‘... there are sounds that approach music and then there is music...' D.Lynch

Ή αλλιώς το πρώτο solo άλμπουμ του σκηνοθέτη του υποσυνείδητου και του άκρατου συμβολισμού. Ο David Lynch παρουσιάζει την dirty rock, post punk, modern blues, ηλεκτρονική και πειραματική, μουσική που συνοδεύει τις οριακά λογικές κινήσεις και σκέψεις ενός χαοτικά ουδέτερου κλόουν. Σκοπός είναι να περιγραφεί η εικόνα του κόσμου ως έχει σήμερα μέσω μιας πορείας που ξεκινάει από τα blues της δεκαετίας του '50 στην Αμερική, αλλά η κατεύθυνση και η τύχη της καθορίζεται αποκλειστικά από το ροζ ζάρι στο χέρι του οδηγού που δεν είναι άλλος από τον David Lynch. Συνοδηγός του και μόνο για αρχή είναι η Karen O τραγουδίστρια των Yeah Yeah Yeahs. Όπως και να'χει εμείς ακολουθήσαμε...

It's Crazy Clown Time folks...

Αποδείχτηκε αρκετά δύσκολο να αγνοήσω το γεγονός ότι άκουγα μουσική από έναν από τους πιο αγαπητούς μου σκηνοθέτες όλων των εποχών αλλά η σύνδεση με τις ταινίες του είναι τελικά αναπόφευκτη.

Αν η μουσική αυτού του άλμπουμ έχει την παραμικρή σχέση με τον τίτλο του, τότε αποκαθίσταται μόνο μέσω της διάδρασης των σκοτεινών, πονηρών και περίεργων δυνάμεων που φαίνεται να έχουν εμπνεύσει τους στίχους και το ύφος ερμηνείας τους. Αναφέρομαι σε κάτι αντίστοιχο με το μυστήριο στοιχείο που ορίζει εκ των έσω, την τύχη ενός περιφερόμενου καρναβαλιού με τα χαρακτηριστικά του Carnivale ή του έτερου freak show στις ‘Αρμονίες του Werkmeister' του πολυαγαπημένου Bela Tarr.

...so tired of fearing, so tired of dark...I wanna have a good day today...

Θα ακούσετε κομμάτια που έχουν σκοπό (σύμφωνα με τον υπότιτλο που τους δίνει ο ίδιος ο Lynch) να σας κάνουν να αντιμετωπίσετε τη ζωή ως μια διαδοχή των συνεπειών των δικών σας αποφάσεων και πράξεων. Η μουσική έχει στοιχεία από american blues, ενώ παράλληλα όλο το άλμπουμ είναι αυτό που ονομάζεται synaesthesia. Ταυτόχρονα διακρίνουμε υπόνοιες των ‘μυστικών' που γνωρίζουν οι Portishead και οι Massive Attack  και των συναισθηματικών υπερβολών που εξέφραζαν οι Coil. Το γεγονός ότι το όνομα του Κάφκα αναφέρεται ως επιρροή δεν είναι καθόλου τυχαίο. Το ‘Crazy Clown Time' διαπερνάει όλα τα προαναφερόμενα μουσικά πεπραγμένα και στέκεται από πάνω τους προσωρινά, αιωρούμενο μέχρι την αυτοδιάλυσή του...Ο ναι! Το άλμπουμ αυτό είναι σαφέστατα και εν τη γενέσει του αυτοδιαλυόμενο μέσω όσων εκφράζει, όσων δυναμικών καταστάσεων περιγράφουν οι στίχοι του. Είναι η μουσική φωνή που ανοίγει όλα εκείνα τα ‘κουτάκια' στο μυαλό του καθένα μας, όπου έχουμε προσεκτικά ‘ εγκλωβίσει' διάφορα άβολα θέματα της ύπαρξής μας. Όπως συμβαίνει με τα χρώματα των ρούχων στο Μπλε Βελούδο, τα οποία κρύβουν κάθε λογής στοιχεία της ψυχοσύνθεσης των ηρώων τους.

