...I'll bring to an end what somehow I never got started...

ή αλλιώς μια ακόμα απόδειξη, ότι όλα αλλάζουν...συνήθως προς το κακό. Το ‘Even the devil doesn't care' είναι τρανή απόδειξη του ότι οι Diorama εγκαταλείπουν το ρομαντισμό που τους προσδιόριζε ως και το  ‘A different life', στιχουργικά και ρυθμικά. Οι αναζητήσεις τους άλλωστε προς τα πιο ψυχρά industrial μονοπάτια είχαν ήδη ξεκινήσει από εκεί. Το ‘Cubed' αποδεικνύεται ως μια καλή εισαγωγή στο τωρινό άλμπουμ τους.

...and I know that this comedy is over. It's over. The demons are wide awake. And don't try to fool me... 

Το ‘Even the devil doesn't care' μας συστήνεται με άλλου είδους εξώφυλλο και artwork και μ' ένα τίτλο που προκαλεί ανατριχίλα στον οποιονδήποτε. Η αρχή με τις πρώτες νότες του ‘Maison du tigre' που εξελίσσεται παίρνοντάς μας από το χέρι αλλά και αργότερα, το θέμα του ‘The Expatriate' παραπέμπει μονοσήμαντα σε κομμάτια της μελωδικής idm. Τα φωνητικά σε όλα τα κομμάτια με ελάχιστες εξαιρέσεις φέρνουν στ' αυτιά τον απόηχο των Blind Guardian, Diary of Dreams , 69 eyes και υπό αυτή την έννοια φαίνεται οι Diorama να σκιάζουν λίγο το δικό τους χαρακτήρα. Η εισαγωγή στοιχείων που χαρακτηρίζουν τη συμφωνική ροκ είναι επιπλέον στοιχείο, η έμφαση σε πιο στατικούς darkwave, electrogothic  ρυθμούς (π.χ Hope) είναι επίσης σπάνιο στοιχείο. Είναι σα να βάζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους σε αργή κίνηση. Φυσικά το ταλέντο των Diorama, που ήταν πάντα τα μελωδικά γυρίσματα, βρίσκει την έκφρασή του και σε αυτό το άλμπουμ, όχι όμως όπως στο παρελθόν.

...you carry something with you that isn't needed anymore...Is it your hope that you can't keep in check? Is it your hope that won't give you anything back?' 

Αυτή τη φορά οι Diorama δεν είναι ρομαντικοί, δε χαϊδεύουν, είναι κυνικοί, είναι σκληροί, απογοητευμένοι και συνειδητοποιημένοι. Φαίνεται πως η μουσική παίζει μικρό ρόλο στο συγκεκριμένο άλμπουμ προς όφελος των στίχων. Παραδόξως με πέτυχαν κι εμένα σε μια περίοδο, όπου, σημειολογικά τουλάχιστον οι στίχοι των κομματιών τους, αποδείχτηκαν αναπάντεχα, σφοδρά και εξαιρετικά χρήσιμοι! Για την ακρίβεια αν ποτέ, έχετε μια μυστήρια και ασυνείδητη ανάγκη να σας βοηθήσει κάτι να πάρετε την απόφαση να δώσετε μια ‘κλωτσιά' σε καταστάσεις, μακάρι η βοήθεια να έρθει με τέτοια δύναμη και αποστομωτική βεβαιότητα, όπως αυτή που εκφράζουν οι στίχοι του ‘Over'. Μακάρι εκεί που κάθεστε απορροφημένοι σ' ένα σωρό συναισθήματα και σκέψεις, να πατήσετε κυριολεκτικά ένα κουμπί και εκεί που δεν το περιμένετε ν'ακούσετε την απόφαση που πρέπει να πάρετε μέσα από τους στίχους ενός κομματιού...σα να ήξερε αυτός που το έγραψε πόσο συμπίπτουν τα νοήματα με τις σκέψεις σας. Και στο τέλος αφού πάρετε τις λυτρωτικές αποφάσεις σας να υπάρχει ένα κομμάτι σαν το ‘Hope' για να τις εκλογικεύσετε.

Το δικό μου συναίσθημα ήταν απελευθερωτικό. Μετά από 5 μέρες συνεχών ακροάσεων, 5 βράδια με ανεξέλεγκτα όνειρα, εν μέσω των οποίων ξυπνούσα σε παραζάλη με τη μελωδία και τους στίχους του ‘Over' στο κεφάλι μου, μπόρεσα να αντιμετωπίσω πραγματικά βασανιστικά συναισθήματα.

Thank God I am an atheist so I am not on a waiting list...

Σας εύχομαι κάποια στιγμή να έχετε μια αντίστοιχη πρωτότυπη, αναπάντεχη και χρήσιμη εμπειρία με τη μουσική.

