Αν το ‘Breaking point' ήταν ιδιαίτερα αδιάφορο και το ‘In love we trust' κινήθηκε σε πιο σκληρά ηλεκτρονικά και gothic μονοπάτια τα οποία ήδη έχουν χαράξει οι Xymox με άλμπουμ όπως το ‘Hidden faces', τότε με το ‘Darkest Hour' έχουν να πουν ότι εκφράζονται κάπως καλύτερα τις...σκοτεινές ώρες και θα συμφωνήσω κι εγώ μαζί τους, αν και φαίνεται να ξεχνούν λίγο τα μελωδικά minimal synth που ακούγαμε σε κομμάτια όπως τα ‘Medusa', ‘Cry in the wind' ‘ Stumble and fall' και ‘Equal ways'.

Αυτό το άλμπουμ συμπίπτει με τα 30 χρόνια ύπαρξης των Xymox, κυκλοφόρησε στα γενέθλια του Ronny Moorings και κατά τη γνώμη μου κάνει αναφορά σχεδόν στο σύνολο της μέχρι τώρα πορείας της μπάντας με κομμάτια που παραπέμπουν σε άλλα παλιότερά τους με καινούρια ματιά. Επιπλέον έχει όλα τα εθιστικά χαρακτηριστικά του darkwave το οποίο ανεβάζει τη χορευτική διάθεση έτσι κι αλλιώς αλλά δεν έχει καθόλου στίχο ή μάλλον πιο ευγενικά, έχει σε σημεία του ιδιαίτερα αφελή στίχο.

Το χαρακτηριστικό στοιχείο όλων των κομματιών είναι το ότι τα synth παίζουν σε διάφορες τονικότητες και κλίμακες οι οποίες εναλλάσσονται δημιουργώντας ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα συνολικά, ενώ τα κρουστά δίνουν έμφαση όπου χρειάζεται. Είναι σαν να έχει γίνει μουσική, το λαχάνιασμα που υπάρχει σε μια στιγμή έντονης ανυπομονησίας.

Σε γενικές γραμμές σ' αυτό το άλμπουμ νομίζω είναι ιδιαίτερα εμφανείς οι αντηχήσεις του παλιότερου ‘Farewell' και ίσως αρκετά αφαιρετικά και των ‘Michelle' και ‘A Day' ειδικά σε κομμάτια όπως τα ‘She did not answer' και ‘My chicane'. Ίσως θα είχε ενδιαφέρον το να συμπεριλάβετε σε μια playlist όλα τα παραπάνω κομμάτια και να δείτε ποια στοιχεία των παλιότερων έχουν ‘μεταφερθεί' μεταλλαγμένα στα πιο πρόσφατα. Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι η εξέλιξη είναι εμφανής και έχει μια ροπή προς πιο harsh ηλεκτρονικό ήχο από άποψη παιξίματος και ταχύτητας.

Το πρώτο μισό του άλμπουμ... ‘I want to delete...'

...θα προτιμούσα να έλειπε εντελώς καθότι η συγκεκριμένη electro προσέγγιση δε με δελεάζει καθόλου αλλά μιας και τα κομμάτια αυτά επιλέχθηκε να ξεκινούν το άλμπουμ, οφείλω να πω ότι θεωρώ τη θέση τους εντελώς ατυχή (θεωρώ ότι τουλάχιστον θα μπορούσαν να ‘κλείνουν' το άλμπουμ ) καθότι μάλλον κακό κάνουν παρά ενισχύουν τη θέληση του ακροατή να συνεχίσει ν'ακούει το άλμπουμ ιδίως γιατί ακούει Clan Of Xymox και όχι Combichrist. Η σύγκριση αυτή δεν έχει την πρόθεση απαξίωσης κανενός απλά θέλει να καταδείξει τη διαφορά στο μουσικό ύφος των δυο συγκροτημάτων.

Πρόκειται λοιπόν για 4 κομμάτια χωρίς μελωδίες με εκνευριστικά μονότονο μουσικό background, χωρίς μουσικές φράσεις με αποκορύφωμα το κομμάτι ‘Delete' του οποίου οι στίχοι, για μένα είναι άκρως ενοχλητικοί...και όχι με δελεαστικό τρόπο! Παρ' όλ' αυτά το μυστήριο άκουσμα του synth στο τέλος του κομματιού είναι αρκετά ενδιαφέρον και ως ρυθμός και ως τονικότητα...για την ακρίβεια είναι το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο της ενότητας αυτής.

