Editors - An End Has A Start

1. smokers ouside the hospital doors / 2. an end has a start / 3. the
weight of the world / 4. bones / 5. when anger shows / 6. the racing rats / 7. put your head towards the air / 8. escape the nest / 9. spiders / 10. well
worn hand

  Kitchenware / 25 June 2007

Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να ακούσω έναν δίσκο πιο
πρωτότυπο και πιο εμπνευσμένο από τους Editors. Τουλάχιστον πιο εμπνευσμένο
μουσικά καθώς όσον αφορά στο στιχουργικό μέρος δύσκολα μπορεί κανείς να
αμφισβητήσει το ποιητικό και λυρικό ταλέντο του Tom Smith.Ίσως η μόνη αισθητή
διαφορά που παρουσιάζει ο ήχος των Editors σε σύγκριση με το ντεμπούτο τους
είναι η πιο γεμάτη και προσεγμένη ενορχήστρωση, που σου δίνει την εντύπωση πως
η μπάντα έχει κάνει αρκετά βήματα μπροστά στις εκτελεστικές μουσικές της ικανότητες,
είναι μ'άλλα λόγια πιο δεμένη. Τα χαρακτηριστικό ''βαθύ'' μπάσσο του Russel Leetch
είναι και εδώ παρόν όπως και το πιάνο, άλλοτε απλά συνοδευτικά και άλλοτε πιο
μελωδικά. Τίποτα παραπάνω όμως αλλά και τίποτα λιγότερο απ'ότι χρειάζεται για
να πειστεί ένας fan των Editors, καθώς τα αγγλάκια δείχνουν να ξέρουν καλά τη
συνταγή της επιτυχίας και φοβούνται να την αποχωριστούν έχοντας πίσω τους ένα album
που πήρε όχι άδικα εξαιρετικές κριτικές και σάρωσε charts και πωλήσεις.

 Η απουσία νέων
ήχων και ιδεών από το ''An end has a start''
μ'έκανε να το θεωρήσω με την πρώτη ακρόαση ένα album βαρετό και κουραστικό,
προκαλώντας μου μάλιστα την απορία για το αν ακούω όντως ένα νέο album η κάτι
που θα ορκιζόμουν ότι έχω ξανακούσει! Αυτή βέβαια είναι μόνο η πρώτη εντύπωση.
Στη συνέχεια όλα αλλάζουν. Για μένα τουλάχιστον. Κάθε φορά που τελειώνει ο
δίσκος χωρίς δεύτερη σκέψη πατάω πάλι το play. Περιμένω ανυπόμονα να ξανακούσω
τους υπέροχους αυτούς στίχους προσπαθώντας να έρθω όσο πιο κοντά γίνεται στον Smith.Το
''Smokers outside the hospital doors''
είναι στα αλήθεια το πιο εικονοπλαστικό και ''γλαφυρό'' τραγούδι που έχω
ακούσει τον τελευταίο καιρό. Διαβάζοντας τους στίχους το μυαλό χάνεται και
προσπαθεί να αντιστοιχίσει τα λόγια με πρόσωπα και καταστάσεις.''Pull
the blindfold down, So your eyes can't see, Now run as fast as you can, Through
this field of trees.  Say goodbye to
everyone You have ever known, You are not gonna see them ever again, I can't
shake this feeling I've got  My dirty hands,
have I been in the wars? The saddest thing that I'd ever seen, Were smokers
outside the hospital doors'' Πράγματικα, ποιος από εμάς δεν έχει σταθεί
έστω για λίγο στα σκυθρωπά πρόσωπα όσων καπνίζουν έξω άπ'την πόρτα ενός
νοσοκομείου? Ίσως πάλι μερικοί από εμάς να ήταν για μια φορά σ'αυτή τη θέση...
Όπως και να'χει θα ήθελα πολύ να μάθω αν κρύβεται κάποια αληθινή ιστορία πίσω
από αυτό το τραγούδι, αν ο Smith ή κάποιος εκ των Editors έφταιξε για κάποιο
ατύχημα και τώρα στέκεται καπνίζοντας έξω άπ'την πόρτα ενός νοσοκομείου.

Ο δυναμικός
πρόλογος του δίσκου συνεχίζεται με το ''an
end has a start'' και το ''the weight
of the world''. Το πρώτο κομμάτι άλλωστε είναι από τα λίγα στο δίσκο που
κορυφώνονται μουσικά (More and more people I Know are getting ill Put something
good on the / Ashes now be still), οι κιθάρες ωστόσο θυμίζουν αρκετά τους Coldplay
στην τελευταία δουλειά τους, ομοιότητα όμως που δεν υποδηλώνει απαραίτητα
επιτηδευμένη αντιγραφή ή έλλειψη έμπνευσης αλλά μάλλον κοινές επιρροές με την
μπάντα του Chris Martin.To '' the weight
of the world'' είναι ένα τραγούδι χωρίς εκπλήξεις με flat ήχο και
αναμενόμενη μουσική, αλλά αρκετά συμπαθητικό πάλι εξαιτίας της όμορφης
στιχουργικής οπτικής γωνίας της μπάντας. ''Every little piece of your life / Will mean
something to someone'' - Πόσες φορές μια στιγμή της ζωής μας μπορεί να
σήμαινε κάτι σε κάποιον άγνωστο περαστικό που πέσαμε πάνω του  τρέχοντας να προλάβουμε κάποιο ραντεβού?
Πόσες φορές μοιραστήκαμε σκέψεις και συναισθήματα μ'έναν άγνωστο μόνο και μόνο
μέσα απο ένα βλέμμα?
Στο ''bones'' οι Editors μας θυμίζουν για
άλλη μια φορά της επιρροές τους, με τους Joy
Division να αναδύονται στη μουσική επιφάνεια με υπόκωφους έστω ήχους και με
τη φαντασία του ακροατή να πλάθει τη μορφή του Ian Curtis να γνέφει το κεφάλι
στον Tom Smith, αν όχι περήφανα,τουλάχιστον συγκαταβατικά. Το “bones” σε φέρνει
αντιμέτωπο με μια εικόνα διαπεραστική και μοναδική.... ''In the end all you can hope for
Is the love you felt to equal the pain you've gone through''. Δραματικό
και κάπως κυνικό όπως και η μουσική τους γενικότερα, ωστόσο αρκετά ρεαλιστικό.
Λίγο πριν γίνουμε 21 γραμμάρια ελαφρύτεροι, ίσως να'ναι αυτός ο τελικός
απολογισμός που κάνουμε σύμφωνα με τα λόγια του Smith. Ελπίζουμε η αγάπη που
νιώσαμε να υπερκαλύπτει τις στιγμές του πόνου.

