Φτάσαμε στην τέλος του αφιερώματος μας και εδώ πλέον βλέπετε τους 20 καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του 1980 όπως ψηφίστηκαν από συνεργάτες και προσκεκλημένους του Postwave.gr με ένα μικρό κέιμενο για τον καθένα. Links για τα 4 προηγούμενα μέρη για όποιον θέλει να φτάσει μέχρι την 200ή θέση υπάρχουν στο τέλος του θέματος.
Μετά από την γνωστή διαδικασία στο pledge όπου οι fans ψήφιζαν ποια τραγούδια θέλουν να ξανα-ηχογραφήσει ο Daniel Ash, το νέο του άλμπουμ είναι πλέον έτοιμο και ήδη έχουν αρχίσει οι αποστολές. Με τίτλο Stripped, o πρώην Bauhaus / Tones On Tail / Love & Rockets μάζεψε 12 τραγούδια από το παρελθόν του και τα ηχογράφησε ξανά σε εντελώς διαφορετικές εκτελέσεις με παραγωγό τον John Fryer.
Το που τριγυρίζει ο Peter Murphy μετά τη δόξα των Bauhaus, ήταν πάντα μια πολύ ωραία μουσική συζήτηση, από αυτές που σαν να έχουν αρχίσει και εκλείπουν. Δε θα αρχίσω τις αναδρομές, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον από εκεί που έχεις τα πάντα στα πόδια σου, ξαφνικά να ψάχνεις να βρεις το χώρο που σου ανήκει όσο η μουσική τρέχει γύρω σου και σε προσπερνάει με τρελούς ρυθμούς. Η αλήθεια είναι ότι όλα έγιναν πολύ απότομα. Το post punk κατέβασε τους διακόπτες κανονικά εκεί κατά το 82-’83, και οι φίλοι του δεν είχαν παρά να ξεκινήσουν από τις σταθερές του για να βρουν τη φυσική συνέχειά του. Ο πνευματικός στροβιλισμός του Murphy πάνω σε pop rock ήχο δεν ήταν μέρος για να ψάξει κανείς. Ο καιρός περνούσε, οι νέοι φίλοι της μουσικής κερδίζονταν όλο και πιο δύσκολα ενώ οι παλιοί έριχναν ηδονικά το χαρτί της σύγκρισης με ο,τι τους είχε κάνει να ανατριχιάσουν στους αντικατοπτρισμούς του καθρέφτη, στο καυτό λευκό φως του προβολέα. Love Hysteria, Cascade, Deep,τα υπόλοιπα, κάποια πανέμορφα κομμάτια, η φωνή και η αξεπέραστη θεατρική της παράσταση, αρκετά αδιάφορα κομμάτια, ο ήχος που έκλεινε τα αυτιά του σε ο,τι γινόταν γύρω του την κάθε εποχή, σπάνια τολμούσε να κοιτάξει στα μάτια τη φωνή που τον συνόδευε. Συμβιβασμός, πειραματισμοί, αναβιώσεις, αποτυχίες. Φτάσαμε στο Lion; Μπορεί και να την απέφυγα την αναδρομή.
Υπάρχει η γνωστή φράση σε μουσικά άρθρα για δίσκους ότι «εδώ είναι ένα μέρος για να ξεκινήσει κανείς» εννοώντας τη δισκογραφική αναζήτηση στη μουσική ενός καλλιτέχνη. Ένα ασφαλές σίγουρο μέρος, που έχει και συνέχεια. 28 χρόνια μετά το άκαμπτο Should the world fail to fall apart, ο Murphy έφτιαξε το δικό του σίγουρο ασφαλές μέρος, απλά δεν έχει συνέχεια. Πρώτα απ’όλα, το ερώτημα γιατί του πήρε τόσα χρόνια, το αφήνω στην περιβόητη ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη μουσική του πορεία. Το γιατί το Lion του 2014 είναι το μέρος που θα αναζητήσει κανείς για πρώτη φορά τον σπουδαίο αυτό μουσικό, είναι απλό. Είναι η πιο συμπαγής, αυτόνομη, μουσικά δεμένη, ταιριαστή στη φωνητική του υπόσταση όπως αυτή είναι τώρα, κυκλοφορία του. Ένα σατανικό ηλεκτροσόκ που χωρίς να είναι κανείς σίγουρος για την αναγκαιότητά του, περιμένει να δει μετά τα αποτελέσματα της ενέργειάς του. Ο μυστικιστής γκροτέσκος τροβαδούρος του Alive Just for Love, κλείνει τα αυτιά του στην εναρκτήρια φασαρία του Hang Up.
Το άλλο ερώτημα είναι γιατί ολόκληρος Murphy χρειάζεται κάθε φορά έναν παραγωγό – υπεύθυνο τελικά για το πως θα ακούγεται ο κάθε δίσκος, με βάση τον οποίο τελικά καθορίζεται σε τόσο έντονο βαθμό το συνολικό αποτέλεσμα. Το Love Hysteria του Statham, το Lion του Glover. Ο τελευταίος καθόρισε τον αναρχικό ήχο των Killing Joke, ο McCulloch πάλι καλά που τον άφησε να βάλει το όνομά του στο τελευταίο Meteorites των Echo and the Bunnymen, και έστησε μια πολύ ουσιαστική συνεργασία με τον Peter Murphy. Ο μεταλλικός ήχος του Lion λοιπόν, οι θορυβώδεις κιθάρες και τα αυθεντικά ροκ ξεσπάσματα πολλών τραγουδιών του, δυστυχώς ή ευτυχώς είναι η πιο ουσιώδης κυκλοφορία του Myrphy. Ο ίδιος λέει ότι το άφησε όλο το θέμα πάνω στον παραγωγό ‘Youth’ Glover, ο οποίος τον έσπρωξε στον γκερεμό και εκείνος έπρεπε να πετάξει. Είτε πρόκειται για πραγματικά καλή δουλειά, είτε περιμέναμε τόσο καιρό που απλά πρέπει να βρούμε μια τέτοια στη δισκογραφία του, είτε απλά περνάμε στη φάση που θα ξανανακαλύψουμε τους Metallica.
