Είμαστε λίγοι άλλα είμαστε  αποφασισμένοι να περάσουμε καλά, ήταν σαν να λένε οι 300 σχεδόν, που είχαν την τύχη να είναι στο Gagarin το Σάββατο βράδυ. Το ίδιο αποφασισμένοι ήταν και οι Βeasts of Βourbon, που τα έσπασαν με μια περφόρμανς σταδίου (και καταγωγίου μαζί) και ενέργεια εικοσιπεντάχρονου ίση σχεδόν με την συνεχή καριέρα του καθενός από τα μέλη της μπάντας.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ  για άλλη μια φορά στα ελληνικά χρονικά. Εικοσιπέντε χρόνια πέρασαν από το ξεκίνημα των θεριών του μπέρμπον, 6 studio δίσκοι σε μια on and off διαδρομή. Μετά από δέκα χρόνια ύπνου ξανάσμιξαν και όπως επιβεβαίωσαν με το Little Αnimals του 2007, υπήρχε λόγος σοβαρός. Μια ακόμα επιτυχημένη επανασύνδεση...

28 Μαρτίου 2006, Μαδρίτη. Μαθαίνω ότι οι Βeasts παίζουν στη Sala Copernicο (περίεργο, γιατί τσέκαρα το πρόγραμμα των συναυλιών τακτικά). Φτάνω στο live με καθυστέρηση μισής ώρας, πληρώνω ευτυχής 18 ευρώ και βλέπω το υπόλοιπο σετ, μισής ώρας επίσης, σε ένα μισοάδειο -τύπου Αν- club, χωρίς encore και τα ρέστα. Φαινόταν καθαρά ότι  είχαν πέσει θύματα κακής διοργάνωσης και προώθησης, σε μια χώρα που είχαν επισκεφτεί πάμπολλες φορές σε πιο ένδοξες μέρες. Έτσι λοιπόν έμεινα με το απωθημένο.

Μπαίνοντας στο Gagarin, έχουν ήδη βγει οι Down and Out. Πολύ καλή southern rock παρουσία, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό (ατάκες τύπου «αυτό είναι το καινούργιο μας κομμάτι ,να’ναι καλά ο John Lee Hooker!»),κάτι που λείπει από τiς τοπικές νέες μπάντες. ¨Ηταν ό,τι έπρεπε για το ζέσταμα.

Με το που βγήκαν οι Beasts στη σκηνή, άρχισε ο εκκωφαντικός (με άψογο ήχο) καταιγισμός από ένα σετ greatest hits δυναμίτη. The low road, chase the dragon, I don’t care any more, drop out, black milk, ride on… Mε διαλείμματα πλάκας και μεταξύ τους πειραγμάτων, μετά από μια ώρα και κάτι  αποσύρθηκαν από την σκηνή σε κλίμα γενικού παροξυσμού. Με την ατμόσφαιρα που επικρατούσε βέβαια ήταν επόμενο η συναυλία να κορυφωθεί σε τρία encore, μ’ένα καταπληκτικό extended version του Let’s Get Funky!
Και αφού ο μισός κόσμος με το χαμόγελο στα χείλη και βραχνές φωνές εγκατέλειπε το χώρο, οι υπόλοιποι μισοί φώναζαν και χτυπούσαν τα πόδια, αγνοώντας τα φώτα και την jazz στο υπόβαθρο. Τελικά πήραν αυτό που ζητούσαν! Ο κιθαρίστας Spencer Jones μετά από 10 λεπτά εμφανίστηκε, συνοδεία του ντράμερ Tony Pola σε ένα swamp country jam και στη  συνέχεια ακολούθησαν και οι υπόλοιποι για άλλo ένα τραγούδι ,σε κλίμα γενικότερου χαβαλέ, πετώντας μπουκάλια και ότι άλλο έβρισκαν μπροστά τους. Υποκλίθηκαν, ρεύτηκαν, έφτυσαν κι έφυγαν!

Ένα από τα συναυλιακά γεγονότα της χρονιάς πέρασε, αυτόπτες μάρτυρες γύρω στους τριακόσιους. Δεν ξέρω αν η ενημέρωση ήταν ελλιπής ή αν το αθηναϊκό κοινό δεν ανταποκρίθηκε, ελπίζω όμως ότι θα ξανάρθουν και θα είμαστε όλοι εκεί.

