“pour all your love that you keep inside…into a song”

Ενα τραγούδι που κράτησε 100 λεπτά. Πάθος, σεμνότητα, απογοήτευση, αναπόληση, θυμός, χαρά, αγάπη. Ένα μόνο τραγούδι τραγούδησε ο Brett Anderson χθες το βράδυ στο Πόλις και το συνόδευσε διακριτικά με ένα τσέλο, το πιάνο του και μια ακουστική κιθάρα. Μη γελιέστε, οι τίτλοι και τα ακόρντα μπορεί να άλλαζαν, τα συναισθήματα επίσης, αλλά το τραγούδι ήταν ένα. Αυτό της ψυχής του.  Ένας καλλιτέχνης που έχει δεχθεί σιωπηλά όση κριτική δεν έχουν δεχθεί όλοι οι ψευτοροκάδες μαζί, έθεσε τον εαυτό του εκτός..χμμ, δεν μου έρχεται η λέξη... Λοιπόν, όπως είπε ένας φίλος, κάποιες συναυλίες είναι υπεράνω κριτικής και πιθανότατα ο Brett Anderson ότι και να κάνει να μην εκτιμηθεί ποτέ όπως π.χ. ο Scott Walker. Βλέπετε δεν πλασάρεται ως avant-garde, έχει έντονα ζυγωματικά και φωτογένεια... Όπως και να'χει, τη νύχτα της Πέμπτης στην Αθήνα ήταν για άλλη μια φορά συγκλονιστικός...

Να βάλω μια σειρά, αυτή ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκα το Polis Theatre, μια και οι Dinosaur Jr που είχαν παίξει πρόσφατα εκεί είχαν συμπέσει με τη συναυλία του Nick Cave στον Λυκαβηττό, με τον οποίο παρεπιμπτόντως ο Brett αρχίζει να έχει αρκετά κοινά στοιχεία. Τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ και δεν μπορώ να το αναλύσω κιόλας. Άσχετο αυτό, πάμε στον χώρο. Το stage είναι αρκετά μεγάλο, η αίθουσα με μεγάλο πλάτος και αμφιθεατρική, λογικά πρέπει να χωράει περίπου 1400 άτομα στο maximum. Εξαιρετικος συναυλιακός χώρος και ηχητικά στη συγκεκριμένη συναυλία ήταν μια χαρά, αν και το ακουστικό concept δεν βοηθάει για ασφαλή συμπεράσματα. Τα σχόλια πάντως που άκουγα από τους παρευρισκόμενους ήταν παραπάνω από θετικά. Τους Le Page που άνοιξαν τη συναυλία τους πρόλαβα μόλις στο τελευταίο τραγούδι, συγνώμη, ελπίζω κάποια άλλη φορά. Κατά τις 10 παρά υπηρχαν κάπου 700 άνθρωποι νομίζω συγκεντρωμένοι, ενώ στη σκηνή ήταν τοποθετημένο ένα grand-piano και 2 καρεκλίτσες. Στις 10 ακριβώς η γλυκύτατη Amy Langley με το τσέλο της πήρε τη θέση της στα δεξιά της σκηνής και ο Brett Anderson  με σκούρο κουστούμι στο πιάνο. Το πόσο τον λατρεύει το κοινό του έγινε αμέσως αντιληπό...

Wilderness...

Το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου μέρους ήταν αφιερωμένο στον καινούριο του δίσκο. Τα χέρια του στα πρώτα τραγούδια δεν ξεκόλησαν από το πιάνο, τα μάτια του δεν συνάντησαν αυτά του κόσμου, ο Brett Anderson ήταν αφoσιωμένος και κλεισμένος στον μελαγχολικό κόσμο της σόλο καριέρας του, απορροφημένος δεν σταμάταγε ούτε για να απολαύσει το ζεστό χειροκρότημα και τις επευφημίες. Στο "Love Is Dead" μετακινήθηκε στο κέντρο με την κιθάρα του, ο κόσμος βρήκε μια πρώτη ευκαιρία να τραγουδήσει μαζί του και όσο πέρναγε η ώρα η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο μελαγχολική. Η κορύφωση με τη συγκινητική ερμηνεία στο "To The Winter", παιχνιδίσματα με το μικρόφωνο και τα μάτια στραμμένα στο έδαφος. Σπουδαία φωνή πραγματικά, υποκλίθηκε διακριτικά και διάλειμα να αποφορτιστούμε.