Το Hang Up ξεκινάει και κάνει περισσότερο θόρυβο απ’ότι όλα τα κομμάτια της προσωπικής πορείας του Peter Murphy παιγμένα ταυτόχρονα. Ηλεκτρική παραμόρφωση, σκληρός ήχος, σκοτεινή glam αισθητική, και η φωνή να πιάνει ύψη και ένταση ασυνήθιστα για κάθε φαν του. Αν το Dust ήταν δίσκος χτισμένος γύρω από τη φωνή του, ένα προσεχτικό ευλαβές ντύσιμο γύρω από περισσότερες πτυχές της, το Lion είναι εκείνο που την σπρώχνει να πάει και αλλού, να ακολουθήσει το νεύρο και την ωμότητα των τραγουδιών του. Σοκαριστικό ξεκίνημα για δίσκο του Murphy, λυτρωτική η ισορροπία στο επόμενο I am my own name, και γρήγορα έρχεται στο μυαλό εκείνο το άσφαιρο Go Away White που αν είχε το θράσος του Lion ίσως να άλλαζε τη θέση του στην ιστορία των Bauhaus. Για όποιον θα ήθελε να μπει στη διαδικασία βέβαια. Εντυπωσιακό είναι όταν αχνοφαίνονται κάτω από τη φασαρία, μελωδίες που θα μπορούσαν να προέρχονται από παλιότερες δουλειές, καταδικασμένες στο να σηκώνουν όλο αυτό το θορυβώδες βάρος, όπως στο Low Tar Stars και το ατμοσφαιρικό I’m on your side. Η εγωπάθεια μιας τέτοιας φωνής ικανοποιείται στο Holy Clown και το Eliza, στους φοβερούς γνώριμους λαρυγγισμούς, στο ξεδιάντροπα goth ρεφραίν τους. Κάτι τέτοιες παρορμήσεις έλειπαν –πολύ- από το Ninth, την προηγούμενη δουλειά του Peter Murphy, και δεν μπόρεσε να φτάσει το φετινό άλμπουμ και ας ήταν στην ίδια κατεύθυνση. Ξεχωριστός ο ιμπρεσσιονιστικός ηλεκτρισμένος ρομαντισμός του Rose μέσα από την έντασή του, και μια από τις καλύτερες ερμηνείες του δίσκου.
Δεν πειράζει που δεν θα το λιώσεις στις ακροάσεις, που δεν θα σε σπρώξει να ακούσεις και άλλες παλιότερες δουλειές του. To Lion είναι μια σύμπραξη δύο μουσικών που οδήγησαν σε κάτι αυθεντικό και ενιαίο, σε κομμάτια που υποκλίνονται στη μοναδική φωνή του Murphy. Έχει πραγματική ένταση, πραγματική ζωή που εκδηλώνεται, μια καινούργια πρόκληση που όμως αφήνει κρυμμένα τα μυστικά της όπως παλιά.
Rating : 8 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
H είδηση δεν είναι και τόσο φρέσκια, αλλά το γράφω μήπως το δει κάποιος δικός μας promoter μια και μοιάζει ιδιαιτέρως δελεαστική για όλους. Ο Peter Murphy ανακοίνωσε την Mr. Moonlight tour που ξεκινάει σε μερικές μέρες από την Αμερική και στην οποία αφιερώνει εξολοκλήρου το σετλιστ σε τραγούδια που ηχογράφησε με τους Bauhaus.
Με πάνω από 10 ακροάσεις ως τώρα και μια live, αυτό το άλμπουμ είχε το ίδιο αντίκτυπο σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμουν ακούγοντάς το με ξεσηκώνει πολύ σαν κάποιος να με τραβάει απότομα για να χορέψουμε. Πράγματι χορεύω πολύ με τα περισσότερα κομμάτια του άλμπουμ και αυτό είναι για μένα μια καλή ένδειξη για τη μουσική του αξία.
Φταίνε οι κιθάρες, οι ρυθμοί, η χροιά της φωνής του Peter Murphy, οι στίχοι, η απουσία των γυναικείων back vocals που θυμίζουν τα άσχημα κατά τη γνώμη μου pop κομμάτια των 90s (όπως συνέβαινε σε αρκετά κομμάτια του προηγούμενου άλμπουμ) και αδιάφορων μελωδιών με απλοϊκούς ρυθμούς. Το ‘Ninth' μου άρεσε τόσο γιατί είναι κατά κάποιο τρόπο η φυσική μουσική συνέχεια του ‘Go away white', μόνο που έχει καλύτερες συνθέσεις και παραγωγή. Είναι ευτυχώς πολύ διαφορετικό από το ‘Unshattered' και κυρίως δεν έχει καμία σχέση με το μυστικιστικό και αρκετά περίεργο ‘Dust'.
