Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, όπου οι CLOSER έχουν κλέψει την παράσταση από το πρώτο όνομα, σε συναυλία στο αείμνηστο Ρόδον κλαμπ, το Φθινόπωρο του 2000. Οι Closer, ήδη από τα καλύτερα εγχώρια σχήματα τότε, έκαναν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις τους ταπώνοντας στην κυριολεξία τους νεαρούς Βρετανούς Doves. Οι οποίοι μπορεί να ήταν οι αγαπημένοι του Αγγλόφωνου indie ακροατηρίου, αλλά, στην πρώτη και τελευταία τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, ήταν μάλλον αδύναμοι και ασύνδετοι. Οι Closer είναι μια από τις θρυλικές μπάντες της χώρας. Με αφοσιωμένο κοινό που τους ακολουθεί εδώ και 23 χρόνια, με σπανιότερες πλέον, αλλά κορυφαίες ζωντανές εμφανίσεις και πάντα με καινούριο υλικό. Φέτος θα ήταν αυτοί που θα άνοιγαν για τους THE VACANT LOTS. Σχήμα που ηχογραφεί από το 2009, δύο μεγάλοι δίσκοι, αρκετά σινγκλ και μέρος της παγκόσμιας αναβιοτικής ψυχεδελικής σκηνής της δεκαετίας μας. Με λίγα λόγια, δεν υπήρχε περίπτωση πλήξης σε αυτό το double bill live.

Οι CLOSER έπαιξαν δεκατρία τραγούδια και έκαναν άλλη μια εμφάνιση από αυτές που θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που παρακολούθησα. Χρόνια τώρα εξαίρουμε τις συναυλιακές τους αρετές. Μουσικοί δεμένοι, έμπειροι και με ψυχή, που δίνονται στη μουσική τους με πάθος. Το δικό τους ροκ είναι βιωματικό και συνειδητοποιημένο. Τα τραγούδια τους είναι ποτισμένα με γκρίζα χρώματα, βαθιά συναισθήματα και εκρηκτικά ξεσπάσματα. Χωρίς να είναι εκπρόσωποι καμιάς γενιάς, προκαλούν ισχυρά συναισθήματα σε ανθρώπους άνω των τριάντα πέντε και εντυπωσιάζουν με την ωριμότητα και γνώση του ήχου τους, τις νεότερες γενιές. Για άλλη μια φορά σε κοντινή απόσταση, με τον καθαρότερο ήχο από ποτέ και με την ίδια δύναμη, έπαιξαν δεκατρία τραγούδια. Οκτώ γνωστά (πέντε από το ''In The Market'', δύο από το '' Suddenly Comes'' και ένα από το ''Closer'') και πέντε καινούρια, που δεν κουβαλάνε κάτι παραπάνω (εκτός ίσως της Old rock αισθητικής του ''Night Butterfly'' να κάνει τη διαφορά) από την ηχητική πληρότητα και εμπειρία από τα οποία είναι φτιαγμένα, στοιχεία που είναι υπεραρκετά για να αποφασίσουν επιτέλους να σπεύσουν για ένα καινούριο δίσκο, άμεσα.

Δεκατρία τραγούδια και κάθε ένα από αυτά μπορούσε να εισχωρήσει στους πόρους κάθε ακροατή και να τον συγκινήσει. Μπροστά μας ακούγαμε και βλέπαμε μια μπάντα, χωρίς να σκεφτόμαστε αυτά που ακούγαμε, γιατί η άψογη, αλάθητη εκτέλεση μας έδινε χώρο σε συναισθήματα και συγκινήσεις που δεν χρειάζονταν ούτε γηπεδικές γιούχες, ούτε mosh pit, ούτε δράμα, ούτε τίποτα. Πως είναι όταν βλέπεις παλιούς φίλους; Κοντοστεκόμαστε, χαμογελάμε και έχουμε επίγνωση ότι το εσωτερικό δέσιμο είναι κάτι που δεν έφυγε ποτέ. Και γι' αυτό απολαμβάνουμε ήσυχα ένα προνόμιο που δεν το συναντάμε συχνά. Κάτι τέτοιο έγινε και με τους Closer και τα τραγούδια τους.