Στέκομαι τόσο πολύ
στους στίχους γιατί πιστεύω πως πρόκειται για έναν δίσκο καθαρά στιχουργικό,
σχεδόν ποιητικό και πολυ λιγότερο μουσικό. Παρά την πολύ καλή ενορχήστρωση του album
και τον γεμάτο ήχο του, ήχο δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να αποδίδει καλύτερα
στους μεγάλους συναυλιακόυς χώρους που γεμίζουν ασφυκτικά πλέον από το ευρύ
κοινό των  Editors, οι 4 απόφοιτοι
μουσικής τεχνολογίας από το πανεπιστήμιο του Stafford όσο φιλότιμη προσπάθεια
και να καταβάλλουν, δε με πείθουν για τη συνθετική τους ιδιοφυία. Αντίθετα, τα
μουσικά όργανα μου φένονται εντελώς συνοδευτικά και τις περισσότερες φορές
περνούν απαρατήρητα. Το μόνο κιθαριστικό ριφακι του Chris Urbanowicz που
συγκράτησα είναι αυτό του “Racing
Rats” και του “Escape the
nest” όπου πάλι κάνουν αισθητή την παρουσία τους οι κιθάρες των Coldplay. Ωστόσο, η απουσία
αξιοπρόσεκτων μπασσογραμμών και φρέσκων κιθαριστικών ιδεών, όσο παράλογο και αν
ακούγεται, μου φένεται πως λειτουργεί υπέρ της χαρισματικής αυτής μπάντας. Και
αυτό γιατί όταν ένας δίσκος στερείται μουσικής πρωτοτυπίας, το βάρος πέφτει
αναπόφευκτα στη φωνή. Και ως προς αυτό οι Editors είναι δίχως άλλο ιδιαίτεροι.
Η πελώρια φωνή του Tom Smith σε
κατακλύζει ολοκληρωτικά, σε κυριεύει με το βάθος της και τη χροιά της, σε
ανατριχιάζει φέρνοντας σου στο μυαλό όχι τόσο τη φωνή αλλά τη μορφή του Ian Curtis.
Οι Editors είναι μια παραπάνω από αξιόλογη μπάντα και το απέδειξαν με το πρώτο
τους album. Στο δίσκο όμως αυτό ήρθε η στιγμή να αναδειχθεί η μεγάλη
προσωπικότητα του group που δεν είναι άλλη από τον Tom Smith. Η υπογραφή του
φαίνεται να έχει μπει και στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το “well worn hand”, μια σπαραξικάρδια
μπαλάντα όπου με τη βοήθεια του πιάνου ο Smith απαλλάσεται και απ'τα τελευταία
υπολλείμματα του εγωισμού του και η προσωπικότητα του σκιαγραφείται με τον
καλύτερο τρόπο μέσα από τους στίχους του: I don't want to go out on my own anymore I
can't face the night like I used to before. 

Το An End Has A Start λοιπόν είναι αναμφίβολα ένας καλός
δίσκος που σε κερδίζει περισσότερο με τους στίχους παρα με τη μουσική του.
Ακόμη όμως και συνολικά να το δούμε, η δεύτερη δουλειά των Editors πάλι μόνο
θετική μπορεί να χαρακτηρισθεί. Οι αίθουσες θα γεμίσουν και πάλι ασφυκτικά για
τους Mercury-prized βρετανούς και όχι άδικα διότι τα δίνουν όλα στα live όπου
και να παίζουν, οι πωλήσεις σίγουρα προβλέπονται εντυπωσιακές για τη νέα
αγαπημένη μπάντα της Γηραιάς Αλβιόνας και το τελικό ερώτημα που αιωρείται είναι
αν έχουν μέλλον μπροστά τους. Πάντως μ'ένα ντεμπούτο σαν το Back Room και μ'ένα
πολύ καλό follow-up σαν το An end has a start, το πιο πιθανό είναι να
περιμένουμε και άλλες δουλειές από το βρετανικό post-punk κουαρτέτο, ελπίζοντας
στη συνέχιση του εκπληκτικού λυρισμού τους, αλλά σ'έναν ήχο πιο πειραματικό και
εξελιγμένο και λιγότερο στάσιμο.

Rating: 8 / 10
Δημήτρης Συνοδινός

• An End Has A Start full album streaming

 Editors - Smokers Outside The Hospital Doors video
 {youtube}blP9LWyKqzI{/youtube}