Είναι ένα άλμπουμ για μοναχικούς τύπους όπως οι χαρακτήρες των ταινιών του Lynch. Φωνητικά αλλοιωμένα μέσα από vocoders και άλλους παραμορφωτές φωνής, ‘νεκρούς' από άποψη βάθους ηλεκτρονικούς ήχους από κιθάρες, samples από ήχους σειρήνων ασθενοφόρων ή/και αστυνομίας, με στίχους τραγουδισμένους από τον ίδιο τον David Lynch, με μια αψυχολόγητη ηχώ και επαναλαμβανόμενες φράσεις με φόντο ‘πνιγμένους' αναλογικούς ήχους σαν να βγαίνουν από ένα ομιχλώδες τοπίο. Η αρχή γίνεται με κρότο! Η Karen O προειδοποιεί ‘...Please Pinky watch the road...' και μετά από ένα σταδιακό εκφραστικό ξέσπασμα αφήνει να εννοηθεί ότι η σύγκρουση δεν αποφεύγεται. Κρίμα που δεν ξανακούμε τη φωνή της στο υπόλοιπο άλμπουμ.

...these are my friends the ones I see each day, I got a prescription for our problems, keep the hounds at bay...

Το ‘Crazy Clown time' ακούγεται μόνο...ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ και με προσοχή, ώρα...προχωρημένη βραδινή τόσο δυνατά όσο αντέχετε να χτυπάει η καρδιά σας γιατί θα νιώσετε τόση συγκίνηση όση αντέχει η ψυχή σας. Ναι χωρίς παρέα. Γιατί είναι ένα άλμπουμ για περισυλλογή και αυτοκριτική για ένα σωρό διαφορετικά καθημερινά θέματα όπως το ν' απορρίπτει κανείς τον αρνητισμό ή το ν' αντιμετωπίζει το συναίσθημα της απώλειας κάποιου.

‘...but then it went all dark and I knew...'

Αν δεν είστε άνθρωποι που αφήνεστε με ρίσκο... σας διαβεβαιώνω ότι το άλμπουμ δε θα σας πει τίποτα. Κατά τα άλλα νομίζω πως δε θα καταλάβετε πότε αλλάζουν τα κομμάτια αφού μετά το πρώτο θα έχετε ήδη μπει στον κόσμο των προσωπικών σας σκέψεων χωρίς να το αντιληφθείτε και χωρίς να μπορείτε να κάνετε κάτι άλλο γι'αυτό εκτός του να πατήσετε (αν το καταφέρετε) το stop.

Το custom made στούντιο του David Lynch βρίσκεται πολύ κοντά στη Mulholland Drive και από εκεί μέσα καταφέρνει να ξεφύγει το κουτάκι από το οποίο ξεπηδάει ο τρελός κλόουν που μας τραγουδάει το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ στα όρια της παραφωνίας, σα να μας εμπαίζει από θέση προσωρινής ευστάθειας. Ο κλόουν αν αναρωτιέστε, ούτε ξαναγυρίζει ούτε διατηρεί την αρχική του μορφή. Αν παραδόξως όντως ακούσετε την προτροπή μου και οδηγείτε ενώ παίζει το ‘Crazy Clown Time'....ή σταματήστε ή προσέχετε...ΠΟΛΥ!

Τέλος, εξαιρετικά βρήκα τα ‘Noah's Ark', ‘Stone's gone up' ,‘She rise up', με στίχους που θα μπορούσαν να είναι άλλη μια από της ‘Ιστορίες μιας θαμμένης ζωής' του Charles Bukowski. Το παραληρηματικό, άκρως σουρεαλιστικό με φουτουριστικούς στίχους ‘Strange and unproductive thinking', θα σας τρελάνει αν το πάρετε στα σοβαρά οπότε έχετε υπ' όψη σας το ρίσκο. Όσο για το ‘These are my friends' εγώ απλά...κλαίω...

Κι επειδή τελικά το άλμπουμ κατάφερε (χωρίς να το θέλει) να με παρασύρει σε παρακμιακά american bars που έχω δει σε ταινίες (τα οποία εύχομαι να υφίστανται, να είναι πιο παρακμιακά από όσα έχω δει και να μπορέσω να τα επισκεφτώ σύντομα).

 Rating: 8 / 10
Νάντια Σαββοπούλου