...your whisper is mine as it lifts you up from above...
Είναι πιο δυναμικό, σε ροκ διάθεση, πολύ πιο χορευτικό από τα δυο τελευταία άλμπουμ και μαγικό. Γιατί την ώρα που ακούμε τα 11 κομμάτια του είναι σα να ακούμε μέσω του Murphy, τον Iggy και τον Bowie ενώ μεταφερόμαστε στην ατμόσφαιρα των Bauhaus. Είναι το άλμπουμ που επαναφέρει στο προσκήνιο του δικού μου τουλάχιστον ενδιαφέροντος, τον Peter Murphy. Παρ' όλ'αυτά η κριτική στη δουλειά ενός μουσικού με τόσo εκτενή πορεία και τόσες διαφορετικές μεταξύ τους δουλειές δεν είναι απλή υπόθεση. Τείνω να καταλήξω στο ότι πιο ειλικρινές είναι να γνωρίζει κανείς ποιά στοιχεία του αρέσουν και ίσως ποιές περίοδοι στη δουλειά ενός μουσικού όπως ο Peter Murphy. Προσωπικά με ενδιαφέρει το κομμάτι της δουλειάς του που φέρει μέσα του χνάρια των Bauhaus από άποψη μουσικής, δυναμικής, ερμηνείας και συναισθημάτων. Για παράδειγμα θεωρώ ότι το ‘Ninth' θα μπορούσε να ήταν άλμπουμ των Bauhaus ενώ το ‘Dust' όχι και αυτός είναι ένας από τους λόγους που μου άρεσε περισσότερο.
Δεν υπάρχουν πνευστά στο ‘Ninth', αλλά σκληρές ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο, ντραμς, βιολί, βιόλα και τσέλο και η σοφία του Peter Murphy που ξεχειλίζει ακόμα και μέσα από το booklet, τις φωτογραφίες και το γενικότερο ύφος και τα χρώματα. Στο live στο ‘The Garage' του Λονδίνου πριν από ένα περίπου μήνα, στάθηκα αρκετά τυχερή και κατέληξα πολύ κοντά στη σκηνή και έτσι κατέληξα στο ότι ο Peter Murphy έχει σοφία. Όχι αυτή την ‘αναμενόμενη' της ηλικίας (που άλλωστε δε συμβαίνει πάντα). Σκέφτομαι ότι είναι κάτι σαν αυτή που κουβαλάει κάποιος που έχει διαπεράσει διάφορες εποχές (στην προκειμένη περίπτωση, μουσικές εποχές) και ο οποίος έχει δει το κοινό του να αλλάζει αρκετές φορές. Και κάθε φορά καταλαβαίνει κάτι ακόμα για την εκάστοτε εποχή. Είναι η σοφία που εκπέμπει κάποιος φυσιογνωμικά, ως στάση σώματος, ως βλέμμα, ως ανάγκη αποστασιοποίησης κατά την ερμηνεία συγκεκριμένων στίχων, ως κίνηση, ως ευφυές πνεύμα το οποίο αποκαλύπτεται μέσα από τις αστείες ατάκες ανάμεσα στα τραγούδια. Η σοφία βρίσκεται μέσα στα μακρόσυρτα φωνητικά και τις κραυγές στο ‘Peace to each', ‘Never fall out' και ‘Uneven&Brittle', ακόμα και στην επιλογή της θέσης και του προσανατολισμού των τίτλων των κομματιών του άλμπουμ στο οπισθόφυλλο του cd. Προσπαθώ να σας περιγράψω αυτό που λένε οι στίχοι και αποπνέει ο τίτλος του ‘I spit roses'. Το οποίο για' μένα, είναι το ίδιο με αυτό που αποπνέουν οι κραυγές στα ‘Adrenalin' και ‘In the flat field'.
...you'll never fall out, if you take me in there'll be no way out without you never fall out...
ΌΧΙ το άλμπουμ αυτό δεν είναι καλό επειδή διακρίνεται η σοφία του Peter Murphy μέσα από τις συνθέσεις του. Αλλά γιατί αποτελεί τη φυσική συνέχεια κομματιών όπως το ‘The first stone', ‘Black stone heart', ‘Burning from the inside', ‘She's in parties', ‘Hollow hills'. Η live εμφάνιση στο ‘The Garage' με έκανε να συνειδητοποιήσω και κάτι ακόμα ακούγοντας κομμάτια των Bauhaus όπως το ‘Silent hedges', ‘Cool cool breeze', ‘In the flat field' δίπλα στο ‘I spit roses' και το ‘Velocity bird'. Το ότι μπορώ για παράδειγμα να δω ξεκάθαρα το νήμα που συνδέει το ‘Never Fall out' με τα ‘Thelma sings for little Nell', ‘Emergency unit' και ‘A strange kind of love' όπως και τη σύνδεση ανάμεσα στους εφηβικούς και all-time heroes του Myrphy με το σύνολο των κομματιών του ‘Ninth'. Για να είμαι πιο ακριβής, μπορώ να ‘δω' στα τελευταία κομμάτια του ‘Ninth' τα αποτυπώματα όλων όσα προανέφερα. Η σοφία λοιπόν στην οποία αναφερόμουν προηγουμένως έγκειται στο ότι το αποτύπωμα αυτό όπως και άλλα, διαπιστώνω πως δε λειτούργησαν ως καλούπια για τα καινούρια τραγούδια αλλά περισσότερο ως αφηρημένες ιδέες. Σα να κρατήθηκε ένας πολύ υποτυπώδης σκελετός και πάνω σε αυτόν γράφτηκαν τα νέα κομμάτια. Σαν να ακούω την ηχώ των τελευταίων ακόρντο στα ‘Burning from the inside' και ‘Who killed Mr Moonlight' μέσα από τις νότες των ‘Secret silk society' και ‘Crème de la crème'.