Στο πλαίσιο των παραπάνω, θεωρώ πως αυτό είναι ένα άλμπουμ που σκοπό έχει να παροτρύνει σε σκέψεις, αποφάσεις και πράξεις. Η μουσική  δε χορεύεται, όπως στο ‘A different life', δε θα είχε νόημα να χορεύονται αυτοί οι στίχοι. Τα ‘My favourite song' και ‘The Scale' (δομημένο πάνω σε χιλιοακουσμένους industrial ρυθμούς) θυμίζουν εκφραστικά τους παλιότερους αγαπημένους μου Blind Guardian, ενώ το ‘Weiss und Anthrazit' θα μπορούσε να ήταν κομμάτι του τελευταίου acoustic άλμπουμ των Diary of Dreams.Το ‘The Expatriate' είναι ένα μετριότατο κομμάτι μουσικά, με στίχους που αντιστοιχούν στην ιστορία του Django.

...find me walking over trap doors that swallow every plan. I'll be waiting in the death zone never waste a thought on me again... 

Ξεχάστε τα samples του ‘A different life', ξεχάστε τους ξεσηκωτικούς ρυθμούς, ξεχάστε τις ρομαντικές μελωδιούλες και το υποβόσκων συναίσθημα ερωτικής ή όποιας άλλης θετικής επιθυμίας˙το άλμπουμ αυτό πατάει πολύ γερά στη γη και δεν αφήνει περιθώριο για αυταπάτες ούτε στο απλό επίπεδο της επιθυμίας για χορό. Synths και πλήκτρα παίζουν και εδώ πρωταρχικό ρόλο στις μελωδικές εναλλαγές μέσα στα κομμάτια ενώ διάφορα πνευστά, όπως οι φλογέρες, συμπληρώνουν τα synths μαζί με συγχορδίες στις ηλεκτρικές κιθάρες, τις οποίες συνήθως συναντάμε σε metal κομμάτια. Ο ήχος, όπως και οι στίχοι, είναι ο πιο σκληρός της μέχρι τώρα πορείας τους.

...I know I can reach the impossible goal the vanishing point of desire...

Το επιπλέον ποιητικό στοιχείο στους κατά τα άλλα σκληρούς  νοηματικά στίχους, καθιστούν συγκεκριμένα τα ‘Maison du tigre', ‘Hope', ‘Summit', ‘When we meet again in hell' και ‘Over' , επικίνδυνα προκλητικά κομμάτια για όσους διεγείρονται σε εγκεφαλικό επίπεδο. Στα άλλα άλμπουμ τους, το ρόλο αυτό τον αναλάμβανε η μουσική που συχνά είχε και μυστηριακό χαρακτήρα. Το ‘Even the Devil doesn't care' διαλύει κάθε προηγούμενη αμφισημία. Ξεχάστε ότι αυτοί οι άνθρωποι κάποτε έγραψαν τα ‘Her liquid arms', ‘Das meer', ‘Burning out'...όπως αλλάζουν όλα εύκολα, άλλαξαν κι αυτοί. Κάποτε, όπως όλοι, πίστευαν σε ρομαντικές ιστορίες...η ζωή απέδειξε αυτό που και ο τίτλος του άλμπουμ μαρτυράει.

...everyone has a truth to sell I hope we'll laugh about it... 

Πέρα όμως από το συμβολικό κομμάτι και το πιο δυνατό του άλμπουμ, κάπου στη μέση φαίνεται να χάνεται και το δικό τους το ενδιαφέρον στο συνθετικό κομμάτι, αφού προσφέρουν χιλιοακουσμένα μουσικά θέματα με ελάχιστο ρυθμικό ενδιαφέρον, στιχουργικά όμως άψογα. Για πρώτη φορά διαπίστωσα αμήχανους χειρισμούς και ασύνδετα στοιχεία όπως για παράδειγμα η αλλαγή στο ρεφρέν του ‘The Expatriate' και στο ίδιο σημείο στο ‘My favourite song'.

...We agreed upon future meetings, Even though they'll only take place
by an accident we won't generate. We know the words that make us feel good
If they're only spoken out... 

Κατά τη γνώμη μου είναι το καλύτερο άλμπουμ στιχουργικά, στην πορεία της μπάντας, θα μου πείτε, ας έγραφαν ποίηση...ίσως αυτό να έκαναν με αυτή την σχετικά αδιάφορη μουσική ως απλή ηχητική συνοδεία...

Ενδιαφέρουσες στιγμές είναι επίσης κατά τη γνώμη μου: τα 2 τελευταία λεπτά του ‘Weiss un Anthrazit' που θυμίζουν το ‘Das Meer', η αλλαγή στη μέση του ‘When we meet again in hell', οι αλλαγές από το 4' και μετά του ‘Hellogoodbye', τα δυο τελευταία λεπτά του ‘The Long Way home from the party'.

Ιδεολογικοποιώντας την παρακάτω στροφή...

The mistakes are all there waiting to be made. Shall we begin?