Οι COVENANT είναι τακτικοί επισκέπτες στη χώρα μας από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Είναι από τα δημοφιλέστερα σχήματα της dark/ebm/electronica/ και τα συναφή και οι συναυλίες τους άφηναν συνήθως (βασικά όποτε ο Eskil ήταν sober) καλές εντυπώσεις. Καταξιωμένο σχήμα στο χώρο του και σίγουρα οι αναγνώστες του Postwave δεν χρειάζονται περαιτέρω ενημέρωση για το τι ακριβώς είναι το Σουηδικό αυτό σχήμα.Δεν θυμάμαι πλέον πόσες φορές έχουν έρθει αλλά σίγουρα αυτή θα ήταν τρίτη φορά που θα τους έβλεπα. Είναι αλήθεια ότι είχα σταματήσει να τους παρακολουθώ από το ''Modern Ruin'' και μετά, οπότε η κυκλοφορία του περσινού ''Leaving Babylon'' πέρασε απαρατήρητη από την μεριά μου.  Οι δύο προηγούμενες συναυλίες που είχα παρακολουθήσει (2005, 2009) με είχαν ικανοποιήσει αφάνταστα γιατί πέρα από την clean cut εικόνα και αβρότητα στα όρια του ανυπόφορου, η μουσική τους ζωντανά ακούστηκε περισσότερο ενισχυμένη από ότι στους δίσκους. Είναι μουσική που απολαμβάνεις live.Επίσης, οι δύο προηγούμενες φορές ήταν σε μεγαλύτερο χώρο με γιγάντια ένταση και καλής ποιότητας ήχου αλλά και με περισσότερο κόσμο.

Οι εποχές άλλαξαν όμως και πλέον η τρέχουσα δεκαετία δεν είναι τόσο ευνοϊκή για το Σουηδικό τρίο, τόσο σε έμπνευση όσο και σε δημοφιλία. Κατηφόρισα στο Death Disco με την περιέργεια να δω πόσος κόσμος θα υπήρχε εκεί και πως ένα τόσο μικρό κλαμπ θα άντεχε τις εντάσεις που ανεβάζει το σχήμα.Δεν πρόλαβα τους δικούς μας TECHNOLORGY, είδα όμως τους Ιταλούς BLUME . Έχουν στο ενεργητικό τους δύο δίσκους και υπάρχουν από το 2008. Στηριγμένοι στους ονειρικούς ήχους του DX7 του Ivan Savino, τη Gahan-ειδή μελοδραματική, βαθιά φωνή του Enrico Filisetti και στις dark wave μελαγχολικές πενιές της κιθάρας του Daniele De Fabritiis, παρουσίασαν ένα ευπρεπές σετ από τραγούδια που δεν ξεφεύγουν από τα όρια και ακολουθούν πιστά  πρωτοδιδάξαντες όπως οι DEPECHE MODE και παρεμφερή Ευρωπαϊκα σχήματα της «Φθινοπωρινής εποχής».Ο τραγουδιστής τους χρησιμοποίησε όλες τις κλισέ κινήσεις (σήκωμα βάσης μικροφώνου, εκστατικές πόζες, προτροπές αλά D.Gahan κλπ) χωρίς να προκαλεί κάτι ιδιαίτερο πέρα από το να κερδίσει τη συμπάθεια μας. Καλή η προσπάθεια και καλό ζέσταμα για αυτό που θα ακολουθούσε αμέσως μετά.