Με τέτοιο «σαπόρτ» λοιπόν,  ήταν επόμενο να υποδεχτούμε τους δύο THE VACANT LOTS με τη λιγότερη επιθυμία από την αρχική.

Κιθάρα, λίγα κρουστά και συνθεσάιζερ ήταν τα λίγα που έφεραν επί σκηνής,προετοιμάζοντας μας για ένα μινιμαλιστικό σετ. Οι νονοί τους είναι γνωστοί. Alan Vega, Sonic Boom, Jason Pierce, Anton Newcombe. Οι δύο δίσκοι τους συνήθως δείχνουν προτίμηση στους THE BRIAN JONESTOWN MASSACRE αλλά όπου ανακατεύουν τους SUICIDE και τους SPACEMEN 3 δείχνουν ότι τους «κάθεται» καλύτερα. Στην ολιγόλεπτη εμφάνιση τους στη Αθήνα, τελευταία για την Ελληνική τους περιοδεία, φάνηκε ξεκάθαρα ότι δύο από τους τέσσερις, ήταν οι νονοί που κυριάρχησαν.

Και τα οκτώ τραγούδια που έπαιξαν, τα περισσότερα αγνώριστα και πιο μινιμαλ από τις στούντιο εκτελέσεις, είχαν σήμα κατατεθέν τα βαθιά Suicide-beat σε εκκωφαντικές εντάσεις και πολύ βαθιές συχνότητες και τον κιθαριστικό drone μινιμαλισμό των SPACEMEN  3, ο οποίος ενίοτε δεν είχε την απαιτούμενη ένταση με αποτέλεσμα πολλές φορές να βλέπουμε τον Jared Artaud να μην είναι ικανοποιημένος με τον ηχολήπτη για το ηχητικό αποτέλεσμα, ούτε στην κιθάρα, αλλά ούτε και στη φωνή του.Ίσως αν είχαν τους κατάλληλους μουσικούς για live υποστήριξη (πχ. δεύτερη κιθάρα, ντράμερ, μπάσο) θα ακουγόντουσαν περισσότερο πλήρης. Όμως ο προσωπικός ηχητικός φετιχισμός μας με την υπάρχουσα ηχητική κατάσταση που διαμορφώθηκε στη σκηνή συν τα εκπληκτικά visuals, δεν μας χάλασαν και πολύ το κέφι. Ίσα ίσα, αυτό που ακούγαμε και βλέπαμε ήταν κάτι αρκετά απολαυστικό μέσα στην ατέλεια του και ενίοτε μας έπαιρνε μαζί του, με κίνδυνο να χάσουμε την ακοή μας από την ένταση.

Οι THE VACANT LOTS, σε αντίθεση με τους CLOSER, δεν έχουν κατασταλάξει ακριβώς που θέλουν να πάνε τα τραγούδια τους. Η συναυλιακή τους εικόνα με την δισκογραφική τους δείχνει χάσμα και ανισορροπία στη μορφή και υφή των τραγουδιών τους. Έχουν συνθετικές αδυναμίες, δεν λένε να ξεκολλήσουν από τις επιρροές τους ούτε εκατοστό, για να κάνουν τη διαφορά. Δεν είναι αιτία απόρριψης ή αδιαφορίας όμως από τη στιγμή που η συγκεκριμένη ταυτότητα και αισθητική του σχήματος μας ικανοποιεί αρκετά. Ακούγονται αρκετά συμπαθείς σε όλο το εύρος που κινούνται ή βολοδέρνουν. Έχουν αρκετή πορεία ακόμα μέχρι να κάνουν τα τραγούδια τους να λάμψουν περισσότερο.

CLOSER set list : Obsession Of / Renaissance / Inactive / Mystery Falls Down / Still here / Universe / Bored / Wine / Split Personality / Night Butterfly / Too Late / Ecstasy / When Morricone Is Hypnotized

THE VACANT LOTS setlist (80%): Never  Satisfied / Mad Mary Jones / Do Not Leave Me Now / Departure / Paint This City / Make The Connection (Δεν παίρνω όρκο) / 6am / [Unknown]

Χρήστος Μίχος

Photos: Αθηνά-Μαρία Καρπαθιωτάκη (rockinathens.gr)