...out of ourselves to ourselves we've gone...
Το δικό μου αγαπημένο κομμάτι του άλμπουμ είναι το ‘Never fall out' ενώ ακολουθεί το ‘The prince and old lady shade' αν και συνολικά μετά από τόσες ακροάσεις όλα τα κομμάτια μου αρέσουν ισότιμα. ΠΟΛΥ. Επομένως αν και δύσκολες οικονομικά εποχές σας παροτρύνω να αγοράσετε το άλμπουμ (υπάρχει σε πολύ οικονομική τιμή στο διαδίκτυο) γιατί θεωρώ την απουσία του από τη δισκοθήκη σας, ως μεγάλη παράλειψη.
Σας αφιερώνω τα ‘προφητικά' και περιέργως (?) επίκαιρα λόγια του τελευταίου κομματιού για να συνοδεύουν τις σκέψεις σας...
... Adieu now we're laying on new waves our guns have
lost the ιr victims' names...
Rating: 8,4 / 10
Νάντια Σαββοπούλου
Ο ίδιος προτιμά για τον εαυτό του το σαγηνευτικό τίτλο "the One and Only Dark Star". Σ'όλη του τη ζωή απαιτεί και τραβάει όλα τα φώτα πάνω του, κυρίως την εποχή που η μουσική ζητούσε περισσότερους σκοτεινούς, επαναστατικούς αντι-ήρωες, με προφίλ αδικημένου κομπάρσου.
Όταν το 1983 διαλύθηκαν οι Bauhaus, έχοντας κυκλοφορήσει τον πιο ενδιαφέρον δίσκο της σύντομης καριέρας τους, μια στεναχώρια αρχικά την πήρα. Τα διάφορα projects του Ash, οι solo δουλειές του Peter Murphy (του κορυφαίου ερμηνευτή της γενιάς του κατά τη γνώμη μου) και η πεποίθηση ότι οι συναρπαστικές ιστορίες πρέπει να τελειώνουν στην κορύφωσή τους με έπεισαν ότι ίσως ήταν καλύτερα έτσι όπως έγινε. Οι Bauhaus έγιναν ένας post-punk θρύλος δίπλα σε μπάντες όπως οι Joy Division. Kαι ξαφνικά έρχεται το Coachella και εμφανίζονται ξανά, κάνουν και τουρνέ... Ωραία τα συναυλιακά reunion, έχουν πλάκα. Ομως όταν έσκασε η είδηση και για νέο studio album το 2008 τα πράγματα σοβέρεψαν. Εδώ έχει ζουμί η ιστορία. Καλύτερη ευκαιρία για συνέντευξη δεν υπήρχε, καλέσαμε τον Murphy στο σπίτι του στην Κωνσταντινούπολη και πολύ ευγενικά μας μίλησε για όλα αυτά και αρκετά άλλα...
-
Μου φαίνεται στ’ αλήθεια περίεργο, αλλά το 2008, συζητώ με τον Peter Murphy και η πρώτη μου ερώτηση αφορά το νέο άλμπουμ των Bauhaus! Λοιπόν πρόκειται να κυκλοφορήσει το «Go Away White». Πώς αποφασίσατε, οι τέσσερις σας, να μπείτε στο στούντιο και να ηχογραφήσετε νέα κομμάτια;
Peter Murphy: Αν ταξιδέψεις για λίγο προς τα πίσω, θα δεις ότι συναντηθήκαμε για το φεστιβάλ Coachella και αυτό ήταν κάτι όμορφο. Ο διοργανωτής ήθελε στ’ αλήθεια να μας δει να παίζουμε και πάντα έβρισκα ελκυστική την ιδέα να προσπαθήσουμε να βρεθούμε μαζί και να φτιάξουμε καινούρια μουσική. Νομίζω ότι από το ξεκίνημα ακόμα των προβών, η αίσθηση ήταν τόσο ευχάριστη που όλοι νιώθαμε πως θέλαμε να το δοκιμάσουμε και τελικά αποφασίσαμε να το κάνουμε. Αυτό που έγινε ήταν αυθόρμητο κατά μία έννοια αλλά νομίζω πως όλοι θέλαμε να βεβαιωθούμε για τον μεταξύ μας δεσμό και κατά την διάρκεια των προβών πήραμε την απόφαση να προχωρήσουμε. Έτσι έφυγα, ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο με τον προσωπικό μου άλμπουμ εκείνο το καλοκαίρι, μετά συγκεντρωθήκαμε ξανά κατά την διάρκεια του χειμώνα και συνεχίσαμε μαζί και τελικά αποφασίσαμε πως θέλαμε να μείνουμε μαζί, να φτιάξουμε ένα άλμπουμ μαζί και να δούμε που θα μας έβγαζε αυτό…
-
Όμως με αυτό τον τρόπο ηχογράφησης και με τον αυθορμητισμό σας και δίχως να έχετε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σας για την μορφή του τελικού μουσικού αποτελέσματος, βρίσκεις πως όλη αυτή η διαδικασία έχει παρόμοια στοιχεία με τον παλιότερο τρόπο δουλειάς σας;
Peter Murphy: Έχει. Νομίζω πως αυτός ήταν ένας από τους καλύτερους τρόπους δουλειάς μας παλιότερα. Δίχως να συζητάμε πολύ για την ιδέα αλλά με το να είμαστε διαισθητικοί και ενστικτώδεις. Έχεις απόλυτο δίκιο. Αποφασίσαμε να συναντηθούμε και να κλείσουμε ένα χώρο για 2 με 4 βδομάδες, να δουλέψουμε μαζί σαν γκρουπ και να δούμε τι θα συμβεί. Αποδείχτηκε πως ήταν ένα πολύ θετικό χρονικό διάστημα και πολύ ισχυρό για την ακρίβεια…
-
Φαίνεται πως στ’ αλήθεια το απόλαυσες. Είσαι εξίσου ευχαριστημένος με το τελικό μουσικό αποτέλεσμα, με τον ήχο του άλμπουμ;
Peter Murphy: Νομίζω ότι η μεγαλύτερη μου χαρά είχε να κάνει με το ψυχικό μας δέσιμο. Ήταν πολύ ευχάριστο το να δουλεύουμε μαζί και το να αφήσουμε πίσω το παρελθόν, ήταν κάτι πολύ θετικό. Το αποτέλεσμα (η μουσική) έβγαινε τόσο γρήγορα, και αυτό ήταν πολύ συναρπαστικό και διακεδαστικό συνάμα.