Θάνος Αμοργινός

***Για τη συναυλία των Beasts Of Bourbon λάβαμε και ένα κείμενο από αναγνώστη μας, το οποίο και δημοσιεύουμε:  

Τα Θηρία της Βουρβώνης κατέφθασαν την ευλογημένη νύχτα της 29ης Μάρτη στο Gagarin με το μακροβιότερο line up της πολύχρονης καριέρας τους, ήτοι με τον Tex Perkins στα φωνητικά, τον Spencer Jones και τον Charlie Owen στις κιθάρες, τον Brian Hooper στο μπάσο και τον Tony Pola στα τύμπανα.
Περίμενα με αδημονία την συναυλία όχι μόνο γιατί θα έπαιζαν οι BEASTS OF BOURBON για πρώτη φορά στην Ελλάδα αλλά και γιατί είχα να ξεμυτίσω από το σπίτι κάτι αιώνες και στα all-star μου είχε εγκατασταθεί προσωρινά μία μεσαίου μεγέθους αράχνη από εκείνες που δεν τολμούν με τίποτα να τα βάλουν με τις κατσαρίδες μου. Ομολογώ ότι καίτοι λάτρης τμήματος της Αυστραλιανής garage τύπου Dubrovniks, Sunny Βoys κουλουπού σκηνής έμαθα τα Θηρία της Βουρβώνης πολύ αργά, προφανώς γιατί στο Green Door έτρωγα μονίμως πόρτα! Οι περιορισμένες μου γνώσεις εστιάζονταν στο Axemans Jazz του 1984 και στο περίφημο single "Psycho" (1983).
Έτσι χρησιμοποίησα ειδικές δημοσιογραφικές τεχνικές για να εκμαιεύσω πληροφορίες για αυτό που άκουγα, προσεταιρίστηκα δηλαδή δύο λάτρεις της μπάντας, τον Δημήτρη και την Ελένη, και ρώταγα βαθυστόχαστες ερωτήσεις του τύπου: τι ακούμε τώρα ρε παιδιά;

Ξεκινώντας το live και ευελπιστώντας να ξεπεράσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το σοκ του support σχήματος (από το οποίο το μόνο που μου έμεινε ήταν ότι αποτελούνταν από τρεις τύπους, ο ένας φορούσε καφέ καπέλο, ο δεύτερος μαύρο και ο τρίτος άσπρο!) δικαιώθηκα. Οι BEASTS OF BOURBON άρχισαν να παρουσιάζουν τα κομμάτια του τελευταίου τους CD (Little Animals - 2007) θυμίζοντάς μου σε πολλά σημεία τους Birthday Party (Αυστραλοί είναι κι αυτοί άλλωστε) πράγμα το οποίο ουδόλως με χάλασε.
Η συναυλία πήγαινε από το καλό στο καλύτερο μέχρι το τέταρτο κομμάτι στο τέλος του οποίου ο Tex Perkins είχε την φαεινή ιδέα να χιουμορίσει (ελπίζω), να προβοκάρει (ελπίζω) κάνοντας έναν ναζιστικό χαιρετισμό! Εκείνη τη στιγμή είχα τρεις επιλογές
Α) Να του πετάξω το ποτήρι με τη μπύρα στο κεφάλι (ατυχώς ήταν σχεδόν άδειο και θα προσγειωνόταν ανώδυνα σε κάποιον άσχετο μπροστά μου)
Β) Να σηκωθώ και να φύγω (κλαίγοντας τα 40 ε-ούρο 25tickets+beers)
Γ) Να κάνω την πάπια
Όπως καταλαβαίνετε, έκανα-την-πάπια αλλά θα πρέπει να πω ότι ο Tex Perkins και η παρέα του, τα συστήματα ήχου , τα έπιπλα και οι διοργανωτές ήταν εξεχόντως τυχεροί που το κοινό απαρτιζόταν από «συνταξιούχους» και όχι τίποτα «αμαλιώτες» και «αντιφάδες» γιατί προβλέπω ότι η συναυλία θα είχε μείνει στο κομμάτι νούμερο 4 ενώ ο Tex αντί για το καλάμι θα έφευγε καβαλώντας μια κιθάρα!

Μετά το προαναφερθέν περιστατικό, μικρό τμήμα του κοινού και το σύνολο της μπάντας, ακόμα και ο παλαβός-κιθαριστής Spencer Jones άρχισε να ρίχνει κλεφτές ματιές μέσα από την τσουλούφα του στον απρόβλεπτο τραγουδιστή  περιμένοντας πότε θα τινάξει την συναυλία στον αέρα.Κι όμως οι Κασσάνδρες διαψεύστηκαν, το κέφι πήγαινε από το καλό στο καλύτερο και κομμάτια από το Axeman Jazz, το Low Road και το Black Milk άρχισαν να διαρρέουν.Δεν θυμάμαι πότε, ίσως στο πρώτο η το δεύτερο ancor ή και νωρίτερα, ακούστηκε το Drop Out και εκεί ουσιαστικά ξεκίνησε η συναυλία, το κοινό χαλάρωσε, η μπάντα χαλάρωσε, ακόμα και ο Tex Perkins σχεδόν χαλάρωσε! Κοινό, συγκρότημα, πατώματα και άδεια κουτάκια μπύρας ήμασταν παρόντες και έτοιμοι να χορέψουμε punkobilly ενώ όλοι οι αναπτήρες (bic και zippo απαξάπαντες) περίμεναν εναγωνίως να ακουστεί το Psycho! Τρία encore αργότερα και αφού το θαυμαστά πιστό audience των Beasts of Bourbon αρνούταν να εγκαταλείψει την «μάχη του psycho» ασκαρδαμυκτί, οι αναπτήρες βγήκαν από τις τσέπες για να ανάψουν το τσιγάρο της παρηγοριάς αφού η μπάντα, οι δυνατές μουσικές και τα εκθαμβωτικά φώτα μας είχαν διαβεβαιώσει οριστικά ότι το live ολοκληρώθηκε.

Γαμώτο! 

Χρήστος Σιδερής 

Φωτογραφίες:Tζένη Καπάδαη