‘I don't really fit in anywhere and that can evoke darkness...' Barry Adamson

...κι ενώ φαινόταν απλό, ήμουν τελικά αμήχανη να ξεκινήσω να γράφω για τον Barry Adamson, για άγνωστο λόγο, τον οποίο κάπως αποσαφήνισα στη συνέχεια...

Όσο δίκαια και αν παραξενεύει ορισμένους, ο πολυπράγμων μουσικός Barry Adamson γεννήθηκε στο Moss του Manchester ενώ μουσικά επηρεάζεται κυρίως από την Αμερική, όπου άλλωστε βρίσκονται και οι ρίζες της soul, funk, jazz, είδη πάνω στα οποία βασίζονται οι περισσότερες συνθέσεις του. Όσο κι αν προσπαθούσαμε μ' έναν φίλο να ξεκαθαρίσουμε το λόγο για τον οποίο μας φαινόταν αυτονόητο ότι ο Adamson ήταν αμερικάνος, δεν καταλήξαμε σε μια αποδεκτή σκέψη. Η οπτικοακουστική εμπειρία που είχαμε κατά τη live εμφάνισή του στο Queen Elizabeth Hall του Λονδίνου πριν 3 εβδομάδες, μας μπέρδεψε παραπάνω. O αεικίνητος μαυροντυμένος με μαύρα γυαλιά και καπέλο, Barry, πάνω σε μια κυκλική εξέδρα με φωτισμένο δάπεδο στο πίσω μέρος της σκηνής, ενίσχυε την εντύπωση του αμερικάνου μαύρου τραγουδιστή ενώ ταυτόχρονα κατέδειξε μια περίεργη απόσταση τόσο από τη μαύρη όσο και από την αγγλική κουλτούρα.

Η πολυμελής ορχήστρα που συνόδευσε καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας κομμάτια κυρίως από το ‘Back to the Cat' και το ‘I will set you free' με μια μυστήρια παρεμβολή του ρεφρέν του ‘Transmission' από τους Joy Division, έδωσε μια δυνατή και ακαριαία εικόνα της μουσικής του πορείας από τους Magazine, τους Bad Seeds, τον David Lynch ως εδώ.

Αυτή λοιπόν η ορχήστρα, των 12 βιολιών (παιδιά ως 15 ετών) μαζί με μπάσο, βιολοντσέλο, ντραμς, synth και στη συνέχεια 3 τρομπετίστες, περιείχε δυο γενιές, μια εκ των οποίων αντιπροσώπευε μόνος του ο Barry Adamson. Προσθέστε στα παραπάνω ότι η ατμόσφαιρα της σκηνής και της μουσικής με τα φώτα, το στήσιμο των μουσικών και η συνολική αισθητική παρέπεμπε μονοσήμαντα σε αμερικάνικο bar. Κρατείστε και το ότι σε ολόκληρο το θέατρο και τη σκηνή ο μόνος μαύρος ήταν ο Barry Adamson (αφού μετά το πρώτο κομμάτι δυο 20χρονοι μαύροι από το κοινό, έφυγαν σχεδόν τρέχοντας από το θέατρο...) και αν αρχίσετε ν' αναρωτιέστε για κάποια πράγματα βρίσκεστε κατά την γνώμη μου στο σωστό δρόμο.

‘...come over forget about who you know ‘cause alone gone knocking the snap of the street was to do my thing...'

Το setlist από τα δυο τελευταία άλμπουμ απέδειξε πως το ‘I will set you free' κινείται στα ίδια μονοπάτια από άποψη ύφους με το ‘Back to the Cat' σε απόσταση από το ‘The King of Nothing Hill' και έτη φωτός από το soundtrack για μια φανταστική ταινία το ‘Moss side story'. Μίλησα για το σύνολο όμως του άλμπουμ και επειδή ο Barry Adamson επιδιώκει πάντα να δημιουργεί αμφιβολίες και να καταρρίπτει κάθε σιγουριά, το ‘The Trigger City Blues', το δικό μου αγαπημένο κομμάτι του άλμπουμ (το οποίο και ήταν το μοναδικό που δεν παρουσίασε live) αποκαθιστά τη σύνδεση με τον Barry Adamson του ‘Sweetest Embrace' ή κομματιών όπως το ‘Sounds from the big house' ‘ Suck on the honey of love' , ‘Cold comfort', ‘The swinging detective'. Τον ίδιο ρόλο αισθάνομαι ότι έπαιξε η επιλογή για το τελευταίο κομμάτι του live, το ‘Jazz Devil', η εκτέλεση του οποίου ήταν 1000 φορές καλύτερη από την αρχική, πιο πλούσια σε ερμηνεία, πιο καταχθόνια και μυστηριακή και προσωπικά για' μένα ήταν το μοναδικό κομμάτι στο οποίο αισθάνθηκα να δίνει κάτι παραπάνω από τον εαυτό του αυτός ο μυστήριος μουσικός. Ήταν το κομμάτι που εμφάνισε στη σκηνή για μια στιγμή τον πραγματικό ‘King of Nothing Hill' με σάρκα και οστά. Το κοινό ήταν αμήχανο, εγώ εκστασιασμένη!