-
Το «Go Away White» είναι πλέον έτοιμο και πρόκειται να κυκλοφορήσει, αλλά τι είδους αντιδράσεις περιμένεις από έναν παλιότερο θαυμαστή των Bauhaus και από κάποιον που, ας πούμε, δεν έχει ακούσει ποτέ την μουσική σας;
Peter Murphy: Νομίζω πως είναι μια δύσκολη απάντηση αυτή γιατί ποτέ δεν μπορείς να μαντέψεις την άποψη κάποιου, του κοινού ή οποιουδήποτε το ακούσει. Νομίζω όμως ότι το album ξεχωρίζει λόγω του ότι έχει μια «ωμή» ποιότητα. Δεν νομίζω πως είναι ακουστικά όμοιο ή σχετίζεται με οποιοδήποτε τρόπο με ό,τι έχουμε κάνει στο παρελθόν, έτσι νομίζω ότι θα μας αντιμετωπίσουν όπως οποιοδήποτε άλλο γκρουπ που είχε ένα κάποιο κοινό στο παρελθόν. Ίσως βέβαια έχουν κάποιες προσδοκίες και ενδεχομένως δεν θα τους αρέσει αν βασιστούν σε ότι τους ελκύει τώρα. Στ’ αλήθεια δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί. Το «Go Away White» ουσιαστικά στέκεται σαν μια καλή αποτύπωση της ενέργειας που έχουμε σαν γκρουπ και έχει πολλά θετικά στοιχεία μέσα του, είναι τόσο παιχνιδιάρικο…
-
Εδώ στην Αθήνα, σε έχουμε δει ζωντανά δυο φορές. Μια φορά το 1983 με τους Bauhaus σε ένα γήπεδο μπάσκετ και το 2005 κατά τη διάρκεια της «Unshattered Tour». Θυμάσαι κάτι από εκείνες τις συναυλίες;
Peter Murphy: Βεβαίως και θυμάμαι! Θυμάμαι και τις δύο συναυλίες. Περισσότερο βέβαια την πιο πρόσφατη, την δικιά μου, που αρχικά επρόκειτο να παίξουμε σε ένα φεστιβάλ και φτάσαμε στην Αθήνα και τότε οι διοργανωτές είπαν «Είχαμε ένα προβληματάκι». Τελικά καταλήξαμε να παίζουμε σε ένα πολύ μικρό χώρο αλλά ήταν μια υπέροχη παράσταση και την απόλαυσα πολύ κι ας ήταν τόσο ζεστά εκεί… Και ναι θυμάμαι και την συναυλία με τους Bauhaus. Έκανε κι εκεί πολύ ζέστη και είχε πολύ κόσμο...
-
Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να πει ότι σε αυτές τις συναυλίες ο Peter Murphy ήταν κάθε φορά κι ένας διαφορετικός ερμηνευτής. Με τους Bauhaus ήσουν πολύ ενεργητικός, πολύ θεατρικός αλλά κατά την διάρκεια...