Μετά την εντυπωσιακή και υποβλητική εισαγωγή του ''Leaving Babylon'' από τους νεοαφιχθέντες Andreas Catjar και Daniel Jonasson, (ο Joakim Montelius πλέον προτιμάει το στούντιο) ήρθε η στιγμή και για τον Eskil Simonsson να ανέβει στη σκηνή και να ξεκινήσει άλλη μια συναυλία που αποδείχτηκε ανώτερη των προσδοκιών. Από το ''Bullet'' μέχρι τη επική εκτέλεση του ''Dead Stars'' που έκλεισε πανηγυρικά το δεύτερο encore και το σετ, οι COVENANT κυριάρχησαν στο μικρό χώρο και έδωσαν μια από τις καλύτερες συναυλίες τους. Ήταν, φαντάζομαι, εύκολο γι' αυτούς από τη στιγμή που είναι σχήμα μεγάλων χώρων, να ξεπεράσουν τα όρια ενός μικρότερου κλαμπ και να το γεμίσουν με τον πλούσιο ήχο τους. Άξια παιδιά των Kraftwerk, τόσο δεμένοι με τα δυστοπικά όνειρα και «προφητείες» του William Gibson και του Philip K. Dick και πεπειραμένοι μουσικοί, παίζουν ηλεκτρονική μουσική που έχει ζωντανά κύτταρα, μνήμες και σκέψεις. Κάθε νότα και ρυθμική αλλαγή, κάθε μελωδία, κάθε μικροφωνισμός και παραμόρφωση δεν γίνονται τυχαία. Είχαμε το προνόμιο να κατανοήσουμε σε βάθος και από κοντά πλέον αυτή τη μουσική που κουβαλά όλη τη δεκαετία του '90 στην πλάτη της και πυροδοτεί την φαντασία δημιουργώντας τοπία στα οποία προορίζεται να γίνει ένα όπλο αντίστασης και ελπίδας.

Για 2 ώρες το Death Disco δεν ήταν στην Αθήνα του 2014 αλλά σε μια μολυσμένη μεγαλούπολη χρόνια μετά και δεν ήταν χώρος απλώς για διασκέδαση αλλά και για διαφυγή από την σάπια και βρωμερή αστική πραγματικότητα. Οι Covenant δεν ήταν απλά μπάντα ιστορική και καταξιωμένη αλλά ένα σχήμα που έπαιζε μουσική για τις τελευταίες ρομαντικές ψυχές της πόλης. Οι στίχοι των τραγουδιών τους λειτουργούν και συγκινούν ακόμα.  Όλα τα τραγούδια αναδείχθηκαν πολύ περισσότερο από ότι στα άλμπουμ τους και είμαι σίγουρος ότι ο χώρος του Death Disco έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό. Χωρίς να χάνονται οι λεπτομέρειες, έρχονταν στα αυτιά μας καθαρά και δυνατά. Το σχήμα εγκατέλειψε την απόσταση, ακούστηκε πιο άμεσο και φάνηκε ότι το διασκέδασε τόσο όσο εμείς. Ο Eskil είναι ένας   περφόρμερ που μέσα από κλισέ πλέον τακτικές ξέρει πότε να πυροδοτήσει ενθουσιασμό και να προτρέψει για περισσότερη ενέργεια. Και όταν για πολλοστή φορά παρουσίαζε τα παλιά ''old school'' ''Τheremin'' και ''Edge Of Dawn'' ήταν τόσο πειστικός και το σχήμα σε τόση έξαρση που κόντεψε να κατεδαφιστεί το κλαμπ από την δύναμη, την ταχύτητα αλλά και τον παλμό σχήματος και κοινού.

Στο ''We Stand Alone'' σιγουρεύτηκα ότι τελικά αυτό είναι το κορυφαίο τους τραγούδι. Γιατί αντιπροσωπεύει όλα αυτά που είναι η μουσική τους και η υπόσταση τους γενικότερα. Τίμησαν τις έξι καλύτερες στιγμές του ''Leaving Babylon'' και τις τέσσερις αξέχαστες του ''Northern Light'' παίζοντας όμως και από δύο κομμάτια από τα καλύτερά τους άλμπουμ (πλην του Europa).

Ο κόσμος γέμισε το κλαμπ και φαντάζομαι ότι χάρηκε ιδιαίτερα τη συναυλία. Ήταν μια βραδιά που θα γραφτεί στην ιστορία του Death Disco με λαμπρά γράμματα.

Setlist :
1.Leaving Babylon
2.Bullet
3.Judge Of My Domain
4.Thy Kingdom Come
5.Figurehead
6.Ignorance & Bliss
7.I Walk Slow
8.20 Hz
9.Prime Movers
10.Edge Of Dawn
11.Theremin
12.Ritual Noise
13.Like Tears In The Rain /Der Leiermann
14.Last Dance
15.Call The Ships To Port
16.Prometheus
17.We Stand Alone (Northern Light)
18.Dead Stars slow intro/ Dead Stars (United States Of The Mind)

Χρήστος Μίχος

Photos: Μαρίλια Φωτοπούλου