Η μετάβαση...ο καθησυχασμός, η ‘σκοτεινιά' και...δε φαντάζεστε τί μ(σ)ας περιμένει στη συνέχεια...

‘Dream of fools'

Και εκεί που ανησυχούσα πολύ ότι θα συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο το άλμπουμ, το ‘Dream of fools' χαμηλώνει τους ρυθμούς, έχει λίγο πιο ‘βρώμικο' ήχο και όχι τόσο δυνατό και οξύ, τα φωνητικά γίνονται προάγγελοι κάποιου ‘σκοτεινού' μελλοντικού γεγονότος και η διάθεση γενικά μυστηριακή σαν δυσοίωνος χρησμός. Αρχίζω και χαίρομαι για να μην πω ότι έχω παρασυρθεί λόγω αυτού του κάπως μακρόσυρτου ήχου και των φωνητικών και σχεδόν...συμπάσχω.

‘Deep down I died'... και σκέφτομαι, μήπως έρχεται μια σύγχρονη εκδοχή του ‘Equal ways'? Τελικά όχι, αλλά είναι ακόμα πιο θλιβερή η διάθεση σε σχέση με το προηγούμενο κομμάτι, τα bells που ακούγονται στο βάθος ήδη ανατριχιάζουν, οι ρυθμοί έχουν πέσει πολύ και το κομμάτι είναι ορχηστρικό ως το 3^ο λεπτό και έχει μελωδία με πολύ δυσοίωνη σχεδόν απειλητική διάθεση. Επιτέλους! Ήδη έχω ξεχάσει όλα τα προηγούμενα κομμάτια και σας παραπέμπω να κάνετε άλλο ένα πείραμα. Να ακούσετε στη σειρά αυτό το κομμάτι και το ‘Labyrinth of dreams' των Nox Arcana.

‘In your arms again'

NOW you're talking Mr Moorings! (όπως λένε και οι Άγγλοι). Ήδη από τις πρώτες του νότες και τη μελωδία της εισαγωγής, ανέβασε τα db στα ύψη πόσο μάλλον όταν άκουσα τους στίχους και την ερμηνεία τους στο ρεφρέν. Μαζί με το ‘She did not answer', παίζουν σε επανάληψη από τη στιγμή που απέκτησα το άλμπουμ. Οι λόγοι? Το στοιχείο της μελαγχολικής γεμάτης απόγνωση λαχτάρας στην ερμηνεία των στίχων, μαζί με το ρυθμό και τα δυναμικά stand out των synth με τα κρουστά τα οποία τόσο πετυχημένα συντονίζονται σχεδόν με τους χτύπους της καρδιάς. Χορευτική υπερένταση άκρως ευπρόσδεκτη.

Όσο για το ‘She did not answer', εκτός του ότι παραπέμπει λίγο στο ‘She' των Diary of Dreams από άποψη θεματολογίας (οι οποίοι όμως κάπως πλανώνται νομίζω πάνω από αυτά τα δυο κομμάτια...) έχει τα μοναδικά χαρακτηριστικά της μουσικής των Xymox και αυτό ακυρώνει εξαρχής κάθε ‘περίεργη' σκέψη. Είναι ένα κομμάτι με πολύ ωραίο μελωδικό γύρισμα στο ρεφρέν και στίχους οι οποίοι μας επιτρέπουν να φανταστούμε μια μικρή (λίγο πικρή) ιστορία. Ξέρουν άλλωστε πολύ καλά να το χαράζουν αυτό το μονοπάτι των υπαινισσόμενων ιστοριών οι Clan of Xymox.

Αν δεν έχουν ήδη, νομίζω ότι στο εγγύς μέλλον αυτά τα δυο κομμάτια θα έχουν περίοπτη θέση στα dance floors.

Αφού απαγκιστρωθείτε από τα τέσσερα αυτά κομμάτια, η συνέχεια του άλμπουμ πιάνει το νήμα από το ‘Dream of fools', κινείται σε πιο gothic και αργούς ρυθμούς, με μελαγχολικές διαθέσεις στην ερμηνεία και φόντο έναν αρκετά σύνθετο ηλεκτρονικό ήχο από άποψη περιεχομένου ρυθμών, κλιμάκων και πλήθους εναλλαγών. Τελικά το ‘Deep down I died' δε θα μπορούσε να συνοψίζει καλύτερα το τί επακολούθησε.

Rating: 8 / 10
Νάντια Σαββοπούλου