Με το ενδεχόμενο να είναι η τελευταία φορά που θα μπορούσαμε να δούμε τις Electrelane ζωντανά (μια και έχουν ανακοινώσει ότι για ένα διάστημα θα σταματήσουν τις ζωντανές εμφανίσεις), και με την προυπόθεση ότι δεν είχες παρακολουθήσει καμία από τις προηγούμενες εμφανίσεις τους στην Αθήνα (Αν club, Gagarin), εγώ τουλάχιστον θα παραμέριζα τους όποιους ενδοιασμούς μπορεί να είχα από την παγωνιά και την διάθεση για χουχούλιασμα και θα σερνόμουν στο Gagarin όπως και έκανα. Μάλιστα δεν ήμουν μόνο εγώ, αλλά και αρκετοί άλλοι μια και ο χώρος ήταν σχεδόν γεμάτος - και με τις συνθήκες που επικρατούν τα τελευταία χρόνια στις συναυλίες σχημάτων από την ανεξάρτητη σκηνή (μισοάδειοι χώροι και μια διάθεση του κόσμου να μην πολυπηγαίνει στις συναυλίες – πλήν ηχηρών εξαιρέσεων,, συν το γεγονός ότι την προηγούμενη ημέρα εμφανίστηκε στο Παλλάς και η Lisa Gerrard – ήταν μία ευχάριστη έκπληξη!

Όπως ευχάριστη έκπληξη ήταν και το συγκρότημα που άνοιξε την συναυλία, οι Katrin the Thrill ένα σχεδόν γυναικείο Ελληνικό συγκρότημα – και λέω σχεδόν γιατί από τα πέντε μέλη που αποτελούν το συγκρότημα το ένα είναι άντρας(ο ντράμερ) – στην αρχή ξεκίνησαν κάπως μουδιασμένα αλλά στην συνέχεια αποκτώντας αυτοπεποίθηση κατάφεραν να εντυπωσιάσουν τουλάχιστον εμένα με καλοδουλεμένες συνθέσεις, κινούμενες στον χώρο του αμερικάνικου alternative rock (από P.J.Harvey ας πούμε μέχρι Patti Smith), παίζοντας δυναμικά και με ένα ακόμα ατού την καταπληκτική φωνή που διαθέτει η μια από τις δύο κιθαρίστριες , έδειξαν ότι έχουν πολύ μέλλον αν συνεχίσουν έτσι. ( αν και στην Ελλάδα τα μεγαλύτερα ταλέντα χάνονται) Κατάφεραν να ζεστάνουν τον κόσμο ο οποίος συνήθως μένει απαθής και αρέσκεται να σκεπάζει με τις συζητήσεις του τα support group.

Ότι κατάφεραν λοιπόν οι Katrin the Trill, το κατέστρεψε η Anni Rosi, αμερικανίδα βιολονίστρια και τραγουδίστρια που προσπάθησε να καλυψει την σκηνή του Gagarin με τα τραγούδια της που κινούνταν στον χώρο της αμερικάνικης φολκ μουσικής . Δυστυχώς όμως πιστεύω ότι τέτοιοι μουσικοί ταιριάζουν σε διαφορετικούς συναυλιακούς χώρους, μικρότερους και πιο ζεστούς και όχι σε ένα χώρο όπως το Gagarin.

Anyway , η Emma Gaze και η παρέα της βγήκαν στην σκηνή  σαν θύελλα – και μα τον Θεό τόσο δεμένο συγκρότημα με δυναμισμό και συναισθηματική φόρτιση είχα να παρακολουθήσω από τους Piano Magic στο BIOS πέρσι.

Αποφασισμένες προφανώς να μην αφήσουν  κανέναν δυσαρεστημένο ( με το ενδεχόμενο όπως προανέφερα να μην τις ξαναδούμε ποτέ) έπαιξαν σχεδόν όλα τα τραγούδια από τους τρεις από τους τέσσερις δίσκους τους (αφήνοντας στην άκρη τον τελευταίο τους - που κατά την γνώμη μου είναι και ο πιο αδύναμος) καταφέρνοντας να παρασύρουν για δύο ώρες το κοινό τους, παίζοντας ασταμάτητα με punk attitude ξεδιπλώνοντας όλο τον ιδιόμορφο μουσικό τους κόσμο ( από θέματα που θα μπορούσαν να ταιριάξουν άνετα σε κινηματογραφικές ταινίες, μέχρι παραληρήματα κιθαριστικών σόλων) και κάνοντας τον κόσμο να χορεύει. Βγήκαν δύο φορές μετά το αρχικό σετ και έκλεισαν εξουθενωμένες την συναυλία με μία αναπάντεχη εκτέλεση του I’m on fire του Bruce Spingsteen, πριν εγκαταλείψουν την σκηνή μας ευχαρίστησαν θερμά για την συμμετοχή μας στην συναυλία τους και μας άφησαν  με την εντύπωση ότι τα μεγάλα συγκροτήματα τελικά κρίνονται στην σκηνή και όχι στο στούντιο και ότι τελικά οι Electrelane είναι ένα από αυτά.

Κώστας Λιμνιάτης

Φωτογραφίες: Έφη Παναγιωτοπούλου