Και από εδώ και πέρα θα το πάμε με lyrics quotes, ok? Ναι.

From peepshow to disco...

To γεγονός ότι το opening για το ανακοινωμένο suede-set ήταν το Europe is our Playground έστειλε αμέσως το μήνυμα. Αν κάποιος έχει ακούσει καλύτερο b-side από οποιοδήποτε συγκρότημα ας μου το στείλει, αλλά και πάλι θα τον αμφισβητήσω. Ακουστικά το τραγούδι λειτούργησε υπέροχα, όπως και το έταιρο b-side που ακολούθησε, το The Living Dead.

Cos on you my tattoo will be bleeding and the name will stain...

Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το πρωτο αλμπουμ των Suede με το Pantomime Horse, ήρθε η ώρα του Dog Man Star. Μιας πρώτης επαφής τουλάχιστον, σχετικά πιο ανάλαφρης από αυτή που ήρθε μετά. To πόσο σημαντικός δίσκος είναι το DMS έχει γίνει πλέον αποδεκτό από όλους, πρόσφατα το παραδέχθηκε και ο ίδιος ο δημιουργός του. Όποιο τραγούδι και να πάρεις από εκεί, όπως και να το πεις, αδιάφορο δεν μπορεί να σε αφήσει. Στα Still Life και The Wild Ones είδα μερικά βουρκωμένα προσωπάκια.

Oh, whatever makes her happy...

Το Coming Up πρέπει να είναι ο πιο αισόδοξος δίσκος των Suede. Still, αρκετά τραγούδια καταφέρνουν να συγκινούν με ευχάριστο τρόπο, δε ξέρω πως να το πω ακριβώς. Στο Saturday Night είχαμε crowd-singing, είναι από αυτά που τραγουδάς με μηδίαμα. Κάποιο είδος αναπόλησης. Από τις κορυφαίες στιγμές της συναυλίας, ακολούθησε το By The Sea από τον ίδιο δίσκο.

The arse-felt world...

Μετά το ονειρικό He's Gone από το υποτιμιμένο Head Music, ο Brett Anderson γύρισε για 2 ακόμα τραγούδια στην εποχή του Dog Man Star. To the 2 of Us έκανε την αρχή για να ακολουθήσει ένα από τα πιο ανατριχιαστικά  τετράλεπτα των συναυλιακών μου εμπειριών. The Asphalt World, τραγουδισμένο με τόσο πάθος που ξέχναγες τις τρομερές κιθάρες του Bernand Butler στην studio εκτέλεση, μελαγχολία και θυμός μπλεγμένα στο μυαλό και την καρδιά του. Το δυνατό χτύπημα στο πιάνο μετά τη τελευταία νότα μας αποτελείωσε...

Traaaaassh, you & me!

Στο encore ζήτησε στον κόσμο να τραγουδήσει μαζί του. Και ήταν τόσο εύκολο. So Young και Trash, τιμή και δόξα στα κλασικά Suede ποπ singles. Με μια ακουστική κιθάρα μόνο. Και όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Μερικοί συγκινημένοι. Άλλοι ερωτευμένοι. Προσωπικά δεν έχω λόγια και ούτε ήθελα να γράψω όλα τα παραπάνω. Και φυσικά δεν με ενόχλησε καθόλου που δεν υπήρχε ηλεκτρικό set, full band ή που δεν έπαιξε 135 λεπτά όπως έλεγε το δελτίο τύπου. Αποζημιώθηκα με το παραπάνω. Ο Brett Anderson είναι ένας από τους λίγους που μπορεί να σταθεί μόνος του σε ένα stage μόνο με τη φωνή και τη λάμψη του. Και ο χρόνος που περνάει τον κάνει να φαίνεται ακόμα καλύτερο, αυτόν και τα τραγούδια του.. Επίλογος με 2 στιχάκια του καλλιτεχνικού του πατέρα...

Time - He flexes like a whore
Falls wanking to the floor
His trick is you and me, boy..........

David Bowie