονται κάτι μυστήρια samples που ακούμε στη μινιμαλιστική ηλεκτρονική μουσική και συγκροτήματα τύπου Front Line assembly. Έχοντας αυτό υπ' όψη μου αναρωτιέμαι αν το ‘Samsara' αποτελεί κάποιου είδους καταγραφή των μουσικών τάσεων της εποχής μας . Αν ναι τότε μάλλον επιτυχής είναι.

Από την άλλη πλευρά το ότι επέλεξαν να απευθυνθούν σε αυτές τις ανούσιες μουσικές τάσεις, παραμερίζοντας τη δική τους τάση για πειραματισμό αντί να εξελίξουν το προσωπικό τους μουσικό ύφος ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό, είναι ένα τελείως άλλης βαρύτητας ζήτημα.

Το ‘Samsara' είναι ένα άλμπουμ με 14 κομμάτια τα οποία με κάνουν να εκνευρίζομαι για το χρόνο που τους αφιέρωσα και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δε θα τα ξανακούσω ΠΟΤΕ!

Τελειώνω με την εξής σκέψη, όντως οι μουσικές των ‘80s και ‘90s δεν είναι εύκολο να ξαναγραφτούν σήμερα και ίσως δεν έχει νόημα η αναβίωσή τους. Η σημερινή εποχή όμως έχει έξοχες πηγές έμπνευσης και σίγουρα η μουσική των clubs της Μυκόνου ΔΕΝ είναι ένα μια από αυτές!

...master our lips are sealed...

έλεγαν σε ένα πολύ ωραίο και μελωδικό παλιότερό τους κομμάτι...κι επειδή όπως πάντα η ελπίδα ανήκει στο εγγύς μέλλον. Προς το παρόν όμως...

 Rating: 4 / 10
Νάντια Σαββοπούλου