Το ‘I will set you free', μεταφέρει την αίσθηση της αισιόδοξης εικόνας του εξωφύλλου του, όπου ο Barry κοιτάζει τον ήλιο. Είναι ένα ευχάριστο άκουσμα με αισιόδοξη funky ατμόσφαιρα η οποία κυριαρχεί αλλά δεν κουράζει καθόλου πράγμα που δεν οφείλεται αποκλειστικά ούτε στη διάρκειά του ούτε σε άλλες λεπτομέρειες αλλά στο συνολικό μουσικό αποτέλεσμα που δημιουργεί την ανάγκη για πολλαπλές ακροάσεις.

‘What never was will never be again so lose it...'

Τα ‘Turnaround', ‘Destination', ‘The sun and the sea', ‘The Trigger city blues' είναι αναμφισβήτητα τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ ενώ τα υπόλοιπα κινούνται περισσότερο σε soul ρυθμούς με λίγες ροκ στροφές. Επιβεβαιώνουν επίσης ότι ο Barry Adamson ενώ δίνει μια αίσθηση αποστασιοποίησης από όλους μας, μ'αυτό το άλμπουμ μας ‘κοιτάζει στα μάτια και στο μυαλό' παραπάνω από ό,τι κάνει στα προηγούμενά του. Μ'αυτά και μ'αυτά, πίνοντας ένα κρασί με μια φίλη στην Αθήνα, σε μια περίεργη ροπή της συζήτησης έφερα στο μυαλό μου τον Barry Adamson στη σκηνή να κρατάει δυο λευκές maracas με μαύρα μάτια στα χέρια ( νομίζω ότι μας τις σύστησε ως Dave και Henry). Κι έτσι κατάλαβα γιατί εγώ που ποτέ δε συγκινήθηκα με την soul και funky μουσική, μου αρέσει τόσο πολύ κι αυτό του το άλμπουμ. Λόγω της ορμής του ‘Destination', της dark electronica του ‘The trigger city blues' και της αισιοδοξίας του ‘Turnaround', που αποδεικνύουν ότι η σιγουριά των στίχων ‘I will set you free' και ‘It'll be okay we'll find a way..' και η ελαφράδα των χαρούμενων κομματιών, δεν είναι χαζά αισιόδοξα λογάκια. Είναι η σιγουριά που εκπέμπει κάποιος που έχει βιώσει ασχήμια, σκοτεινιά και στενοχώρια με αποτέλεσμα όταν λέει αυτά τα λόγια αντί για ανεξήγητη και απλοϊκή χαρά, να εκπέμπει μια καθησυχαστική σοφία.

Αν παραδόξως αισθανθείτε κάποιες νότες από το παλιότερο ‘Maria' των Blondie κάπου ανάμεσα στις νότες του ‘Destination' απλά απολαύστε το... Το ‘Stand In' είναι το ιδανικό κλείσιμο γι'αυτό το άλμπουμ το οποίο όμως στο live κατέληξε σε μια ανεπιτυχή επικοινωνία του Barry με το κοινό αφού ο ίδιος παρότρυνε όλους να σηκωθούν από τις θέσεις τους πράγμα το οποίο ούτε ανταποκρινόταν σε κάποια ανάγκη του κοινού ούτε και έγινε κατανοητό, όπως απέδειξαν τα αμήχανα βλέμματα όλων προς όλους...

Εγώ σας αφιερώνω τα παρακάτω και σας αφήνω με μια μεθυστική αίσθηση.

‘One touch too much, you're out of luck, this fear in your heart not in my soul...I have a gun and I'm gonna use IT...'

 Rating: 7,5 / 10
Νάντια Σαββοπούλου