Peter Murphy: Ήμουν και νεότερος…
-
Χαχά… κατάλαβα… κατά την διάρκεια τις δεύτερης εμφάνισης, εξέπληξες και πάλι το κοινό αλλά με έναν περισσότερο εκλεπτυσμένο τρόπο. Ποιος από τους δύο λοιπόν, είναι ο αληθινός Peter Murphy πάνω στη σκηνή;
Peter Murphy: Αυτός που είναι πολύ ζεστός και δοτικός και θετικός με το κοινό… Νομίζω ότι αρκετοί από τους παλιότερους τραγουδιστές, αυτό που κάναμε τότε, στις αρχές του ’80, ήταν ένα καθρέφτισμα της νεότητας μας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αλλά είχε και «πολιτιστικά» στοιχεία κατά κάποιο τρόπο… Η Μεγάλη Βρετανία τα πρώτα χρόνια του ’80 ήταν μια πολύ έντονη αλλά και καταθλιπτική χώρα. Νομίζω ότι αυτό εξηγεί πολλά για την ενέργεια των πρώτων χρόνων, αλλά ο αληθινός Peter Murphy είναι κάποιος που του αρέσει να εξυψώνει την διάθεση του κόσμου και να τον αφήνει με την αίσθηση του «από κοινού»… με την ίδια την παράσταση…
-
Αναφορικά με την προσωπική σου καριέρα, τα τελευταία σου δύο άλμπουμ «Dust» και «Unshattered» είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Το « Dust» είναι πολύ πιο μυστηριώδες και περισσότερο εξευγενισμένο, ενώ το «Unshattered» σαν να πηγάζει από το παλιότερο υλικό. Τι θα πρέπει να περιμένουμε από την επόμενη κυκλοφορία σου;
Peter Murphy: Λοιπόν, έχω γράψει τα τραγούδια και ετοιμάζομαι να τα ηχογραφήσω. Δουλεύω με έναν καταπληκτικό παραγωγό, τον David Baron, που έχει το στούντιο του στο Woodstock της Νέας Υόρκης. Γράφουμε και σχεδιάζουμε για ένα ολόκληρο γκρουπ κι έτσι υπάρχει έντονη μελωδικότητα στα τραγούδια. Ο στόχος είναι να βγάλουμε την ενέργεια ενός γκρουπ και να εισάγουμε κάποια αναλογικά ηλεκτρονικά στοιχεία στην μουσική. Μέχρι στιγμής όλα πηγαίνουν όπως τα θέλουμε και ελπίζω να έχω έτοιμο το άλμπουμ σε λίγους μήνες και ευελπιστώ και μια περιοδεία.
-
Ναι, ήταν στ’ αλήθεια όμορφο… Αναφορικά με τις διασκευές, το να διασκευάζεις τραγούδια μοιάζει να είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα ταλέντα σου. Το «Ziggy Stardust», το «Telegram Sam» με τους Bauhaus ήταν μεγάλες στιγμές στην δισκογραφία σας… Πόσο δύσκολο σου είναι να μπαίνεις στον συναισθηματικό πυρήνα ενός κομματιού και να διαμορφώνεις την προσωπική σου σχέση μαζί του; Πρόκειται για ταλέντο ή είναι απλά θέμα σωστής επιλογής; Το σωστό κομμάτι που σου πηγαίνει.
Peter Murphy: Νομίζω ότι με τα κομμάτια των Bauhaus είχε απλά να κάνει με μας που θαυμάζαμε αυτά τα κομμάτια και θέλαμε να τους εισάγουμε τον δικό μας ήχο. Ήταν κάτι πολύ άμεσο και ο τρόπος που θα τα «ερμηνεύαμε» ήταν πολύ φυσικός και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Και εκείνη την περίοδο, στις αρχές του ’80, αυτά τα κομμάτια ήταν αναφορές σε καλλιτέχνες που μας ενέπνευσαν και είχαν κατά κάποιο τρόπο σχέση με διάφορες «θεατρικότητες» που χρησιμοποιούσαμε τότε. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά…εάν τώρα διαλέξω να κάνω μια διασκευή, τότε αυτή θα πρέπει να έχει κάποια σχέση με τα κομμάτια που ερμηνεύω ζωντανά. Έτσι διαλέγω κομμάτια που μπορούν να γίνουν το «όχημα» μιας απολαυστικής ερμηνείας.
-
Έχεις υπόψη σου κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι άλλου καλλιτέχνη που θα ήθελες να ερμηνεύσεις ή να κάνεις κάποια διασκευή του;
Peter Murphy: Όχι αυτή τη στιγμή, δεν σχεδιάζω να κάνω κάποια διασκευή αλλά πάντα υπάρχουν κομμάτια που έρχονται στο μυαλό μου και λίγες μέρες μετά παρατάω την ιδέα...
-
Ασφαλώς! Κι έτσι ο David, o Kevin και ο Daniel ακολούθησαν τους δικούς τους δρόμους. Ποιος δίσκος, συγκρότημα ή δικό τους project σου αρέσει περισσότερο;
Peter Murphy: Νομίζω ότι ένα άλμπουμ των Love and Rockets ήταν στ’ αλήθεια ευχάριστο, το “Earth, Sun, Moon”. Το απόλαυσα.
-
Τι σκέφτεσαι για όλα αυτά τα νέα συγκροτήματα που τώρα προσπαθούν να ακούγονται σαν τους Joy Division, τους Bauhaus, τους The Cure και άλλα post-punk συγκροτήματα; Αυτή η δημοτικότητα τον «κλασσικών» συγκροτημάτων σε εκπλήσσει;
Peter Murphy: Όχι, το παρακολουθώ και το αντιμετωπίζω σαν μια πολύ φυσική εξέλιξη και είναι θετικό το ότι συμβαίνει στον μουσικό κόσμο, στον δημοφιλή μουσικό κόσμο. Μοιάζει να «αυτό-σιτίζεται». Δεν ξέρω σε ποιους αναφέρεσαι, ξέρω όμως ότι υπάρχει ένα συγκρότημα, οι Editors, που είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες και θεωρούν πως είναι επηρεασμένοι από τους Joy Division των αρχών του ’80. Δεν ξέρω πως ακριβώς το σκέφτονται οι ίδιοι αλλά αυτό που ακούω είναι ένα αυθεντικό σύνολο τραγουδιών και πρέπει στ’ αλήθεια να τους κρίνουμε για αυτό που είναι.
Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα είναι οι Sigur Ros. Ο τρόπος που δουλεύουν είναι πολύ προσωπικός και φιλικός. Με κάποιο τρόπο δεν συμπίπτουν ως προς τις αντιλήψεις των «ανθρώπων της μουσικής», αλλά δουλεύουν με ένα πολύ κλασσικό, ανθρώπινο τρόπο που αγαπώ πάρα πολύ.
-
Πρόσφατα συνεργάστηκες με τον Trent Reznor των Nine Inch Nails…
Peter Murphy: Ναι, αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της περιοδείας με τους Bauhaus. Ο Trent με προσκάλεσε να κάνω κάποια πράγματα «στο δρόμο» ενώ περιοδεύαμε. Επρόκειτο να κάνουμε αυτές τις ζωντανές ραδιοφωνικές παρουσιάσεις στα παρασκήνια των συναυλιών.
-
Τι είδους άνθρωπος είναι; Έχει πολύ παράξενη εικόνα…
Peter Murphy: Ο Trent είναι πολύ έξυπνος, αυτάρκης και πολύ καλός μουσικός. Είναι απόλυτα συγκεντρωμένος στο Project του και είναι ένας πολύ φιλικός άνθρωπος…και δημιουργικότατος.
-
Αυτό ακούγεται αλλόκοτο αν σκεφτούμε την εικόνα και την ιδιοσυγκρασία που πιστεύουν οι άνθρωποι πως έχει…
Peter Murphy: Ο Trent είναι άνθρωπος του κόσμου, καθόλου επιθετικός. Νομίζω ότι με τους NIN παρουσιάζει μια πολύ θεατρική εικόνα αλλά σαν άνθρωπος είναι πολύ διαφορετικός. Μάλλον υπάρχει μια αντίθεση…
-
-
Έχει επηρεαστεί πολύ από σένα, την περίοδο που ήσουν με τους Bauhaus…
Peter Murphy: Ίσως το πρώτο διάστημα, αλλά δεν ξέρω… σίγουρα έχουν περάσει πολλά χρόνια πλέον και πιστεύω ότι έχει εξελίξει την δουλειά του με ένα προφανέστατα μοναδικό τρόπο.
-
Πέρα από την μουσική, ξέρω πως σε ενδιαφέρει επίσης η ζωγραφική, η φωτογραφία και η τέχνη γενικότερα. Υπάρχουν σχέδια προκειμένου να χρησιμοποιήσεις κάποια δουλειά σου για το εξώφυλλο ενός άλμπουμ ή να κάνεις κάποια έκθεση;
Peter Murphy: Δεν έχω τόσους πίνακες που θα ήθελα να εκθέσω, είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σου που το αναφέρεις… Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι δεν ζωγραφίζω και τόσο πολύ αλλά είμαι σε θέση να το κάνω και ενδιαφέρομαι για αυτό… ίσως κάποια στιγμή.
-
Μια τελευταία ερώτηση, για το νέο άλμπουμ των Bauhaus. Τι θα απαντούσες σε κάποιον που θα σας κατηγορούσε ότι ηχογραφήσατε αυτό το άλμπουμ μόνο για τα χρήματα;
Peter Murphy: Προφανώς υφίσταται (γενικότερα) μια σύμμειξη της τέχνης και του εμπορίου αλλά και ένας διαχωρισμός τους… υπήρχε ένα στοιχείο αυτού του γεγονότος και πιστεύω πως το γνωρίζαμε. Υπάρχει πάντα ο εμπορικός παράγοντας σε αυτό που κάνεις, ειδάλλως μοιάζει ειλικρινά ανούσιο εφόσον ζεις από τη μουσική. Νομίζω ότι κατά το ήμισι, όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε (η όλη πρωτοβουλία) είχε να κάνει με το να βρεθούμε και να προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε αυτή τη φιλία που είχαμε, αλλά καθώς περιοδεύεις και είσαι πλέον μεγαλύτερος ηλικιακά, υπάρχει σαφώς ισχυρότερο το εμπορικό στοιχείο σε αυτή (την πρωτοβουλία).
Είναι πολύ ιδεαλιστικό να μιλάμε για το «η τέχνη για χάρη της τέχνης». Πιστεύω ότι όταν υπάρχει η δυνατότητα να κερδίσεις ένα δίκαιο εισόδημα από την ενασχόληση σου, τότε δεν πρέπει να ντρέπεσαι για αυτό. Είναι ένα υπαρκτό κομμάτι όσων κάνεις.
Συνέντευξη:
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Επιμέλεια / Κείμενο:
Κώστας Μπρέλλας
Μετάφραση: Λυδία Οικονόμου
Απομαγνητοφώνηση: Έλενα Σωτηροπούλου
Assistance: N. Δρίβας, de:tech
12 & 13 August 2006 - Hildesheim, Germany
Bela Lugosi's dead....dead! dead! dead......
Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Murphy, το πιο θεατρικό βαμπίρ του dark wave, προκαλούσε ρίγη στα απανταχού gothic boys/girls με έναν απλό λαρυγγισμό, με μιά διαπεραστκή ματιά, με μία κίνηση του χεριού του? Οχι πολλά για ένα βαμπίρ, αλλά...
Δεν είναι αυτό το θέμα. Ο Peter Murphy είναι σίγουρα χαρισματκός. Εχει όλα αυτά που χρειάζεται ενας performer για να ξεχωρίσει, τα καλύτερα! Συνδυάζει την επιβλητική παρουσία και την γοητεία του David Bowie με την ενέργεια του Iggy Pop, το μυστήριο με τη λαγνεία... Εχει τη φωνή ( τι φωνή!!), the pale face, the blue eyes, the cheekbones... Κυκλοφόρησε με τους Bauhaus 4 ιστορικούς για το dark wave δίσκους (αν και στο αριστουργηματικό κύκνειο άσμα τους "burning from the inside" η συμμετοχή του ήταν ασθενική ) τους οποίους τους είχα λιώσει στο πικάπ μου, ένα ενδιαφέρον album με τον Mick Karn των Japan ( Dalis Car - "the waking hour" ) και μιάμιση ντουζίνα υπέροχα τραγούδια στα 6 προσωπικά του album που ακολούθησαν.
Και αν δεν εγινα σαφής, Peter Murphy was one of my beloved teenage heroes! Και όλος αυτός ο πρόλογος είναι γιατί δεν θέλω να μπω στο κύριο θέμα, the new album thingie... Ελπίζοντας ότι θα βραχυκυκλώσει το pc μου, θα καεί το πληκτρολόγιο, θα με πάρει ο ύπνος πριν τελειώσω (ακούω και το "unshattered" ταυτόχρονα), θα πέσει ο server κτλ, συνεχίζω..
To 2002, ακούγοντας το "dust" είχα γκρινιάξει. Μου φάνηκε ότι η εμμονή του με την ανατολή και την τούρκικη μουσική είχε γίνει μανία και κακές σκεψεις πέρναγαν απ΄το μυαλό μου: "να χωρίσει με τη (Τουρκάλα) γυναίκα του, τον επηρρεάζει", "να τον βάλουν λίγες μέρες φυλακή γιατί είχε μαστουρώσει μια ολόκληρη συνοικεία του Λονδίνου από τον αργιλέ", "να του κλέψουν όλους τους ethnic δίσκους που απέκτησε τα τελευταία χρόνια" και άλλα τετοια. Οχι ότι το 'dust" ήταν άσχημο. Είχε μια avant-garde αισθητική, 1-2 πολύ καλά τραγούδια (όπως σε κάθε άλμπουμ του Murphy), τον ίδιο τον Murphy να ερμηνεύει εξαιρετικά και να μαζεύει "χαλασμένες νότες" με τις κορώνες του και γενικά υπό συνθήκες μπορεί να σου κάτσει πολύ καλά. Απλά, εγώ ήθελα τον άλλο Μurphy...cuts you up and takes you high...that one! Το δελτίο τύπου του "unshattererd" μου δημιούργησε προσδοκίες. Τhe B-Movie guy (Paul Statham) was back! And with a pop producer on the console! So, December 2004:
"Αθρυμμάτιστος"... ( όχι, όχι απέθαντος...2005 u see..."for fear of death, in fear of rot...so sad.....'')
Πλήρης απογοήτευση... Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει σε αυτόν τον δίσκο και απορώ αν ο ίδιος ο Peter Murphy είναι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Οk, η φωνή του είναι εδώ αλλά ακούγεται πιεσμένη και εκτός κλίματος. Ενας μοναδικός τραγουδιστής προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι μοναδικός! Μα, τώρα? Αυτό το έχει αποδείξει στην 25χρονη πορεία του. Γιατί μου βγάζει ανασφάλεια? Μήπως προσπαθεί να σώσει τα τραγικά pop -rock τραγούδια που του έγραψαν ο Statham και οι λοιποί? Αν ναι, αποτυγχάνει. Οπως αποτυγχάνει και ο Gardner Cole στην παραγωγή. Ο ήχος είναι εντελώς ξεπερασμένος, γεμάτος από χιλιοακουσμένα κλισέ και η μίξη φωνής και μουσικής προβληματική. Μερικές φορές το "unshattered" σου δημιουργεί την αίσθηση ότι το group και ο Murphy παίζουν διαφορετικό τραγούδι..!! Ακόμα και οι στίχοι είναι εκτός εξαιρέσεων μέτριοι και ανούσιοι.
Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πει κανείς για το "unshattered". Εγώ προσωπικά στεναχωρήθηκα. Επιεικώς μέτριος δίσκος, με καμία αναλαμπή, εκτός ίσως του opening track "idle flow'', που ακούγεται συμπαθητικό μέσα στην όλη σύγχηση.
Το album απευθύνεται μόνο στους φανατικούς συλλέκτες των κυκλοφοριών του Murphy, για να το βάλουν στο ράφι δίπλα στα υπόλοιπα και να το φάει η σκόνη.. Οι υπόλοιποι ας το αποφύγουν.
Και για να μη κλείσει το review άσχημα, γράφω και μια φαντασίωση:
To επόμενο album του Peter Murphy θα λέγεται "resurrection", θα έχει όλο διασκευές παλιών κλασικών τραγουδιών σε ενορχήστρωση και παραγωγή Craig Armstrong ή Martin McCarrick και θα το παρουσιάσει ζωντανά στο Ηρώδειο πριν τη συναυλία των Dead Can Dance με τη Lisa Gerrard να μπαίνει απρόσμενα στη σκηνή και να τον συνοδεύει στη διασκευή του "wild is the wind"...
Unshattered dreams...?
Rating: 5 / 10
Κώστας Μπρέλλας
Μέσα από την καριέρα σου, υπάρχει κάποιο δικό σου, αγαπημένο άλμπουμ; 
